:-)Vanuit Villafranca del Bierzo vertrekken we de volgende morgen om 8u richting Las Herrerias.
In de eerste km vind ik met mijn speurdersogen een leeg pakje sigaretten op straat. Niks bijzonders natuurlijk, maar daarnaast ook nog 2 briefjes: eentje van 5€ en eentje van 10€.
Ik deel mijn vreugde met mijn 3 vrienden en beloof hen er iets samen mee te doen.
Wat later zie ik een Japanse, of Koreaanse, of Chinese juffrouw met "mijn" zwart klakske lopen.
"Is it yours?"
"Yes"
Ik leg haar uit dat ik het gisteren in de wijngaarden vond.
Op zijn oosters volgt direct een welgemeend dankuwel. Mijn dag kan nu al niet meer stuk en hij is nog maar net begonnen.
Emmanuel en ik willen weer een variante van de Camino nemen,de "camino duro" die over de heuvelkammen loopt en 2 km langer is.
We beseffen echter dat we verkeerd zitten en dat we de afslag naar omhoog gemist hebben bij het vertrek in Villafranca ergens.:evil:
Maar met een gedetailleerde landkaart gaan we in Pereje, het volgende gehucht op zoek naar de juiste weg boven op de heuvelkam.
Het is een paar 100m steil klimmen, maar dat zijn we al gewoon, en Emmanuel denkt niet te veel aan zijn zere been op dit ogenblik.
Na enkele momenten van twijfel en een heel eind wandelen over de steile weg omhoog, komen we toch op de zogenaamde "Camino Duro" (moet ik dit vertalen?!) terecht. Hij leidt ons over de bergkam verder naar een plantage vol heel oude kastanjebomen. Het uitzicht op de vallei is heel mooi, de extra klim zeker waard. We nemen daar de tijd om ons laatste beetje brood ( zonder zout) en een beetje water te verbruiken ( de toespijs zit in de rugzak van de dames beneden).
Na een lange afaling houden we halt in een café om een chocolade te drinken (echte gesmolten chocolade in een grote tas) : (te) zware kost ...:cry:
We komen een uur of 2 na Mimi en Patou aan in Las Herrerias.

Ze hebben al een plaatske voor ons gereserveerd in een klein gezellig huisje.
Omdat geen van hen beiden Engels spreekt hebben ze voor mij onder Erica, een meisje uit California, een bed gekozen. Er ligt een briefje op: " Pour Mark d'Anvers"... Naast mij slapen Michelle en Loradana (Lorry for the friends) uit Canada.
Een eindje verder in het enige restaurantje van het gehucht, gaan we nog vlug, als "laat middagmaal", 4 gegrilde heel kleine forellekes eten, een kleine aanvulling op die hete chocolade. Mimi vergeet er in het restaurant een plastic zak met "afval voor de vuilbak". Na enkele honderden meters haalt de waardin ons  terug in om het kleinood aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen : het leven zoals het is op de Camino Frances. We hebben maar wijselijk gezwegen tegen die lieve waardin over de inhoud van het zakje.
's Avonds maak ik wat beter kennis met Erica. Ik ben ze al wel een paar keer "tegengekomen" zoals dat op de Camino gaat. Maar als ik haar wat vertel over mijn tocht tot nu toe en hoe dat allemaal begonnen was thuis, heel lang geleden krijgt ze de tranen in haar ogen. Als ik stop zegt ze: "thanks for make me crying":?::-P
Wat je toch allemaal kan tegenkomen hé op de camino? Wat later wil ze nog met mij op de foto.
Ik voel me al bijna een rariteit.:-)
Maar ja, zoveel pelgrims kom je inderdaad niet tegen die al 2500 km gestapt hebben op weg naar Santiago de Compostela. Misschien is er toch echt wel iets mis met mij?
Nee hoor, ik voel me gewoon gelukkig, dag na dag op die Camino.:shock::-D
want : "Ik ben geworden wie ik ben!"

Pelgrimsgroeten

Mark