MIJMERINGEN

Ik ben er nog één van 1923, dus oud, te oud. Daardoor gebeurt het ook dat ik gaarne rustig wil gaan zitten omna te denken over het mooie van het leven. Dan laat ik mij stilletjes in een luie zetel zakken, met achtergrondmuziek van de Pastorale van Beethoven.

Ik zie de zomerse weelde van het vredig landschap waar de vogeltjes al in het ochtendgloren kwetteren en fluiten. Ik zie de levenslustige jeugd spelen in de frisheid van de kabbelende beek. Iedereen heeft zo een beeld van zijn landstreek. Ik zie de streek van mijn jeugd, het land van dennenbossen en heide, van Merksplas over Weelde tot in Poppel. Als een zachte zomerwind over die heide woei dan had die heide een wiegende purperen golfslag, die uitdeinde tot ver over de Nederlandse grens.

Als ik nu een Beethoven zou zijn zou ik toch enkele schrille noten moeten laten horen. Vele hectaren werden volgestort met stadsvuil uit Brussel. In Weelde-statie werd het grootste grensrangeerstation aangelegd, met tientallen sporennaast mekaar. Er is echter nooit één enkele trein in dat station aangekomen. Het was blijkbaar een vergissing.

Veel is ten goede veranderd en verbeterd : de geneeskunde, techniek en alle wetenschappen, dat is toch formidabel ! Vele geheimen van gsm, tuner, computer, internet ... blijven voor mij verborgen. Wat ik nog ken is voor mij voldoende.

De huidige samenleving is ook helemaal anders geworden. Geen regels van niemand, volle vrijheid, dat is nu de leuze. Dan denk ik, waar is de "hou ende trou" van weleer. Maar wie ben ik ? Ik zie en zwijg ! Kan ik er iets aan doen ? Kan ik er van dromen ? Maar er iets aan doen of er van dromen ... dat is een groot verschil. Tussen droom en daad staan wetten en practische bezwaren en ook wat weemoedigheid, die niemand kan verklaren.

Weemoedigheid, moet ik mij daar in wentelen, bijlange niet ! Verdorie neen, dat wil ik niet. Ik ben er nog één van voor de oorlog, één van de oude garde. Ik blijf houden aan de begrippen van recht en plicht, van liefde en trouw en van de Vlaamse fierheid.

Och ja, ik mag dan wellicht zijn zoals de eenzame roepende woestijn. Ik ben dus een zonderling. Mijmeringen... mijmeringen.

Valeer Buyckx

Onze herfstwandeling in het natuurgebied tussen Halle en Zoersel werd een waterballet. Vossen en herten keken verbaasd naar die gelaarsde bosmannetjes en bijhorende vrouwtjes, die slijkskiënd tussen de varens ploeterden.

De bekende herberg Het Boshuisje, het decor van de Loteling van Hendrik Conscience, vormt de toegangspoort tot de bossen en beemden van Zoerselbos, 400 hectaren wandelgenot.

Buiten wat gekraakte regenschermen, een vettige knieval en wat natte lichaamsdelen, bereikten alle dappere senioren restaurant De Wandeling. De weelderige mosselen sloten het werkingsjaar 2007 op waardige wijze af.

Ludo Willems