Ja, het heeft al enkele dagen geduurd voor je weer van me hoorde. Gisteren had ik ergens internet gevonden. Ik tikte mijn verhaaltje in en als ik het wilde toevoegen was er geen verbinding meer met het internet en was ik alles kwijt:cry:
Nu zit ik in een klooster en kan ik voor een gunstprijs op de pc tokkelen: 1€ per uur.
Het vertrek uit Burgos verloopt vlot. Er stonden veel plassen, dus het heeft die nacht ook serieus geregend.
We passeren langs de gevangenis en wat verder langs een spookstad: alle straatverlichting en het wegennetwerk is mooi aangelegd, maar daar is het mee opgehouden. De Spaanse crisis  heeft ook hier meedogenloos toegeslagen!
Een eindje verder, in het midden van het veld komt er een 4x4tje aangereden die ons een reclamefolderke van een bar in het volgende dorpje, Tardajos, in onze handen steekt. We drinken er een koffie op zondagmorgen terwijl op de TV  de grote prijs Formule 1 voor zware motoren aanstaat. Christiane en Jean-Yves zullen deze zeker ergens zitten bekijken, wij blijven er niet voor zitten.
We komen stilaan in de Meseta (tussen Burgos en Leon) : enorme graanvelden, bevloeiing, een  golvend landschap. Heel mooi als het niet te warm is zoals vandaag.
We stappen, dank zij de ideale temperatuur 30km tot in Hontanas.
Daar zie ik Tune en Anna weer , na vele weken. Ze zijn in Le Puy en Velay (1000 km terug) op dezelfde dag als ik vertrokken. 2 Noorse jonge meisjes die ik nu maar amper nog kan volgen als ze doorstappen. Na de klassieke startproblemen van vele stappers hebben ze nu wat kilo's verloren en wat spieren aangekweekt. Hun blijnen van toen zijn genezen...
Op een van de gezellige terrasjes vinden we ook Charlotte en Henk weer. Charlotte is een podologe en ze biedt haar diensten aan om de blijnen van Mimi en Patou te verzorgen "op straat"in Hontanas.

Patou is  er eigenlijk niet erg gerust in , maar we kunnen haar toch overhalen om zich over te geven aan de goede zorgen van Charlotte. Het wordt  een heel moeilijke klus, want het is al een weken oud letsel, waarover een dikke laag eelt zit.  Maar dat letsel bezorgt Patou nog altijd veel pijn bij het stappen. Met naald en draad door de blijn prikken, draadje afknippen en een mooie Compeed erover.
Dan kunnen we niet anders dan een pintje trakteren als dank voor de goede zorgen. Ik ben toeschouwer en neem enkele foto's. Ik drink natuurlijk ook mijn pintje mee.
Deze keer zijn er geen feestvarkens in de buurt van onze oude aftandse "slaapzaal" van +/- 30 personen met 2 toiletten en 2 douchen. Het wordt een heerlijke, verkwikkende nacht in een afgeleefde albergue.

Pelgrimsgroeten,
Mark