Ons eerste kleinkindje: "Zoe" Het is een schatje !!! Wij houden ontzettend veel van haar.
Over mijzelf
Ik ben Risse
Ik ben een man en woon in Vilvoorde (Houtem) (Belgie) en mijn beroep is Grafdelver/bewaker (doodgraver dus) op de begraafplaats van Vilvoorde.
Ik ben geboren op 29/06/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen - korte trips naar de Ardennen of waar dan ook, hengelen en andere leuke dingen.
Zoeken in blog
Mijn hobby's !!!
Wandelen, begraafplaatsen, dieren...
23-05-2007
Hangbuikzwijn met jong
Hangbuikzwijn met jong naast zich. Pa Hangbuikzwijn kon verschrikkelijk hard snurken. Hij ronkte daar de buurt bij elkaar. Niemand stoorde zich er blijkbaar aan, ze bleven allen maar mooi doorslapen.
Het hangbuikzwijn (Sus scrofa vittatus) is een varken dat in Vietnam en China vaak voorkomt. Andere namen die wel worden gebruikt zijn het hangbuikvarken of het minivarken. In 1866 kwam het eerste hangbuikzwijntje naar Europa voor de opening van de dierentuin in Boedapest. Tegenwoordig wordt hij vaak gevonden in kinderboerderijen, waar hij vanwege zijn vriendelijke en rustige aard een graag geziene bewoner is.
Deze vos lag rustig te zonnen en te denken aan malse kippetjes.
Meester raaf zat in een eikeboom. Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda. Meester vos, gelokt door deze droom Van geur, keek op en sprak: "Doctor honoris causa, U met uw wijs en alziend oog En met uw glanzend zwarte toog, Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!" Meester raaf, ontroerd door zoveel eer, Wipte van tak tot tak en boog zich wat naar voren, Keek toen trots over zijn snavel neer Op meester vos en om zijn stem te laten horen Gaapte hij met zijn bek héél wijd. Maar ja, de kaas was hij toen kwijt. Hij hapte er nog naar, keek treurig naar beneden. De vos pakte zijn prooi en fleemde toen tevreden: "Denk eraan, mijn waarde heer, Elke vleier schenkt zijn eer Aan door 't lot verwende vrinden Die zichzelf belangrijk vinden. Deze wijze les, helaas, Kost u wel dit brokje kaas!" Beschaamd verborg de raaf zich in de eiketakken En kraste toen wat laat: "Mij zul je niet meer pakken!"
Het is een redelijk groot dierenpark en de dieren hebben hier plaats genoeg. Er zitten ook heel veel soorten dieren. Telkens we in Bouillon zijn, komen we hier naartoe en wel voor een speciale reden...maar dat is voor later !!!
Terwijl we daar zo zaten, viel mij het op dat even verder, boven in de nok van het dak een koppeltje mussen hun nest hadden gemaakt. Het was er een bedrijvigheid van jewelste. Het stelletje hadden er een prachtig groot nest gebouwd en ze hadden reeds kindjes. Af en aan vlogen papa en mama mus met wormpjes, piertjes en ander lekkers voor hun kroost. Zo snel ze het aanbrachten, zo snel vlogen ze ook weer weg, op zoek naar nog meer lekkers voor hun (b)engeltjes. Ook bij de dieren gaat op deze prachtige, zonnige dag het leven verder.
Na dat we de brug over de autostrade over zijn is het niet ver meer. Binnen de kortste keer zijn we er. Eindelijk !!! Het dierenpark: "La crete des cerfs." Ondertussen is het al wel warmer geworden. Een 20° denk ik. Het is nu bijna 11.00 uur.
Weer iets verder staat er in het midden van de weg een rode beuk. Het is een raar zicht !!! Bij ons had men die gewoonweg omgehakt...hier niet, de natuur gaat voor alles.
Wat verder aan de kant van de weg staat er een dikke boom, ze kan het niet laten en moet hem gaan begroeten. Als twee dikke vrienden vallen ze in mekaars armen. Lang geleden dat ik nog zo een liefdevol tafereeltje gezien heb
We verlaten even Bouillon. Nog 500 meter te gaan en we zijn er. Links van ons liggen er twee grote privé vijvers waar, voor zover ik kan zien, grote Voorns en Brasems op zitten. Die beide vijvertjes mogen gerust in mijn achtertuintje liggen. Ik zou wel weten wat ik zou doen...hengelen natuurlijk !!! Ik zou geen tijd hebben om te gaan eten, Fien kon mijn eten dan maar tot aan het water brengen
Ondertussen is het 10.00 uur geworden. Onderweg gaan we even nog iets drinken in een plaatselijk café hier in Bouillon. Daarna gaat onze tocht verder, steeds maar weer gaan we steil omhoog. Links van ons ligt het Fort van Bouillon. We zijn nu reeds zo ver omhoog geklommen dat we ter hoogte van de burcht zijn. Heel mooi uitzicht van hieruit op de statige burcht van Godfried zaliger.
Het ontbijt was heerlijk, zoals gewoonlijk !!! Nu nog inpakken en beneden aan het loket gaan afrekenen. Onze rugzak mogen we daar achterlaten, zo hoeven we daar toch al niet aan te sleuren. We begeven ons op weg en het eerste winkeltje dat we tegenkomen is er eentje met allemaal beertjes voor het raam. Prachtige berendinkskes, maar wel duur. We zijn al blij dat we geen kleine ukjes meer hebben. Nou ja, speelgoed is altijd wel duur geweest, of je het nu hier koopt of bij ons in Vlaanderen, de kosten zullen evenhoog oplopen.
Ook kwam het gesprek op wat we zoal vandaag, onze laatste dag hier, zouden gaan uitspoken. Het was simpel, we zouden naar het dierenpark: "La crete des cerfs" gaan. Een prachtig natuur en dierenpark. Gelegen op ongeveer drie kilometer van Bouillon. Maar eerst moeten we nog lekker gaan ontbijten en daarna inpakken.
Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben, ontwaken we in alle vroegte, het is 07.30 uur. Het eerste dat ik doe is door het raam kijken. Het is stralend buiten, de zon schijnt volop, de Semois stroomt zoals vanouds door haar rivierbedding, vroege vissers werpen hun vliegenlijntje steeds heen en weer, Godfried houd nog steeds trouw de wacht, aan de overkant vlijen twee huisjes met leien daken zich tegen de achttiende eeuwse kerk en slaan er de kerkklokken acht maal. Ik ontwaak uit mijn dagdromerij...het is al acht uur, kijk naar beneden en zie Fien al buiten staat...sigaretje aan't roken. Zo snel als ik kan wurm ik mij in mijn kledij en begeef mij ook naar buiten. De thermometer aan de ingang van ons hotel geeft 12° aan. Het is frisser dan ik dacht. Ik steek een sigaret op en voeg mij bij haar. Samen kijken we in het kristalheldere water van de Semois. Terwijl we zo wat futloos liggen rond te kijken naar de prachtige architectuur van deze stad en genieten van ons sigaretje, komt ons gesprek automatisch op de mooie wandeling van gisteren. We waren het er beiden over eens dat het een toffe wandeling was. Moe waren we niet meer, alléén onze benen verraden ons dat we een stevige wandeling achter de rug hadden.
Ik ben Risse
