Met gemengde gevoelens laten we Janakpur achter ons. Het was wel een 'heilige stad', maar van het Indische type.
We boeken een 'touristbus' rechtstreeks naar Sauraha. Touristbus wil zeggen : ruime zetels, proper, vertrekken aan de vertrekhalte en stoppen op het eindpunt. De eerste twee punten waren in orde: goede zitplaatsen en ruime, propere, moderne bus. Maar dan begint het. We zijn nog maar net vertrokken of de chauffeur begint her en der op de weg mensen op te pikken, met als gevolg dat de bus halverwege de rit behoorlijk overladen is. Daarna voeren we de omgekeerde bewerking uit: iedereen die voorbij zijn dorp (of zijn straat!) komt, laat de bus stoppen en stapt rustig uit. Gevolg: over een rit van vijf uur doen we zeven uur.
Uiteindelijk worden we afgezet in Sauraha. Daar huren we een tuktuk die ons op twintig minuten naar de ingang van het nationaal park brengt.
Wat het eerst opvalt: ook hier is enorm veel bijgebouwd de laatste drie jaar. We laten ons afzetten aan de 'Holy Lodge' waar we al een paar keer geweest zijn en we worden onmiddellijk herkend door een van de medewerkers en door de kok (!).
In Nepal is er blijkbaar een grote verschuiving aan de gang: toen wij hier de eerste keer logeerden, zat het hotel vol westerlingen. De volgende keren waren er steeds meer Indiërs en Nepalezen en deze keer zijn wij de enige niet-Aziaten in heel het hotel.
Hier kennen we de gang van zaken: 's morgens opstaan om zeven uur (dan wordt het hier licht) en een vogelwandeling tot ongeveer elf uur. Dan ontbijt en daarna foto's bekijken en vogels determineren. Rond drie uur lichte lunch en om half vijf met een pintje in een ligstoel de zonsondergang boven de rivier bewonderen. Rond zeven uur avondmaal en tegen half negen in bed.
Onze vogelwandelingen brengen ons ook deze keer een verrassing: bij een van de wandelingen stuiten we op een neushoorn die in de struiken ligt te slapen. Gelukkig hebben wij hem (of haar) op tijd gezien en is het een vaste slaper, zodat wij ons stilletjes kunnen terugtrekken.
Op deze plaats hebben we ook een doel gesteld: we willen de 'grote neushoornvogel' fotograferen of op zijn minst te zien krijgen. Dit is de grootse neushoornvogel in Nepal: van kruin tot puntje staart meet hij 105 cm! We huren dus een gids (en krijgen er twee) en trekken het nationaal park in. We beginnen met een oversteek in een heel wankel bootje, over een rivier waar het vol krokodillen zit. Om het verhaal niet te lang te maken: we zien drie exemplaren, maar kunnen geen goede foto maken: die dieren zijn enorm schuw. Zodra wij hen zien, zien zij ons ook en vliegen ze weg.
Over die gidsen gesproken: een dient er om met ons vogels waar te nemen, de tweede moet ondertussen opletten of er geen neushoorns, beren of wilde olifanten in de buurt zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat een vogelkijker ijverig naar de boomtoppen tuurt en ondertussen over een neushoorn struikelt.
Het is een mooie maar zeer vermoeiende dag. Vertrokken om zeven uur en terug tegen half vijf met twee maal een kwartiertje pauze.
Op het einde van onze tocht wacht ons nog een verrassing : wilde beren!
We wandelen de laatste kilometers af als we voor ons op de weg plots twee beren zien verschijnen: een moeder met een jong. Dat is altijd een gevaarlijke situatie. We stellen ons naast mekaar op en moeten ons van onze gidsen zo groot mogelijk maken. Beren zien slecht en als we zo naast mekaar staan, denkt een beer dat het om één persoon of dier gaat. De gidsen waarschuwen ons: als de beren op dertig meter genaderd zijn moeten we zo luid mogelijk beginnen te roepen. Gelukkig komt het zover niet, op vijftig meter voor ons lopen de beren het bos in. Ondertussen is een derde beer (een mannetje) op de weg verschenen. Gelukkig komt hij niet dicht bij. Verderop zien we nog twee beren: een die een kuil aan het graven is en nog een die de weg oversteekt. Na deze laatste hebben we genoeg beren gezien voor de rest van ons leven. We doen nog een dagje rustig aan met een tocht naar het merengebied achter het olifantenkweekcentrum en zien geen beren meer maar wel twee neushoorns. Onze gidsen blijven kalm en wachten tot de dieren gedaan hebben met eten en uit zichzelf verder trekken.
En dan moeten wij ook verder trekken. Waarheen? Dat lees je in volgende aflevering.
