Ziekenhuisbezoek.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het zal je als vrouw maar gebeuren. Jarenlange opsluiting in je eigen wereld. Want hoe praat je over fouten die een chirurg aanbrengt. Hoe verklaar je de ellende waar je doorheen gaat als je het slachtoffer bent van medische missers. In 1996 onderging ik een hysterectomie. Ook wel uterusextirpatie genoemd. Wie weet had mijn gynaecoloog, wiens achternaam adequaat is aan een beroemde, ik denk Franse cognac, teveel van dat spul op. Hij was ervan overtuigd dat hij vijf vrouwelijke patiënten met gemak van hun broedmachine af kon helpen. En dat alles in één ochtend van drie uurtjes!

Nu twaalf jaar later lig ik weer in de beugels, dit keer met een manwijf (zo blikt ze) tussen m'n benen en twee mannelijke trainees. Ieder jaar weer is 't een verrassing. Wie zullen er nu meekijken? Leren heet dat 'in de praktijk'. Ben wel reuze benieuwd naar hoeveel 'oude visjes' deze jongemannen kijken per dag. (Bij mijn vriendin thuis wordt de vagina 'visje' genoemd). Tenslotte moet je via mijn visje allerlei buisjes en verbindingen aanbrengen alvorens de blaas duidelijk te zien is op de monitor. De snee is duidelijk. Mooi stukje techniek. Rot ochtend. Uren naakt van onderen, jonkies die om toerbeurt een kijkje nemen.

'Het ziet er goed uit', meldt eentje.

Ik zie hem slikken. Hij zegt nog net niet 'vrouwtje' er achter aan.

Al die jaren van fistels en urine incontinentie waar die snee uit voortgevloeid is, zijn hem onbekend. Wie maakt zich druk om de psyche van een jonge, werkende moeder die zich door deze ongemakken moet worstelen.

Onderzoeken in het ziekenhuis hebben bijna altijd te maken met het ontbloten van een lichaamsdeel. Wie went hieraan?

'De eerstvolgende afspraak wordt u met een jaartje toegezonden', meldt een vrouwenstem. Ik zucht. Zullen er ooit nog eenvoudigere mogelijkheden gecreëerd worden? En de werkgever. Kunnen we die ook een rol laten spelen in de juridische ondersteuning.