Voor de 12de keer naar Egypte gaan lijkt in de ogen van velen "madness". Voor ons is het een soort van "thuiskomen" geworden. We genieten er telkens weer van en dit keer is zelfs één van de mooiste van onze Egyptereizen geworden!

           Het zag er naar uit dat door de oorlog in Irak de reis niet zou doorgaan. Velen annuleerden, wij besloten toch te gaan. Er was geen vlucht op Luxor, dus moesten we landen in Hurghada en de rit van 5 uur door de woestijn, via Qena erbij nemen. Ahmed en Mustafa kwamen ons oppikken met de taxi, vonden dit toch"more safe", ondanks het militair convooi. Dat convooi bestond uit 1 bus, 1 auto (de onze) en 3 militaire voertuigen.
Het was snikheet, de baan lag er verlaten bij. "No tourists because of the bloody war".

            In Luxor hadden we de vorige keer een heel leuk hotelletje ontdekt, op de "westbank", ver weg van de toeristische luxehotels.
Een nederlandse, gehuwd met een Egyptenaar zijn de uitbaters.
Waw, prachtige "roofgarden", leuke gezellige kamers, een binnentuin en een ontspannen, vriendelijke sfeer.
De prijs was ook "waw" 650 Bfr per kamer per nacht, ontbijt inbegrepen!
We hadden nog nooit zo goedkoop gelogeerd en nog nooit zo goed!
Elke morgen bleven we aan het ontbijt tot 11.30, met onze koffie op de zetels uitgestrekt, te genieten van de zon, de Nijl, de sfeer.
Onze vrienden die mee waren vonden dat we "leefden zoals Allah in Egypte"! lol

           Eric en ik hebben alles wat er te zien is van oudheden al verschillende keren bezocht, maar telkens is er wel iets dat pas open of terug open is, of dat we jaren geleden bezochten en terug wilden zien.
De tempel van Merenpthah (zoon van Ramses II en de farao van Mozes) was pas open, een paar mooie kleine graven in Dra Abou Naga waren een 2de bezoekje waard, en in El Kocha loodste de opzichter ons in een lage uitgehouwen gang die vol lag met mummies. Het was effe schrikken, na een gehurkt klauteren door een donkere gang opeens een mummiehoofd te zien in het licht van de zaklamp.

           Ondanks het militaire verbod om nà 17u nog in de heuvels te gaan hebben we dat toch maar gedaan, Ahmed is als goeie Egyptenaar een kei in onderhandelen met bewakers!

           De tempel van Hatsjetsoet lag beneden ons, de zon ging onder, we voelden ons vreemd verbonden met het verleden.
Achteraf dronken we thee, halverwege de heuvel, bij bewakers die in één van de graven wonen en ver weg uit het zicht van de militairen.

           Een feloekatochtje op de Nijl is altijd een relaxerende ervaring, wij hebben het voordeel dat we niet lastig gevallen worden met aanbiedingen voor het (niks waard) "banana-island", we hebben een fantastische schipper (vriend van Ahmed, of course) die ons de Nijl opvaart, aanlegt aan de oever waar we het willen en ons tenvolle laat genieten.
Heerlijk, vooral als RA naar de onderwereld zakt in het westen en de oever en de palmen in een rode gloed zet.

De vrienden wilden het graf van Nefertari bezoeken (prachtig! Eric en ik hadden het geluk dit te kunnen doen toen het pas terug open was) , maar "sorry, closed for restauration" en kozen toen voor de alombekende Toet (ank-amon). Klein maar fijn, het enige graf dat ongeschonden teruggevonden werd, de schatten zijn enorm en Toetje was een faraoke van niks, in de andere graven moeten immense schatten gelegen hebben.

           Het fameuse KV55 is nog steeds niet te bezoeken, nog voor lang niet, de opgravingen zijn nog bezig. In dat heuveltje liggen 50 zonen van Ramses II begraven.

           De " traditionele " ezeltocht naar de heuvels was er ene met hindernissen ! 
Eerst zag ik Eric op zijn rug van zijn ezel duiken, zijn benen in de lucht en de slappe lach was pas over toen de ezel van Im het zelf nodig vond zich te gaan leggen op zijn rug.
Ik had net de tijd om te roepen " Im, spring !" toen het beest door zijn poten ging. Im nam een duik en kwam plat op haar buik in het zand terecht. Ze krabbelde al mopperend recht terwijl de ezel vrolijk met zijn pootjes in de lucht graaide, rechtsprong en  er dan als de weerlicht vandoor ging met de bewaker roepend achter hem aan. Im zat van kop tot teen onder het zand en stof en we dachten dat we nooit meer zouden bijkomen van het lachen.
Ik heb haar dan maar mijn ezel gegeven en die koppigaard zelf onder handen gepakt, ik heb wel ergere ezels getemd, lol. Beest is braaf geweest van dan af aan!
Uiteindelijk zaten we boven de valleien te mijmeren over  al de vergane glorie die daar beneden ligt.
Maar... het zal een slechte tijd voor ezels geweest zijn, want op de terugtocht bijt de ezel van Eric de bewaker in zijn hand, bijt daarop ook de ezel van Im in zijn achterste en gaat ervandoor met Eric op zijne rug.
Zijn doel? Een vechtpartijtje met een andere ezel gaan doen, gepaard met een  heleboel "ia's" en gesnuif . Eric is net op tijd kunnen springen en belandde zacht in een mesthoop.
Wij kwamen toen helemaal niet meer bij!
De "stella" achteraf op het dakterras bij Sayeed heeft gesmaakt !

           De 11 dagen zijn voorbij gevlogen, de teruchtocht door de woestijn bij volle maan was luguber en het convooi bestond dit keer uit 50 bussen.
"The war is over, the tourists are back"!
Goed voor hen, ze leven van het toerisme, maar wij hadden bijna alles voor ons alleen die dagen dat we er waren! 

           HEERLIJK!