Eén van mijn vele tante Maria's. In mijn jonge tijd was het de gewoonte dat de goede katholieke Vlaamse ouders zelf deel uitmaakten van grote gezinnen. En waar men ging langs Vlaanderens wegen, overal kwam men Maria's tegen. Mijn beide ouders hadden een zus Maria; de ouders van mijn vrouw eveneens. Komt daarbij nog her en der een Mariaatje via nonkels die – o wonder – ook met ene Maria trouwden....Maar over deze tante Maria Magdalena Slabbinck kan toch wel meer verteld worden dan over mijn andere 4 tante Maria's samen.

Zij leefde haar eerste levensjaren in de omgeving van de Bolle (waar vandaag de personeelsparking is van AZ Damiaan ) : haar ouders waren concierge bij houthandel Snauwaert. Iedere dag liep ze tevoet tussen 't Hazegras in Oostende en haar woonplaats (twee keer per dag heen en terug). Ze stierf vorige week op slechts een paar honderde meters daar vandaan.

Nochtans was tante Maria niet zo honkvast als op het eerste gezicht bleek. Eerste verhuis was naar Oudenburg tijdens de eerste oorlogsmaanden in 1940. Kort na het einde van WO II verhuisde ze met haar ouders naar Zandvoorde.... waar ze viel voor Henry Verstraete, die grootse plannen maakte en haar inpalmde (mij onbekend in welke volgorde)

Rond deze tijd was ik nog niet eens een tiener hoewel toch algauw oud genoeg om de Odyssee van de familie Verstraete te volgen.

De eerste twee adressen waren allebei in de Konterdam : samen goed voor amper een paar jaar. Dra riep het leger onderofficier Verstraete en Maria naar Adinkerke in een grote woonwijk , KOREA genoemd door de omwonenden, wegens permanente guerilla-activiteiten voorafgegaan en/of gevolgd door heftige verzoeningen. Wat MIJ van toen vooral is bijgebleven, is de Indian-moto waarop de familie Verstraete zich verplaatste: zijn afmetingen waren zo gigantisch dat de piloot leek op een bromvlieg die zich per paard verplaatste. Even indrukwekkend – voor mij althans – was hun liefde voor klassieke muziek. Mijn indoctrinatie onderging ik via een aria uit Madame Butterfly van Puccini. Laten wij de Grieken vergeven dat ze financiële en sportieve sjoemelaars zijn; ze gaven ons immers Maria Callas

Maria Slabbinck leek dus wat avontuurlijker en anders te zijn dan haar zusters . Toen reeds.

In dezelfde periode werd zoon Frank geboren en had Herr Werner Von Braun, vader van de Duitse V-raketten – een nieuwe job gevonden bij de Nasa. Daar moesten Nato-techniekers rond hem verzameld worden om allerhande raketten buiten de dampkring te lanceren. Oeps dus , de Verstraetes verhuisden nog wat verder weg van den Opex en vestigden zich godbetert in Huntsville – Alabama - USA, waar minder projectielen werden afgeschoten dan zwarte medemensen. De boekskens alhier berichtten iedere week over nieuwe rassenrellen (oa in het nabijgelegen Little Rock). De meesten zouden terug huiswaarts keren uit die rumoerige staat, de familie Verstraete verhuisde echter nog zo'n duizend km verder, naar het uiterste zuiden van Texas , naar El Paso meerbepaald , op de Mexikaanse grens.

Uit die periode vertelde tante Maria mij 2 gebeurtenissen die ze. In Alabama stapte ze de bus op met zoon Frank, die zich prompt achteraan neerplofte op de achterste rijen. Even spontaan weigerde de buschauffeur om verder te rijden en eiste dat ze vooraan kwam ... of weer uitstapte: ze hadden namelijks plaats genomen in de zone gereserveerd voor de kleurlingen. Een andere keer – in de staat van de familie Bush – werd ze eens tegengehouden door een politieagent die haar erop wees hoe onbehoorlijk het was om te fietsen met een kleed aan in plaats van een lange broek. Jawel dat was ook toen al de Verenigde Staten van Amerika.

Waarmee ze zo mogelijk nog meer opzien baarden was hun reis door The American West (Grand Canyon – Death Valley , Petrified Forest of Arizona en nog veel meer) . We waren toen nog steeds in de vijftiger jaren: welke Europese miljardairs hadden dergelijke uitstap al beleefd. De diareeksen die ze bijeen gemonteerd hadden, deden ons allen dagdromen. De foto's van de dodenvallei waren voor mij het levende bewijs dat de boeken van Karl May niet op louter fictie berustten. Annemie stond niet als dusdanig op de foto's, althans niet in herkenbare vorm, wel echter in hervormde taille van tante Maria. De fundamenten waren gelegd voor een nakende geboorte van een gitzwarte dochter met cayennepeper in haar aders.

Ze kwamen terug in België en vestigden zich na enkele maanden in de Hoge Venen - Ardennen. De lokatie : langs het FI circuit van Francorchamps. Niet zomaar langs dit circuit, maar wel in de beruchte bocht van Burnenville, waar dodelijke race-ongevallen eerder regel dan nuitzondering waren. De zwartste dag ooit in F1 geschiedenis gebeurde destijds vlak voor hun woning in 1960: 2 doden (Stacey en Bristow) en de crash van Stirling Moss waaraan hij een verlamming overhield.

Na enkele jaren weer verhuis naar Düren Duitsland. Zoon en dochter doorliepen in de toenmalige BRD hun lagere- en middelbare studies. En jawel hoor, iedere zomervakanjtie opnieuw vertrok de familie - met boot achteraan gemonterrd op de aanhangwagen – om zowat geheel Zuid-Europa te verkennen : bijgevolg vanzelfsprekend geen enkel probleem dus om met haar te praten over meren, heuvels, steden telkens geassocieerd met verwijzingen naar culinaire en andere bijzonderheden.

Spijtig genoeg kwam tamelijk abrupt een einde aan hun zwerversbestaan, waarvan iedereen sprak over de nadelen, maar waarvan diezelfde iedereen innerlijk toch wel een ietsje pietsje jaloers was op wat ze hadden meegemaakt. Nonkel Henri werd ernstig ziek en verliet ons veel te vlug. Uit een Keulens ziekenhuis 36 jaar geleden.

Tante Maria kwam terug naar de Opex en bleef als weduwe in haar appartement tot vorige week. Ze was lange tijd actief in het sociaal Vuurtoren leven , in fiets- en wandelclubs, Davidsfonds, Kav, schaken, petanque, ed. . Wat echter vooral opviel dat ze tot op vandaag graag boeken , tijdschriften en dagbladen las waardoor ze eigenlijk nog steeds kon meespreken en discuteren over allerhande aktualiteiten.

Tante Maria was dus allesbehalve zomaar een tante uit de vele Maria's die onze contreien bevolkten. Ik zal haar in elk geval blijven gedenken als een aangename optimistische, kunstzinnige vrouw met een ongekunstelde persoonlijkheid.

18-01-2013, 00:00 geschreven door saelensr