Mijn vriendin heeft een 'droom'. Ze is de 60 jaar ruim gepasseerd, heeft een zeer intensief leven gekend met haar man als 'art-painter', kunstenaar, grafisch artiest.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Drie dochters en een aantal kleinkinderen. Een grote sociale kring om haar heen bestaande uit mensen van alle lagen van de maatschappij. En toch wil ze deze ene droom waarheid zien worden.

Telkens als ze haar vakantie doorbrengt in haar geboorteland Suriname, ziet ze menig kind dat niet naar school kan gaan. Deze kinderen leven op straat, verkopen fruit en kranten. Vaak gaat het geld naar een familielid of vreemde die het kind onderdak biedt. Weeskinderen die geen vertrouwen meer hebben in volwassenen. Die zich staande moeten houden in een land dat verscheurd wordt door de culturen die vroeger een éénheid vormden. Echter, door maatschappelijke ongeregeldheden, politieke machtspelletjes en uiteraard mondiale invloeden, ziet men steeds meer en meer een vorm van verzuiling ontstaan tussen deze culturen. Jammer!

 Als mens is mijn vriendin bijna onbeschrijfbaar. Een stereotype omschrijving is niet voldoende; ik zou téveel superlatieven moeten gebruiken. Zal ik 't met haar levensmotto proberen te omschrijven?. Misschien dat het mij helpt haar neer te zetten.

"je kunt liever gekwetst worden door de waarheid dan getroost door een leugen"

Een motto dat mij meer en meer respect heeft gegeven voor deze aimabele vrouw.

Eerlijkheid en naïviteit zijn zussen die ons door het leven gegeven zijn. Ik vraag mij vaak af of zij in deze kwaliteiten niet veel sterker is dan menigeen in haar omgeving. Haar geloof in God heeft haar gesterkt in haar believe dat zij uitverkoren is voor dit doel.

Een weeshuis in de rurale gebieden van Suriname is haar wens. Een opdracht van God. Ze praat dus niet alleen tot God maar heeft de rust in haar leven gevonden om Hem te horen.

Een woonboerderij waar wezen het vertrouwen in God en de volwassenen terug kunnen krijgen. Rust, liefde en dieren om te verzorgen. Een moestuintje voor de dagelijkse vitamientjes en natuurlijk een stukje regelmaat. Opstaan, ontbijten, schoolgaan. En dan die bijzondere gedachten dat ook zij na school kunnen zeggen: 'ik ga naar huis'. Een thuis om trots op te zijn. Iemand die hen opvangt, naar hen luistert en vooral het geduld heeft om het verleden een plekje te geven. Zonder verwijten of lijfstraffen.

In deze woonvorm is het de bedoeling te starten met een kleine groep van ongeveer tien kinderen tussen de 3 en 8 jaar oud. Met ondersteuning van professionals en vrijwilligers zullen deze kinderen langzaam aan die competenties aan leren die nodig zijn om als volwassenen te kunnen deelnemen aan de maatschappij. Een vak leren en die vaardigheden ontwikkelen om ook anderen, in een adequate omstandigheid, te helpen.

Want dit is Jeanet' haar droom. Deze groep kinderen een onderdak te bieden en deel te maken van haar droom. But most of all, hen vragen deze droom voort te zetten.

 Wilt u meer weten over dit project, laat een berichtje achter in mijn 'gastenboek' (rechtsonder). Jeanet Heilbron is degene die dit project wil verwezenlijken. Zij is op zoek naar ondersteuning in de vorm van informatie, adviezen en financiële hulp.

Deze stichting 'Het kristal huis' zal binnenkort ingeschreven staan bij de KvK van Rotterdam en werkt samen met een stichting in Suriname. Deze heeft grond toegezegd waar ze het huis kan bouwen. Toch moet er nog veel gebeuren. Rurale gebieden kennen geen geplaveide wegen, elektriciteit- en schoon drinkwatervoorzieningen. Een primaire activiteit die z.s.m. gefinancierd zal moeten worden. De eerste stap.