RS 25 jan 2009

Dendermonde

Neen , ik was niet in Dendermonde , niet op de dag zelf , ook niet in de dagen na het drama. En ik zal heel zeker niet meedoen met de massahysterie die heeft toegeslagen .

En dat betekent helemaal niet dat die absurde moorden en verwondingen me niet geraakt hebben. Zoals ongeveer iedereen voelde ik mij misselijk en als ouder van 2 volwassen kinderen en opa van 4 kinderen tussen 5 en 12 jaar – probeerde ik mij in te beelden hoe leeg men zich moet voelen en tegelijk hoe vol van zgn minder nobele gevoelens. En ik vraag mij ook af waarom ik meer aandacht schenk aan de kinderen dan aan die mevrouw die werd afgemaakt: ook die 54-jarige had ongetwijfeld familie en vrienden, en koesterde samen met haar geliefden plannen voor haar verder leven.

Ik wil zeggen aan alle getroffenen hoezeer ik meevoel in hun onwezenlijk leed. Mocht ik de nabestaanden persoonlijk kennen, dan stuurde ik ze een kort briefje met mijn medeleven of als ik echt een persoonlijke band had, dan probeerde ik ze telefonisch te troosten.

Maar ik ken die mensen niet en daarom weiger ik mee te doen aan die poeha van optochten en tenstoonstelling van knuffelbeesten. Ik bedank om deelachtig te worden aan dit opgeklopte mediageile circus. Leed verzacht men niet door show op te voeren waarbij een meerderheid poogt voorop te lopen ter illustratie van hun onnoemelijk leed... . En wat eigenlijk nog meer frustreert is het feit dat dergelijke optochten, de schreeuwerige slogans en de discussies met experten in pers en televisie geen enkel nut hebben. Meer zelfs, hoe meer aandacht des te meer 'gekken' de mogelijkheid gaan zien in eeuwige-roem-via-een-gelijkaardig optreden.

Ook voor de rechtstreeks getroffenen is een verwerking is huiselijke kring samen met een ervaren psycholoog duizend keer meer waard dan kaartjes, bloemen of kransen zoals dit gebeurt tijdens de begrafenisplechtigheid. Aan de lijve hebben de meeste ondervonden dat een begrafenis iets is wat er bij hoort met een 'leuk' levensverhaaltje of gedichtje omdat het zo hoort. Meestal ook gepaard met een waardeloze in memoriam opgemaakt door een beroeps-tearjerker – dikwijls de ceremoniemeester, priester, deken of moraalridder – met de bedoeling wat tranen te ontlokken bij enkele familieleden en/of toehoorders.Wat ik maar zeggen wil : echte beleving gebeurt meestal naast de podia en al zeker niet in de schijnwerpers.

Misdrijven door enkelingen spreken aan... en dat is al lang zo : op het einde van de jaren 50 was er een televisiereeks met kortverhalen van Alfred Hitchcock; ik herinner mij nog goed een aflevering waarbij een individu werd opgevoerd die er alles aan deed om zichtbaar de statistieken te herschrijven met diefstallen, moorden en op het einde zijn eigen zelfmoord. Hij wou iets betekend hebben in zijn leven.

Het is toch niet moeilijk om de meest absurde moordaanslagen te voorspellen. Maar alle geleerde specialisten kunnen nooit weten waar en wanneer en alle oeverloos gezwets daarover is waardeloos. Onder de vele miljarden inwoners van onze planeet zullen altijd zieke geesten zich geroepen op een daad te stellen waardoor ze in de belangstelling komen.

Hoe moet men zoiets bevechten: ik weet het niet want ik ben dan ook geen geleerde woordkramer. Met één ding zou ik in ieder geval starten : stop met de media-aandacht. Niemand is ermee gediend tenzij de verkoop van bedrukt papier. Mogelijke daders  krijgen zo echter een kans om een plaats in de geschiedenis te veroveren. De avond van de misdaad kwamen er interviews die zo hol waren als (waarschijnlijk) het hoofd van de dader. 'Mevrouw, vindt je het erg wat er gebeurd is?' , 'Buurman, woont Kim De Gelder hier al lang?' , ' Dorpsgenoot , verplaatste hij zich steeds per fiets?' ... . En het hield niet op tot de kranten een half dennewoud erdoor gejaagd hadden en voordat alle duidingsprogramma's urenlang zendtijd gevuld hadden rond het enige zekere gegeven : geen relevante informatie !

Overal waar doodstraf werd afgeschaft en waar de de bevolking wordt gestuurd door rechtvaardige rechters is het al om zeep. De overlevers krijgen nog grotere roem over een langere periode tijdens de rechtszaak. De bekendste advokaten ten laste en ter verdediging voeren hun show op ; wordt de beschuldigde veroordeeld, dan begint het zoeken naar procedurefouten; wordt hij daarentegen vrijgesproken , dan krijgen de overlevende familieleden een uppercut van jewelste en veelal mag de strafpleiter een streepje bijvoegen bij zijn overwinningen en zijn ereloon verhogen. Misschien moet maar eens de aandacht geschonken worden aan de daad en niet aan de dader. Het principe 'an eye for an eye' is misschien beter dan een rechtzaak. Een verkrachter van een willoos slachtoffer is wellicht beter af met een verwijdering van zijn ballen. Een moordenaar à la Dendermonde of à la Hans Van Temsche wordt waarschijnlijk beter gelyncht. Als buitenstaander kan ik mij levendig voorstellen dat de ouders van de daders zich beter zouden voelen dat hun zoon omgekomen was in een verkeersongeval in plaats van hoofdrolspeler in een dergelijke zinloze tragedie .

Maar – en hier komt eigenlijk de absurditeit van sommige maatregels boven – wat zinnigs kan gedaan worden tegen een dader die wilde zelfmoord plegen ? Ik zou zeggen laat hem creperen , de wereld wordt er niet slechter van ...

Helaas ook niet beter.

Is er dan niets aan te doen ? A posteriori zijn alles wat gebeurt na de feiten 'vijgen na pasen'. Psychologen en therapeuten kunnen zich alleen inspannen om mogelijke psychopaten tijdig te herkennen, op hen in te praten en te wijzen op alternatieve houdingen voor de stoppen doorslaan ( lees voor hun moment van glorie).

En dan die burgemeester die de verkiezingen begint voor te bereiden. 'Neen de creche wordt gesloten' . Gaan we ook de autosnelwegen terug in landbouwgrond herstellen na een zwaar verkeersongeval door een dronken bestuurder? Zullen we de fabriek sluiten waar de ontplofte band werd geproduceerd die aan de basis lag van een kettingbotsing? Zullen we de oudejaarsvieringen maar afschaffen na de Switel-brand ? Moet de apoteker zijn zaak sluiten omdat iemand teveel slaappillen nam ? Zullen we ons beroepsleger maar uitbreiden om alle ingangen te bewaken van ziekenhuizen , scholen , speeltuinen , parken , openbare gebouwen , gebedshuizen , bioskopen , theaters , bordelen , sportpaleizen , voetbalstadia , e.a. ? Waar zijn we mee bezig ? Zullen we maar meteen in een Koninklijk Besluit vastleggen dat kinderen alleen nog maar onder politiebegeleiding mogen verplaatst worden van de ene gepantserde kooi naar de andere ? Zouden we niet overwegen om alle introverte personen op te sluiten in psychiatrische instellingen ?

En alle medisch personeel van de Dendermondse kliniek bestaat uit helden , net zoals brandweer en politie. Asjeblieft ! Keer terug naar de aarde. Diezelfde mensen hebben een job, opleiding, verantwoordelijkheidsgevoel, en voldoende beroepseer die ze dag aan dag tonen na operaties, beroertes , branden en andere levensbedreigende gebeurtenissen ... net zoals hun collega's in alle andere steden.

Ik moest het even kwijt. 'k Zal het waarschijnlijk weeral weer veel te zwart-wit gezien hebben zeker ?

RS