Het was effe schrikken. Goed voorbereid kwam ik aan op BSO Makandra. Mijn eerste schrijfdag met de kinderen. Ik maakte kennis met de begeleiders. Het voelde druk en rommelig aan en ook wel onrustig. Een "meester" zoals de kinderen hem noemen, vertelde dat het zijn verjaardag was en dat ook Selina, een van de meisjes uit de groep, 12 jaar geworden was.
Ik werd getrakteerd op een lekker stukje vlaai met slagroom. De jongens die er zaten besloten met de deur in huis te vallen en vroegen wie ik was en wat ik er kwam doen. Drie meisjes zaten erbij alsof ze een zware dag achter de rug hadden en lieten de twee "heren" hun gang gaan.
"Ik ben de juf die met jullie het boekje ga maken" zei ik hakkelend, zoekend naar de juiste woorden.
"Dat is jullie toch al verteld....? Ik hoopte op een hoeraatje of een halleluja- reactie waarschijnlijk.....want ik kon het niet verhelpen......maar het boze geroep "ik ben niet van plan te gaan schrijven.....ik heb al de hele dag op school gezeten........ééécht niet........" voelde helemaal niet welkom aan. De leidster ging onbekommerd verder met het ronddelen van snoep en de jarige Selina was drukdoende met haar cake. Ik had dus alle tijd om mijn theorie in mijn broekzak te stoppen en, ter plekke een andere strategie te bedenken.
We startte met - Goddank - de 5 koppige leiding die de touwtjes zeer strak in handen heeft.  Ik stelde mij voor en begon de kinderen te complimenteren. Te vertellen dat ieder kind leuke verhaaltjes in het hoofd heeft  en dat ik bereid ben die verhaaltjes te bundelen. Ik bleef complimentjes uitdelen en toen Lex, een blanke ADHD'ertje, door alles heen bleef bewegen, roteren en praten besloot ik hem zijn verhaal te laten vertellen. De opdracht was de hoofpersoon of -personen flink aan te dikken. En ja hoor..... de meeste kinderen wilde deelnemen aan de workshop.  Ik had ze zo ver......en ik kon tevreden met "hoofdpersonen" en bloedige verhalen naar huis.