Toen ik uitgelaten in de stadxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van mij spreken deed,

Had ik wel honderd vrienden

Die graag met mij werden gezien.

Ik oreerde en organiseerde,

Dronk en maakte grappen

Tot ik mij erop betrapte

Dat ik niets meer van ze leerde.

Die winter dreef mij naar

de bossen in het binnenland.

De bomen stonden in het rond

Al hun kruinen dik besneeuwd

Het zwerk begon al op te lossen

Hoog sneed een eerste lentemeeuw

De vorstgrens vlijmscherp open.

Ik had geen telefoon en brievenbus

Men bereikte mij slechts lopend

Of neerstortend als Icarus

Maar geen gezworen metropole kameraad

Sprong naar de zon

Of nam de benen naar mij toe.

Zo kwam ik tamelijk laat tot het besef:

Men komt alleen

En wordt dan steeds allener.