Wil mensen ook niet echt over alles vertellen... Dagboekprincipe. Schriftje dat  ik als 14-jarige op eerste reis alleen meenam, verstopt in zak met maandverband (had ze, maar er werd verteld dat elke vrouw die daarheen gaat, haar maandstonden krijgt; dus ook nooit gesnapt waarom pasgetrouwden dan Lourdes als bestemming kozen). Maar 't was me een fantastische tijd...
Liep al verloren in het eerste uur, maar zocht me weg terug. En nog voor die eerste dag om was, werkte ik al mee in gehandicaptenwerking van kliniek daar. Stelde gewoon voor om in plotse regenbui een rolstoelwagen mee te duwen en kwam te weten dat André Van Eeckhout (?)eigenlijk van dezelfde stad afkomstig was als ik. Ik ging op in dat werken met die jongeren, en was er elke ochtend heel vroeg bij om de verpleging te helpen.

Leerde er ook Alain kennen, eerste persoon die me kriebels in de buik gaf, zonder dat ik dat zelf besefte. Verliefd worden... begot so what? Maar hij was leuk en praatte met me, leerde me antwoorden en stimuleerde me dingen te doen. Mijn moeder zie gelijk na die week dat ik veranderd was...
Na die week samen zagen we mekaar eigenlijk niet meer terug, tot ik als ongehuwde moeder met twee kinderen alleen was, net nadat de relatie werd verbroken en ik verhuisde, en ook hij met een mislukt huwelijk zat. Dat was een prachtavond, we aten bijna een kom soep samen uit en hebben de nacht doorgepraat, verteld... en aantal dingen nooit gezegd. Paar jaar later belde zijn vader met boodschap dat ik niet langer nieuwjaarskaarten hoefde te sturen: Alain was in verkeersongeval gestorven. Neem het hem nu nog kwalijk; sorry Alain, maar ik mis je.

Kan niet zo goed overweg met mensen die uit mijn leven verdwijnen. Blijf ze altijd verder een plaats in mijn bestaan geven, of ik ze nu nog hoor of zie, of niet. Eens is altijd bij mij. No hard feelings evenwel, kwaad slijt en is hoe dan ook te zwaar om mee te dragen. Soit, genoeg voor vandaag. Met Felix die achter mijn rug om op bureaustoel ligt te slapen, zit ik niet echt goed; hij ligt wellicht beter dan ik zit, maar gezien zijn leeftijd en gezondheidstoestand is het hem gegund. Baibaizwaaizwaai, g-riet-ings.