Ik ben nu in Ponferrada aangeland op 203 km van het einddoel.
En ik lees in de commentaren op mijn blog :"ik heb wel even getwijfeld aan de haalbaarheid van je tocht". Dit wordt pas nu neergeschreven en die mening moet nu dringend herzien worden. Nog vele anderen hebben het waarschijnlijk gedacht en nooit hardop gezegd of geschreven? :-D

Maar nu komt het einde wel degelijk in zicht.
Terwijl Henk vandaag heel veel pijn had bij het stappen, was het voor mij een mooie dag. Een geweldige omgeving, de bergen van Leon, met de Cruz de Ferro als opwarmer. Daar leg ik, met tranen in de ogen de kleine steen neer die ik van thuis heb meegenomen. Die steen symboliseert alles wat ik wil achterlaten uit het verleden. 
Het is erg koud, slechts een graad of 2, en in de schaduw zijn er overal nog rijmplekken om alles nog wat mooier te maken.
Ik voel me opgelucht als ik verder ga.
2400 km heb ik dat keitje met me meegedragen, en ik herinner me nog dat ie eenmaal probeerde weg te glippen uit mijn rugzak, als ik mijn regenkledij aantrok lang geleden ergens aan een bosrand in de Morvanstreek in Frankrijk, juist na Vézelay. Gelukkig zag ik die kleine kei  toen wegrollen. Ik herinner me ook nog dat al mijn kinderen er hun naam op schreven met potlood. En nu ligt hij daar, bij al die andere keien. Een hele berg van allemaal stenen met elk hun eigen verhaal, allemaal achtergelaten door mensen op pelgrimstocht naar Santiago, mensen onderweg, met ieder zijn eigen motivatie.

Dan volgt de lange afdaling naar Ponferrada in de mooie natuur langs een hobbelige zandweg die de maacadam volgt,  onder een stralende zon die me al vlug weer wat opwarmt. De Engelse Franciscaan, father Augustin, steekt ons met rasse schreden voorbij.

In de gite hier vindt ik Mario, de Canadees terug, die ons aan de voet van de Pyreneeën verliet in Orisson enkele weken terug.
Ja , we hadden al heel wat bij te praten.
Ook zie ik Michelle weer en haar onafscheidelijke vriendin Loradana, voor de zoveelste keer. Ze is een andere Canadese van Vancouver, en Lorry van Montreal denk ik, en ze is nu naar de kliniek, om haar arm te laten controleren die al een hele poos in een stevig steunverband zit, na een stomme valpartij...

Pelgrimsgroeten

Mark