Tante Jeannine wat doe je ons nu eigenlijk aan?Jij en nonkel André waren een tweeëenheid ; als deze term niet zou bestaan hebben dan was hij uitgevonden om jullie huwelijk te etiketteren. Nonkel André werd 2,5 jaar geleden van je weggerukt , maar jij bleef functioneren ook na je echtelijke amputatie. En nu doe je dit : je laat je kinderen en mij achter met een gevoel van onvolledigheid.

Achter een gelukkig huwelijk staan twee gelijkgestemde personen, twee individuen met gelijklopende interessen en analoge ambities. En dat alles was heel erg van toepassing op jou en nonkel André. Jullie volgden allebei onderwijs dat afgestemd was om op 16 jarige leeftijd te gaan werken. Jij kwam als zovelen terecht in de SEO – alhier overal genoemd De Koo. Eerst twee jaar in Groenten en Fruit in de Amsterdamstraat, daarna in de afdeling dameskledij in de Romestraat ( nu Provinciaal museum).
De Koo had echter haar eigen regels : één ervan dat je automatisch en statutair je ontslag kreeg op de datum van je huwelijk.

Je kwam graag mooi voor de dag. In het begin moest je daartoe improviseren ; geld ontbrak, dus maar oplossen door alle kleren (voor jullie beiden) zelf te maken. Nonkel André kreeg een job bij de toenmalige RTT en jullie gingen wonen in Woluwe langs de grauwe Leuvense steenweg waar dag- en nacht ononderbroken vrachtwagens met loeiende motoren de helling opdenderden. Je tweegezins-woning op het eerste verdiep lag bovenaan het vandaag genoemde Woluwedal met een veelheid van autostrades en mastodonterige multnationals.

Na enige tijd vonden jullie – met de ondertussen geboren Karina - een ander verblijf : de conciergewoning bij een villa in de ommuurde tuin van een rijke Zaventemse industrieel. Ik ben daar een aantal keer uitgenodigd en ik vond er mijn tante terug zoals ik haar het liefste zag : steeds weliswaar veel te druk bezig maar altijd even lief voor mij.

Jullie kochten bouwgrond in Zandvoorde in de Hortensialaan en Nonkel André kwam er vanaf toen ieder week-end en vrije dag werken. Wat ik mij nog herinner, is dat hij buiten metselarij en schrijnwerkerij ongeveer alles zelf in mekaar knutselde – en hij deed dit ononderbroken de volgende 50 jaar .

Aanvankelijk was er nooit tijd voor vakantie . Zodra je dochters echter waren uitgegroeid tot knappe tieners , zochten jullie herhaaldelijk ontspanning in Alpen, Ardèche, en de Cévennen.
Per caravan bezochten jullie later zowat iedere landelijke parking ver van de mondaine badplaatsen in Frankrijk ,Spanje en Portugal. Latere jaren eveneens in de vroegere Oostbloklanden, toen meestal met eigen mobilhome.

Jij had niet het onderwijs gekregen dat je ongetwijfeld verdiende, leerde Frans in avondschool om gemakkelijker te communiceren met de plaatselijke bevolking en je in de Franse mentaliteit in te leven. Idem dito bij je latere trektochten naar Spanje, Portugal en de Oostbloklanden .

Haar Zandvoordse thuis bevat talloze relikwieën vanuit haar vakantiebestemmingen.

Je reisde dus graag en veel, maar eenmaal terug werd je opnieuw Zandvoordse huismus. Daar leefden jullie weliswaar teruggetrokken maar als epicuristen ; je had een grote keuze aan sterke dranken waarin je fruit uit de eigen tuin verwerkte.

Tante,jij was een kampioene in het afwegen van voor- tegen nadelen. Alles wat je deed moest meerdere malen maniakaal onderzocht worden op haalbaarheid, niets werd aangekocht zonder grondige prijsvergelijkingen , alles wat je zelf deed was beter dan de grijsheid van het commerciele aanbod.Zoiets vereist organisatie en werkzaamheid. Voeg hierbij spaarzaamheid en ik ziedaar de geschikte beschrijving voor de persoon Jeannine Slabbinck.

Maar je was daarnaast nog zoveel meer dan iemand die goed boerde. Je was een natuurliefhebber begaafd met grasgroene vingers. In de eerste plaats in het onderhoud van je eigen tuin: biologisch en ecologisch zodat je steeds gezond fruit en groenten teelde. Cynici ( zoals ik ) vragen zich nu af hoe het mogelijk is dat jullie allebei veel te jong zijn gestorven. Wat daarenboven eveneens zo bewonderswaardig was aan je hof, was de variëteit van vogels die standvastig kwetterden rond je terrasje. Die beesten beseften dat jij hen nooit kwaad zou doen. Ze kregen evenveel respect als je kippen die vrij rondscharrelden rond de achterdeur, eieren legden waar het hen uitkwam, sliepen in de bomen of op het dak van het waskot in plaats van op een stokje in een eng kiekekot. Merels rond je was een pluspunt in je leefbare wereld, vandaar dat je ieder jaar weer enkele aalbessenstruiken absoluut vogel-toegankelijk liet en je ergerde aan would-be natuurliefhebbers die op allerhande manieren poogden om het vogelbestand rond hun eigen fruit te decimeren.

Dierenliefde dus in het algemeen , maar wat te zeggen van haar genegenheid voor honden; de dieren die jullie opvoedden, hebben bij leven al in het aards paradijs gewoond: Ik herinner die beesten als geliefde wezens die het verdienen om hier ter afscheid bij naam genoemd te worden : de Ierse setter Rebecca, die met een klein beetje zin voor overdrijving probleemloos schaakgrootmeesteres had kunnen worden. Daarna Merida die als zwerfhond vol luizen en teken werd opgevangen in Spanje en nog een 12-tal jaren zeer liefdevol werd behandeld alhier ... De voorbije jaren vond je het toch zo angstaanjagend dat Merida je zou overleven. Je onafscheidelijke gezel , een beetje doof geworden, stokoud maar nog steeds heel aanhankelijk krijgt echter gelukkig opvang in een ander gezin.

Samengevat , ik neem hier afscheid van iemand die ik graag heb gezien . Altijd al , sinds mijn geboorte .