Aan alles komt een einde, dus ook aan ons onbezorgde bestaan in Koshi Tapu. We staan op om zeven uur, krijgen een lekker ontbijt en dan worden we door de baas van het resort persoonlijk naar de bushalte gebracht. Daar worden we overhandigd aan de man die hier tickets verkoopt. Hij laat een bus stoppen en geeft ons op zijn beurt door aan de busbegeleider. We voelen ons net een postpakket dat ergens op een bepaalde plaats moet afgeleverd worden.
De eerste halte op onze tocht verder naar het oosten is Birtamot. Geen bijzonder stadje, maar we hebben het uitgekozen om een lange busrit in beter verteerbare stukken te verdelen. We hadden in Koshi Tapu gevraagd om een fatsoenlijk hotel te reserveren niet te ver van de bushalte en we komen terecht in 'Hotel Orchid', redelijk modern, netjes, goed restaurant en aan de bushalte. We zijn ons nog maar net aan het inschrijven of ik krijg al een telefoon van Koshi Tapu om te horen of het hotel ons bevalt! Om een idee te geven: ruime kamer met eigen toilet en douche, twee comfortabele bedden, kleerkast, zetel.... voor € 10! We hebben hier internet op de kamer, dus maken we van de gelegenheid gebruik om onze post te lezen, reisverhaal bij te werken, vogelfoto's online te zetten, te skypen met het thuisfront … We maken een wandeling door de stad en wandelen door de eerste theeplantages. Na het zeer laaggelegen Koshi Tapu zoeken we het stilaan weer wat hogerop: de theestruiken hebben immers een zeer specifiek klimaat nodig: hoogte vanaf 1500 meter en voldoende vocht.
Na twee dagen: verder oostwaarts. Ons volgende doel is Ilam. We reizen er naartoe in een 'Taxi-jeep'. Dat betekent dat in een gewone jeep negen mensen samengeperst worden. An en ik zitten vooraan naast de bestuurder en het is een wonder dat die man nog kan schakelen en aan zijn stuur kan draaien. Toch bereiken we zonder ongevallen onze bestemming.
Ilam is de hoofdstad van het gelijknamige district. Het is in Nepal beroemd om zijn befaamde Ilam-thee. Het ligt niet zo ver af van Darjeeling, zijn Indische evenknie.
Het is een gezellig stadje met veel winkeltjes en restaurants. Overdag weer lekker warm, 's nachts heel koud. We nemen een kamer in het mooiste en modernste hotel van het stadje. Vraagprijs: 1700 Nepalese roepie (ongeveer € 13.5), maar afgedongen tot NR 1500 (€ 12). Heel mooi hotel, alles (gebouw, meubels, linnengoed …) splinternieuw! We maken hier mooie (maar vermoeiende) wandelingen door de theeplantages. Hier ontmoeten we onze eerste vreemdeling in lange tijd: een Gentenaar die hier een paar maand op vakantie is. Wat hier ook nog heel plezant is: bij je maaltijd krijg je hier een glas warm water!
Deze streek wordt zelden bezocht door toeristen. Enkel reizigers die vanuit India (Sikkim of Daarjeeling) naar Nepal komen bezoeken deze streek. De gevolgen zijn dan ook te raden: weinig accommodatie voor toeristen en vooral: weinig of geen mensen die Engels spreken. Het is wel een van de weinige plaatsen in Nepal waar men aan het milieu begint te denken: overal zie je borden over hoe je huisvuil sorteert, 'Ilam plastic free'... Kortom een goed teken.
Deze streek kampt wel met een groot vluchtelingenprobleem: in de loop van de negentiende eeuw zijn een groot aantal Nepalezen, vooral leden van de bergvolkeren, uitgeweken naar Bhutan. Zij hebben zich daar geïntegreerd, de taal geleerd, grond en huizen gekocht … Tot plots (1988) na een volkstelling, de regering besliste dat die mensen geen echte 'Bhutanezen' waren en zij dus geen gronden … konden bezitten. Zij begonnen aan een systematische discriminatie van iedereen die niet schriftelijk kon bewijzen dat ze al van voor 1955 in het land verbleven. De 'Lhotshampa's zoals deze mensen genoemd werden, moesten het land verlaten, hun eigendommen werden in beslag genomen en tienduizenden vluchtten terug naar hun land van oorsprong: Nepal.
In Nepal echter waren zij niet welkom meer: zij spraken de taal niet (meer), waren er berooid aan toe … Zij werden ondergebracht in kampen, waar zij nu, tientallen jaren later nog steeds verblijven.
Van Ilam trekken we nog meer oostwaarts naar Dharan. Tot 1989 was hier een Britse legerbasis gevestigd die instond voor de selectie en opleiding van de 'Gurkha's'. De Gurkha's, of Gorka's zijn leden van de stam (kaste) van de Gurung. Deze stam staat bekend om zijn uitstekende soldaten en het Engelse leger had verschillende compagnieën Gurkha's in dienst. De jongens meldden zich aan in Dharan, werden medisch gekeurd en kregen dan een opleiding. Die opleiding bestond (naast de militaire training) uit een cursus Engels, eten met mes en vork, …. De Gurkha's werden overal ter wereld ingezet: van de eerste wereldoorlog in Vlaanderen tot de oorlog in Belfast. Om een of andere reden stopte het Engels leger met dit systeem. Nu komt er om de twee jaar een militaire arts naar de verschillende dorpen waar Gurung wonen om de vrijwilligers te keuren. Degenen die toegelaten worden krijgen dan hun basisopleiding in Pokhara.
Het gevolg van het verdwijnen van het 'Engels kamp' was echter dat de streek plots erg achteruit ging. Hoewel het de laatste jaren terug beter gaat, zijn de gevolgen nog zichtbaar: verwaarloosde straten, veel kinderen die benzine snuiven …
We besluiten dan ook om hier niet te blijven en reizen door naar Dhankuta, een klein stadje in de bergen waar vier Hindoetempels te bezichtigen zijn. Het is tevens de hoofdstad van de avocado!
We bezoeken de tempels, wandelen door de omgeving, bezichtigen de laatste huizen die nog gebouwd zijn in de 'Newaristijl', de oorspronkelijke bouwstijl in Nepal. Mooi, rustig, vredig, maar grote communicatieproblemen (geen Engels). We reizen dan ook door naar onze laatste bestemming in het verre oosten.
Onze laatste halte hier is Janakpur, voor de Hindoes een heilige stad. Nu zijn we altijd een beetje wantrouwig tegenover 'heilige steden' en in dit geval ook helemaal terecht: druk, vuil, veel Hindoepelgrims, 'heilige koeien' en varkens op straat die het vuil opvreten, weinig goede hotels … Toch heeft de stad iets: er zijn ontelbare tempels, twee heilige meren waar de pelgrims zich 's morgens ritueel komen baden en waar de vrouwen gedurende de dag hun was komen doen. Rond de tempels vind je veel verkopers van offergaven: bloemenkransen, koperen schalen en potten, snoepgoed, ...
De tempels zijn voor niet-hindoes echter grotendeels verboden terrein, dus we moeten ons beperken tot stadswandelingen en de tempels enkel van de buitenkant te bewonderen. Eén tempel vinden we echter niet: Hanoeman Durbar, de plaats waar een aap, afstammeling of incarnatie van Hanoeman vereerd wordt. Ten tijde van de grote oorlog tussen de goden (de strijd van de 'goeden' tegen de 'slechten'), was Hanoeman (of Hanuman) de koning van de apen. Doordat hij partij koos voor de 'goeden', konden dezen de strijd winnen. Dat is ook de reden waarom rond elke Hindoetempel apen te vinden zijn die niet weggejaagd worden. In deze tempel zou de dikste aap ter wereld wonen!
We hebben hier een prachtige kamer (nieuw, airco, …) in het enige chique hotel van de stad. Het kost ons een rib uit ons lijf: 2200 NR of bijna 17 euro.
Maar ook hieraan komt een einde. Morgen trekken we verder naar het westen en komen we terug op bekend terrein: we gaan naar Sauraha, een stadje in de bufferzonde van Chitwan National Park.
