Cette breloque est un prototype....

Deze borsthanger is een prototype .....

SAINT-GILLES

Connu sous le nom d’Obbrussel, un hameau du village de Forest forme au XIIè siècle une paroisse dont le patronat appartient à l’abbaye de ce lieu. Dès le siècle suivant, Obbrussel est érigé en paroisse séparée dont l’église est placée sous la protection de saint-Gilles. L’effigie de celui-ci ornera bientôt le sceau de l’échevinage qui empruntait cependant encore en 1229 le sceau du chapitre d’Anderlecht. En 1296, le duc de Brabant Jean II annexe Obbrussel à Bruxelles. Restée longtemps rurale, la localité prend son essor au XVIIè siècle. En 1795, elle est érigée en commune sous le nom  de Saint-Gilles et va dès lors s’urbaniser.

Les armoiries reconnues à Saint-Gilles en 1858 reprennent le symbole du scel échevinal commun du XIIIè siècle. Très brièvement décrites, elles évoquent, sous un nom dérivé directement du latin, un abbé tenant sa crosse au crosseron tourné en-dedans.

D’azur à un saint Egide, abbé, d’or.

-((()))-

SINT-GILLIS

Een gehucht van het dorp Vorst, dat bekent was onder de naam Obbrussel, vormde in de 12de eeuw een parochie die onder het gezag stond van de plaatselijke abdij.Vanaf de volgende eeuw werd Obbrussel een afzonderlijke parochie, met Sint-Gillis als patroonheilige. Zijn beeltenis sierde weldra het zegel van de schepenbank, die toch nog tot in 1229 het zegel van het kapittel van Anderlecht gebruikte. In 1296 lijfde Jan II, hertog van Brabant, Obbrussel bij Brussel. Het bleef lange tijd een landelijk gehucht, dat zich in de 17de eeuw begon te ontwikkelen. In 1795 werd het een autonome gemeente met de naam Sint-Gillis, waar de verstedelijking dan geleidelijk haar intrede zou doen. Het wapen dat in 1858 aan Sint-Gillis werd toegekend, vertoont het symbol van het gemeenschappelijk schepenzegel uit de 13de eeuw: de heilige Egidius als abt met een kromstaf met de kromming naar binnen.

In lazuur een Sint-Egidus, abt van goud.

SINT-JANS-MOLENBEEK

Op deze plaats bestond sinds het einde van de 11de eeuw een landbouwdorp dat aanvankelijk deel uitmaakte van het domein van de hertog van Neder-Lotharingen, later van dat van de hertog van Brabant. De abdij van Nijvel en het kapittel van Sint-Goedele bezaten er eveneens gronden en hadden er rechten. Het cijnshof van Sint-Goedele had een zegel met de afbeelding van een Romaanse kerk die de huidige bidplaats voorafging. De dorpskerk was gewijd aan Sint-Jan. Er bestonden verschillende stichtigen op het grondgebied : het begijnhof van de Kleine Wijngaard, het klooster van Jericho en de Sint-Katelijnekerk, afhankelijk van Sint-Jan.

Reeds in 1295 maakte het grondgebied van Molenbeek zowel juridisch als fiscal deel uit van Brussel. De volgende eeuwen breidde de stad zich naar het westen uit. Molenbeek werd echter een autonome gemeente in het jaar III van de Republiek (1795). In de 19de eeuw verdreef de industrialisering de graan en groenteteeld.

Het wapen dat in 1839 aan de gemeente werd toegekend, vertoont de patroonheilige van de 1ste parochie. Hij staat aanziend rechtop en houdt een banier in de rechterhand terwijl zijn linkerhand steunt op de kop van een lam dat achter hem loopt.

Een blauw veld, met het gulden beeld van Sint-Jan

MOLENBEEK-SAINT-JEAN

Dès la fin du XIè siècle, un village agricole existe en ce lieu, il fait partie du domaine du duc de Basse-Lotharingie, plus tard de celui du duc de Brabant. L’abbaye de Nivelles et le chapitre de Sainte-Gudule y possèdent également  des biens fonciers et des droits ; la cour censale de Sainte-Gudule dispose d’un sceau à l’image de l’église romane antérieure au sanctuaire actuel. L’église du village est consacrée à saint Jean-Baptiste ; le béguinage de la Vignette et le couvent de Jéricho ont été fondés sur son territoire, comme y est érigée l’église Sainte-Catherine, dépendance de Saint-Jean.

Déjà en 1295, le territoire de Molenbeek est intégré à la juridiction et au système fiscal de Bruxelles; avec les siècles, la ville s’étend vers l’ouest. Cependant, Molenbeek est érigée en commune  en l’an III de la République (1795). Au XIXè siècle, elle s’industrialise aux dépens des cultures céréalières et maraîchères.

Les armoiries attribuées en 1839, comme déjà en 1818, évoquent le patron de la paroisse initiale qui est représenté debout, de face, une bannière dans la main droite, celle de gauche posée sur la tête d’un agneau passant derrière le saint.

D’azur, à un St-Jean d’or.

-((()))- 

La breloque d’au-dessus est la vraie, l’autre est la copie

De bovenste borsthanger is de echte de andere werd nagemaakt

KOEKELBERG

Koekelberg maakt sinds 1991 gebruik van een ontwerp van wapen uit 1984 - gebaseerd op een schepenzegel uit 1618, met daarop het blazoen van Frans van Zinnicq - dat nooit officieel werd bekrachtigd.

-((()))-

Koekelberg a été érigée en commune en 1841.Jusqu’en 1394, le hameau de ce nom et celui de Berchem-ste-Agathe partagent le sort d’Anderlecht.

L’abbaye de Dieleghem à Jette possédait à Koekelberg un alleu qu’elle a inféodé au moins de 1560 à 1787, d’abord aux Locquenghien, puis à François van Zinnicq, ensuite au XVIIIè siècle aux Van Hamme et aux Helman. Cette seigneurie disposait d’une cour censale  dont les échevins ont utilisé comme sceau commun dès 1618 celui de leur seigneur François van Zinnicq, apothicaire de la cour de Bruxelles, anobli en janvier de cette année-là par les Archiducs.

En raison des réformes institutionnelles successives, ces armoiries qui pouvaient être reconnues n’ont pu être officialisées. La commune de Koekelberg, a décidé d’en faire usage dès 1991, au moment  de célébrer le 150è anniversaire de sa création.

De 1841 à 1984, Koekelberg arborait des couleurs vert et rose dont on ignore l’origine.

JETTE

Jusqu’en 1841, Jette et Ganshoren forment une agglomeration où s’est installée au XIè siècle une communauté religieuse qui deviendra l’abbaye de Dieleghem, de l’ordre des Prémontrés. Une église attestée à Ganshoren au début du XIIè siècle dépend de celle de Jette. Des alleux et des fiefs ducaux, avec la cour féodale de Ganshoren, à laquelle ressortissait le fief de Rivieren, se partagent aussi le territoire. Un échevinage commun à Jette, Zellik, Over- et Neder-Heembeek y a juridiction : son sceau représente la Vierge et l’Enfant entre un heaume et un écu.

Au XVIè siècle, le domaine ducal groupe des droits de justice à Jette, Ganshoren et autres lieux et les engage au début du siècle suivant au seigneur de Rivieren. En 1659, l’ensemble est érigé en comté de Saint-Pierre-Jette en faveur de la famille de Kinschot qui y exerce la haute justice. En 1783, les échevins du lieu utilisent un sceau aux armes de ses derniers seigneurs, les Villegas.

Jette devenue commune en 1795 perd le territoire de Ganshoren en 1841 alors même qui lui sont attribuées des armoiries, manifestement inspirées par le nom du comté. En fait, la description correspond exactement à celle de l’emblème accordé à Uccle en 1819 : la représentation est cependant différente.

En 1953, la commune a été autorisée à remplacer ces armoiries par celles des Kinschot, les premiers comtes de Saint-Pierre-Jette, et à utiliser un sceau rappelant à la fois le scel échevinal du Moyen Age et les armoiries nouvellement accordées.

D’or à la fasce bretessée et contrebretessée de sable, l’écu sommé d’un heaume d’argent grillé liseré et couronné d’or, aux lambrequins d’or et de sable. Cimier : un vol à l’antique d’or, chaque aile chargée d’une fasce bretessée et contrebretessée de sable - l’écu posé sur une épée des Chevaliers de l’Ordre de Saint Jacques, et tenu à dextre par une dame de carnation vêtue de gueules ayant la main senestre sur l’écu et tenant de la dextre un coeur de carnation posé sur un voile d’azur semé d’étoiles d’or et surmonté d’une couronne royale du même et supporté à senestre par une licorne d’argent accornée, onglée, accolée et crinée d’or.

JETTE

Tot in 1841 vormden Jette en Ganshoren een agglomeratie waar zich in de 11de eeuw een religieuze gemeenschap vestigde die uitgroeide tot de abdij van Dieleghem, van de orde van de premonstratenzers. In het begin van de 12de eeuw werd in Ganshoren een kerk vermeld die afhing van die van Jette. Het gebied bestond bovendien uit vrije en hertogelijke lenen, met een feodaal hof in Ganshoren, waartoe het leen de Rivieren behoorde. Een gemeenschappelijke schepenbank sprak recht voor Jette,  Zellik en Over- en Neder-Heembeek. Op haar zegel staat de Maagd met het Kind tussen een helm en een schildje.

In de 16de eeuw groepeerde het hertogelijk domein de justitierechten in Jette, Ganshoren en andere plaatsen en verpandde ze in het begin van de volgende eeuw aan de heer van Rivieren. In 1659 werd het geheel verheven tot het graafschap Sint-Pieters-Jette ten voordele van de familie Kinschot, die er de hoge rechtspraak uitoefende. In 1783 gebruikten de schepenen een zegel met het wapen van de laatste locale heren, de Villegas.

Jette werd een autonome gemeente in 1795, verloor in 1841 het grondgebied van Ganshoren en kreeg hetzelde jaar een wapen dat duidelijk is geinspireerd op de naam van het graafschap; in lazuur een Sint-Pieter van goud. Inhoudelijk is dit dus precies hetzelfde als het emblem dat in 1819 toegekend was aan de gemeente Ukkel.

In 1953 kreeg de gemeente de toestemming om dit wapen te vervangen door dat van de familie Kinschot, de 1ste graven van St-Pieters-Jette, en gebruik te maken van een zegel dat zowel verwijst naar het schepenzegel uit de middeleuwen als naar naar het nieuwe wapen.

Van goud met een gekantelde en tegen-gekantelde faas van sabel, het schild getopt met een helm van zilver, getralied, omboord en gekroond van goud met dekkleden van goud en van sabel.

Helmteken: een antieke vlucht van goud, elke vleugel beladen met een gekantelde en een tegen-gekantelde faas van sabel -het schild geplaatst op een degen van de Ridders der Orde van Sint Jacob, rechts gehouden door een dame van vleeskleur houdende, geplaatst op een sluier van azuur, bezaaid met sterren van goud en overtopt met een koninklijke kroon van hetzelfde en links gehouden door een eenhoorn van zilver, gehoornd, genageld, gahalsband en met manen van goud.

IXELLES

La commune d’Ixelles, née en 1795, n’a pas eu d’existence autonome sous l’Ancien Régime: elle réunit une portion de l’ancien domaine ducal située le long du Maelbeek - proche de l’abbaye de la Cambre fondée en 1201 et de la chapelle puis église Sainte-Croix dépendant de Sainte-Gudule-, une fraction de la paroisse d’Uccle au lieu appelé Boendael, le hameau de Ten Bosch, des édifices construits le long des axes les traversant et menant vers Bruxelles. Le choix des armoiries s’est porté en 1886 sur une évocation du nom primitif de la localité :Elsele, la demeure des aulnes, dans un écu surmonté d’une couronne comtale qu’elles ne purent justifier.

D’argent à un aulne au naturel.

ELSENE

Elsene werd pas in 1795 een zelfstandige gemeente. Haar grondgebied bestond aanvankelijk uit een deel van het vroeger hertogelijk domein langs de Maelbeek, nabij de in 1201 opgerichte Terkamerenabdij, en bij de Heilige Kruiskapel, later kerk, die afhing van Sint-Goedele. Verder bestond ze uit een deeltje van de parochie Ukkel, Boendaal geheten, en uit het gehucht Ten Bosch.

Bij de aanvraag in 1886 voor een wapen, ging de voorkeur uit naar een evocatie van de naam van de gemeente, Elsele, of elzenverblijf. Dit mondde uit in een sprekend wapen dat getopt is met een grafelijke kroon, waarvoor geen historische verklaring bestaat.

In zilver een els van natuurlijke kleur

GANSHOREN

Le sort de Ganshoren et celui de Jette ont été lies pendant des siècles avant que la commune unitaire créée en 1795 ne soit scindée par la loi du 31 mars 1841.

Au début du XIIè siècle, une église, fille de celle de Jette, existe au hameau de Ganshoren. La cour féodale du lieu dépend de la châtellerie de Bruxelles. L’échevinage commun à Jette, Ganshoren et autres lieux, utilise à la fin du Moyen Age un sceau représentant la Vierge et l’Enfant placés entre un heaume et un écu aux armes du duc de Brabant.

Les droits de justice regroupés avec ceux du fief de Rivieren sont engagés dans le courant du XVIIè siècle au seigneur de ce lieu. En 1659, ces territoires sont constitués en une seigneurie hautaine,  le comté de Saint-Pierre-Jette qui passe des Kinschot à leurs héritiers Villegas.

La commune de Ganshoren, détachée de Jette en 1841, obtient en 1844, des armoiries qui évoquent de façon si classique le saint patron de l’église attestée au XIIè siècle qu’il n’a pas paru nécessaire de décrire son geste de compassion.

De gueules à un saint MARTIN d’or.

-((()))-

Ganshoren en Jette waren eeuwenlang verbonden en in 1795 samen tot één autonome gemeente ingericht alvorens bij wet van 31 maart 1841 van elkaar gescheiden te worden.

Bij het begin van de 12de eeuw  was er in het gehucht Ganshoren een kerk, dochter van de kerk van Jette, Ganshoren en andere plaatsen gebruikte op het einde van de middeleeuwen een zegel met de afbeelding van de Maagd en het Kind, geplaatst tussen een helm en een schildje met het wapen van de hertog van Brabant.

De rechtspraak in Jette werd in de 18de eeuw, samen met die van het leen Rivieren, verpand aan de lokale heer. In 1659 werd dit gebied een hoge heerlijkheid, het graafschap Sint-Pieters-Jette, dat van de familie Kinschot overging op hun erfgenamen de Villegas.

De gemeente Ganshoren, die in 1841 dus werd afgescheiden van Jette, kreeg in1844 een wapen met de patroonheilige van de kerk. De heilige Martinus is er op traditionele wijze afgebeeld, waarbij het zelfs overbodig werd geacht zijn attributen me te beschrijven.

 Een rood veld met het gulden beeld van St-Merten

K9 Vorst - Forest

Porté par la brigade cannine de la police de Forest dans les années '80

Fabrication artisanale, faite à partir de l'insigne militaire français

&

&                                     &

Dit kenteken werd gedragen door de hondegeleiders van de politie Vorst in de jaren '80

Zelfgemaakt, het Franse militaire kenteken werd hoervoor gebruik

La breloque fait partie d'une très ancienne série de 5, vraisemblablement prototype, de la maison De Greef. Elles n'ont jamais été montées sur cuir et présentent toutes des petites différences (couleurs, frappe, taille des éléments héraldiques, etc). Détail supplémentaire , celle-ci est convexe et les autres non.

La maison De Greef existe depuis 1890 et est établie à Forest. Les ateliers jouissent d'une grande réputation et sont fournisseurs de la Cour.
Ces pucelles ont probablement servi de modèles et ne sont pas restées à l'état de prototypes car un modèle ou plusieurs modèles ont vraisemblablement été choisis pour une production plus importante sur commande de la police de Forest.

nb : je "remercie" la maison De Greef, pour m'avoir trompé lors de la vente des 4 autres breloques de la même série, pour les avoir vendues en "stoemmelings" à quelqu'un d'autre !

-((()))-

Deze borsthanger komt uit een uniek lot van 5 stuks, allen prototypes, ik hoop ooit de 4 andere stuks op de kop te kunnen tikken !

FOREST

Forest trouve son origine dans le défrichement d’une partie  du domaine ducal d’Uccle au XIè siècle; il y existe au XIIè siècle une église dédiée à saint Denis où les reliques de sainte Alène sont vénérées. A la même époque, l’abbé d’Affligem y fonde un prieuré de bénédictines qui deviendra une abbaye autonome en 1238, étendant son influence sur la presque totalité de Forest de l’époque. Entretemps, la localité a été dotée d’une charte de franchise en 1213, et amputée du futur saint-Gilles, Obbrussel, en 1216. La « ville neuve » qu’Henri Ier crée à Forest en 1221 ne tarde pas à passer sous la juridiction abbatiale mais le duc de Brabant y garde l’exercice de la haute justice. De ce fait, plusieurs sceaux  échevinaux y sont attestés :  en 1339, celui de la ville neuve représente une abbesse avec un livre dans la main droite, une crosse dans la gauche, de 1279 à 1444, l’échevinage de l’abbaye a pour image un bras droit tenant une crosse, dès 1444, ces symboles sont accompagnés à leur droite de 3 arbres dont les troncs sont rassemblés dans une couronne à 3 fleurons, signes distinctifs de l’abbaye dans les cartes héraldiques du Brabant à l’époque des Archiducs.

Un sceau commun à toutes les juridictions est utilisé au XVIIIè siècle : on n’en connait pas d’empreinte.

La commune de Forest créée en 1795 s’agrandit en 1797 à l’occasion de la vente des propriétés de l’abbaye comme biens nationaux.

Le sceau et les armoiries accordées en 1936, rappellent, le 1^er, le scel échevinal attesté en 1444 et encore en 1575, les autres réunissent les mêmes symboles placés dans un écu parti, en forme de losange caractéristique des sceaux féminins.

Parti à dextre d’argent à 3 arbres terrassés de sinople passant dans une couronne d’or à 3 fleurons et 2 perles et à senestre d’azur au dextrochène habillé du manteau de chœur de moniale d’or, mouvant du flanc senestre de l’écu, tenant une crosse du même, tournée à dextre, l’écu en forme de losange.

-((()))-

VORST

Vorst ontstond  in de 11de eeuw bij de ontginning van een deel van het hertogelijke domein van Ukkel. In de 12de eeuw was er een kerk, gewijd aan Sint-Denijs, waar men de relikwieën van de heilige Alena vereerde. In dezelfde periode stichtte de abt van Affligem er een prorij van benedictinessen, die in 1238 een zelfstandige abdij werd en haar invloed liet gelden over zowat het gehele toenmalige Vorst. Intussen kreeg Vorst in 1213 een vrijheidskeure en in 1216 werd Obbrussel, het toekomstige Sint-Gillis, ervan afgescheiden. De “nieuwe stad Vorst” die Hendrik I in 1221 oprichtte, kwam snel onder het  gezag van de abdij maar de hertog van Brabant hield er de hogere rechtspraak. Dit verklaart het bestaan van verschillende schepenzegels. Het schepenzegel van de nieuwe stad (1339) toont een abdis met een boek in de rechter- en een staf in de linkerhand. Tussen 1297 en 1444 gebruikte de schepenbank van de abdij een zegel met daarop een rechterarm die een staf vasthoudt. Na 1444 zijn deze figuren rechts vergezeld  van 3 bomen  waarvan de stammen gebundeld zijn  in een kroon met 3 fleurons. Dit was het emblem van de abdij op de heraldische  kaarten van Brabant uit de tijd van de  Aartshertogen. In de 18de eeuw werd een gemeenschappelijk zegel gebruikt voor alle juridicties, maar daar is geen afdruk van bekend.

Vorst werd in 1795 een autonome gemeente, die zich in 1797 uitbreidde naar aanleiding van de verkoop van de eigendommen van de abdij als nationale goederen.

In 1936 werden aan Vorst een zegel en een wapen toegekend. Het zegel herinnert aan de schepenzegels uit 1444 en 1575. Het wapen vertoont dezelfde symbolen in een  gedeeld schild dat de ruitvorm kreeg, kenmerkend voor vrouwelijle zegels.

Gedeeld rechts van zilver met 3 bomen geplant in een grond van sinopel gaande door een kroon van goud met 3 fleurons en 2 paarden , en links van lazuur met een rechterarm gekleed met den koormantel eener kloosterzuster van goud, uitgaande van de linkerzijde van het schild, houdend een staf van het zelffde naar rechts gewend, het schild in ruitvorm.

EVERE

Le territoire d’Evere était morcelé au Moyen Age: le chapitre de la collégiale St-Vincent de Soignies en Hainaut y possédait des terres au XIIè siècle de même que l’abbaye de Forest et le chapitre de Lierre.

En 1120, une église y existait : selon la légende, saint Vincent Maldegaire l’aurait installée au VIIè siècle.

Au XIIIè siècle, le duc de Brabant est le suzerain d’un fief qui passe par mariage ou héritage de famille seigneuriale en famille seigneuriale; en 1722, l’héritière de Hornes le cède aux Walckiers, famille d’un financier anobli en 1727. Dans l’intervalle, aux Temps Modernes, une représentation de saint Vincent a tenu sur le sceau de l’échevinage local un écu aux armes des Clutinc, ou encore des Borselen.

En 1928, les armes reconnues à Evere sont celles de la famille de Walckiers dont l’écu est tenu de la main gauche, selon l’usage ancien, par un Saint Vincent assis.

Parti au premier d’or au faucon au naturel, contourné, posé sur un rocher de 3 coupeaux de gueules, mouvant de la pointe, et surmonté d’une étoile à 6 rais du même; au second de gueules au faucon au naturel posé sur un rocher de 3 coupeaux d’or, mouvant de la pointe et surmonté d’une étoile à 6 rais du même ( qui est de Walckiers), l’écu tenu de la senestre par un saint Vincent auréolé assis tenant de la dextre un sceptre fleurdelysé, le tout d’argent

EVERE

In de middeleeuwen was het grondgebied van Evere verbrokkeld : het Sint-Vincentiuskapittel van Zinnik (Henegouwen), de abdij van Vorst en het kapittel van Lier bezaten er in de 12de eeuw gronden. In 1120 werd  reeds een kerk vermeld die, volgens de overlevering, door de heilige Vincentius in de  7de eeuw was opgericht en die aldus in het bezit was van het Sint-Vincentiuskapittel.

In de 13de eeuw was Evere een leen van de hertog van Brabant dat door erfrecht of huwelijk van de ene familie op de andere overging. In 1722 stond de erfgename van het geslacht de Hornes het af aan de familie Walckiers, waarvan  een lid in 1727 in de adelstand werd verheven. Intussen stond in de Moderne Tijd  op het schepenzegel een afbeelding van St-Vincentius die een schildje vasthoudt met het  wapen Clutinc of met dat van de familie Borselen.

Het wapen dat in 1928 aan Evere werd toegekend, is dat van de familie Walckiers.Een zittende  St-Vincentius houdt dit schild, zoals gebruikelijk, in de linkerhand.

Gedeeld, een : van goud met een valk in natuurkleur ongewend, op de 2 poten staande op eene drietoppige rots van keel uit de punt oprijzende en overstopt met eene ster met 6 stralen van hetzelfde;

Twee: van keel met een valk in natuurkleur op de 2 poten staande op een drietoppige rots van goud, uit de punt oprijzende en overtopt met eene ster met 6 stralen van het zelfde ( hetgeen is de Walckiers), het schild met de linkerhand gehouden voor een zittende Heiligen Vincentius met een stralenkrans omgeven en eenen schepter met eene leliebloem getopt in de rechterhand houdende, het alles van zilver.

-((()))-

ETTERBEEK

De kerk van Etterbeek uit de 12de eeuw hing deels af van het kapittel van Sint-Goedele maar vooral van de abdij van Nijvel. Het gehucht was waarschijnlijk besloten in het domein van Watermaal, waar de schepenen recht spraken  in naam van de hertog van Brabant. De baronie Etterbeek, opgericht in 1673, werd in de 18de eeuw verpand maar snel weer opgenomen in het hertogelijk domein. Etterbeek werd in 1795 een autonome gemeente.

Het wapen dat in 1913 werd toegekend, herinnert aan deze historische gegevens.De eerste helft verwijst naar één van de zegels die het kapittel van Nijvel gebruikte. De lelies brengen de Karolingische afkomst van de stichter van de abdij in herinnering en zijn van zilver en niet van goud, zoals in het wapen «  Oud Frankrijk ». Een rood veld met een zilveren dwarsbalk, in het 2de deel, verwijst traditioneel naar Lotharingen.

Gedeeld: 1 van blauw bezaaid met zilveren leliën;

                2 van rood met een zilveren dwarsbalk.

L’église  qui existe au XIIème siècle à Etterbeek dépend en partie du chapitre bruxellois de Sainte-Gudule mais surtout de l’abbaye de Nivelles. Le hameau est vraisemblablement inséré dans le domaine de Watermael où les échevins rendent la justice au nom du duc de Brabant. La baronnie d’Etterbeek, créée en 1673, est engagée au XVIIIè siècle mais réintègre rapidement le domaine ducal. La commune naît en 1795.

Les armoiries concédées en 1913 font appel à ces données historiques : la partition évoque à dextre un des sceaux utilisés par le chapitre de Nivelles, les fleurs de lis, sensées évoquer l’ascendance carolingienne de la fondatrice de l’abbaye, sont d’argent et non d’or comme dans les armes «  de France ancien » ; à senestre, le champ de gueules à la fasce d’ argent caractérise traditionnellement le Lothier.

Parti au 1 d’azur semé de fleurs de lys d’argent,

          au 2 de gueules à une fasce d’argent.

Is dus niet officieel

N'est donc pas officielle

Ceci est une fabrication " maison", de la pure fantaisie faite soit pour escroquer un acheteur naïf, soit faite par quelqu'un de la brigade à cheval qui l'a portée.

Il s'agit donc bien de la médaille de la marche placée sur un cuir.

===

Dit is een fantaisie, ofwel bestemt voor een naïve koper,of iemand uit de cavalerie brigade om ze zelf dan te dragen .

Het gaat hier wel om de medaille van de marche, dat op een ledertje geplaatst werd.

Van links nr rechts :  1990 => politie school

                                 1991 =>  metro brigade

                                   1992 => logistieke dienst

De g. à dr. : 1990 =>Ecole de police         

        1991 => brigade metro

        1992 =>svce logistique

Van links nr rechts :

1987 => A.O.B.          

1988 =>  Verkeer ‘s brigade    

1989 => telecommunicatie  dienst

De g. à dr. :   1987 => B.A.A.                 

    1988 => CIPOL

1989 => CIO

De g. à dr. : 1984 => « Police-secours »

                1985 => brigade cavalerie

               1986 => escadr. motards

Van links nr rechts : 1984 => “Hulppolitie”

                                 1985 =>  ruiters brigade

                                        1986 => eskadr. Motorrijders