Dag André Devriendt,

Of beter dag Nonkel André, want zo ging dat vroeger, wie trouwde met een tante werd automatisch ineens nonkel, ook al was die tante altijd in de eerste plaats een niet veel oudere soort zuster die tot aan mijn pubertiteit alleen maar probeerde me te verwennen .

Dus opnieuw dag Nonkel André, die voor mij ook eigenlijk meer een vriend is geweest dan zomaar een familielid waarvoor men respect hoort te hebben : je weet wel oudere mensen moet men bejegenen met ontzag omdat ze ouder zijn en veel meer levenservaring zouden hebben.

Ik heb echter “nonkel” André kunnen leren apprecieëren voor een lange rij redenen.

Ik heb het geluk gehad dat ik hem persoonlijk kon vertellen twee dagen voor hij gestorven is “Nonkel ik ben heel trots op het voorrecht je gekend te hebben”.

Hij was geen schrijnwerker : maar hij bouwde ingemaakte kasten en fabriceerde eignhandig allerlei eigen binnenhuis-schrijnwerk – dikwijls met bijeengesprokkelde materialen maar steeds met perfecte afwerking.

Hij was geen loodgieter : maar hij installeerde wel alles zelf van afwatering tot en met centrale verwarming.

Hij was geen electrieker : maar niemand buiten hemzelf heeft zelfs maar een draadje aangesloten of een stekker verwisseld.

Hij was geen schilder-behanger : maar als je zag hoe hij deuren, muren en ramen kon behandelen kon je niet anders dan bewonderend knikken.

Hij was geen tegelzetter of vloerder : maar maak dat maar eens wijs aan diegenen die geconfronteerd werden met zijn zelf ontworpen badkamer.

Hij was geen kok : maar wie ooit het geluk had om van zijn notentaart te proeven, wou terstond een petitie in te sturen om een nobelprijs gastronomie in het leven te roepen.

Hij was geen tuinbouwer : maar in zijn moestuin groeide genoeg om – weliswaar met een beetje overdrijving – een eigen tuinbouwveiling uit te baten.

Al deze eigenschappen kan ik samenvatten onder de noemer “Goede superhandige huisvader”... maar er zijn wel meer handige doe-het-zelvers

Hij kwam graag naar buiten als een groene jongen. Consequent ! Vele mensen verheugen zich in het gekwetter en het gefluit van inlandse vogels in hun tuin... maar hoevelen zorgen dat enkele frambozestruiken, aalbessen en aardbeien vrijelijk toegankelijk blijven voor die kwetteraars om te kunnen genieten van hun aanwezigheid. Is het niet een beetje door mensen als Nonkel André dat er nog enkele mussen alhier overleven ?

Zijn omgang met zijn honden Rebecca en Merida waarmee hij nooit bij de dressuur een stap heeft binnengezet. Die honden waren echter zo professioneel afgericht dat hij ze overal mee naar binnen kon brengen zonder overlast van de bezochten. En of die beesten hem graag zagen !!!

Hij had geen universitair diploma psychologie of politieke wetenschappen: maar hij had over alles een eigen mening waarmee hij naar buiten kon komen, en naar buiten kwam. Ook bij niet akkoord kon de toehoorder probleemloos in discussie treden.

Hij doorkruiste Europa van beneden tot onder en kende ongeveer alle niet-toerisctische plaatsen alsof ze in 't bosje van Oostende lagen of aan de Keignaert grensden. Zeer spijtig dat zijn laatste droom met zijn eigen mobilhome zo wreedaardig kort duurde.

Maar (zoals waarschijnlijk de meesten die zijn ziekteverloop konden volgen ) ben ik een beetje blij dat de aftakeling niet meer verder hoeft. Hij kon afscheid nemen van mijn liefste tante en van zijn kinderen en kleinkinderen. En wat mij betreft kon ik hem nog verklappen wat ik over hem kwijt wou. Ik vermoed dat je akkoord ging met de stelling Non est vivere sed valere vita (Leven is niet alleen in leven zijn, maar ook gezond en krachtig zijn).

Nonkel André wees gerust : je leeft verder.

12-07-2011, 00:00 geschreven door saelensr