xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Denken.

Onlangs kwam ik iemand tegen. Heel lang hadden wij elkaar niet ontmoet, niet gesproken of gemaild.

Ik vroeg; 'Waarom liet je niets van je horen?'

 'per post stuurde ik jou nog een kaartje uit het buitenland, heb je dat ontvangen? '

Verbazing over en weer. Mijn hersenen begonnen te denken terwijl ik sprak. Terwijl ik de ander aankeek en wachtte op een antwoord.

Mijn ogen zagen de andere denken. En langzaam spuugde zij een woord eruit.

 'eh, eh, ik dacht dat jij....................' en ze stotterde er op los. Mijn staren bracht haar in verwarring en mijn hoofd en ogen bleven denken.

Mijn filosofieleraar op de middelbare school zei:

 'het vermogen om te kunnen denken heeft de mensheid enerzijds bevrijd uit het dierenrijk'.

Dieren denken niet, beweerde hij. Ze doen wat ze moeten doen en doen wat ze willen doen. Niet spontaan of zo. Neen, ze zijn niet gevangen tussen muren van waarden en normen. Ze zijn op de wereld en leven. Ze belemmeren zichzelf niet door te denken of de ander het wel leuk zal vinden. Nog minder vinden ze het belangrijk of de maaltijd voor de dag aan een norm gebonden moet zijn. Ze gaan met de flow mee en jagen en verorberen hun vangst.

Eindelijk komt haar woordenstroom los.

 'Ik wist niet dat je 't leuk zou vinden als ik het contact met jou zou onderhouden'.

Zucht. Diepe zucht.

Hele verhalen vliegen in een aantal seconden langs mijn oren. Ze vinden hun weg naar een map op mijn harde schijf. Eens zal ik ze weer tevoorschijn toveren. Dat weet ik. Zo ben ik.

Ik ga op zoek naar informatie als ik die ook daadwerkelijk nodig heb. Nu ff niet!

Luisteren is niet makkelijk. Als iemand om welke redenen dan ook een andere pad opgaat, en jij daar geen deel van uitmaakt, laat degene gaan. Het is haar of zijn tijd om die weg af te leggen. Ooit als de natuur dat wilt, kom je elkaar weer tegen.

En dan maar hopen dat die muur van normen en waarden waar wij gevangen in zitten,  een begripvolle gevangenbewaarder, ook wel ons geweten genoemd, heeft.

Zo niet blijven wij vastzitten in het patroon van pijn. Vaak onnodige pijn want denken is niet altijd relevant. Vaak los je met praten veel meer op. Laat de honden maar blaffen, de karavaan trekt gewoon verder!