Weet niet meer wat ik allemaal schreef, was een hartluchting zoals je in een dagboek hebt, maar nu voor de wereld? _ mezelf in mijn wereld _ verloren is gegaan. Silly stupid me, want daar houden systemen geen rekening mee. Je draait mee in voorziene regeling of je draait helemaal niet, en hoe goed en leuk dit soort medio ook is, vraag blijft naar menselijk rekening houden. Nee. Extra lange tekst maar een foto die te groot blijkt, is voldoende om alles te laten verdwijnen. No way back en zonder tekst-save-knop.
11 september ben ik beetje kwijt in mijn beleving en geheugenflashes; schrijven was ontlading, en voel er me nu wat leeg bij. But mister technology, we never give in, never give up. 

Ik probeer een paar zaken terug te halen, maar 't wordt halvekracht werk. Toen nine-eleven als event ontstond, was ik die dag met collega op jaarbeurs in Gent, en we hoorden er pas over toen we terug op kantoor kwamen. Ontzetting, ongeloof en angst, want als dat kon _ een ongeval leek toch echt uitgesloten _, wat stond ons dan nog te wachten. Een apocalypse, een WO III (end of the earth, part XX, want we zijn toch al een tijd met dat einde bezig, the devil being blessed by power and money/  money and power, maar alles in 't belang van een toekomst op de helling).
Bij de vorige wereldoorlog hadden we het nog over grootheidswaanzin bij hoe-heette-hij-ook-weer, was 't niet iets met J en O erin?, die een gespleten hart had en die tweestrijd ten koste van miljoenen andere harten en zielen liet lopen. Maar folks, dan hebben we het nog niet over al die andere, toch volwassen denkende mensen, om die snorman heen, die toch gewoon meededen in het heil van een heroplevende eigen economie. Zovele jaren later, en je zou bang worden als je mensen hoort praten _ nothing has changed _, iemand moet de schuld krijgen, een makkelijke duidbare groep, maar vooral niet diegenen boven ons, die economie, staat en samenleven regelen en daar alleen hun zakje komen legen, om een eigen andere zak dubbeldik te vullen. Shame on you, shame on them en maakt niet uit als die zak alleen maar om hun alter ego gaat).  
September eleven 2001 brengt me terug naar een tijd met twee kinderen. Nu zijn die het huis uit, de jongste nog maar pas. Dochter en zoon, komen in een volgende keer nog wel aan bod, samen met hun partners en de tweeling J&A van bij mijn dochter.

Gisteren had ik bij het invullen van de dienstencheques, de mevrouw die komt kuisen verwittigd rond de ongewone datum: tien-nul-negen-nul-acht. Vandaar was ook weer speciaal, maar veeleer in pijnlijke gebeurtenissen en immens verdriet dat opnieuw boven komt in herdenking en ongeloof. Stukken relaties weg, stukken ouderschappen weg... hoeveel naties waren vertegenwoordigd in NY bij de herdenking vandaag: 80? Rozen in een waterpartij en alle namen in een lange afroeping, waar geen present meer kan op komen.

En de dag begon als anders, wel met een verlofstrikje eromheen, dus slapen tot 9 uur, dan opstaan en water te kook zetten, de vijf poezen begroeten en te eten geven, (surrogaat)koffie drinken, pillen en voedingssupplementen slikken, bloedprik en insulinespuiten, living opruimen, zetelhoezen effen trekken, kussens opschudden, de wilde buitenpoezen te eten geven en de goudvissen in de vijver (hun verhaal volgt nog wel eens) hun vier beschuiten voeren; prachtig veeld overigens. Ben ik pyjama blijven lopen en heb nieuw acrylwerk opgestart. Misschien iets voor bij zoon in hun huis, heb geprobeerd rekening te houden met kleuren die in hun interieur passen, maar ben te amateur om dat professioneel te kunnen. Planning was om na warmste zon te vertrekken naar hun huis en er verder de haag te snoeien, maar kreeg onverwacht bezoek van nicht en nadien van mijn oudste broer.
Het snoeien liep verder ook al heel vlug mis in het even onverwachte bezoek van een woeilige regenpartij, inclusief licht en klank (tja, sorry, had weerbericht moeten checken, maar ik hoop nog steeds dat de 2008-zomer ooit es gaat beginnen, wie kan me dat kwalijk nemen, en begot: die haag loopt ook niet weg hoor! Wedden dat ze er een volgende keer nog in dezelfde staat staat (héhé), gewoon wachtend tot ik verder snoei...). Yep, haakje openen is haakje weer toe.

Ik sluit bij deze voor vandaag. Eén kakelt op de tv, daar zit misschien wel een hond voor tussen. Misschien vind ik wel een foto, de moeite waard te plaatsen al heb ik nu niet meteen een idee... op de kleinzoons na. Je bent omariet voor iets hé. Maar laat ons even kijken hoe dit hier loopt. Byebyezwaaizwaai, g-riet-ings.