Jarenlang waren wij vrienden. Gewoon internet-xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vrienden. Zij in Australië en ik in Nederland.

Met een moeder die haar roots kent in Rotterdam

hadden wij vrij snel veel schrijfstof. Een bewogen

vrouw. Haar gezin, moeder en overige familieleden

waren altijd welkom. Ze zorgde en verzorgde iedereen

die daar behoefte aan had. Ook de dieren lieten haar

niet onberoerd. Regelmatig ontvingen alle epals

prachtige foto's van dieren die haar tuin binnendrongen;

zoekend naar aandacht of toch niet?

Onze mailtjes vertelden korte impressies van de dag,

van de mensen om ons heen en ook over de onver-

wachte ontmoetingen die je soms aan het denken

kunnen zetten. E-moppen over ouderen gingen grif

over de wereld. Willy stierf kort voor kerst 2007.

Een dag voor haar 62ste verjaardag, bed opmakend,

stortte ze in, gillend van de pijn. Een slapende vorm

van kanker heeft de botten van haar bekken weg-

gevreten, haar longen aangetast en tenslotte haar

adem doen stoppen. Haar dochter stuurde al haar

epals over de wereld een mail en liet ons weten dat

wij geen mails meer zouden ontvangen van haar!

Ik huilde urenlang. Nooit heb ik geweten hoeveel

emoties een internetrelatie kon los weken.

Hoe wij een band hadden ontwikkeld door regelmatig

beelden en woorden uit te wisselen. Nooit heb ik haar

gesproken maar ik vertrouwde haar mijn privé adres toe

en zij stuurde mij regelmatig een kaartje. Haar kerstkaartje

was altijd als eerste binnen.

"Doe ik op tijd op de post", schreef ze eens

"want stel dat die na de kerst aankomt, wat heb je

er dan nog aan? "Typisch Willy, een ander gelukkig maken.

Daar heeft ze voor geleefd. Haar dochter schreef mij vandaag

de volgende mail.

Wederom zochten de tranen hun weg over mijn wangen.

Ik mis mijn e-vriendin.

27 december 2007