Leven onder een regenboog Alle foto's op dit blog zijn door mij gemaakt. Indien je een foto wenst, gelieve een seintje te geven... De kleuren rond de foto's fungeren als de kleuren van de regenboog
07-03-2010
FEEST Feest Feest....
Gisteren vierden we een dubbele verjaardag: Zoen werd 4 en Zeppos 1 !!!
Iedereen deed zijn best om er een geslaagde dag van te maken.
De schoolvriendjes kregen een sprookjeswandeling in het bos aangeboden. Iedereen verkleed om de sfeer er goed in te brengen.
Warme wafeltjes en appelsap om de maagjes te strelen nadien.
Iedereen keek zijn ogen uit op de prachtige zelfgemaakte taarten in de vorm van een formule-1 wagen en een Barbiepop .
Zelf droeg ik mijn steentje bij om een gekke "oma rozenhoedje" te spelen, samen met een "moeke-petemoei" en "jonkvrouw Romy".
Ik denk dat er nog lang van die sprookjesdag zal nagedroomd worden in Zoens' en Zeppos' bedje...
Sinds 1987 is dit sierlijke beeldje te bewonderen op de Edegemse markt vlakbij het oude gemeentehuis. In 1998 was er een tweede tentoonstelling in Huis Hellemans gewijd aan deze kunstenaar en dit jaar van 13 maart tot 4 april stelt hij weer tentoon in het Gemeentelijk Kunstcentrum te Edegem! Een graaggeziene gast dus in mijn dorp !!!
Mijn vriendin Marleen ging verleden jaar op reis naar Namibië en ze bracht prachtige foto's mee! Deze peuters zien er echt schattig uit en het was slim bekeken van hun moeders om ze in een ton te zetten, want natuurlijk is er in de brousse niet direct een box of kinderpark voorhanden. Kwestie van kleur kon je geen betere combinatie bedenken, de baby's gaan echt op in hun omgeving. Daarenboven zijn ze nét van chocolade en dus écht om op te eten..Gefeliciteerd met deze gewéldige foto Marleen !!!
Van kleins af aan heb ik een voorliefde voor zwartjes gehad, wellicht kwam die voort uit de alomtegenwoordige hulpmissies voor Congo in die tijd! We spaarden zilverpapier, plozen lapjes en zeurden aan moeders' oren om wat droge voeding voor de arme kindjes mee naar school te mogen nemen. We waren maar wat blij om bij de beenhouwer een kwartje in het buikje van het "ja"knikkende zwartje te mogen steken. Ik was toen al dol op de slechtgefilmde, ó zo vreemde maar voor mij uiterst interessante docu's die de missionarissen mee naar mijn school brachten. Hun ras is stilaan aan het uitsterven... Ik heb er altijd een grote bewondering voor gehad, en nog !!!
De intense schoonheid van de Amaryllis is met geen enkele andere bloem te vergelijken. In slechts enkele weken groeiden de stelen uit tot meer dan 40 centimeter hoogte en de vier knoppen ontvouwden zich in enkele dagen tot ongeëvenaarde dieprode kelken met zes meeldraden en een stamper. Wat een beetje water en veel licht niet allemaal met planten kan doen. Een derde stengel is nog aan het groeien, benieuwd of hij nog zo'n prachtige bloemen voort zal brengen...
Toen je plotseling begon mee te dansen met de kindjes op het podium, nam ik van pure verbazing direct een foto, die niet al te scherp was door de afstand, de bewegingen van je hoofdje, je armpjes en je hele lichaam.Jij alleen had de maat en het ritme beet, het was gewoon gracieus zoals je met een ernstig gezichtje bewoog...Het was er aan te zien dat de dansmicrobe die ik in mij heb zich ook in jou genesteld heeft. Fantastisch!!!
Zo zie je maar dat ook een niet àl te goede foto in een ander kleedje een pareltje kan worden.
Tulpen staan niet al te lang, maar zijn in vele grootten, kleuren, vormen en niet al te duur overal en altijd te koop tegenwoordig.
Deze dubbele tulp heeft een warme kleur.Ze laat niet veel van haar binnenste zien, maar wordt omrand door een twintigtal gekrulde blaadjes in alle tinten oranje, geel en vermiljoenrood. Zelfs een vleugje groen in 't midden van de buitenste blaadjes werkt het geheel af! Ze staan warrig rond en tussen de meeldraden geschaard.
Meer dan de punten van de stelen onderwater zetten is niet nodig, wel alle dagen bijvullen a.u.b! De stengels groeien een ietsje door maar gaan niet alle kanten op hangen, alhoewel dat voor velen wel iets decoratiefs heeft...
Vandaag was niet zo'n heuglijke dag voor mij. Mijn moeder, die vóór 14 jaar gestorven is, zou vandaag 92 jaar zijn geworden. Deze dag vergeet ik nooit ... Het was ook mijn ouders' huwelijksverjaardag...
Een buurman die veel doorgemaakt had werd ook vandaag begraven...
Ik wens zijn weduwe, zoon en kleinzoon veel sterkte toe
Op zulke momenten besef je maar al te goed dat het leven té kort maar vooral dat het eindig is.
We zijn aan het leven verplicht er iets goeds van te maken en de geboden kansen waar te nemen, elkaar te steunen waar nodig en te helpen als het kan. Het is niet altijd even makkelijk maar vanaf nu ga ik nog meer proberen om alles te relativeren, vlugger te vergeven en er te zijn voor familie, vrienden en buren. Daar ikzelf vorig jaar veel hulp en geduld nodig had weet ik dat het immens goed doet als iemand aan je denkt, je eens opbelt of een bezoekje brengt. Een babbel of een praatje kan wonderen doen en aandacht op het juiste ogenblik is soms van onschatbare waarde. Aan elkeen die mij toen steunde wens ik het grootste geluk toe.
Kerstavond, kerstnacht en kerstdag weer voorbij. Familie en vrienden weer naar huis. De pakjesregen uitgepakt en de papiermand volgepropt!
De koelkast nog vol en de tweede kerststronk nog onaangeroerd! Waarom denken we toch steeds dat we eten in overvloed nodig hebben ? De hele week kan ik dus nog nagenieten, een stuk taart meer of minder, daar draai ik mijn hand nog niet voor om, nóg niet....
Het zal overal wel zowat hetzelfde zijn denk ik.
Maar met een hoofd vol mooie herinneringen en gevoelens die niemand ons meer kan afnemen, tenzij meneer Alzheimer later... zetten we de volgende weken en maanden tevreden in !
Het was heel lang geleden dat ik nog eens samen met mijn kleinkinderen op de foto ging, en dat moest er dan vandaag maar een keertje van komen !
Walking in a Winter Wonderland...Het park aan de Romeinse Put in Edegem
Het sneeuwde gisteren en eergisteren uren aan een stuk, wat de hele regio in een wit kleedje hulde. Meer dan twaalf centimeter sneeuw, in geen jaren meer gezien! Wie er niet door moest met de auto had geluk, want de files waren niet te overzien...Goeie laarzen en een dikke jas waren nodig voor een wandelingetje, ook al duurde dat geen uren. Voorzichtigheid was geboden, maar de losse, goedplakkende sneeuw zorgde dat ik niet schoof en in alle rust mijn "Romeinse Put" kon fotograferen in deze winterse pracht. De eendjes zochten tóch nog het beetje koude water op, zaterdag en zondag zou het wak wel helemáál bevroren zijn...Er scheen een laag zonnetje vanuit het zuidwesten wat alles nog sprookjesachtiger maakte. "Geniet ervan" scheen het te willen zeggen en dat deed ik !!!
Juist vóór ik in één van de zwartste periodes uit mijn leven belandde, heb ik blijkbaar tóch nog een pareltje van een foto gemaakt. Het was eind juli toen ik hem schoot! Toevallig had iemand een recente foto van mijn kleindochter nodig en ging ik op zoek...
Toen ik dit "ZomerZoentje" deze middag ophaalde aan de school was het eerste wat ze zei " Oma, jij bent mijn allerliefste oma hoor"! Zoiets maakt je hele week goed, regen of géén regen. Thuisgekomen at ze zo'n HOOP patatjes dat het veel volwassenen verstomd zou doen staan. Waarschijnlijk is ze weer in de groei, en het gaat tóch al zo snel ...
Ja, deze is inderdaad wel een stuk of wat jaartjes geleden ! Ik denk nog veel aan die tijd in mijn kleuterklasje.... voor mij zwaar maar o zó bevredigend werk! Een uitstapje af en toe hield de moed erin en feestjes of evenementen brachten weleens stress en overwerk mee maar de welverdiende vakanties maakten dat nadien weer goed.
De naam van elke kleuter kunnen herinneren wordt na zó lange tijd moeilijker en moeilijker. De gezichtjes herinner ik mij daarentegen nog altijd, die heb je telkens een tiental maanden lang voor je gezien en zijn bijna onuitwisbaar...
Ja, ze worden zo gauw groot. Wat eerst nog een piepklein baby'tje was is nu al een heel brokje. Een blokje dat ik op dit moment niets eens meer mag oppakken, té zwaar voor mijn rug... En die ik elke keer vooruitgang zie boeken in beweeglijkheid, eerst omrollen, handen zetten, dan zitten, opduwen, achteruit-, opzij- en eindelijk vóóruitkruipen. Lopen zal niet lang op zich laten wachten denk ik.
De grote zus daarentegen is zo lief, ze laat zich graag lang knuffelen en komt dan prompt met een oplossing voor mijn probleem ( = alleenzijn en hen zo missen ) " Oma, IK ga voor jou een man zoeken !" De lieverd, ze vindt het zo erg voor mij ook al is ze pas 3.5 jaar oud. Je kan van dat mooie snoetje aflezen dat ze superblij is als je bij hen binnenstapt " OMA !!! " , en ze laat alles vallen om een dikke knuffel te geven.
Elk jaar herdenken we onze geliefde doden. Ze zitten in ons hart en we denken er elke dag aan, maar een bezoekje aan hun laatste rustplaats, al of niet op deze 1ste novemberdag, slaan we toch niet over. We blijven ze missen. We hadden hun nog zoveel te zeggen, we wilden nog zoveel voor ze doen, nog dikwijls samen lachen of wenen, en dat dát niet kon knaagt nog altijd aan ons...
In de herfst van het leven raakt iedereen wel eens sentimenteel of triest. Gelukkig zijn er nog de mooie momenten die van alle tijden zijn en die we best zoveel mogelijk naar waarde schatten. Momenten waarop we kunnen genieten van kinderen en kleinkinderen, evenementen en feestjes, vrienden en buren, want iets moois ligt toch soms op zo'n klein plaatsje...
Ja, niet tegen te spreken, want overal tussen het laatste groen staan gelende en bloedrode bomen te pronken. Hun laatste bladertooi zal geen maanden duren... Paddenstoelen schieten uit de grond 's nachts en in de boomkruinen stoeien nog enkel de vogels die niet naar het zuiden trokken...
Wij hebben nog geluk al dat moois enkele weken te mogen aanschouwen, maar hoe noordelijker hoe korter dit tussenseizoen duurt. Daar komt dan ook de "Indian Summer " vandaan, die soms maar enkele dagen tot een week duurt. Zuid-Canada en het Noorden van de USA liggen er waarschijnlijk nu nog wondermooi bij, dan doet de winter zijn intrede met sneeuwval tot maart/april
Dinsdagavond was de zon een witgloeiende vuurbol die langzaam in de rode gloed verzonk. Talrijke slierten in geel en oranje sierden de avondlucht. Je kon je wel in één of ander tropisch land wanen. Maar helaas, mooie momenten duren niet lang....
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (België) en mijn beroep is gepensioneerde kleuterjuf.
Ik ben geboren op 20/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, fotograferen, handwerken, lezen en kleinkindjes knuffelen ;-) .
Er zijn tal van interesses in mijn leven,maar ik verheug mij het meest als ik op reis ga,dan kan ik genieten van al het mooie en vreemde in de wereld en "last but not least" mijn foto's bewerken zodat ik ze kan tonen aan iedereen die hier langs komt
oktober 2007 Rondreis Peru
Juni 2008 Bezoek aan het Groo
thertogdom Luxemburg
Februari 2009 Twee dagen Eifelen, Duitsland
April 2009 Bollenstreek, Noord Holland
mei 2009 Rondreis Westen van de USA
1-2-3 juni Amelandreisje, Waddenzee
.
.
.
.
.
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
