WIE ZIJN WIJ? SNITT is een nevenafdeling van de Sint-Niklase Tafeltennisclub. 'n Veertigtal gehandicapte sporters, zowel fysisch, mentaal als rolstoelers, maken dat we een van de grootste tafeltennisclubs voor gehandicapten zijn in België. Enkele Noorderburen hebben ons eveneens ontdekt en zijn al sedert enkele jaren lid. Gouden medaillewinnaar op de paralympics in Athene, Nico Vergeylen, is de grote mentor. Daarnaast laat Myriam Muylaert geregeld van zich spreken op internationale tornooien. Onze gehandicapten zijn zowel actief op de tornooien van de Vlaamse Liga voor Gehandicapten (VLG) als in de Vlaamse Tafeltennis Liga. Onder leiding van Raf Hagens is er op vrijdag, vanaf 20 uur, geleide training. Geïnteresseerden zijn tijdens de openingsuren van de club altijd welkom in de Nijverheidsstraat in Sint-Niklaas (boven brandweerkazerne). We zijn open op dinsdag, donderdag en vrijdag, vanaf 19.30 uur.
Het Belgisch kampioenschap beleefde een SNITT-invasie. Onze spelers wonnen opnieuw heel wat eremetaal. Er was niet alleen de strijd om het goud. In de wandelgangen werden ook enkele transfergeruchten opgevangen. Als alles normaal verloopt wordt SNITT met voorsprong de sterkste tafeltennisclub voor mindervaliden in België. In diezelfde wandelgangen werd gefluisterd dat Fred Spiessens noodgedwongen moet stoppen. De speler van Sterke Stut en Thumbs Up was een graag en veel geziene figuur tijdens de VLG-manifestaties. In de A-reeks zorgde Nico Vergeylen in de halve finale voor een kleine verrassing door Olympisch kampioen Mathieu Lhoicq te kloppen met 3-2. In de vijfde en beslissende set ging het aanvankelijk gelijk op. Nico slaagde er dan in om een vierpuntenkloof te slaan. Mathieu vocht terug, maar Waasmunstenaar Vergeylen hield het hoofd koel en won met 11-8. Ei zo na deed hij die stunt over in de halve finale van de Open reeks. Daar keek hij al vlug tegen een 2-0-achterstand aan. Maar met Vergeylen ben je nooit klaar. Dat ondervond Mathieu. De volgende twee sets waren voor Nico. In de belle moest hij echter met 11-9 het hoofd buigen. In de finale moest Mathieu Lhoicq het dan opnemen tegen Marc Ledoux. Die laatste kon zijn geliefkoosd spelletje spelen. Hoe hard Mathieu ook topspinde de ballen bleven terugkomen. Ledoux won oververdiend met 3-1. Lhoicq had blijkbaar zijn dagje niet. In de troostingfinale bleef Nico baas over Arnaud Duquesne. De SNITT'er had heel wat last met de humeurige Duquesne, maar kon toch het laken naar zich toehalen. In de C-reeks kregen we een volledig SNITT-podium met een onverwachte winnaar. Kevin De Meirichy ondervond dat de ene dag de andere niet is. Hij ging er al vroeg uit tegen ploeggenoot Leon Waterschoot. De finale ging tussen Frederic Lanoy en Danny Rombaux. Een finale die door Jef Vercauteren met een wrang gevoel gadegeslagen werd. ,,Ik had hier moeten staan, in plaats van Danny. Eerder op de dag had ik hem in de open reeks al vrij vlot geklopt, maar in mijn eigen klassementsreeks vlotte het niet'', zei hij terneergeslagen. In de strijd om het hoogste schavotje won Frederic vlot de eerste set. Daarna haalde Danny zijn gevreesde backhand boven. Frederic vond geen antwoord op de verrassende slagen en ging volledig kopje onder. In de strijd voor de derde en vierde plaats had Jef geen moeite om Leon naar af te sturen. Bij de zittenden viel Tim Vinck juist naast het podium. Eerder op de dag verloor hij tegen zijn zwart schaap Magda. Tim en vrouwen, het wordt nooit wat. Voor de strijd om de bronzen plak zag het er lange tijd goed uit. Onze benjamin keek goed uit zijn doppen en bouwde een 2-1 voorsprong uit. Zijn opponent kwam langszij. In de vijfde en beslissende set verloor Tim de pedalen en de controle over zijn zenuwen, wat bij pa Rudy de veel gehoorde opmerking ontlokte: ,,Als ik blijf meegaan, ga ik er nog iets van krijgen''. We zullen misschien aan de organisatoren moeten voorstellen om Tim in een achteraf gelegen zaaltje te laten spelen, ver weg van alle stresserende toestanden dan zal hij zijn zenuwen misschien beter onder controle kunnen houden. De medailleoogst Open reeks -Brons: Nico Vergeylen. A- en B-reeks -Zilver: Nico Vergeylen. C-reeks -Goud: Danny Rombaux; zilver: Frederick Lanoy; brons: Jef Vercauteren. Dubbel gemengd - Goud: Nico Vergeylen en Sylvie Dejonckheere. Dubbel Open - Goud: Nico Vergeylen en Marc Ledoux.
Net voor het Belgisch Kampioenschap trokken onze SNITT'ers naar Elsenborn voor een VLG-tornooi. Omdat Elsenborn niet bj de deur ligt, werd opnieuw gekozen voor een lang weekend. Het oog van Nico viel op een oud hotel in Coo. Vroeger heette het Hotel de Liège, maar de nieuwe eigenaars, de fam. Gijsens uit Zele, doopten het om tot Le vieux Chêne of De Oude Eik. Ze maakten er een vakantiewoning voor ongeveer 34 personen van. Het is een prachtwoning met alle specifieke eigenschappen van een oud herenhuis: prachtige gesculpteerde plafonds met rozenmotieven, antieke parketvloeren, maar wat vooral héél mooi oogt, is de living met oranjerie. Alle comfort is aanwezig. Ons weekend kon niet meer stuk. De eerste delegatie van SNITT arriveerde rond de middag om alles klaar te maken voor de rest van de groep (boodschappen doen, kamerverdeling enz.). Wat ons opvalt is het feit dat Coo twee watervallen telt: de echte op de Amblève, die we allemaal kennen, de tweede is mevr.Gijsens. Een hele lieve en hulpvaardige vrouw die ons alles van naaldje tot draadje uitlegt. Een echte spraakwaterval waar geen speld tussen te krijgen is. Na drie kwartier uitleg krijgen we toch de kans om mevrouw duidelijk te maken dat we omvallen van de honger. Even later schuiven we onze benen onder tafel in eennabijgelegen restaurantje. Prompt werd het terras gebombardeerd tot ons hoofdkwartier. Bij het nuttigen van de vele streekbieren werd de nodige informatie ingewonnen. Tergelijkertijd is het ee strategische plek om de rest van de groep te verwelkomen en te begeleiden naar ons tijdelijk stekje ( een kleine moeite, nietwaar?) Onze laatste gasten arriveren omstreeks 19 uur. Na het vullen van de magen is er een kleine bewonersvergadering die moet dienen om enkele afspraken te maken en om de planning van onze eerste avond mede te delen. Bij het winkelen in Trois Ponts viel ons een taverne op waar elke vrijdagavond de mogelijkheid tot karaoke wordt gegeven. Iedereen, behalve Jacky en Ludo, rijdt hier naartoe, een gezellige avond tegemoet. In Le Tourniquet is het eerst maar een trieste bedoening, maar omstreeks 23 uur bieden zich de eerste zangers aan. Ook in onze groep wordt er wat over en weer geplaagd. Wie dierf als eerste de micro te nemen? Na nog een paar extra biertjes is het uiteindelijk onze Jef, gesteund door Nico en Rudy, die de nodige moed bijeenraapt. Ze zullen eens wat laten horen, al die franstalige liedjes komen ons allang het strot uit! Er wordt gekozen voor het Engelstalige Summer of 69. Benieuwd wachten we het optreden van onze mannen af. Uiteindelijk moeten we teleurgesteld vaststellen dat onze aanvraag genegeerd wordt en dat die Walen alsmaar valser beginnen te kwelen.' t Is dankzij onze mannen en een lege colafles als micro dat er , voor we naar huis gaan, alsnog een wiele-Waal geholpen wordt om zijn versie van Reviens (Gilbert Bécaud) tot een goed einde te brengen. Niettegenstaande het late (of vroege) uur op zaterdagmorgen (3 u.) worden we tussen 9 en 10 uur aan de ontbijttafel verwacht. Vaste plannen zijn er niet, iedereen krijgt de vrije keuze om zijn dag door te brengen. Frederik, Marleen en Jacky kiezen voor een fikse wandeling, de anderen blijven dichter in de buurt en ontdekken, soms voor het eerst, de waterval en even verder PlopsaCoo., De kabelbaan, de splash en de rollercoaster worden vereerd met ons bezoek. 's Middags komt bijna iedereen naar "huis" om te eten en in de namiddag wordt beslist om met de hele groep te gaan minigolfen (alleen Sylvie en Thomas willen wat bijslapen) . Negentien SNITT'ers die , soms vloekend of juichend een balletjes slaan.... ons bezoek gaat niet onopgemerkt voorbij! Ze moesten ons zelfs attent maken op het sluitingsuur of we waren nog bezig. Toch slaagden er enkelen nog in om de bobslee uit te proberen, een foto mee te pikken bij Bumba en nat te worden bij de fonteintjes (vraag het maar aan Isabel, onze Jef is dolverliefd!) Een uurtje later dan verwacht , schuiven we allemaal aan tafel voor goulash met frietjes (mmm... en lekker dat het is). 's Avonds staat er een quiz op het programma. 't Wordt een spannende strijd, 40 vragen en 3 extra ronden. De Decibellekes (onze vrouwenploeg), de Cootjes, de Johnnies en Wij zijn bezet presteren uitstekend! Van 'n quiz steek je nog wat van op: wisten jullie dat James Bond in Casino Royale vertolkt wordt door nen snelle blonde Jef Vercauteren, Dat Keizer Karel een Franse Keizer was in 1798, dat Cherokee een oude hit was van The Shadows en dat er maar 2 van de 4 ploegen de enige tafeltennisvraag juist beantwoord hebben? Ja, ja wij hebben nogal krakken bij de SNITT, hé? Even voor middernacht en onder oorverdovend gejuich winnen de Decibellekes 95 p. De Johnny's zijn tweede (94 p.) dan volgen de Cootjes (89 p.). ,,Wij zijn bezet'' is de hekkensluiter met 86 p. Ook de strijd voor de eerste plaats in minigolf was ongemeen spannend. Marco en Nico delen de eerste plaats. We moeten wel eerlijk toegeven dat vooral het benenwerk van Isabel en het schudden van het achterwerk van de dames ons het beste bijblijft van deze golfnamiddag. Na zo'n vermoeiende tweede dag zijn er toch nog enkele die de auto inspringen in de hoop om nog een danske te placeren in één of andere dancing (ze rijden zelfs tot in Malmedy!), maar de meesten gaan doodmoe slapen. Ge zoudt het bijna vergeten, maar er moet 's anderendaags ook nog gesport worden. 't Is dus vroeg opstaan die zondagochtend: ontbijt om 7.30 u. en vertrek om 8.15 u. Alleen de dames blijven achter om de lunchpakketten klaar te maken, het huis te inspecteren en de spraakwaterval een laatste keer te trotseren bij het afsluiten van het huis. Het kleine autootje van Veerle brengt ons, mits een tussenstop bij een plaatselijke en stomverbaasde boer, omstreeks 11.30 u. in Elsenborn (GPS en vrouwen, hé) waar onze mannen hongerig staan te wachten op de broodjes. We hebben er een ontzettend vermoeiend weekend opzitten en dat kun je merken aan ieder van ons. Tim beseft niet eens dat hij eigenlijk in zijn rolstoel zit om te tafeltennissen, zijn reactievermogen laat het serieus afweten en hij is zelfs te moe om er zich druk over te maken. Anderen slepen zich zuchtend en blazend voort en er zijn er zelfs twee die uiteindelijk een plekje zoeken in het gras en het presteren om een serieus namiddagdutje te doen. Niettemin zijn onze SNITTers er toch ingeslaagd om enkele prijzen in de wacht te slepen. l bij al kunnen al onze SNITTers terugblikken op een uiterst geslaagd weekend ( we kijken al uit naar 't volgend seizoen!) Tevens willen we iedereen bedanken voor de geboden hulp en de fijne verstandhouding waardoor dit weekend vlekkeloos kon verlopen. Ook nog onze welgemeende dank aan de Fam.Gijsens voor de fijne ontvangst. Met dank aan Erika voor het verslag en de portrettentrekkers Nico, Marleen en Jacky.
