La Promnesia! Plusjes & Minnetjes...

Inhoud blog

	Un libro de Eckhart Tolle
	Een eigen gedicht.
	Me, myself and I.
	Het pathos van de dag!
	Return to love

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Zoeken met Google

Welkom in mijn wereldje.........van plusjes en minnetjes!

Een interessant adres?

Archief per maand

	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	06-2009
	05-2009
	04-2009
	03-2009
	02-2009
	01-2009
	12-2008
	11-2008
	10-2008
	09-2008
	08-2008
	07-2008
	06-2008
	05-2008
	04-2008
	03-2008
	02-2008
	01-2008
	12-2007
	11-2007
	10-2007
	09-2007
	08-2007
	05-2007
	04-2007
	03-2007
	02-2007
	11-2006
	08-2006
	07-2006
	06-2006
	05-2006
	03-2006
	02-2006
	01-2006
	12-2005
	11-2005
	10-2005
	09-2005
	08-2005

http://www.weeronline.nl/

Speel het volkslied

IF WE ALL TAKE THE BACKSEAT, WHO'S GONNA DRIVE?

De vredesduif vliegt van site naar site,
door zo veel te landen als maar mogelijk is.
Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld.
door hem mee te nemen naar jouw site,
of om hem aan iemand anders te geven voor hun site,
door hem een plaats te geven in een ander werelddeel
of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

http://www.inzicht-nu.nl/

Het denken maakt onophoudelijk lawaai.
Hoe zou het stilte kunnen begrijpen?

Het denken houdt van oordelen.
Hoe zou het vrede kunnen begrijpen?

Het denken splitst en verdeelt.
Hoe zou het eenheid kunnen begrijpen?

Het denken is onvrijwillig en dwangmatig.
Hoe zou het vrijheid kunnen begrijpen?

Denken is een activiteit van streven en worden.
Hoe zou het Zijn kunnen begrijpen?

Pas wanneer het denken beseft
dat het niet in staat is iets écht wezenlijks te begrijpen,
is er een opening naar werkelijk Inzicht.

De voor-herinnering.

12-09-2005
Praatpapier....als mes in je rug?
Onlangs kreeg ik een stuk in handen dat aangemerkt is als zijnde een " persoonlijk geschreven stuk om als praatpapier te gebruiken waar nodig." Het stuk is geschreven door de HRM'er van het CWI. E.B. en ik hebben een verleden. Want wees eerlijk...wat is het heden zonder een verleden. Ik leerde hem kennen toen ik na een interne ontvlechting in 1998 op een arbeidsbureau moest gaan werken. Het adagium was `mens volgt taak´ .Na een korte pendel tussen het Werkcentrum - waar men niet wist wat ik kwam doen en A.L. besloot mij tijdelijk thuis te dumpen - en het arbeidsbureau, was het duidelijk dat ik er aan moest geloven. Deze verschrikkelijke hel, met medewerkers die helemaal niet op hun niveau konden communiceren, een fysieke ruimte die zo vies was dat je nog liever je broodje op straat verorberde, dan daar binnen, hier zou ik meer dan 8 uren per dag moeten doorbrengen. De wijze waarop de klandizie werd aangesproken had iets weg van vroegere strafkampen. Commando's en vernedering. In deze setting heb ik E.B. leren kennen. Een jongeman die niet paste in het interieur. Zich regelmatig verschool op de enige (afsluitbare) werk ruimte en drukdoende de dossiers in het PGI systeem door te nemen. Het was alsof hij - met name de vreselijke drukte zoals allochtonen zich kunnen manifesteren, over zich heen liet glijden als een boa op de schouders van een premature verlepte Parijse danseres. Bij de zoveelste reorganisatie werd hij gepromoveerd tot projectmanager bij het MKB traject voor allochtone jongeren. Een pas aangetrede vrouwelijke HRM 'er had bedacht dat ik paste in de groep ondersteuners van het project. De groep bestond uit M. bijn 65 jaar zat haar tijd uit, C. ooit management assistente van D.R. verstigingsmanager - die haar flink door de mangel had gehaald en A. een andere medewerkster die hard was weggelopen van Schiedam toen ze voor van alles en nog wat was uitgemaakt. Met mij erbij was de groep " kneusjes" dus volledig. Ook hier had ik de tijd om E.B. van een andere kant te leren kennen. Ons verleden werd volledig toen E.B. bij de opheffing van het MKB-project solliciteerde naar de functie van HRM' er met als specialisatie Arbo. Hij wist dat degene die op die stoel zat, door langdurige ziekte, waarschijnlijk niet terug zou keren. Zo sukkelen we dus verder E.B. en ik. Ik als een vlo in zijn vacht en hij als een teek op mijn huid. Het min-project waar hij in zijn stuk aan refereert stamt af uit de tijd dat leidinggevenden medewerkers die vermeende onaangepast gedrag vertoonden , op een voor hen passende maar voor de medewerker zeer vernederende wijze konden aanpakken en wegzetten. Bij dit project waren J.R. de nieuwe vestigingsmanager ook Queen of Mean genoemd in de wandelgangen en later de zeer elitaire S.B. de zoveelste vestigingsmanager in twee jaar voor dit object. Als ik om dit "praatpapier" vraag ligt het al in handen van de bedrijfsmaatschappelijk werkster J.F. die mij erop attendeert en hoogstwaarschijnlijk bij de regio manager F.P. waar ik op donderdag 15-09 op gesprek moet. De zoveelste regio manager die - naar mijn mening - niets weet over mijn verleden bij Arbeidsvoorziening/CWI. Over al die ontvlechtingen, reorganisaties, fusies en nog meer ontvlechtingen. Over al die "bazen" die met mij opgescheept zijn geworden van de een op de andere dag. Die door een lacune in hun sociale vaardigheden niet in staat waren mij de juiste werkzaamheden te laten uitvoeren. Over vertrouwen gepraat. Wat is vertrouwen? wordt vervolgd.

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail *
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (0)

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Hart

Wanneer het hart
iets in bewaring heeft
blijven de beelden héél
een leven ongeschonden.
Jouw eerste glimlach
heb ik zo vaak herbeleefd,
wel duizend maal heb ´k
jou opnieuw gevonden.

Generaties.

Jong mensen protesteren
Roepen ´t is een treurig zootje
en al ben ik niet meer zo jong
ik zit toch in hetzelfde bootje.

Zij verwijten deze wereld
een geweldig aantal floppen
´t klopt want in mijn jonge jaren,
was ie ook al naar de knoppen