Wie mooi wil zijn.................xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het had niet uit kunnen blijven. Het begon met twee kleine fibroompjes in mijn nek. Precies daar waar mijn gouden ketting haar plekje zoekt als ik wil pronken. Glitter is de beste vriend van de vrouw. Niet voor mij. Naarmate de jaren boven de vijftig toenemen worden wij getrakteerd op de meest vervelende cadeautjes van moeder Natuur. Ook zo deze rare steelwratjes. Soms zien ze er niet uit als een wratje maar als een vlekje met een verhoging. In hals en decolleté.

In het begin kon ik iedere zomer roepen; "ja, ik heb zomersproeten, dat klopt". Diep in mezelf wist ik dat ik never nooit zomersproeten heb gehad. Nu zal ik ze ook niet spontaan krijgen. Mijn licht gepigmenteerde huid kan heel veel hebben. Is echter niet opgewassen tegen deze cadeautjes van de natuur. Dus besluit ik na goed beraad met 'me, myself and I' naar de schoonheidsspecialiste te gaan voor een laserbehandeling.

 'Ohw my goodness. Wat een pijn'

Een half uur lang wordt ieder vlekje en fibroompje met een laserpen 'gebrand'. Na een aantal minuten is het alsof een zwerm Braziliaanse bijen spontaan voedsel vindt, in mijn nek en op mijn decolleté.

Zij praat en ik praat mee. Zo hoop ik mezelf voor de gek te houden.

 'Als ik maar geluid voortbreng voel ik de venijnige verschroeiing niet', hoop ik.

Niets is minder waar. De pijn is bijna ondraaglijk. Ik bijt zowat mijn wang kapot en zweer dat ik nooit meer mezelf pijnig in naam van de uiterlijke schoonheid. En nu maar wachten of ik weer een gave huid overhoud.