Zondag 9 februari 2014 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop 50.3% van de Zwitsers in een referendum aangaven dat zij genoeg hebben van het vrij verkeer van personen met de landen van de Europese Unie, laat staan van migranten daarbuiten. . Eén en ander heeft alvast als gevolg dat Zwitserland voor wat immigratie betreft opnieuw met contingenten en quota’s zal gaan werken, zoals dat gebeurde vóór de akkoorden met de EU.
In totaal zijn 1,88 miljoen (23.5%) van de bijna 8 miljoen inwoners van Zwitserland afkomstig uit het buitenland. Italianen vormen met ongeveer 16 procent de grootste groep van buitenlanders, gevolgd door de Duitsers (bijna 15 procent).

Zwitserland wordt weliswaar omringd door landen van de Europese Unie, maar maakt daar geen deel van uit. In2002 werden akkoorden met de EU afgesloten om het vrij verkeer van personen geleidelijk in te voeren. Men dacht toen daardoor jaarlijks niet meer dan 8.000 migranten uit de EU te verwachten, maar de goede economische gezondheid van Zwitserland heeft jaarlijks voor het tienvoudige (80.000) daarvan gezorgd.

Vanuit de Europese Unie is al gedreigd dat,  een einde van het vrij verkeer van personen, ook het einde betekent van alle andere verdragen die tussen de EU en Zwitserland werden afgesloten. Voorstanders van de inperking zien het echter als een kwestie van nationale soevereiniteit, en vinden dat Zwitserland niet moet buigen voor het ‘Europese dictaat’.

Het migrantenprobleem in Zwitserland ligt enigszins anders dan in de andere West-Europese landen waar het merendeel om Noord-Afrikaanse, Turkse- en Oost-Europese inwijking gaat. De Zwitsers hebben metd e uitslag van hun referendum het gevoel van verlies van eigenheid weergegeven. Een gevoel dat zich bij ons ook bij steeds meer mensen begint te manifesteren.

Omdat het in het in Zwitserland niet zozeer om vreemde culturen gaat, kan men hen bezwaarlijk van racisme beschuldigen. Je kan voor of tegen multiculturalisme, multinationalisme, of multi-etnisme zijn, maar je kan niet ontkennen dat iedere persoon, gezin, familie, stad, gewest, land, volk, ja zelfs bepaalde delen van een werelddeel, in min of meerder mate zijn eigen volks- en/of culturele ‘eigenheid heeft. En hoe meer elementen, vreemd aan die eigenheid, zich daar in ‘nestelen’, hoe meer de oorspronkelijke eigenheid ‘bedreigd’ wordt, hetzij door het ‘bevruchten’ ervan, hetzij door de aparte indeling ervan met van elkaar verschillende ‘eigenheden’.

Hoe ‘zwakker’ (lager) de sociale klasse en/of minder geschoold,  hoe groter dat  gevoel van ‘bedreiging’ is, en hoe sterker (hoger)de sociale status en/of intellectueel niveau; hoe minder dat het geval is. Integendeel, hoe meer voordeel men meent te hebben aan de ‘differentiëring’ van de bevolking. En daarin is het gevoel van de Zwitsers tegenover de migranten gelijkaardig als het onze, ook al gaat het om een verschillend soort immigratie.

Waar de Zwitserse lagere sociale klasse zich bedreigt voelt door het steeds meer aanzwellend aandeel dat migranten in het economisch kaderpersoneel innemen, meent de hogere sociale klasse daar voornamelijk de vruchten van te kunnen plukken. Bij ons ziet enerzijds diezelfde lagere sociale klasse hun werkgelegenheid én sociale zekerheid in gevaar komen door de massale immigratie van economisch kansarmen, terwijl anderzijds de hogere klasse, door de uitbreiding van de ongeschoolde loonslavenmarkt en de daaraan gekoppelde druk op de sociale zekerheidskosten, daar deskundig t garen weet uit te spinnen

Het cliché dat ‘links’ per definitie vóór immigratie en multiculturaliteit is, en ‘rechts’ daar niet bepaald warm loopt, is niet geheel juist. Tenzij men de termen links en recht enkel als partijpolitieke en intellectualistische strekkingen gaat benoemen. Op sociaaleconomisch vlak (waar die begrippen in hun oorsprong  voor bedoeld waren) ligt dat toch enigszins anders. Zoals voorgaand eerder aangegeven, zijn het juist de economisch zwakkeren die, al dan niet terecht, nadeel menen te ondervinden bij een opvallende aanwezigheid van ‘vreemdelingen’. En alhoewel de betergegoeden in onze maatschappij ook liever niet in allochtone buurten vertoeven, laat staan er te wonen, en zij daarom ook wel de ‘nutteloze’ (lees werkloze) immigranten willen beperken, opteren  zij toch voor een ‘selectieve’ immigratie, m.a.w.  immigranten die wij kunnen gebruiken om het aanbod in zowel de ‘knelpuntberoepen- arbeidsmarkt' als deze van technisch geschoolden aan te vullen en zodoende (vooral de lagere) lonen te kunnen blijven drukken.

Voor de sociaaleconomische elite en hun zetbazen zal de problematiek van de multiculturaliteit geen zorg wezen, zolang dat hun belangen niet schaadt. Ook hen is niets menselijks vreemd…Vóór en tegen migratie, is dus wegens zijn sociaaleconomische inpakt, niet alleen een sociaaleconomisch, maar vooral een ‘standen’-probleem.

Zwitserland heeft als één van de weinige landen waar men op gezette tijden de bevolking via een referendum over breed-maatschappelijke onderwerpen laat beslissen, tegen het zere been geschopt van de Europese politici voor wie een één-gemaakte politieke unie een natte droom is. De vrees dat de uitslag van het referendum de eurosceptici in de lidstaten een duw in de rug kan geven, maakt hen de Euro-elite zenuwachtig en kregelig.

Vooral politici in de hogere regionen hebben een natuurlijke aversie tegenover inspraak, laat staan mede-beslissingsbevoegdheid van de burger. Burgers zijn volgens hen, zowel wegens onwetendheid als bij gebrek aan deskundigheid, daar volstrekt onbevoegd voor. Dat de politieke kaste die onwetendheid maar al te graag in de hand werken, en de heschiedenis uitwijst dat de deskundigheid van menige onder hen in vraag kan worden gesteld, schijnt hen daarbij helemaal niet te hinderen.

Daarom dat politici, eens zij in de internationale politiek verzeilen, als zetbazen van de mondiale financieel-economische elite gaan fungeren en zij propagandisten worden van de mondialisering en globalisering. Door verdragrechtelijk, vooral financieel en economisch, zoveel mogelijk landen met elkaar te verbinden en zoveel mogelijk de daaraan verbonden elementen aan gezamenlijke beslissingen te onderwerpen, krijgt de individuele burger steeds minder zicht op oorzaken en gevolgen. Zijn stem die hij om de vijf jaren eens kan laten horen gaat verloren in het massale mistgordijn van 503.000.000 mistkorrels waarvan 370.000.000 stemgerechtigd.

Het is een rekenkundig gegeven dat, zelfs al zou elke politieke beslissing op echt democratische wijze worden genomen, (wat in onze representatieve democratie vrijwel nooit gebeurt), de inbreng van elke leefgemeenschap-entiteit, hetzij als gemeente, land, federatie of unie van landen, omgekeerd evenredig is aan het aantal ingezetenen. Niet alleen hoe groter het aantal, ook de verscheidenheid aan belangen als gevolg van verschillende sociale status en cultuur maken dat door de aloude Romeinse ‘verdeel en heers’-strategie, ook in de eenentwintigste eeuw de machtsgeile opperklasse via een vernuftige strategie nog steeds de lankens uitdeelt, zoals dat reeds van voor onze tijdrekening het geval was.

Zoals de meeste van zijn voorgangers toont het Zwitserse referendum weer maar eens de brede kloof die er bestaat tussen datgene wat de politici aan de macht doen, en wat de wil van het volk is. Een referendum is het 'Zenit' van de democratie. En als de democratie spreekt wordt duidelijk dat de politieke toepassing ervan in de meeste landen, waar de theoretische democratie in de praktijk een particratie is, helemaal , niets meer of minder is dan je reinste volksverlakkerij..

28-03-2014 om 12:48 geschreven door Renaat