In Venetië worden dagelijks
gecommercialiseerde Vivaldi-concerten
gegeven.
Een volledig gecostumeerd orkest,
met pruiken en al, speelt dan
de Quatro Stagioni.
Vooral Amerikanen en Japanners
' vallen ' voor deze ' culturele '
belevenis en betalen er graag 25€ voor.

Ik kies echter voor een gratis
concert door een Amerikaans vrouwenkoor
  in de La Pietà-kerk, inderdaad
Vivaldi's kerk.

Het was een 30-jarige droom van de dirigent
om werk van Vivaldi op deze locatie
te kunnen uit voeren.

Eerder op de dag hadden zij het graf
van Vivaldi bezocht.

Het concert begon met een prachtig
Ave Maria van Claudio Monteverdi
en daarna brachten zij
het uit negen delen bestaande
Magnificat van Vivaldi.

Het publiek, waarvan het grootste deel waarschijnlijk
niet gewend was klassieke concerten bij te wonen,
applaudiseerde steeds na elk deel,
wat wel storend was.

De uitvoering was prachtig,
de dames van het koor stonden te genieten.
Een droom werd waar...tot ?

Bij het Gloria Patri (heel op het einde dus)
het oudste koorlid, een 80-jarige vrouw,
in elkaar zakte.
Consternatie,
paniek en ontreddering
verscheen op de gezichten van de zangeressen,
sommigen weenden.
De vrouw werd afgeschermd en
twee in het publiek aanwezige artsen
bekeken de situatie.

Het bleek om een flauwte
te gaan, en toen de vrouw weer bij
haar positieven kwam werd ze
op een stoel gezet en ging het concert verder.

De sfeer
was echter gebroken
en de concentratie van het koor was weg.
Wat jammer voor die vrouwen
voor wie dit optreden het orgelpunt moest
worden van hun reis naar Venetië,
waar ze zolang naar hadden uitgekeken.

Per ongeluk
en heel toevallig
kwam ik terecht in de toeristenkermis
rond de Rialtobrug.
Ik
vroeg mij af 'wat doe ik hier '
Venetië werd ineens zo banaal !
Als faraomieren wurmen de toeristen
zich tussen de kitscherige souvenierskramen.
Bij getreuzel of oponthoud van de 'stroom'
wordt men door de commercanten
uitgekafferd.

Neen, terug naar mijn stekje in Castello
voor een bad en een eenvoudige
maaltijd.

Zeer moeilijk om de vele ijskraampjes
te weerstaan.
Moet mij echt inhouden en mij beperken
tot 2 x 2 bollen per dag.
Nog nooit zo lekker ijs gegeten als
hier in Venetië.

Ik bezocht de tentoonstelling
Artempo
in palazzo Fortuny.
Een samenwerking tussen de stad Venetië
en de belgische collectioneur
Axel Vervoordt.
Een prachtige tentoonstelling in
een karaktervol palazzo
waarbij soms eenvoudige voorwerpen
gecombineerd werden met
moderne of oude kunst.

Na deze
tweede dag in Venetië
begin ik mijn draai te vinden.
Regelmatig
rusten is de boodschap.
Daarom is een appartementje goed
omdat je er tussendoor
steeds even kan uitblazen.
Schoenen uit
een bad, hapje en drankje
en vervolgens weer op stap in
deze bijzondere stad.
Ik
begin te beseffen dat
ik niet alles kan zien wat
ik gepland had deze
8 dagen.
Er is teveel te zien.

Om de twee jaar,
de oneven jaren,
is er de grote kunsthappening
de Biennale van Venetië.

In een groot park( Giardini )
heeft elk land zijn eigen paviljoen
met één of meerdere afgevaardigde
kunstenaars.

Ik bracht er een paar uur door
en vond de exposities soms
bizar, verrassend of shockerend.

Geef mij maar ' de oude ' kunst.

Ik bezocht héél veel kerken
allemaal is onmogelijk
er zijn er misschien wel meer
dan 200 in Venetië.

Deze kerken zijn meestal prachtig
van architectuur
zowel byzantyns, romaans, barok,
gotisch, en natuurlijk ook in
renaissancestijl, en daar heeft
Palladio weer zijn steentje
bijgedragen.

In al deze kerken, werkelijk ook
in de meest verwaarloosde
exemplaren, bevinden zich meesterwerken
van de Venetiaanse schilders,
waarvan de belangrijkste zijn:
Bellini, Veronese, Titiaan en Tintoretto.

Een beschrijving van deze bezoeken is
onmogelijk en ik adviseer de geïnteresseerden
eens te googlen naar deze bekende namen.

Op mij maakte deze bezoeken in
ieder geval grote indruk.
Ik bezocht deze kerken op de
warmste uren van de dag.
Het is daar dan heerlijk koel
én rustig.

De volgende foto's geven een
kleine impressie.

Wat de buurt van de Langestraat
is voor Brugge
is oostelijk Castello voor Venetië.
Alleen maar locals
en soms een verdwaalde toerist.
De locals drinken ' s avonds hun spritz
aan de toog, op het terras, of zomaar
aan de rand van de fondamente.
Bij een teveel aan spritz
draait het weleens uit
op een vechtpartij.

Het op- en afstappen bij
de boten gebeurt volgens
een welbepaalde procedure.
Meestal is het schip weer
vertrokken binnen de 30 à 40 seconden.
Toeristen die niet zo vertrouwd
zijn met deze gang van zaken
doen soms domme en gevaarlijke
dingen en worden dan, terecht, streng
tot de orde geroepen door het
personeel.
Eénmaal het hek gesloten mag
niemand meer op-of van de boot.

Nog iets over de bootbussen,
soms is het sneller te voet
om van A naar B te gaan,
toch neem ik graag de
boot om intussen
wat te rusten
en de mensen en
gebouwen te
bekijken.