status quo heeft vele muziekstromingen overleefd, gelijk de boegbeelden van de groep Francis Rossi en Rick Parfitt, twee vijftigers voor wie geen veilinghal veilig is.
De titel van de nieuwe cd van Status Quo - The party aint over yet - is volgens gitarist Rick Parfitt niets minder dan een heus statementvoor de fans. ,,Veertig jaar rock-n-roll, de mensen zouden eens kunnen denken dat het mooi is geweest. Maar Francis en ik denken niet aan stoppen. Zien we er zo uit? We hebben onze portie gehad, jazeker. Maar we zijn nog lang niet uitgespeeld.
Francis Rossi (56) en Rick Parfitt (57) vormen de door seks, drugs en rock-n-roll getekende gezichten van Status Quo. Een volkaraats jubileum - het is de zanger en de gitarist aan te zien. De doorgroefde hoofden op zwartlederen jasjes, waarover een gedistingeerde shawl (Parfitt) en een Palestijnendoek (Rossi: Geleend van Arafat) zijn gedrapeerd, vertellen het verhaal van de Britse rockgroep die meer dan 100 miljoen platen verkocht.
Hier zitten twee monumenten, gehouwen uit de rock die Status Quo zo populair maken. Een beperkt akkoordenschema van de stuwende gitaar van Parfitt en de hoge, ietwat nasale stem van Rossi: Whatever you want, kedekekedeng, whatever you need, kedekekedeng
, de hit uit 1979 die twee decennia later weer met succes werd opgepoetst in de tv-commercial van Nationale Nederlanden.
,,Er wordt, zegt Rossi, ,,nog wel eens smalend gedaan over de veronderstelde eenvoud van Status Quo. Maar we hebben in veertig jaar een geluid ontwikkeld dat uniek is.
En Rick Parfitt: ,,Beginnende gitaristen menen dat ze ons meteen al kunnen naspelen. Een misrekening. Werk je maar eens een dikke twee uur in het zweet voor 10.000 man. En zorg er dan maar eens voor dat alle gitaarloopjes precies op hun plek vallen.
Een leven zonder rock-n-roll kunnen Francis Rossi en Rick Parfitt zich in het geheel niet voorstellen. Ook in de geïmproviseerde kleedkamer van de Molenheide-hal te Schijndel (het affiche vermeldt gereanimeerde dinosaurussen als Ten years after en Manfred Manns earth band in het voorprogramma) voelt het tweetal zich zichtbaar thuis.
Parfitt: ,,Wij zijn nooit van die jongens geweest met een waslijst aan absurde wensen over welke kaviaar en champagne er klaar moeten staan. Grijnzend: ,,Wij kunnen met een paar biertjes toe. Rossi: ,,Kijk, dit hier op jullie platteland is gewoon rock-n-roll - een reizend muziekcircus.
Het interesseert mij geen zier of we in een theater, een stadion of een sporthal staan. Ach, tegenwoordig is rock-n- roll weer in de mode: U2, Robbie Williams, Coldplay, ze heetten allemaal rockhelden te zijn. Ze kunnen ongetwijfeld een pophitje schrijven, maar hun opvattingen over muziek als intellectuele cultuurvorm zijn aan Rick en mij niet besteed. Wat een bullshit. Muziek is simpelweg amusement, een lekker feestje.
Francis Rossi, nog altijd met paardenstaart en op het podium in zwart gilet op wit T-shirt, en Rick Parfitt (immer jongensachtig ogend, een honderdtal kraaienpoten ten spijt) hebben het naar eigen zeggen
steeds meer naar hun zin. ,,We spelen echt niet uitsluitend voor leeftijdgenoten, maar zien ook een flinke aanwas van jong publiek. Vaders en moeders die hun zoons en dochters meenemen. En die komen echt niet om een paar veteranen te zien rocken, die ze ooit op een platenhoes uit de jaren 70 hebben gezien. Ze zingen gewoon mee op een nummer als What youre proposing. En dan voelen wij ons weer even 18.
Door ARNO GELDER
|
