Dat zoiets weer met mij moest voorvallen. (Gebaseerd op ware gebeurtenissen).

Vorige week (op 4 december 2012) moest ik (opnieuw) in het ziekenhuis om een nieuwe knieprothese te laten inbouwen in mijn linkerbeen.

... en ik voelde al nattigheid onmiddellijk na de operatie : bloed op de lakens, bloed op mijn voet, maar vooral veel bloed in een fles die verbonden was met mijn linkerbeen. Naief als ik ben , dacht ik meteen aan afvoer van mijn sappen naar iets wat het ziekenhuis een “redon” noemde. Het zag er helemaal uit zoals een “bidon” van een coureur ; waarom dan dat ding een andere naam geven ? De reden (een verklaring ?) vond ik op een klevertje aan het flesje bevestigd : manufactured by Operacion Puerto – section Barcelona. Jawel, “ze” waren dopingbloed van sporters aan het overhevelen.

Wat zeer snel opviel was de stijging van mijn polsslag ... wanneer genomen door die jonge verpleegstertjes die daar rond huppelden. Waarom werd ik door die meisjes steeds met kussen overladen op alle plekken waar ze pijn veronderstelden ? 's Namiddags had alles zich gestabiliseerd toen de meting gebeurde door een verpleger. Dacht ik. Maar iedere Omron-test nadien verricht door Eline , Tara of Elena joeg mijn hartritme boven de 120 slagen.

Eén constante bleef echter en maakte mij euforisch ; ik hield nauwelijks pijn over aan de ingreep en ik voelde mij ”tot grootse dingen” in staat !?

Een “gewone” patiënt die ligt dan zomaar te staren naar plafond, televisie of (in kamer 4225 ) naar het niet afgeschermde toilet op verdieping één onder de wachtzaal van orthopedie (wisten jullie dat de meeste mannen een aantal keer schudden ?). Ik ging echter gewoon wat surfen op het internet met trefwoorden Operation Puerto, Sportplanning van minister Muyters voor de volgende OS, de bankcrisis , e.d. En alles werd zo klaar als een suikerklontje voor niet diabetici overal ter wereld, alsook voor diabetici in de kliniek AZ Damiaan waar ALLES ouderwets gezoet wordt. (Ik kreeg iedere dag 's morgens en 's avonds gezoete yohourt).

Ik was gewoon de begunstigde van een eerste storting door een Spaanse Bank : de bloedbank waar zovele sporters een deposito gemaakt hadden. Ik mocht zeer vroeg het ziekenhuis verlaten op voorwaarde dat ik nauwgezet mijn “whereabouts” aanpaste. De rest is een verhaal dat ik nooit zou geloven mocht ik het niet zelf verteld hebben.

Vorige maandag was er in Knokke een uiteenzetting over zwarte schapen door de burgemeester aldaar. Ik had me goed ingeduffeld met zware laarzen en een dikke pardessus : helaas miste ik de bus – na een knieprothese mag men gedurende 6 weken niet per auto rijden- zodat im maar gelopen heb naar Knokke. In de keizerin der badsteden bleek het echter niet te gaan over de diertjes die graasden op de Zwinnegrond: de burgemeester poogde zijn broer te ondersteunen en de goegemeente de verdiende zaligmaking aan te praten van “onze Maurice”, die zoveel, zo manhaftig, zo consequent zo doodeerlijk de belangen verdedigd had van de Fortis-spaarders. Ik werd aldaar echter standvastig lastiggevallen door missen, Bv-dametjes en starletjes die me bedolven met uitnodigingen op “Nacht van Exlusief” en feestjes van E- en Neu-rotica. Omdat ik mijn 65-plus abonnement van de tram vergeten was, ben ik maar teruggelopen naar Oudenburg.

Aangezien ik hoegenaamd geen vermoeidheid voelde, been ik efkens langs Brugge gelopen, waar de intelligentste sportmanagers van het Westelijk halfrond van Club Brugge een wereldploeg aan het maken zijn met iedere maand een nieuwe trainer. Lang heb ik daar niet kunnen genieten: een bal rolde pardoes voor mijn linkervoet, ik haalde uit met een terugspeelbal naar doelman Jorgacevic , die met hebben en houden meevloog tegen de netten , en geblesseerd bleef liggen. Ongelooflijk hoe het balgevoel in mijn linkerbeen een volmaaktheid bereikte die men eigenlijk nog enkel vermoedde bij Lionel Messi, Christiano Ronaldo of Zlatan Ibrahimovic. Jorgacivic werd onmiddellijk op de transfertmakt aangeboden , en mij kostte het enige moeite om al die managers van mij af te schudden, bescheiden als ik ben en altijd geweest ben.

Ik ben niet meer geïnteresseerd in roem, mijn hele hebben en houden is gericht op mijn kinderen, kleinkinderen ,vrienden en kennissen.

... Maar ik laat mij nog niet inspuiten met een antidotum zolang ik niet de verzekering krijg dat mijn recent verworven s..-appeal van al die topvoetballers onaangetast blijft. Met zo'n verzameling WAGs kan zelfs een oude knurft als ik zijn been strekken zonder zeer te lijden door toedoen van die lieve kine Shirley.

Raymond Saelens 11 dec 2012

11-12-2013, 00:00 geschreven door saelensr