November is een herdenkingsmand; wordt gezegd.

Ikzelf voel niet zo direct de nood om een maand te koppelen aan een gevoelens. Reminiscenties overvallen mij meestal zomaar – out of the blue - maar heel dikwijls keihard.

Neem nu deze week op 1 november. Daar lees ik de bijna dagelijkse bijlage van iemand die ik bijna als een goede vriendin kan beschouwen, hoewel ik haar nog maar een keer heb gezien en alles tesamen 10 minuten gesproken heb ( http://www.bloggen.be/christelbedert/ ) . Ze kopieerde zichzelf door letterlijk net hetzelfde te schrijven als op 1 november vorig jaar: een heel knap stukje vol emotie , door een virtuele vriendin die meestal bruist van deugnietigheid, overloopt van graag leven, uitroept van graag zien van haar familie, zwaait van trots zijn op haar journalisten-job , handen in de zij houdt om commentaar geven op haar leefomgeving.

Een schrijfster die dus te kennen gaf dat beroeren en ontroeren niet steeds met nieuwe teksten moet. Zelf ben ik allerminst een jurylid met ambitie om Houten Uilen of nobele prijzen toe te kennen; maar ik heb sinds mijn pensioen iedere week minstens één boek gelezen. Wat is het mooiste wat ik gelezen heb ? Een blogje van drie zinnetjes lang . Van Kriebel , alias Christel Bedert. Een niemendalletje ! Een twee keer nietsje dat ik iedere keer weer voor mij uit declameer. 'k Zal maar niet beschrijven wat erin stond , maar ineens helemaal overnemen ( Kriebel moet zich die keer maar niets aanttrekken van puur – schaamteloos plagiaat). Haar titel 100 jaar is Lang. De volledige tekst :

Wat mij zo heeft aangegrepen, is vooral de stille verwijzing naar de soort dementie waaraan ook mijn moeder ... leed (?). En boenk ik ben weeral bezig, de tranen stromen weeral over mijn gezicht en toch zit ik tezelfdertijd te glimlachen.

Jawel lachen ! 't Is lang geleden , maar ik herinner me nog in 1960 (3° Lat.Wisk tijdens de les Nederlands over 'Humor') . “Bij echte humor hoort steeds een lach en een traan” . En of ik geweend heb , en of ik gelachen tijdens de week voor het overlijden van mijn moeder (1920-2003). Locatie Ziekenhuis H.Hart Oostende”.

Mama dacht dat ze in haar kamer lag in Riethove Oudenburg, en vroeg zich af waarom ze 's nacht voor haar kamervenster een groot rangeerstation hadden aangelegd “Vroeger zag je niet eens een bus en nu staat het vol van de treinen”.

Ze vermoedde ook dat het sinds 1941 vermiste hondje van haar ouders “waarschijnlijk ondertussen wel zal gestorven zijn“.

Maar vooral de herkenbaarheid met het blogje van Kriebel, was haar vraag “Is het al lang geleden dat je nog bij mijn ma geweest bent?” “Neen mama, vanmorgen waren we er nog met zijn allen”. “Dat is goed, oude mensen krijgen ook nog steeds graag bezoek”.

En nauwelijks enkele minuten nadat ze zo ver was afgedwaald vroeg Els (mijn dochter) haar kinderen om een stevige knuffel te geven aan mémé voor ze terugkeerden naar Diest, en oh wonder, ze kende ze ineens alle drie bij naam terwijl de kids spontaan op haar buik kropen en haar rond haar hals drukten en zoenden op beide wangen. Ook voor kindjes van 1, 3 en 6 jaar niet evident bij een vrouw die ook fysisch zo uitgeziekt was. Ze vroeg toen zelfs als het jongetje van mijn zoon Jan ondertussen nog niet geboren was “ja want het was toch voor iedere dag, hé?”. Dit tafereel is één van de mooiste dingen die ik ooit heb mogen meemaken.

En toen opeens – nauwelijks enkele minuten later - werd ze kwaad op mij omdat ik haar niet mee nam naar huis. Kwaad op mij nota bene, ik die altijd al, in haar ogen, de liefste, de braafste, de gehoorzaamste, de mooiste en de slimste van de wereld was geweest. Kwaad op mij voor de allereerste keer in bijna 60 jaar. Ik moest naar huis en ze wou mij nooit meer zien. En dit is een van mijn diepste treurnissen , die ik ooit gevoeld heb: dan loop je als 57-jarig kind aan 't snikken door de gang omdat je mama kwaad werd.

Gelukkig was ze 's anderendaags niet langer kwaad. Nog een dag later is ze gestorven.

Het is de eerste keer dat ik haar laatste week op papier heb gezet. Dementie bij iemand die je graag ziet, snoert je de keel toe . En vooral bij het overlijden zelf herinner ik mij nog dagelijks wat ik toen dacht, maar nauwelijks durfde te zeggen :”Ik ben blij dat het afgelopen is, een intelligente vrouw zou niet mogen meemaken dat ze bij wijlen beseft wat er met haar geheugen aan het gebeuren is”.