Aan de Koningsweg bevond zich een smalle bosstrook; aangeduid met het bord: VERBODEN TOEGANG. In de volksmond dan ook bekend als het verboden bos. Desondanks een prachtig speelgebied. Aan de overzijde een grote witte zandplaat als overblijfsel van de reeds ontgonnen grintgroeve. Inmiddels in gebruik als stortplaats voor het huisvuil en andere afgedankte spullen. De omgeving had op de jeugd een enorme aantrekkingskracht. 

• Wij hoopten dat de afgraving wel wat te bieden had. Na enige tijd vonden wij een oude stenen vaas. Denkend aan de Germanen, Batavieren en Romeinen, besloten wij de ´kostbare´ vaas naar het museum te brengen. Het museum was gevestigd in een zijvleugel van kasteel ´Oud Erenstein.´Onderweg waren wij reeds plannen aan het smeden hoe wij het geld zouden besteden. Bij het passeren van een boerderij kwamen wij een vrouw tegen op een fiets. Zij zag de vaas en stapte af. Zij vond de vaas erg mooi en bood ons een kwartje aan. Natuurlijk gaven wij hier geen gehoor aan. Wij waren ervan overtuigd dat wij even later steenrijk zouden zijn.
  
  
• Jan (K) zag het eigenlijk niet zo zitten. Hij had het grootste plezier en lachte dat het een lieve lust was. Nadat wij aangebeld hadden bleef Jan op de onderste kasteeltrede zitten. De beheerder zag het ook niet zitten en dacht dat wij hem in de maling wilde nemen. Boos stuurde hij ons weg. Erg teleurgesteld trachtten wij de eerder geïnteresseerde vrouw nog ergens te ontdekken. Helaas in geen velden of wegen te bekennen. Ontmoedigd gooiden wij de vaas stuk tegen de scheidingsmuur van de boerderij.
  
  
• De oude muur stond erg wankel op de fundering. Men was bezig om de muur te slopen. Wij vroegen of wij mochten helpen. De boer vond het goed. Energiek begonnen wij tegen de muur te duwen, de muur begon te wankelen om even later met geraas en een stofwolk het onderspit te delven. Trots en voldaan vroegen wij de boer om drinken. Zijn antwoord: "Jullie zijn bedankt, ga maar lekker in de sloot drinken."
  
  
• Om onze ergernis te verdrijven gingen wij in de buurt van de tunnels bij café ´De Bril´ slootje springen. Het spreekwoord ´Wie het laatst lacht, lacht het best´ was even later van toepassing. Jan (K) die zoveel plezier had gehad om de vaas, viel in de sloot. Proestend kwam hij boven water en riep: "Ik verdrink, ik verdrink!"  De sloot was echter niet zo diep, het water was wel erg vuil. Nu was het onze beurt om te lachen. Hilmar (C) sloeg zich op de knieën van plezier. Het was ook een uiterst komisch gezicht; Jan met een natte graspol op zijn hoofd.
  
  
• Bekomen van het plezier besloten wij de boer in de luren te leggen. Wij stapten het café binnen. Even later verscheen er achter de tap een dikke vrouw. Wij vertelden dat we de boer hadden geholpen en dat wij van hem een glas limonade te goed hadden. Hij zou later komen afrekenen. Argwanend schonk zij ons een glas limonade. Toen ik dit op had kon ik mijn lachen bijna niet ophouden en zei: "Ik ga even kijken of de hond noch aan de lijn zit." Buiten gekomen, een enorme lachbui. Even later volgen de anderen met her zelfde verhaal. Wanhopig riep de vrouw: "Hoeveel honden hebben jullie dan.....?"