Zoals ik al vertelde liggen de heren gescheiden van de dames in de albergue van de eerwaarde zusters  in Leon.
Maar als ik aan de hospitalero vroeg om op de PC te werken gidste ze me helemaal door de slaapzaal van de vrouwen tot aan de PC. Toen ik gedaan had bleef ik even babbelen met Mimi en Patou, terwijl ze op hun bed lagen te rusten.
Toevallig kwam de hospitalero daar weer aan en ze stak haar vermanende vinger op naar mij: " De PC staat hier toch niet ?" Ik ben dan maar "direct" verder gegaan, want stel je voor dat ze me op straat zou zetten zoals met Mario destijds gebeurd is in de Pyreneeën in die pletsende regen en sneeuw.

Na de siësta staan Stephanie en haar vriend Cesar ons op te wachten aan de deur van de albergue. Ze leiden ons wat rond in het mooie gezellige stadscentrum en zetten ons dan af aan de kathedraal voor de zaterdagavondmis om 18u. Nadien pikken ze ons weer op om samen wat te gaan eten.
Dat is niet zo eenvoudig: we moeten om 21u30 binnen zijn in de albergue en de restaurantjes gaan maar pas rond die tijd open in de Spaanse steden. Dus zit er niks anders op dan van caféetje naar caféetje te lopen. Telkens je iets bestelt krijg je er GRATIS een tapa bij (die je kan kiezen op een tapa-kaart).
Na 4 cafés hadden we dan toch ook 4 tapa's binnen  naast het gewone vocht en was het bijna tijd om te gaan slapen.
Onze Spaanse gastvrouw en gastheer begrepen daar niks van: als iedereen begint te leven hier in Leon gaan jullie slapen? Wat voor een bizar volkje zijn jullie, die pelgrims, toch?
En dan wisten ze nog niet alles, want om half 10 trokken we in onze herberg in het klooster bij de zusters nog met zijn allen naar het avondgebed en de pelgrimszegen.
En dan naar ons bedje met een halfvolle maag met enkel wat tapa's. Het was al na 22u, wel heel laat voor ons.

Pelgrimsgroeten

Mark