Goeiemorgen morgen en dag...boekje,
Huis wat opruimen, aantal wasmachines te draaien, zomergordijnen vervangen door zwaardere wintergordijnen (gisteren kwam de kou, ondanks dubbel glas er zo door volgens mij, of ligt het aan mijn te weinig vleeskilo's of aan mijn tanende fysische conditie, die overigens eigen fout is: aparaten gekocht en heel lang zowat dagelijks getraind en toen door _ wat begot was het ook weer? _ omstandigheden er even, heu tot hiertoe, mee opgehouden. Laatste keren hield ik het geen drie minuten vol. Shame on you, espeel. Awel, subiet ga ik wat fietsen en crosstrainen, maar of de buikspieroefenen, 30 keer naeen nog lukken... ach, hoor je me na vandaag voor lange tijd, dan weet je gelijk het antwoord. Espeel volgde Fortis, maar bij haar was het een eerlijke crash.
Die financiële toestand voelt niet echt leuk aan. En wat kan/moet je als kleine spaarder doen? Ik snap het geeneens allemaal, alleen staat er een soort zwaard ergens klaar dat ons zou kunnen vellen, maar van waar komt het en hoe komt het, raken we arm of been kwijt, of allebei, of verliezen we er meteen ook ons kopje bij. Figuurlijk-letterlijk gesproken...
Ik voel me een grijs klein muizeke (en dan nog ouderwordend ook en met wat gezondheidshaperingskes! Espeel, je wordt een economische lastpost, cf. wat je baas van je denkt) als ik denk aan al die cracs met hun ondernemingssuperlatieven. Je moet het maar kunnen en durven. Maar dan gaan ze opeens een lijn over en worden anders, als god op aarde in hun bedrijfsstoel. En nemen ze risico's...
Als klein gezin met twee kinderen kochten we een huis en hebben er jaren aan gebouwd en onderhouden, hebben we een spaarpotje opgebouwd, voorzien we nodige uitgaven en sparen ernaartoe, houden rekening met pensioensparen en ziekteverzekering, helpen we de kinderen nu met en in hun huis... Maar zo dom als we dan zijn, is het ons niet gegund fouten te maken als die slimme gasten, die alles kunnen, alles mogen, extra dik betaald en als ze er in fout wegmoeten, krijgen ze nog een jackpot erbij uitbetaald. Wat als wij bij onze buren gewoon aan kloppen en zeggen: geef ons xyz euro, want wij denken en vinden dat wij een nieuwe keuken nodig hebben en weet je wat, we noemen het gewoon belastingen...
Zaterdagochtend, oktober 2008. Marc Reynebeau en zijn nieuwe boek Struikelend door het leven, en een mooie uitspraak: Ergernis vind ik energieverspilling, dus ik probeer het tot een minimum te beperken. Kwalijke ervaringen wil ik altijd zo snel mogelijk vergeten. Ik wou dat ik dat ook kon, en kan het ook gedeeltelijk, maar het leven heeft me iets anders gevormd. Als zevenjarige kreeg ik een serieus litteken in mijn gezicht, en hoe vaak ik dat ook vergeet eenmaal buiten, hoe weinig dat nog ter sprake moge komen... toch zie ik die elke ochtend in de spiegeld. Ooit voor een interview in het Car & bus magazine, lang geleden nam iemand foto's en ik weet ook dat blijkbaar geen enkele geschikt was, want ik kreeg ze nooit te zien; afhankelijk van de lichtinval kruipt die lange hoekige kras op mijn linkerwang steeds voor mijn gezicht uit. Vergeten kan dus niet echt, en dan noemen ze het alternatief als tussenoplossing _ anders maak je er een obsessie en een lange lijdensweg (ev. behandelingen, operaties, enz. van, en dat klinkt al negatief én duur genoeg _: er leren mee leven, aanvaarden. En daar dag...boekje zijn we weer een hele praattoer aan het opgaan, die eigenlijk al bij al niet hoeft: het litteken is er, ik heb het en ik zie het, en dat is dat. Zo ook met andere negatieve ervaringen: tijd en boterhammen halen de scherpe kantjes eraf, geslepen door betere ervaringen die volgden en door het voornemen je in dit leven zo goed mogelijk te voelen.
Jeetje, waar Reynebeau me nu toch toe bracht. Ajuus, mijn voeten krijgen koud en ik moet weer aan de slag, de zon is van de partij en poes Marcopolo wil op de vensterbank, het zonlicht op zijn snoet. CU, g-riet-ings.
|
