over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
16-11-2009
Rekeningrijden: Waar is het hem om te doen?
Onze noorderburen hebben beslist om het 'rekeningrijden' (heffing per gereden kilometer) in te voeren, en om verschillende reden schijnen wij daar te moeten in volgen. Over de beweegreden en de doelstelling van zo'n heffing lopen de meningen nogal uiteen. De voornaamste blijkt te zijn dat men het eerlijker vindt de outo-eigenaar te laten betalen volgens de mate waarmee men voornamelijk de autosnelwegen gebruikt.
Op het eerste gezicht lijkt dat geen slecht principe, al kan men zijn bedenkingen hebben over het sociaal gehalte ervan. Afgezien daarvan vraag ik mij af of een dergelijk systeem, dat voor de burger toch een aardige investering, en voor de overheid toch nogal wat werkingskosten met zich mee zal brengen, wel het beoogde resultaat zal hebben. Alleen op autosnelwegen een 'tol' heffen zal naar alle waarschijnlijkheid zorgen voor (nog meer) chaos op de secundaire wegen, waardoor men op termijn genoodzaakt zal zijn het rekeningrijden te veralgemenen naar alle wegen.
Waarom dit dan niet onmiddellijk doen? Daardoor zou men al die (achteraf onnodige) investerings- en facturatiekosten kunnen vermijden door gewoon de accijnzen op benzine en diesel te verhogen. Die zorgen nu al in zekere mate voor een algemeen 'rekeningrijden', waardoor, hoe meer men de auto gebruikt, hoe meer men betaalt voor de kosten die dat voor de gemeenschap en het milieu teweegbrengen. En daar is het uiteindelijk toch om te doen? (of zou het moeten om te doen zijn...)
Indien de steeds meer aanzwellende geruchten bewaarheid worden, zou onze federale eerste minister Herman Van Rompuy wel eens de eerste Europese president kunnen worden. Deze eerder protocollaire functie zal vrijwel hetzelfde inhouden dan wat tot heden de regeringsleider van het zesmaandelijkse voorzitterschap steeds heeft gedaan: de agenda van vergadering der regeringsleiders opmaken, deze 'voorzitten' en de resultaten daarvan naar buiten uit verdedigen.
Van Rompuy heeft dit aflopende jaar met wisselend succes bewezen dat hij best in staat is om het allegaartje politici in zijn regering, die voorheen het 'elkaar voetjes lichten' als hun voornaamste opdracht zagen, tot bedaren te brengen en ze heel langzaam tot redelijkheid te bewegen. Zowel de Duitse Bondskanselier , als de Franse president en de Engelse Eerste Minister, zien daarom in hem de geschikte consensusfiguur die de verschillende belangen en verlangens van 27 (onafhankelijke) lidstaten tot een eenvormige Europese stem zou kunnen versmelten. Vraag is of 'de eer' die het gevraagd worden voor het eerste Europees presidentschap opweegt tegen de utopische motivering ervan en de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid die niet waar te kunnen maken.
Gesteld dat Van Rompuy inderdaad de geschiedenisboeken mag ingaan als de eerste Europese president, moeten wij Belgen daar dan blij mee zijn? Is er in dit land dan nog één of andere 'oude rat' te vinden die het aandurft om trachten te voorkomen dat het door rechts-Vlaanderen verscheurde België totaal uit mekaar valt? Het feit dat Politici, na het bewijs van enig staatsmanschap geleverd te hebben, gewoonweg afgevoerd worden, of uit eigen beweging vertrekken naar het Europees niveau, zegt genoeg over onze politieke cultuur.
Hoe dan ook, waar er voorheen steeds een min of meer valabele 'opvolger' opdook, is deze nu in geen velden te bespeuren...
Indien de steeds meer aanzwellende geruchten bewaarheid worden, zou onze federale eerste minister Herman Van Rompuy wel eens de eerste Europese president kunnen worden. Deze eerder protocollaire functie zal vrijwel hetzelfde inhouden dan wat tot heden de regeringsleider van het zesmaandelijkse voorzitterschap steeds heeft gedaan: de agenda van vergadering der regeringsleiders opmaken, deze 'voorzitten' en de resultaten daarvan naar buiten uit verdedigen. 
