Dat is de naam die we voor ons groepje van 4 bedacht hebben.
Jullie weten nog niet hoe we samen geraakt zijn sinds de oversteek van de Pyreneeën.
Ik begin het verhaaltje nu te vertellen en zie wel hoe ver ik geraak (de PC werkt enkel met 1€ stukken en ik heb er maar 1).

Toen ik vanuit St. Jean-Pied-de-Port in Orisson aankwam was ik kletsnat. Een "cafe" van een gite vol met natte stappers die even halt houden om "op te warmen" (alhoewel de chauffage op dat ogenblik niet brandde) en dan weer doorstappen. Anderen, zoals ik, hebben daar een bedje kunnen reserveren om te overnachten en hun etappe zit erop.
Het is ongeveer middag en het zit er stampvol. De buitendeur staat meer open dan dat ze toe is en het is er heel vochtig en koud binnen.
Mario is een Canadees uit Quebec die ik al lang ken van in andere gites. Hij beschouwt mij, na enige nachten samen slapen, als een "niet-snurker". De laatste nachten heeft ie echter niet goed geslapen, doordat er in zijn omgeving telkens snurkers lagen. Gerard zit in mijn buurt: "Etes vous un ronfleur?" vraagt ie. "Neen". "Wil je dan bij mij slapen in een kamertje van 6?"
Patricia en Michelle zitten wat verder, ik heb ze nog nooit gezien. Hetzelfde scenario en wanneer de uitbater na de middag de kamertjes begint te verdelen vraagt Mario om ons met 5 al zeker bijeen te leggen. Nog maar 1 kans op 6 dat we er een snurker bij krijgen!
We installeren ons en gaan terug naar de kille caféruimte. Ik raak aan de praat met een koppeltje dat de oversteek heeft gestaakt omwille van het bar slechte weer en nu terugkeert naar St Jean-Pied-de-Port. Hun eerste kennismaking met de Camino was niet echt een meevaller! Ze waren van plan om tot in Pamplona te stappen als eerste test voor hun Camino...
Mario drinkt een thee, maar er is bijna geen warm water bij, een mini thee dus.
Het is zijn dagje niet en hij begint te zagen tegen de baas : Weinig thee, ijskoud in de verbruikersruimte, etc. etc.