Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije (zie blog dd 20 dec 2010 )
Deel II : Racisme bij Hongaarse politie.(vervolg)
Deel III : Racisme met misdadig randje (vervolg en slot) (zie blog dd 8 jan 2011)
---

II. Racisme bij Hongaarse politie

Einde goed , alles goed. Zo voelde het (bijna) aan toen ik in het kurhotel aangekomen was. Een klein probleempje was nog iets te eten krijgen vermits de dag ondertussen gevorderd was rond 22u00. Maar dat lukte uiteindelijk nog met asssistentie van de receptie en gebruik makend van het feit dat nog enkele tafels bezet waren met jonge rakkers van mijn leeftijd- meestal vergezeld door veelal slankere blondines die waarschijnlijk therapeutische taken hadden: typetjes zo weggelopen vanuit Baywatch . Misschien dochters , maar sommigen met meer dan dochter-papa gevoelens.

Sportiviteit en relaxatie heel zeker vermits ik een goed zicht had op de inkomhal waar velen nog in badmantel onderweg waren uit/naar Hallenbad, Sauna-, Dampfbad- , Massage-Anlagen en wat er nog alles zo bestond.

Ook in het restaurant was er trouwens nog volop ambiance onderhouden door Russische gasten die meezongen met BoneyM of wellustig Dancing Queen van Abba meedansten : niets mis mee, zou men denken ware het niet dat de gretigheid praktisch uitsluitend mannen betrof. Zonder trots geef ik toe dat ook ik werd uitgenodigd om een dansje te doen? Het was een van de enige keren dat ik mij verheugde om de fysische handicap van mijn kapotte knie. Russen zijn echter niet haatdragend en nodigden mij , zoals ongeveer iedereen, uit om (rode) kaviaar mee te eten die ze waarschijnlijk vanuit hun Sowjet-vaderlanden hadden meegebracht. Iedereen kreeg zomaar een doosje waaruit vrijelijk kon geproefd worden ; consumptie met de tandenstokertjes die overal op de tafels stonden tussen peper, zout, azijn, olijven, e.d. . Klaarblijkelijk zonder bezwaar van obers noch hoteluitbaters, misschien wegens de toezegging dat bestellingen konden gebeuren bij de receptie – geen limieten bij de bestelgroottes.

Veel tijd om mee te vieren was er echter niet : ik werd immers 400 km verder verwacht 's anderendaagsmorgens tegen 06u00. 1995 was echter de inloopperiode van Gsm : m.a.w. ik kende niemands Gsm nummer in Hongarije . Ik was wel zo alert geweest om tijdens mijn slippartijen op de Wienerwald-snelweg PdJ (=CEO van de groep waartoe het fabriek behoorde) op te bellen die eveneens onderweg was van Antwerpen naar het fabriek in Tamàsi. Mijn boodschap : “vermijd Wienerwald (A21) en rij rechtdoor over Wenen (A1) naar Gyor. Ik hoopte dat hij dan toch op tijd zou aankomen ter bestemming”. Toch maar eventjes controleren, en jawel hij was vlot kunnen rijden tot voorbij Wenen, maar hij was bijlange nog niet ter bestemming;, hij was regelingen aan het treffen om zijn dikke Mercedes uit een gracht te laten takelen nog voor de Hongaarse grens. “Neen, geen gekwetsten , nauwelijks blikschade zelfs. Enkel geprobeerd een rij 'mossels die daar maar stonden stil te staan ' rechts voorbij te rijden op vrij stukje weg dat echter geen weg meerwas maar een met sneeuw opgevulde greppel. Da-aag slapen, da-aag verder rijden vanacht!”.

Dus, ik zou maar enkele telefoontjes plegen ; eerste poging naar het fabriek waar alijd een bedrijfsbewaker aanwezig was. De verbinding was uitstekend, alleen kon ik enkel concierge Marika bereiken: een Hongaarse ongetrouwde schone van rond 45 jaar, die nog steeds haar oude moeder verzorgde en die mij -zeer enthousiast- te woord stond. Helaas in – waarschijnlijk– een of ander Hongaars dialect. Ik begreep enkel dat ze steeds maar 'Saelensur' herhaalde ingekapseld in klepperdeklep en holderalitie. (In het Hongaars wordt iedere mijnheer aangesproken door aan zijn naam het achtervoegsel ur toe te voegen). Van al de rest snapte ik g e e n j o t a. Van Marika is algemeen bekend dat ze nooit kan zwijgen, telkens ik aan haar wachtlokaal voorbijga, vertelt ze mij enkele drukke maanden uit haar boeiende leven, dus ook nu zat er niets anders op dan Kösunom en yo este (=Bedankt en Goede nacht) te mompelen en resoluut de telefoon toe te leggen. Andere optie, de tolk opbellen en vragen dat hij de boodschap doorgeeft aan Marika opdat alle betrokkenen maandagmorgen vroeg in te lichten. “De opstart van het systeem werd verschoven tot dinsdagmorgen”. Toen dat lukte, restte me nog enkel het wachtlokaal in het moederbedrijf in Antwerpen op te bellen om ervoor te zorgen dat de nodige instructies bij de juiste personen zouden aankomen via fax en/of telefoon ( neen dus : @-mails bestonden toen nog niet ).

Eindelijk klaar voor een 'stevige' nachtrust vermits onbijt niet werd opgediend voor 7u00 . Nog efkens checken of mijn auto nog steeds ter plekke stond : jawel en wat nog belangrijker was, het sneeuwen was opgehouden en ik merkte meerdere blauwe zwaailichten op die aan het opruimen waren, ook rond mijn mijn parkeer-trap.

Maandagmogen 07u15 : onbijt klaar, kamer afgerekend en met 'rare' manoeuvers over het hotelgrasveld gesukkeld door de veel te hoge sneeuw tot aan de parking. Alle paadjes op het grondgebied rond het hotel waren vrijgemaakt door zo'n aangepaste grasmaaiers.

Vanaf daar geraakte ik vrij vlot tot op de A3 Wien – Graz, waar ik stapvoets de 10à15 km zuidelijke richting kon afhaspelen die me scheidden van de Landesstrasse naar Klingenbach en verder naar Sopron ( eerste stadje in Hongarije). Op de pechstroken van de A3 was men systematisch bezig met auto's vrij te maken die (enkele keren letterlijk ) volledig ondergesneeuwd waren. Eens de autobaan achter de rug; zag men zo de sneeuwhoogte afnemen tot nauwelijks 5 km verder zowaar compleet sneeuwvrije straten en velden. Nooit zo vlot de dubbele grensovergangen van Oostenrijk en Hongarije gepasseerd vermits nauwelijks verkeer. Ik werd zowaar optimistisch dat ik nog rond het middaguur ter bestemming zou geraken.

Kort nadat ik de weg voorbij Sopron had gekozen naar Sarvàr, voelde ik mij , eindelijk 'King of the Road'. Een weg zonder verkeer bijna zo recht als een landingsbaan voor een Spae Shuttle”, waar ik snelheden haalde van meer dan 100 km/uur tussen de velden', en iets langzamer door de Hongaarse dorpjes met hun typische dorpskernen: een weg afgezoomd aan weerszijden door ondiepe grachten met op hun beurt daarnaast een paar meter voor voetgangers; men zou zo zeggen een natte droom voor adepten van extreem veilig voor voetgangers en kinderfietsjes. En jawel , en toch wel zeker, vlak nadat ik het tweede dorpje op de E65 achter mij had gelaten (Simasag), werd ik ingehaald door een 'ongeletterde' beige Lada met 3 ijverige politieagenten aan boord : handje buiten zwaaiend met rond stoptekentje met STOP. Eindelijk een Hongaars woord dat ik begreep en toch voelde het niet hoed aan.

Op een bordje had men genoteerd 84 km. Met een verklarende tekst met louter vreemde woorden , maar die ik uiteraard wel verstond : wat kon 84 km anders betekenen? Dus maakte ik hen diets dat 2 dagen voordien in een Hongaarse krant stond dat buitenlanders tijdens de eerste maand niet zouden bekeurd worden. Noch in het Duits, noch in het Engels kwam mijn boodschap aan. Een agent vroeg mijn 'Pasport und Papiere', wat ik hen prompt overhandigde en wat hij op een zeer ordentelijke manier naar zijn Lada bracht ... en onmiddellijk terugkeerde met alleen mijn verzekeringsdocumenten en rijbewijs; geen paspoort dus. Ik maar protesteren dat zoiets ongeoorloofd is, wat ze - vanzelfsprekend - opnieuw niet begrepen. Ik kreeg naast een blad (zeer waarschijnlijk de bekeuring) ook nog een notaatje in het Duits opgesteld wanneer ik mijn boete kon vereffenen . De gestempelde plaats met adres en telefoon was vastgelegd in politierechtbank van Sarvàr, datum met balpen genoteerd op 's anderendaags. Ik slaagde er zelfs in de dag des oordeels te verplaatsen van dinsdag naar vrijdag. Met een vriendelijke 'Yo Napot Kivanok' (=nog een goeie dag) gingen we uit mekaar. Al mijn vredelievende gevoelens had ik meteen achtergelaten, en ik vervolgde mijn weg, vastbesloten om mij geen tweede keer te laten snappen. Mijn meest fijnzinnige definitie van die politieagenten, lag in de lijn van 'verdomde gore klootzakken' : ze jagen gewoon op buitenlanders, hoe anders te verklaren dat ze duitstalige flyers hadden.

Enkele km verder nam ik de richting Veszprèm (E66), die ik in alle sereniteit volgde en mij strikt hield aan de verkeersvoorschriften. Mij zou niets meer gebeuren – dacht ik.

Tot ik na enkele kilometers werd voorbijgevlogen door een Italiaanse sportwagen met nummerplaat uit Bolzano. Nu ja op het ogenblik dat hij mij inhaalde vloog hij nog niet, dit gebeurde pas enkele honderden meter verder toen hij zomaar pats-boem vanop de vaste bodem omhoogschoot en enkele 10-tallen meter in een sneeuwwolk neerplofte: de sportwagen landde rechts van de weg op een braakliggend zonder bandensporen achter te laten. Ik stopte meteen en merkte gelukkig hoe de beide passagiers hun voertuig verlieten, zo wit als de bodem rond hen. Toen merkte ik ook op dat nauwelijks 100 m verder een auto stond met 'RENDORSZEG' (=politie), die klaarblijkelijk met walkie-talkie het verkeer stond te regelen om de smalle doorgang op een met vangails afgezette helling beurtelings te gebruiken ; eerste enkele dalers, daarna enkele stijgers, enz... . Eventjes panikeerde ik dat ze me nog zouden verplichten om een verklaring af te leggen , maar dat bleek dus niet nodig. Ik maakte me de bedenking dat de Italiaantjes zeker geluk hadden dat ze het dorpsnaambord Devecser en wegwijzer naar Kolontàr-Ajka niet omver gekeild hadden. Iedere keer dat ik later op die plaats voorbijreed moest ik denken aan dit ongevalletje. Niets ergs dus en gelukkig een tiental km verder was opnieuw alles opnieuw zo groen als normaal is in de late herfst rond Veszprèm.

“Kolontàr?” dacht ik toen in oktober 2010 een aluminiumfabriek uit Ajka haar giftige rode smurry uitbraakte, “ken ik toch : 'waar sportwagens vlieglessen nemen' ” ! Nooit gedacht dat een smetteloos wit veld zou besmet worden door de uitwassen van een misdadige vervuilende industrie.

Nu goed, ik kwam uiteindelijk toch aan in Tamàsi kort na de middag, een dikke halve dag te laat. Pdj arriveerde halfweg de namiddag met zijn gedicht op halfzeven; met zijn kruissnelheid van 200km/uur had ik hem dan toch ruim geklopt. Ik wou bijna schrijven “Eind Goed, Al Goed”.

Wordt vervolgd door Deel III : Racisme met misdadig kantje.(zie blog 8 jan 2011)