Toertocht (14-20-30-40 km) van MTB Kattenbos te Lommel-Kattenbos op zaterdag 25-01-2014.

Na op 11 januari de toertocht van de Bokkerijders vanuit Overpelt-Holven gereden te hebben op 25 januari nog eens naar deze contreien afgezakt om er te rijden in de bossen die deze streek rijk is.  Aan het station van Lommel vlak na de spoorweg linksaf en daar vond ik in een doodlopende zijstraat van de Oude Diestersebaan een ideaal parkeerplekje.  Me ingeschreven in de voetbalkantine en om 13.15 u was ik op weg.  De tocht ving aan op het wegeltje naast de voetbalterreinen dat overgaat in een zanderige bosweg en voorbij een manege voert die bij mijn eerste ritten in deze streek nog in aanbouw was.  Ik kwam uit op de bekende track die evenwijdig met de spoorweg loopt tot aan de overweg op een kruispunt van zandwegen en een betonnen fietspad.  Op die plek trof ik een eerste splitsing tussen de routes van 20-30 km en van 40 km.  Voor de langste afstand ging het rechtsaf het bos in om via dat bospad de singletrack te bereiken die langsheen de afgraving van Lommelzand voert.  Daar bereikte ik na 4,75 km de omgeving van de bekende Witte Berg nabij Overpelt-Holven.

De eerste uitdaging die we er voor de wielen kregen betrof de redelijk technische singletrack met klimmetjes in combinatie met korte bochten langsheen boomstammen.  We bereden de singletrack in de omgekeerde richting in vergelijking met tijdens de toer vanuit Overpelt en dat ging me duidelijk beter af, ook al diende ik af en toe nog wel eens voet aan de grond te zetten.  Eens de track achter de wielen was een zanderig bospad in twee verdeeld door middel van een lint omdat we daar over een kleine afstand tegenliggers troffen.  Een plezant paadje voerde me tot aan de afsluiting van de Ford-testbaan op 5,50 km van het vertrek.  Na een stukje het wegeltje evenwijdig met de afsluiting gevolgd te hebben, ging het weer het naastliggende bos in om na 6,75 km weer uit te komen op het pad met het lint en de tegenliggers.

Het parcours dook er de bossen in en we werden over smalle paadjes gevoerd.  Omdat mijn kilometertellertje het weer liet afweten even gestopt om na 7 km de batterij in de verklikker aan het wiel te vervangen.  Omdat ik tijdens een vorige rit al last had gehad met het toestelletje had ik voor alle zekerheid een batterijtje meegenomen.  Terwijl ik daarmee bezig was passeerden er nog heel wat bikers, waaronder een vrij grote groep.  Op 7,80 km bereikte ik de knappe singletrack met de leuke bultjes op en af.  Deze ligt daar nog niet zo heel erg lang, pas enkele jaren, want ik herinner me nog dat de ondergrond er zeer mul was toen hij pas aangelegd was.  Nu is de zanderige ondergrond al goed vast gereden, met uitzondering van de hoogste bult waar weinigen al rijdend op geraken.  Op 8,70 km ging het feestje nog verder want bereikte ik de voet van de Witte Berg langs de flank die uitkijkt op Holven.  Langs links raak ik er het beste op.  Aan de achterkant weer naar beneden, rechtsaf en linksaf om de tweede heuvel op te rijden.  In tegenstelling tot veertien dagen geleden moest ik helaas voor de top voet aan de grond zetten.  Soms lukt het, soms lukt het me niet om rijdend boven te geraken.  Omdat ik de plek nu zo stilaan begin te kennen heb ik wel een chickenway gekozen om de afdaling in los zand, de bocht van 360 graden en de klim in nog los zand te vermijden.  Dat lukt me toch niet.

Vanaf de Witte Berg ging het rechtsaf waarna bospaden me op 12 km naar de omgeving van de spoorwegovergang net voor het grote kruispunt van de weg naar Lommel en de baan Hasselt-Eindhoven brachten.  Daar ging het een bospad op dat tussen de spoorweg en een bos loopt en waarlangs een aantal jaren geleden de dennen gerooid werden omwille van de hoogspanningsleidingen die er boven lopen.  Intussen zijn er opnieuw vele jonge dennen opgeschoten.  Ik bereikte na 13 km opnieuw de overweg op het kruispunt van zandwegen om er het gemeenschappelijk parcours verder te volgen.  Hiermee kwam er een einde aan een extra lus van ongeveer 10 km.  Rechtsaf het bos in dat er tussen de spoorweg en de ringweg ligt, over een breed zandpad en een smalle singletrack recht op recht, om weer uit te komen op het fietspad in rood beton.  Daar ging het weer het bos in om na een tijd opnieuw uit te komen naast de spoorweg waar we via een track over spoorwegkeien eventjes weer de bewoonde wereld bereikten.  Na de oversteek van een drukkere baan reed ik op 16,50 km voorbij de Polikliniek van het Mariaziekenhuis te Lommel.  Vanaf hier ging het over knappe singletracks en paadjes op en af over een aantal hoge bulten en volgde een stuk zandweg over de heide en doorheen en mooi bos.  Helaas werd de mooie omgeving er hier en daar ontsierd door sluikstort en weggeworpen blikjes en flessen.  Tussen de bomen door zag ik het station van Lommel liggen en in de verte hoorde ik het geraas van crossmotoren.  Ik reed over glooiende paadjes in een heuvelachtig dennenbos achter een industrieterrein om op 21 km het station van Lommel te passeren omstreeks 15.00 u.

Via de overweg waarlangs ik daarstraks de startplaats had bereikt dienden we de spoorweg te kruisen om er een heel eind weer langs te rijden in de richting van waaruit we kwamen.  Op 23 km boog het pad van de spoorweg af en ging het opnieuw het naastgelegen bos in en in de richting van waaruit we gekomen waren.  Ook hier plezante paadjes over leuke heuveltjes.  Op 24,50 km van de start kwam ik toe aan de bevoorrading die opgesteld stond in de toegangsdeur naar de refter van een lagere school.  15.15 u.  Ook al spreken andere bikers in hun commentaren over deze tocht lovend over een ruime bevoorrading, ik moet toch pech gehad hebben, want buiten een partje appelsien, enkele speculaaskoekjes en een bekertje sportdrank viel er niets meer te rapen, ook al kon je tot halfdrie starten.  Ik heb als extraatje dan maar één van m’n eigen energierepen opgepeuzeld.  Je kon er buiten op de speelplaats zitten op bankjes van kinderformaat, dus laag boven de grond!

De karige bevoorrading was al snel weer vergeten toen de speeltuin na de bevoorrading weer open ging onder de vorm van een knap woest bos met paadjes op en af over uit de kluiten gewassen heuvels.  Gevolgd door niets anders dan overvloedig veel bospaden in dennenbossen en langsheen open stukken heide tot aan de windmolen op Katrijten.  Deze plek is genoemd naar de Katrijt of Molse Nete.  Rijt betekent “de vloeibare” of “de stromende”.  Even voorbij de molen troffen we een tweede splitsing tussen de routes van 20 km en de 14 (kidstoer)-30-40 km op 29 km van het vertrek.  Het ging er de bossen in op de rand van de Kattenbosserheide waar het pad ons over open terreinen en doorheen de bossen leidde.  Toen ik even halt hield kreeg ik het gezelschap van een biker die stopte om op twee achterblijvende kompanen, een man en een vrouw in eenzelfde pak, te wachten.  De rest van de tocht heb ik dan in het gezelschap van deze mensen afgelegd.

Na de oversteek van een grote baan ging het een woest bos in waar in de diepte een bosvijver te zien was.  Een paadje leidde me voorbij de ingang van het vakantiepark De Blauwe Meer.  Om 16.15 u en ik schat omstreeks 35 km.  Mijn kilometertellertje had het intussen weer laten afweten.  Allicht is de batterij van het tellertje zelf ook aan vervanging toe.  Het laatste deel van de tocht was bijzonder genietbaar met een aaneenschakeling van vele bospaden en singletracks, vaak over kleine bultjes en dit gedurende meerdere kilometers lang!  Ik reed er nog steeds in het gezelschap van de twee traagst rijdenden van het drietal en we werden nog door twee late jongere kerels ingehaald.  Omstreeks 16.40 u kwamen we weer toe aan de voetbalvelden van Kattenbos nadat een bordje de laatste kilometer had aangekondigd.  Omwille van het sombere weer begon de duisternis al in te vallen.

Gebruik gemaakt van de degelijke bikewash en omdat het donker zou zijn bij thuiskomst eerst mijn fiets nog afgedroogd met een vod aan de auto zodat hij gebruiksklaar zou zijn voor de rit van morgen, zondag.  Toen ik daar mee bezig was kreeg ik onverwacht bezoek van Jari en diens maat die het straatje in kwamen gereden!  Zij waren dus nog na mij op pad vertrokken!  Ze waren op zoek naar hun auto, want wisten niet meer waar ze hem hadden achtergelaten!  Goed dat ze maar te bellen hadden naar metgezellen die al waren toegekomen!

Ook de douches waren nog operationeel en samen met één van de mannen van mijn gelegenheidsmakkers zal ik de laatste geweest zijn om er gebruik van te maken.  Proper en met lekker warm water.  Het was wel uitkijken dat uw elfde vinger niet rechtstreeks door de krachtige straal werd getroffen!  De mannen van Kattenbos hadden intussen de kantine al netjes proper gemaakt en buiten enkele medewerkers was de zaak verlaten.  Na een drankje ben ik dan ook huiswaarts vertrokken over Lommel en Postel om in Mol-Rauw een gebruikelijke tussenstop te houden om wat te eten in frituur Paseo.  Proper gewassen, met een zuivere fiets en de herinneringen aan een mooie rit kon ik rustig weer naar huis toe tuffen en een zorgeloze avond zonder opruim tegemoet zien.  Toen ik daar alles afgeladen en binnen gezet had begon het fel te regenen.  De uitlopers van de windhozen die West-Vlaanderen die avond troffen!  De mensen van Kattenbos hadden ons vandaag weten te boeien met een knappe rit over een mooi parcours, degelijk uitgepijld en met een verzorgde accommodatie zoals bewaakte bikeparking, bikewash en douches.  Een aanrader zoals de meeste tochten in deze streek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

27-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van Roparunteam 14 in ’t uur te Hoogerheide op zondag 19-01-2014.

"Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Zoals altijd op zondag weer vroeg uit de veren.  Toch maar iets later vertrokken want vorige zondag was ik in Putte-Woensdrecht kort na het openen van de inschrijvingen vertrokken en was het zeer druk op het parcours.  Als traagrijder is dat niet aangenaam.  Thuis pas om 09.00 u vertrokken.  Het kippenkraam op de Belgisch-Nederlandse grens was al paraat, de maaltijd op de terugweg was dus verzekerd!  Op Nederlandse bodem kreeg ik als enige gezelschap enkele individuele fietsers en een groep wielertoeristen.  Eens de Postbaan in, ook auto’s met bikes.  Ik was duidelijk niet de enige om nog te vertrekken.  Toen ik bijna aan de start was zag ik Dennis, de voorzitter van De Papegaai Bike Team, passeren op weg voor zijn rit.  Een klein uur later en 17 km verder was ik aan de manege Stevenshof en ingeschreven in het tentje op de parking.  De manege ligt in een bedrijventerrein vlak tegenover één van de toegangen tot de vliegbasis Woensdrecht op de grens met Huijbergen.  Om 10.10 u was ik op weg voor de toertocht van het Roparunteam 14 in ’t uur.

Het ging de Kooiweg uit om via het rondpunt een grote baan, de Randweg, te kruisen en naar het centrum van Hoogerheide toe te rijden.  De eerste die me voorbijstak was de jonge biker met de lange baard!  Al vaak gezien op tochten!  Een opvallende verschijning!  Na 2 km reden we daar al een korte singletrack op doorheen een strook bos.  Via servitudes en straatjes reden we nog eventjes door het dorp en voorbij kleine huizen tot we nogmaals de Randweg kruisten om de Aviolandalaan, wat een ronkende naam, te bereiken.  Op 4 km van de start doken we daar de bossen in ter hoogte van de vliegtuigfabriek Fokker.  Tot 6 km konden we daar genieten van een knappe singletrack, die er wel vrij modderig bij lag met midden in de bossen een diepe slijkput.  Vorig jaar was het daar aanschuiven, nu reed ik er omwille van de late start in het gezelschap van nog slechts enkele anderen.  Er lagen daar in het bos ook enkele ferme bulten die we over moesten en omdat het bos in zijn geheel op een hoogte gelegen is verlieten we het via een steile zanderige afdaling.  Ik verliet het bos aan het kruispunt van de Antwerpsestraatweg en de Lange Steen aan de voet van de snelweg.  Vanaf de Lange Steen zie je de vliegbasis Woensdrecht goed liggen.

Tijdens het kort stukje over het asfalt van de Lange Steen kwam ik nog enkele Papegaaien tegen, waaronder Ivan en Bart die ik vorige week na lange tijd ook nog te zien kreeg.  Ook Patrick (Fordje) reed er met zijn vrouw.  Hem kwam ik daarvoor al aan de inschrijving tegen nadat hij me vorige week aansprak tijdens de toer vanuit Putte-Woensdrecht.  Vanaf de Lange Steen ging het opnieuw de bossen in over een leuke en goede berijdbaar relatief droge singletrack.  Eens die achter de wielen volgde een paadje dat evenwijdig met de draadafsluiting rond de vliegbasis loopt.  Ook hier een put waar ooit veel oponthoud was omdat er toen veel water in stond.  Zo bereikten we de bossen van de Woensdrechtse Heide, een vrij toegankelijk militair oefenterrein.  8 km om 10.45 u.

Mooie maar natte singletracks brachten me tot in de bossen van het domein Mattenburgh.  Dit betekende dat we in de nabijheid van de stad Bergen-op-Zoom reden.  Vanaf hier volgden tot op 10 km eerder brede bospaden en aardewegen waarlangs sporadisch villa’s waren gebouwd.  Op 11 km bereikte ik de Zuidgeest, een onverharde weg doorheen de bossen.  De omgeving kwam me er bekend voor.  Hier passeert namelijk de marathon van Bergen-op-Zoom en toen waren er op die plek al een aantal pijlen opgeruimd.  De afsplitsing van de toer van 90 km voor die marathon ligt hier vlakbij.  Tijdens mijn eerste deelname was de pijp van m’n toenmalige maat uit en bij vorige deelnames haalde ik nooit het sluitingsuur van die splitsing en moest ik tevreden zijn met 60 km.  In het gehucht Heimolen van Bergen-op-Zoom hielpen seingevers ons naar de overkant van de straat om er de bossen van het domein Groot Molenbeek in te rijden.  Even verderop stond een fotograaf en laat die nu net gestaan hebben op een plek waar het even klimmen was in een kleine modderpoel!  Om 11.15 u werd ik aldus knoeiend op de foto vereeuwigd.

Na de oversteek van een grote baan, ik vermoed de Huijbergseweg die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom loopt, beveiligd door seingevers, reden we het Landgoed Lievensberg in om er de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km te vinden op 14,50 km van de start.  11.15 u.  Ik stak er over samen met een kleine groep bikers van een club en dat waren zo goed als de laatste deelnemers die ik te zien kreeg!  Vanaf hier werd het een eenzame rit!  Van het ene uiterste in het andere: vorige week te vroeg en vandaag te laat gestart!  Er lagen daar leuke paden op mij te wachten, op en af over heuveltjes, eerst redelijk nat, daarna goed droog.  Het bos werd er goed benut voor sport en recreatie.  Er liepen joggers rond en tussen de bomen was een heel netwerk van klimtoestanden opgehangen van het Klimbos Brabantse Wal.  Tot 16,50 km konden we genieten van deze fraaie plek aan de rand van de stad.

De Lievensberg is een 127 hectare groot bosrijk landgoed ten oosten van de A58 bij Bergen op Zoom. Het gebied bestaat uit loof- en naaldbos, enkele vastgelegde stuifduintjes en een ca 25 ha groot heideveld in het midden van het gebied. Het ligt vlak bij de stad en wordt druk bezocht door wandelaars. Het is met name te bereiken vanaf de Balsedreef. Die omgeving is fraai parkachtige aangelegd met zware beukenlanen, picknickplaatsen, een heidetuin en een vijver. In de heidetuin vindt men 30 soorten heide. Het gebied is in eigendom en beheer bij de gemeente Bergen op Zoom, maar een deel is in gebruik als waterwingebied van Brabant Water, dat een productiebedrijf heeft nabij Nieuw-Borgvliet aan de overzijde van de A58, Mondaf genaamd.  Bron: Wikipedia.

Lievensberg ligt pal tegen Bergen op Zoom aan, precies tegenover het gelijknamige ziekenhuis. Het is een landschapspark aangelegd rondom het in 1846 gebouwde landhuis.  Het is een park met oude beukenlanen en een heidetuin. De fraaiste boom die het park kent is een treurbeuk, waarschijnlijk behorende bij de originele aanplant van ongeveer 1850. Het bijzondere aan deze beuk is dat hij verschillende takken heeft die zover naar de grond gegroeid zijn dat ze zijn gaan wortelen en weer jongere bomen gevormd hebben. Het is een zeer bijzonder boomrelict. Ik heb tot nu toe nooit een pendula-beuk op deze wijze zien zorgen voor nageslacht. Wat ook erg goed is, is dat blijkbaar de mensen respect voor deze boom hebben. Natuurlijk is het een ideaal object om in te klimmen, maar de beuk ziet er redelijk ongeschonden uit. Er staat dan wel een bordje bij dat je niet moet klimmen in deze boom, maar ik denk dat het gezonde verstand er eerder voor gezorgd heeft dat deze boom zo mooi gebleven is. Een aanrader!  Bron: Han van Meegeren over de treurbeuk in Lievensberg.  We kregen de beuk helaas niet te zien.

Het Landgoed Lievensberg sluit naadloos aan bij Zoomland en in deze bossen konden we ons hart ophalen op onder andere de bekende bultjes.  Sommige tochten pijlen niet uit over de bulten zelf die langsheen een centrale zandweg liggen, maar wie creatief is rijdt er dan toch over.  Er liep een bospaadje vlak langs de snelweg A58 en de omgeving werd ook benut door mountainbikers die er op eigen houtje toerden.  Na 19 km bereikte ik de parking aan de ingang van Zoomland ter hoogte van de Mastendreef, niet ver van de snelweg.  11.40 u.  Na nog een rondje door de bossen verliet ik Zoomland over een paadje dat me naar een hoeve leidde waar de pauze en bevoorrading van de toertocht vanuit Halsteren opgesteld is.  Aan twee joggende dames gevraagd of ze wisten hoe de straat daar heet.  Ze wisten het niet.  Ik meen het ooit eens gevraagd te hebben op een toertocht en na enig zoeken bleek het de tocht vanuit Halsteren te zijn.  Die werd gesponsord door een groenten- en fruithandel en daar was toen veel fruit voorhanden, tot appelen en peren toe.  De hoeve staat langsheen de Balsedreef.

Linksaf even over de Balsedreef om verderop weer de bossen in te rijden.  Er volgden paadjes doorheen de bossen en over stukken open heide.  De toer was hier uitgezet in de buurt van de vaste groene route.  Twee jonge bikers die ik in de verte vanaf de Balsedreef had zien naderen staken me voorbij.  Aan de omgeving te zien had ik hier de bevoorrading verwacht, maar er kwam niets.  We kruisten een door een seingeefster bewaakt baantje en troffen in het volgende bospad een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km op 25 km van het vertrek.  De twee jonge kerels waren er gestopt om wat te knabbelen.  Het zou me inderdaad niet verwonderd hebben indien de pauze al opgeruimd was, vermits ik halverwege was en er een splitsing kwam.  Alhoewel het toch vreemd zou zijn dat ook alle spullen al zouden opgeruimd zijn en iedereen opgekrast!  Toen ik linksaf een bospaadje was in gereden staken me nog twee bikers voorbij.  Ik vermoed dat dezen de vaste route aan het rijden waren, want ze hadden me in Zoomland ook al ingehaald op het paadje naast de snelweg.  12.00 u.

Ter hoogte van het in de bossen gelegen complex met feestzalen De Nieuwe Kloof staken de twee jongens me weer voorbij en na de bocht kwam ik in hun zog toe aan de stop in het bos Zurenhoek.  De mensen maakten er inderdaad aanstalten om op te ruimen, maar we kregen er prompt eten en drinken aangeboden.  Er waren wafels, eierkoeken, bananen en sportdrank.  Ik hoorde één van de jongens zeggen “als ik dat had geweten”, doelend op hun eetstop van daarnet!  Lang ben ik niet blijven staan vermits het gevorderde uur en de vrees dat de pijlen zouden opgeruimd worden alvorens ik de finish zou bereiken!  Ter hoogte van de stop was er een derde splitsing tussen de 30 en de 50 km.  Raar dat er vlak voor de stop ook een splitsing was!  Na het passeren van een golfterrein, ik wist niet dat hier een golfterrein was, dienden zich donkere dennenbossen aan zo omstreeks 26,50 km.  Aan de woestheid van de bossen te zien vermoedde ik de grens bereikt te hebben met Wouwse Plantage.  Dat bleek na controle op een kaart achteraf correct te zijn.  De bossen van de Wouwse Plantage hebben zo hun eigen uitzicht en karakter.  Er volgde een bospad met halverwege een vrij vettige modderstrook.  Na 29,50 km volgde de oversteek van een groot stuk open heide.  Hier had een toertocht in het verleden ook ooit zijn tenten opgeslagen.

Vanaf de open heidevlakte weer de bossen in.  Alles lag er zeer rustig en verlaten bij en toch doken er hier en daar wandelaars op achter een bochtje of vanuit een zijpaadje.  Zo een jonge moeder met kinderwagen en nog een kleine dreumes aan de hand.  Het parcours volgde hier een tijdje de vaste groene route van Bergen-op-Zoom.  30,50 km omstreeks 12.30 u.  Er volgden niets anders dan bospaden van divers allooi, breed en smal, nat en droog.  Ik zag in het slijk twee bananen liggen zieltogen die een biker uit zijn achterzakjes was verloren en milieubewust als ik ben heb ik de weggeworpen verpakking van een gel opgeraapt.  Er lag daar ook een bananenschil, maar die vergaat of wordt misschien opgemorken en met graagte geconsumeerd door een bosdier.  Interessanter was de jongedame in het zwart-paarse fietspak die me voorbijstak.  Ik heb haar al meermaals op tochten in de streek hier zien rijden en ze werd door fotograaf Guy uitvoerig op de gevoelige plaat vastgelegd tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht (De Drieschaar) op 10 november van vorig jaar.  Ze rijdt lekker en gezwind, maar ’t kind is misschien maar half zo oud als ondergetekende.  34 km  om 12.50 u.

Op 35 km diende een baggerstrook getrotseerd te worden en ik vermoed dat we tijdens de toertocht vanuit Huijbergen van 5 januari hier ook in de buurt gereden hebben.  Ik diende een grotere baan te kruisen, ik gok op de Moerkantsebaan – Huijbergseweg (de baan van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom) die er door het bos loopt.  Het paadje aan de overkant leidde me naar de afsluiting van de vliegbasis.  Mijn aandacht werd er getrokken door een snelspanner die daar op de grond lag.  Joost mag weten hoe de eigenaar verder heeft kunnen fietsen met een los wiel!  Eventjes een praatje gemaakt met een biker die er toekwam en dacht dat ik stukken had.  Hij was de groene vaste route aan het rijden, een tochtje van een 16 km om eens buiten te zijn en een frisse neus te halen.  Wat ik toen nog niet gemerkt had was dat ik voor dé singletrack naast de afsluiting van de vliegbasis stond, zijnde het onding vol diepe modderputten!  Dat verklaart meteen hoe het komt dat ik op dezelfde toertocht van 5 januari in het gezelschap van Joachim daar tegenliggers kreeg.  Dat waren mannen die de vaste route aan het rijden waren.  36 km om 13.10 u.  Ik passeerde een open vlakte waar de landingslichten van de vliegbasis tot in het open veld staan.  Sommige toertochten laten ons hier door de zompige weiden dabben, maar voor vandaag hadden de parcoursbouwers een beter paadje uitgezocht.  In de verte zag ik een grote baan liggen, de Moerkantsebaan of de Weg naar Wouw, ik wou dat ik het wist.

Er volgde de overtocht van de open heide nabij de vliegbasis van Woensdrecht en na een paadje in de buurt van de omheining bereikte ik op 37,50 km zonder het te beseffen de knappe track door het bos waar enkele ferme klimmetjes over hoge bulten te rapen vallen.  Ze zijn des te leuker omdat ik er ondanks de hoogte en de wortels toch al rijdend over raak.  Kort daarop trof ik midden in het bos een splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 38 km van het vertrek.  Een bospad leidde me naar een asfaltbaantje in het bos waar in de omgeving diep verscholen achter groen toch een huis staat.  Op 5 januari passeerden we hier ook.  Er wees een pijl naar links het asfaltbaantje op, maar ik kon geen volgende pijl meer vinden!  Verderop deden sporen in een track me vermoeden dat het daar verder ging, maar ik heb niet geriskeerd van ze te volgen.  Achteraf had ik wel spijt dat ik dat niet even geprobeerd heb.  De plek was nabij het trimparcours in de bossen op de Kooiheide.

Door het over en weer zoeken had ik intussen 41,50 km op het tellertje.  13.30 u.  Ik ben teruggekeerd naar de splitsing en heb dan het traject van de 30 km verder gevolgd.  Om uit te komen op hetzelfde asfaltbaantje, maar verderop.  Volgens een kaartje gok ik op de Oude Bergsebaan of het Heipad.  Het ging kort linksaf om aan de overkant weer bos in te duiken.  Een paadje voerde me vrij recht op recht langsheen een afsluiting, vermoedelijk nog steeds van de vliegbasis, en een visvijver van ’t Spanjooltje, maar dat zal niet deze in Ossendrecht geweest zijn!  Plotseling kwam ik uit het bos tevoorschijn in de bewoonde wereld van Huijbergen en na rechtsaf te zijn gegaan kwam ik toe in de Kooiweg.  De twee jonge gasten die ik net voor en aan de stop had gezien kwamen uit een veldwegeltje links.  Zij hadden dus wel de hele toer kunnen rijden!  Ik had pech gehad!  Als ik had geweten dat ik zo dicht bij de aankomst was, dan had ik toch geprobeerd van de sporen in het bos te volgen.  Want voor de tweede keer op rij heb ik vermoedelijk de ferme heuvels om Huijbergen daardoor nogmaals aan mijn neus zien voorbijgaan!  De man die ik daarstraks op de vaste route ontmoette vermoedde ook al dat ik daar nog over zou gestuurd worden!  Maar ’t was toch welletjes geweest!  Om 13.50 u weer bij af na 44,50 km.

Aan de aankomst kreeg ik nog snert aangeboden.  Dat zal overschot geweest zijn die niet verkocht was geraakt.  Het kommetje soep werd gratis aangeboden, maar ik heb er toch voor betaald omdat ik er bij het inschrijven de prijs van aangekondigd had gezien en omdat met de opbrengst van deze tocht een goed doel wordt gesteund, meer bepaald de zorg voor mensen met kanker.  Het materiaal van aan de stop stond er buiten en ik heb achteraf gezien hoe er een hele bestelwagen mee werd vol geladen tot er echt niks meer bij kon!  Nog een drankje genuttigd in de kantine van de manege Stevenshof en om 14.30 u huiswaarts.  Mijn intentie om de pijlen van de lange toer in de omgekeerde richting te volgen kon ik opbergen, want twee bikers waren ze aan het verwijderen.  Die jongens zagen er moe uit.  Het paadje verder gevolgd tot ik uitkwam in Huijbergen nabij het rondpunt.  Nog een ommetje gemaakt in de bossen aan de Staartse Duinen en via een boswegeltje op de singletrack naast de Abdijlaan terechtgekomen.  Van daar af huiswaarts langs de Putseweg.  Op de grens in Putte nog eens de trouwe klant uitgehangen van het kippenkraam dat er op zondag postvat en een halve gebraden vogel ter plekke verslonden.  Met 23,50 km was ik weer thuis.  Na het poetsen van de fiets en het wassen van man en kleren was de zondag en het weekend daarmee helaas weer voorbij!

Ter informatie: de Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.  Surf eens naar www.roparun.nl!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 1)

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 2)

20-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Adrie van der Poel Classic (27-48 km) van WTC De Spartaan in Putte-Woensdrecht op zondag 12-01-2014.

Adrianus Aloysius Jacobus (Adrie) van der Poel (Hoogerheide, 17 juni 1959) is een Nederlandse voormalige beroepswielrenner in de jaren 1981-2000. Hij viel vooral op door zijn intensieve training, hetgeen meerdere malen tot overtraindheid leidde.  Van der Poel is de schoonzoon van de beroemde Franse wielrenner Raymond Poulidor.  Naar hem is de jaarlijkse toertocht genoemd die georganiseerd wordt door WTC De Spartaan (27-48 km) en die start vanuit Putte-Woensdrecht, vlak op de Belgisch-Nederlandse grens.  Deze streek geniet hoe langer hoe meer bekendheid vanwege de lokale bikers die er langs beide zijden van de grens wonen, maar ook van bikers die van verder af naar hier komen rijden.  Tijdens de après zag ik zelfs een biker met op zijn broekspijp de vermelding van de naam van een club uit een gemeente aan de Belgische kust, wat niet hoeft te betekenen dat die man van ginds afkomstig is!

Toen ik ’s ochtends opstond was het duidelijk dat het tijdens de nacht ferm gevroren had en ik mijn wintervest best zou kunnen gebruiken.  Mijn helmlamp gemonteerd omdat ik van thuis uit bij duister vertrok en voor een rondje Nederlanders plagen, want die kerels houden die lamp vaak voor een camera!  Die lamp is er ook de oorzaak van dat ik door sommigen met meer dan gewone belangstelling wordt aangekeken en het duurt dan soms even voor ik door heb dat het omwille van die lamp is!  Putte ligt op zo’n 10 km van de voordeur.  Om 8.00 u met de fiets vertrokken en een half uur later was ik ter plekke.  Helaas hield mijn kilometertellertje het onderweg al snel voor bekeken.  Omwille van de koude?  Batterij aan vervanging toe?  Ik had in ieder geval geen zin om weer naar huis te rijden om deze te vervangen.  Eigenaardig genoeg zou het ding op de terugweg naar huis opnieuw werken!  Maar tijdens de heenrit en de tocht heb ik helaas geen afstanden kunnen registreren!  Onderweg in het Belgische deel van Putte werd ik ingehaald door een groepje snelle jonge gasten.  Aan de Sporthal De Biezen werd het duidelijk dat er veel mensen naar Putte waren gekomen!  Wat een gewriemel buiten en binnen!  Geen bekenden gespot en om 8.45 u was ik ingeschreven en kon ik van start gaan.

We verlieten het dorp en bereikten al snel een korte vochtige singletrack doorheen een strook bos.  Deze bracht ons naar de Postbaan, een zeer lange zandweg die de vele groepen bikers in de richting van de Ossendrechtse Heide voerde.  Ik ergerde mij soms aan mannen die me rakelings voorbijstaken terwijl het pad daar meer dan breed genoeg is en ik uiterst rechts reed.  Opdat ze naast hun clubmaten zouden kunnen blijven rijden!  Er reed ook een wel zeer grote delegatie van een club, maar ik kon niet zien dewelke.  Deze bikers droegen allen een blauw pak met opschriften in witte letters.  Een deel van de groep had halt gehouden, vermoedelijk omdat er eentje problemen had met z’n fiets.  Eén van de mannen kwam ook naast me rijden met de vraag of ik was wie ik ben!  Zo wist ik dan tenminste dat er toch mensen zijn die deze schrijfseltjes lezen.  Want het vraagt soms wel moed om er aan te beginnen.  Daar kruipt heel wat tijd in!  Even halt gehouden op de plek waar het bospad uitgeeft op de open heidevlakte.  In de verte hoorde ik een trein rijden.  We dienden een zanderige helling op te rijden en bereikten zo de rand van de open heide.

Het uitzicht dat we daar te zien kregen kon wedijveren met het plaatje op de mooiste kerstkaart.  Het wit berijpte heidegras en de schaarse bomen tekenden zich knap af tegen een blauwe winterlucht met nevelslierten en een opkomende zon.  Van op de zanderige toppen van de duinen kon je de slierten bikers door het open landschap zien trekken.  Als je even stopte moest je een hele tijd wachten voor je een opening vond om je tussen te smijten!  Trage rijder zijnde zette deze drukte en de soms wild voorbijstekende deelnemers enigszins een domper op m’n plezier.  Net zoals het verdomde tellertje dat dienst weigerde en waardoor ik geen benul had van de reeds gereden afstand.  Zandsporen voerden ons over de heide.  In ieder geval konden we er ook genieten van de knappe singeltrack die zich doorheen het hoge gras evenwijdig met een zandweg over de heide naar het bos slingert.  Ik heb er de afgelopen tijd nog al gereden.  We doken de bossen van de Groote Meer in en net voor een knappe korte singletrack die op de grens met de Kalmthoutse Heide uitgeeft op een bospad in de richting van het Puts Molentje, sloegen we linksaf een bosweg in.  De bospaden die we dan voor de wielen kregen waren gelukkig breed genoeg om de vele bikers op te vangen.  Sommigen gedroegen zich toch wel als doodrijders!  Ach ja, die knullen geven natuurlijk alles om bij de maten van hun club te kunnen blijven en vliegen overal door de slijkplekken en over kleine hindernissen!  Ik rijd toch liever wat voorzichtiger dan het risico te lopen mijn nek te breken en daardoor de fiets een tijd aan de kant te moeten zetten!  Bij momenten scheen de lage zon recht in de ogen en zag je niet waar je reed!

Hier en daar kregen we op de singletracks of de bospaadjes een pittig heuveltje te verwerken.  Een aantal bikers van V’lox reden me voorbij en toen ik op de top van een zanderige heuvel even aan de kant ging omdat mijn fiets het weer even liet afweten, passeerden daar ook Dennis, Patrick en Berten.  En nog een massa andere bikers!  9.45 u.  Even later kreeg ik ook Rubber-12 te zien en nog later Silverfokske.  Hij had de voorgaanden moeten laten gaan wegens een panne.  Daar had ik trouwens ook mee te maken.  Ik had gisteren mijn fiets met water afgespoten na de tocht in Overpelt (B) en omdat het vannacht dan toch was beginnen vriezen was het water binnen de body nu ijs aan het worden waardoor alles zot draait.  Gelukkig kon ik toch altijd weer verder en zo lang ik bleef trappen was er geen probleem.  Ik heb evenmin het ultieme wapen, meer bepaald warme lichaamsvochten, dienen aan te wenden als redmiddel.  Ook het slurfje van mijn drinkzak vertoonde bevriezingsverschijnselen.  Naarmate de voormiddag vorderde en de lage zon hoger aan de hemel kwam te staan en het warmer werd, waren de problemen van de baan.

Na zeer veel bos bereikten we nogmaals een stuk open heide, knap en wit berijpt, met een zon laag boven de horizon van een lichtblauwe hemel.  10.00 u.  Kort na de oversteek van de open heide bereikte ik via een bospad één van de hoofdingangen van de Groote Meer op de Putseweg ter hoogte van het Puts Molentje nabij Ossendrecht.  Recht tegenover dit eetcafé kwam er de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km.  Mijn kilometertellertje liet het nog steeds afweten, maar ik schat dat ik toen zo’n 15 km zal gereden hebben.  10.10 u.  De korte toer werd richting Ossendrecht gezonden, voor mij ging het verder richting Woensdrecht om via het fietspad langsheen de Putseweg het rondpunt aan Restaurant Jagersrust te bereiken.  Aan de overkant reden vele bikers die de extra lus al achter de rug hadden.  We dienden de Putseweg over te steken en via de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan reden we de hoofdingang in van de gelijknamige Volksabdij die daar midden in de bossen ligt.  Ik werd er opgeschrikt door een paard dat daar zonder berijder of begeleider enigszins paniekerig moederziel alleen over de baan liep!  Uiteindelijk wandelde het ergens een zijpad in.

We werden de bossen in gestuurd om er te kunnen rijden over de natte en droge paden in de buurt van de abdij en het Mollercollege.  De modderige track in de omgeving van deze school werd ons ook vandaag voorgeschoteld.  Ook hier liggen vele paadjes en enkele bulten in het bos verscholen.  Daarnet was Sammy me voorbijgestoken en hier kreeg ik de clubmakkers Kris, Dennis en Davies te zien.  Aan de stop later ook Ivan en Bart.  Dat was al heel lang geleden!  Blijkbaar was de Stabroekse vogelkooi van de Café de Papegaai Bike Team deze zondag goed uitgevlogen!  Lang heb ik niet in hun zog kunnen blijven rijden omdat ik omwille van m’n tegenpruttelende fiets en de te passeren modderstroken noodgedwongen enkele treintjes had moeten laten voorbijgaan.  Iedereen genoot van de knappe singletracks en paden in dit gedeelte van de bossen van De Vluchtheuvel nabij Calfven.  Ik passeerde de bizarre gebouwen van het vakantieverblijf De Luchtballon.  De omgeving lag er relatief droog bij.  Ik heb het hier ooit onder water weten staan en een biker een beek in zien duiken omdat de overgang tussen pad en beek onder water verstopt zat!  Geblaf van honden aan de in de bossen gelegen hondenschool nabij de visvijver van ’t Spanjooltje.

Omstreeks 10.55 u trof ik seingevers bij de oversteek van een baan, ik vermoed de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan, waarna aan de overkant een zacht klimmend bospad me tot aan de oude zandgroeve van Ossendrecht bracht.  11.00u.  Ook daar is een hondenschool.  We reden de track naast de groeve in om de zeer knappe en iets meer technische singletrack met bochtjes, wortels en tussen struikgewas, evenwijdig lopend met een zandweg, te bereiken.  Die leidde ons tot de voor mij onmogelijk te nemen klim om na een laatste track opnieuw uit de bossen tevoorschijn te komen op de Putseweg.  De extra lus voor de lange toer had voor mij daarom exact één uur geduurd.  We werden weer in de richting van het Puts Molentje gestuurd.  Aan de overkant van de weg reden nog steeds bikers die de extra lus nog voor de boeg hadden.  Ter hoogte van het Puts Molentje ging het rechtsaf richting Ossendrecht om daar de pauzeplaats te bereiken, ondergebracht in de loods van een bedrijf op het bedrijventerrein Driehoeven.  11.15 u.  M’n clubmakkers stonden vertrekkenklaar wanneer ik er toekwam.  Davies had 30 km op z’n tellertje staan en dat kan ongeveer kloppen met mijn tijdsgebruik.  Er stond een massa fietsen en ’t zag er zwart van de bikers.  Gelukkig viel het aanschuiven mee.  Het loonde ook de moeite, want de bevoorrading voorzag in soep, sportdrank, suikerwafels en zelfs een hele banaan.  Hier geen gemillimeterde partjes!  Ondanks de drukte lag er nog een grote voorraad zodat niemand met lege handen diende weg te gaan.

Aan de stop trof ik nog meer bekenden, zoals een trio Weetabix-Watjes en Jos K.  Toen de Watjes weer weg waren werd ik bij het nekvel gegrepen door Jari.  Nog even staan napraten over de bij aanvang modderige tocht van vorige week in Huijbergen en het feit dat (één van) onze fietsen voor langere tijd binnen is voor herstelling.  Jari heeft daarom tijdelijk de bike van zijn vader ingepikt!  Geen fiets hebben is wel het ergste wat een fervent biker kan overkomen!  Al bij al ben ik daardoor vrij lang aan de stop blijven hangen.  Toen ik vertrok was het aantal geparkeerde fietsen en etende bikers al flink geslonken.  Na de stop reden we verder in de richting van het centrum van Ossendrecht en sloegen er de Molenbosstraat in.  Daar reden we de plek voorbij waar op de oprit voor de stal van een hoeve de stop is van een andere toertocht;  Even dacht ik aan deze van vorige zondag, maar dat kon niet kloppen, want dat was in Huijbergen.  Nochtans lijken de beide plekken op elkaar.  Via de Pannenhoef reden we voorbij de ingang van de politieacademie, ook stopplaats van de recente toertocht vanuit Ossendrecht op 22 december.  Deze keer doken we niet de vettige paden in het bos achter de academie in zoals bij andere tochten, maar reden verder tot we linksaf moesten op een zandweg op de rand tussen bos en velden (De Pappot?).  Daar werd ik fel verblind door de lage zon.  We volgden de bocht naar rechts en aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf  (Het Geleeg?) om zo de bossen van Stoppelbergen te bereiken.

Ik arriveerde op een mij bekende plek en we sloegen een singletrack in die eindigt met een kort klimmetje in de buurt van een zitbank op een open plek midden de bossen.  Het is te zeggen, daar stond vroeger een zitbank en bij mijn laatste passage daar was ze weg!  Vanaf hier bereden we mij meer bekende paadjes, alhoewel we ze soms in de andere richting aandeden dan dat ik ze gewend ben van op eigen houtje te rijden.  Dat geeft altijd een heel ander beeld van de omgeving, alsof het de eerste keer is dat men er komt!  Na een bochtje werd ik aangesproken door een zekere Patrick, met als schuilnaam Fordje.  Of ik was wie ik ben?  Ja dus!  Hij was content van de schrijver van de verhaaltjes eens te zien.  Ik was content van te horen dat er dan toch minstens één iemand is die ze leest!  In het zog van Patrick bereikte ik een tweede splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op het kruispunt van zandwegen in Stoppelbergen waar een zitbank staat.  De splitsing was goed aangegeven, maar je kreeg de bordjes maar op het allerlaatste moment te zien.  Voor de extra lus van de langste rit hadden de parcoursbouwers de mooiste paadjes doorheen het gebied Stoppelbergen uitgekozen.  Het is daar echt een feest om te rijden.  Ik herkende bepaalde plekken maar andere dan weer niet omdat we er tegen mijn gebruikelijke richting in reden.

We bereikten een belangrijk herkenningspunt, namelijk het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef die letterlijk de scheiding vormt tussen België en Nederland.  Een klein stukje van Stoppelbergen ligt namelijk in België nabij Berendrecht en Zandvliet.  Het fietspad voerde me tot aan de grenspaal ter hoogte van de achterzijde van de jeugdkampeerplaats De Ruige Heide waar een twijfelachtig opgehangen pijl wat voor verwarring zorgde.  Ik reed toen al een hele tijd van kort na de stop in de buurt van een biker met blauwwitte broek en blauw regenjasje.  Er zijn dan blijkbaar toch nog trage rijders.  Die kerel was zeker maar half zo oud als ik.  We moesten er voorbij de brede beek linksaf en bereikten zo een mij meer bekend deel van Stoppelbergen met de bekende “put”, de zandpaadjes en het “klimmeke” nabij de Antwerpse sportvelden.  Zo bereikte ik de achterzijde van de camping De Watertoren in Berendrecht.  Daar heb ik even staan praten met een dame die er met haar hondje op wandel was.  Van daar af ging het weer naar meer bekend terrein in de buurt van “de put” om zo het bekende kruispunt van zandwegen te bereiken.  Volgens een kaartje op internet hebben die simpele wegen naast een gracht wel ronkende namen als “Weg van de Koude Heide naar Zandvliet” en “Weg naar de Tooverberg”!  Vermoedelijk oude plaatsnamen uit een tijd dat er niet alleen hier maar overal slechts weinig bebouwing was en geen asfaltwegen!

Aan een meer open gebied week het parcours weer even af van het mij bekende rondje en reden we voorbij een onlangs gerooide strook bos.  Na nog eventjes bekende wegeltjes gevolgd te hebben diende ik naar rechts af te slaan over minder bekend terrein waar ik langzaam maar zeker de trage biker in blauwwitte broek weer kon inhalen.  Mij niet bekende wegen leidden me door de bossen tot een meer open vlakte van waaruit ik het eenzame huis aan de rand van het Moretusbos kon zien staan.  In dit bos staat het kasteel Ravenhof van de toenmalige graven Van Moretus op Belgische bodem terwijl het theehuisje van het kasteel in Nederland staat.  De grens loopt dwars doorheen het park.  Vanuit het bos bereikte ik samen met de trage biker de bewoonde wereld van Putte op de plek waar ik altijd met de bike passeer op weg naar de toertochten vlak over de grens in Nederland.  Via de Hooiweide kruisten we de grote baan waar nog steeds seingevers present waren om zo de aankomst te bereiken na 48 km omstreeks 13.15 u.

Er stonden nog veel fietsen buiten en in de te kleine ruimte binnen waar de lokale fietshandelaar zijn waren tentoonstelt, stonden nog vele mensen te genieten van een pint en een babbel met de fietsmakkers.  Het is jammer dat men er niet kan zitten!  Mijn tombolalootje leverde me zoals gewoonlijk geen prijs op.  De Papegaaien hadden het al voor bekeken gehouden en waren huiswaarts.  Ik heb dan nog even het gezelschap genoten van Rubber-12, Silverfokske, Dennis, MTBiker from Berendrecht, Patrick Enigma en één van hun maten die ik niet ken.  Dat betekent een portie Antwerpse luchtige gezelligheid en kwinkslagen, vooral dan wanneer er iemand zonder erg op de speen van een ander zijn drinkzak staat te trappelen!  En eigenlijk zijn die gasten altijd even vriendelijk!  Kort na hun vertrek ben ik ook huiswaarts gereden.  Omdat Silverfokske was komen te vertellen dat hij vanochtend het kippenkraam op de grens al had zien staan heb ik de twee dames die het uitbaten, moeder en dochter, nog eens met een bezoek vereerd.  Net toen ik er op straat mijn halve kip begon te verslinden passeerde hij met de auto!  De kippenmoeder vroeg me waar ik woonde en of ik wel meer op zondag over de grens ging rijden.  De helmlamp intrigeerde hen en de dochter vertelde dat ze me vanochtend al met de fiets had zien passeren in het donker terwijl ze op haar moeder en het kraam stond te wachten.  Want het kraam stond er toen nog niet.  Ook het darmpje dat uit mijn rugzak bungelde vereiste een verklaring.  Ik kon hen vertellen dat ik volgende zondag allicht nogmaals zou passeren op de terugweg van de toertocht die dan vanuit Hoogerheide vertrekt!  Leg de halve kip alvast klaar!

Ondanks de drukte bij aanvang, de strubbelingen met de fiets omwille van de koude, het feit dat ik geen benul had van de gereden kilometers omwille van een niet werkend tellertje en het feit dat ik me eigenlijk niet zo lekker in mijn vel voelde vandaag, heb ik toch genoten van deze zondag.  De toer was bijzonder knap uitgezet met het doorkruisen van de lokale bosgebieden over de mooiste paadjes.  Het was een fantastische ochtend met een zon die opkwam boven een bevroren landschap zonder extreem koud te zijn.  Het was een prachtige winterdag.  ’t Was leuk dat vele mensen die ik via het biken leerde kennen vandaag mijn pad kruisten, ook al was het soms maar even.  Dank zij De Spartaan zijn we weer een mooie herinnering aan een dag uit ons leven rijker.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n gloednieuwe website mtbwijzer.be!

Guy Heesakker maakte knappe foto's bij een opkomende zon over een wit berijpte Ossendrechtse Heide:

15-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Bokkerijderstocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 11-01-2014.

Omdat ik op vrijdagavond nog laat bezig was geweest om wat orde op zaken te stellen wat het werk betreft, was ik op zaterdag vrij laat aan de start op de Bokkerijderstocht van WTC De Bokkerijders te Overpelt.  Net op het ogenblik dat ik thuis in het Antwerpse met de wagen vertrok begon het te regenen en hoe dichter ik Overpelt-Holven naderde, hoe harder het regende!  Toen ik m’n fiets aan het afladen was merkte ik pas hoe koud de regen was, als nat ijs!  Aan de ingang van de parochiezaal Holheide waren enkele Bokkerijders bezig met het bakken van frieten en curryworsten voor de liefhebbers.  Soms kan een mens wel eens geluk hebben en toen ik na me ingeschreven te hebben weer buiten kwam, had het opgehouden met regenen!  Om 13.15 u was ik op weg.

Zoals alle tochten vanuit Holven ging het de bossen naast de voetbalvelden in om daar al te kunnen spelen op de wirwar van singletracks die deze bossen doorsnijdt.  Deze bossen liggen in het gebied tussen de grote weg vanuit Eindhoven, door Holven, richting Hechtel en Helchteren, tot in Hasselt, en de spoorweg.  Omstreeks 7 km kregen we een vrij technische singletrack met vele bochtjes en klimmetjes.  Er volgde nog een resem singletracks tot ik weer uitkwam in de Dahliastraat van Holven en niet zo ver van de start.  8,5 km om 13.50 u.  Even verder was er een splitsing tussen de kidstoer (10 km) en de ritten van 25-40 km.  Het ging de bebouwde kom van Holven door en na de oversteek van de rustige hoofdweg ging het aan de overkant verderop rechtsaf een veldweg in die me tot in de Hunnebergstraat voerde.  Daar werd weer resoluut voor off-road gekozen over bospaden met als enige asfalt de oversteek van een baantje op 11,50 km.  Ik vermoed dat dit het baantje is richting Overpelt-Lindel.  We doken onmiddellijk weer het bos in over eerder natte singletracks en een bospad met op 12 km een kort lusje over een lokale singletrack zoals ik verwacht had.  Ik ben hier al meer in de streek komen rijden en op sommige plekken weet ik dan wat me te wachten staat.  In het bospad linksaf volgde de splitsing tussen de 25 km en de 40 km op 13 km van het vertrek.  14.10 u.  Toen wist ik nog niet dat ik weer op deze plek zou arriveren na de extra lus van de route van 40 km.  Twee bikers kozen voor de 25 km, een derde ging samen met mij de richting van de langste toer uit.

Bospaadjes brachten me door eerder woest uitziende bossen tot aan de Winnerstraat, Het Hobos en de Groenstraat, vlak naast de Noord-Zuidverbinding.  14 km.  Vanaf de Groenstraat volgde de doortocht van het Domeinbos Pijnven wat ik de “lichte bossen” noem omdat de partijen dennenbomen er afgeboord worden door lage, thans kale, loofbomen waardoor er veel licht tot op de bodem komt.  De meestal recht op rechte paadjes voerden me tot aan de oude grenspaal uit 1770 (die daar niet op zijn originele plek staat) op het grondgebied van Eksel.  Deze keer ging het dan niet zoals ik verwacht had, want in plaats van linksaf en rechtsaf te slaan tot in de Oude Diestersebaan, om daar weer bos te treffen, ging het deze keer rechtsaf.  Na een eindje over het asfalt doken we omstreeks 18,50 km weer het bos in voor een volgende portie singletracks, afgewisseld met bospaden.  Rond 21 km voerde de tocht me over een aardeweg omheen een open veld, omzoomd door bossen.  14.45 u.  Eens het bos weer in arriveerde ik na 22 km opnieuw op het kruispunt van paden waar ik daarstraks de splitsing van de 25 km en  40 km had gehad.  De extra lus voor de langste rit had daarmee zo’n 9 km geduurd.  Vanaf hier reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours.

Paadjes en sporen door het bos voerden me weer tot aan de grote baan Hasselt-Eindhoven in Holven, waar twee seingevers bij een vuurkorf de wacht hielden.  23,75 km.  Aan de overkant moesten we een bergje op en brachten bostracks me tot aan de bevoorrading op 24 km.  Deze stond op het kruispunt van een bospad en een zandweg naast open velden.  Ik kwam er om exact 15.00 u toe, maar er stonden nog andere bikers.  Ik heb trouwens gedurende de ganse rit nog andere bikers te zien gekregen, zeker een zestigtal in totaal.  Aan de stop kon je eten van bananen en appelsienen, suikerwafels, wafels met chocolade, soep en sportdrank.  Meer moest dat niet zijn.  Een knabbeltje was welkom vermits het al van de ochtend geleden was dat ik nog wat gegeten had.  Er stond een bike/cyclocrossfiets met een stuurbordje met “Mont Ventoux” op en de eigenaar in het gele regenjasje reed ongeveer tegen mijn tempo zodat ik in diens zog ben toegekomen.  Tot omstreeks de aankomst kreeg ik hem bijwijlen in de verte te zien.  Hooguit een tiental minuten blijven staan, want er restten nog ettelijke kilometers en in de winter is het ’s avonds vroeg donker, ook al zie je dat de dagen weer beginnen te lengen!

Uiteraard zochten we weer de bossen op en na 26,50 km konden we nog eens rijden over de knappe singletrack die ik hier nog heb weten leggen en na enkele jaren goed vast gereden is.  Het is daar lekker op en af bollen over een aantal heuveltjes.  Zoals te verwachten was raakte ik wel niet al rijdend op de hoogste ervan.  De aanloop er naartoe ligt vol mul zand en daar blijf ik gegarandeerd in vast zitten.  Maar ik ben niet de enige.  De mooie singletrack voerde me op en af in de richting van de Witte Berg die voor me opdoemde eer ik er erg in had.  Dat zijn twee grote hopen zavelkleurig zand die langs de ene kant begroeid zijn en met vaste ondergrond, maar langs de andere kant bestaan uit mul zand!  Twee bikers die me net ingehaald hadden kozen voor de beklimming langs de rechterkant, maar links gaat voor mij beter.  Met wat moeite en zelfvertrouwen raak ik de eerste bult over, wat tijdens mijn eerste ritjes in deze streek niet het geval was.  Aan de andere kant ging het naast de zone met mul zand over een track weer naar beneden en rechtsaf om dan de tweede heuvel vanaf de achterkant aan te vallen.  Het geluk was aan mijn kant vandaag en ik raakte al rijdend helemaal tot boven.  Ik heb weer wat bijgeleerd qua parcourskennis.  Als ik aan de dikke wortel halverwege links houd, dan lukt het om er over te geraken!  We hoefden gelukkig niet door het mulle zand naar beneden, maar rechtsaf over een zachte helling bereikten we weer het bos.  27,50 km.

Eens de Witte Berg over konden we weer ons hartje ophalen op de vele bospaden en de singletracks.  Op 30 km dienden we daarbij een uit de kluiten gewassen bult te overwinnen.  Een kilometer verder ging het rechtsaf een zeer zanderig klimmetje op om in het naastliggende bos de meer technische singletrack voor de wielen te krijgen.  Dat is een track met vele korte bochtjes rond boomstammen en dan nog vaak in combinatie met een klimmetje.  Dat is meestal geen spek voor mijn oude bek.  Soms gaat het hier vrij vlot, maar vandaag wilde het niet goed lukken.  Op deze plek kreeg ik nog redelijk wat anderen te zien, onder anderen een groepje van een jonge kerel en twee meisjes.  Deze twee reden vlotter dan de jongen.  Ik vermoed dat het beginnelingen waren, want korte tijd later trof ik een tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km en het drietal koos er voor de korte toer.  Deze splitsing kwam op 32 km van het vertrek.

Voor de lange route ging het linksaf en ik merkte meteen aan de grote vijver achter de bomen dat ik me aan de zandwinning van Lommelzand bevond.  15.50 u.  Vanaf de track die evenwijdig met de zandgroeve loopt kregen we weer vele bospaadjes voor de wielen.  Deze leidden me tot het bekende lange graspaadje dat evenwijdig met de spoorweg loopt.  We arriveerden aan de spoorwegovergang ter hoogte van een kruispunt van zandwegen en konden vanaf daar eventjes gebruik maken van het betonnen fietspad naast de zandweg.  Linksaf het bos in om weer tot naast de spoorweg te komen en daar de bospaden te berijden die er tot 36,50 km evenwijdig met de spoorweg lopen.  Het viel me op dat in de zone onder de hoogspanningsleidingen waar enkele jaren geleden de dennenbomen gerooid werden, nieuwe boompjes al goed hoog opgeschoten zijn.  Alles groeit er weer dicht.  Uiteindelijk arriveerden we in de omgeving van het grote kruispunt van de wegen naar Lommel en Hasselt.  Rechtsaf over de zanderige paadjes en nog steeds door de bossen.

Opeens stond ik na 39 km weer aan de voet van de Witte Berg, maar nu komende van de andere kant.  16.20 u.  Ik werd er naar links gestuurd en kwam uit op de grote baan Eindhoven-Hasselt.  En meteen weet ik nu waar die beruchte berg ligt!  Je kan hem bereiken via een onverhard paadje tussen twee eigendommen dat vertrekt vanaf de grote baan vlak tegenover de rustige hoofdstraat Holvenstraat!  Hij ligt dus op een boogscheut van de start!  Ik had dat eerder al vermoed omdat een andere toertocht (van de Peltercrossers) een bevoorrading heeft aan de voet van de berg.  En naar het einde van de tocht toe meende ik toen de bevoorrading tussen de bomen door te zien staan!  We kruisten de drukke baan en reden de Holvenstraat in, gevolgd door de Esstraat richting aankomst!  Maar wie dacht linea recta naar ginds gestuurd te worden, had het verkeerd voor!  Want we kregen als slot nog enkele knappe singletracks door het lokale bos.  Omstreeks 16.30 u kwam ik na 41 km weer aan de zaal Holheide toe.

Er waren op enige afstand van elkaar, op plekken waar er aansluiting was op de waterleiding, twee afspuitplaatsen.  Er zat weinig druk op de slangen, maar met enige moeite ging het grootste vuil toch van de fiets.  Ik kreeg nog het gezelschap van een man die even na mij toekwam.  Omdat hij op zondag ook zou moeten dienen, het bij thuiskomst donker zou zijn en ik een propere vod in de auto had liggen, het lumineuze idee gehad om mijn vehikel ter plekke proper af te drogen zodat ik met een zuivere fiets weer huiswaarts kon!  Daarna de douches in de barak van de voetbalclub opgezocht.  Het water was er ruim heet!  Zo kon ik zelf ook proper naar huis.  Toen ik mijn fiets aan het opladen was kwam er nog een duo, een jonge man en vrouw, toe in het halfduister.  Daarna werd de bikewash door enkele Bokkerijders ontmanteld.

Weer huiswaarts over Postel.  In de dreef naar het restaurant ter hoogte van de Baileybrug hing nog de knappe kerstverlichting als een soort tunnel tussen de bomen!  In Mol-Rauw nog gestopt aan de Paseo om wat te eten en vanaf de illegale oprit aan de grensovergang via de rustige E34 weer huiswaarts gebold.  Ik was tevreden dat ik me niet had laten thuis houden door de regen vermits ik de hele tocht droog had kunnen rijden.  Uiteraard waren de paadjes natgeregend, maar dat is minder erg dan in de regen te moeten rijden.  De vroege starters hadden vandaag de beste keuze gemaakt en een droog parcours onder de wielen gekregen.  Het was plezant van nog eens in Overpelt geweest te zijn voor dit mooie tochtje door de bossen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n gloednieuwe website mtbwijzer.be!

13-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het Wielercomité Huijbergen te Huijbergen op zondag 05-01-2014.

Ik had hem bijna gemist omdat hij nergens in de Vlaamse kalenders was terug te vinden en heb de gegevens ervan vrijdag nog doorgespeeld voor eventuele andere gegadigden nadat ik de tocht op Facebook had vermeld zien staan.  Want er was een toertocht in Huijbergen en dat betekent feest!  Van thuis uit met de bike vertrokken toen het nog donker was en dat was al meteen goed voor 20 km.  Vanaf Putte staken me een vijftal bikers voorbij die evenals ik in hun eentje op weg waren richting Huijbergen.  Op de Putseweg reden ook auto’s naar de start.  Na een uur was ik ginder, er heerste voor De Kloek een gezellige drukte en ik was snel ingeschreven.  Om 09.15 u zat ik weer op de fiets en kon ik van start gaan.

We verlieten het dorp via de Hollandseweg richting Essen en na 750 m doken we al een bos in op een singletrack aan de voet van de Pilberg.  De doortocht van het bos was van korte duur om uit te komen in de Schoeliebergseweg.  Aan het einde daarvan troffen we al de eerste splitsing tussen de routes van de 25 km en 45 km op 2 km van het vertrek.  Voor mij ging het voor de langste rit linksaf de Bredestraat (?) in en even verderop rechtsaf in een onverhard deel van de Bergsebaan, een assenweg.  Daarmee was ik weer in mijn eigenste België op het grondgebied van de gemeente Essen.  Er volgde een korte maar vettige singletrack en een idem dito modderige veldweg tot op de plek waar de Hollandsedreef in Nederland overgaat in de Vleetweg in België.  We reden hier dus pal op de grens.  Nogmaals een modderige veldweg tot aan de Moerkantsebaan.  Na een door seingevers bemande oversteek van een drukkere weg weer van dat.  Ik vermoed dat op dit punt de beide afstanden weer samen liepen.  Veldwegen en modder waren trouwens de constanten tijdens het eerste deel van deze tocht terwijl de bossen, waar iedereen die hier komt rijden op hoopt, in de verte bleven liggen!  Tot 9 km was het baggeren geblazen over een veldweg vol zeer grote plassen.  Ik heb hier en daar gestapt omdat ik mijn energie niet wilde verspelen door nodeloos te stompen door het slijk.  Uiteindelijk arriveerde ik weer in de Vijverstraat langs een meer ongebruikelijke kant en dat betekende dat we de Pilberg naderden.  10.00 u.

We reden over één van de kleine bulten van de Pilberg, terwijl de andere paadjes hier in de bossen voorlopig onbenut bleven.  Later op de tocht zijn we hier wel weer gepasseerd.  Er is één van de lokale toertochten die zeer veel paadjes om de Pilberg benut, want daar is beslist veel te beleven.  Op de top van het heuveltje werd ik begroet door een biker die ik eerst niet kon thuisbrengen!  Hij behoorde tot het trio uit Hoboken dat ik vroeger enkele keren op tochten had ontmoet.  Hun namen had ik wel onthouden en dat is uitzonderlijk!  Het was Joachim.  Sonja en Francis waren er niet bij vandaag.  Ik meen dat ik hen vorige winter niet gezien heb!  Meteen had ik gezelschap voor de rest van de tocht.  Er volgde verharde weg tot aan de Groenendriesstraat en dus reden we opnieuw in België, meer bepaald in Kalmthout.  12 km.  In het onverharde deel van de Groenendriesstraat ging het rechtsaf om de bossen in te duiken over een bij aanvang modderig pad.  Opeenvolgende paden brachten ons tot op de Staartse Heide op 13 km van de start.    Ik passeerde de plek waar ik onlangs tijdens de toertocht vanuit Essen-Hoek (27-10-2013) had staan schuilen voor een immense stortbui.  Dat was op de rand van een bos en de open heidevlakte.  De dennenbomen kraakten toen in de wind en vandaag deden ze net hetzelfde.

Op 14 km kwam er een tweede splitsing tussen de 25 km en de 45 km midden in het bos.  Tot maar liefst 19 km konden we ons hartje ophalen op de knappe singletracks en bospaden op de Staartse Heide.  Op één van de zandwegen kwam VanBiLL.com naast me rijden.  Na zo vele jaren elkaars berichten gelezen te hebben op het forum zonder elkaar ooit ontmoet te hebben is het de derde keer op korte tijd dat we elkaar zien.  Hij vertelde dat de biker die me net ingehaald had zijn kompaan Crapton was.  Maar snel als die kerels rijden was hij zo weer weg!  Omstreeks 19 km kwam er de mooie lange singletrack met enkele leuke bultjes die we ook bereden tijdens de tocht vanuit Essen-Hoek.  Het is jammer dat een mens dat niet terugvindt, ook al heb ik hier al vaker gereden, want hier in de bossen liggen ontelbare paadjes!  VanBiLL en Crapton zullen die paden wel terugvinden, zij kennen heel deze streek als hun broekzak.  We verlieten uiteindelijk weer de bossen in de omgeving van de kampeerplaats De Staartse Duinen om het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen te bereiken op 21 km van de start.  Daar ging het de Westerstraat/Huijbergseweg in om even verderop een veldweg in te rijden in de richting van de Kooiweg.  In deze straat aan de rand van een bedrijventerrein op het grondgebied Hoogerheide bevinden zich één van de ingangen van de militaire vliegbasis Woensdrecht en de manege Stevenshof van waaruit ook een toertocht vertrekt.  Wie de tocht in Huijbergen heeft gemist kan hier in Hoogerheide komen rijden op 19 januari!

We doken rechtsaf het bos in naast een afsluiting van de vliegbasis en vanaf daar konden de bikers genieten van knappe singletracks.  Deze leidden ons tot aan de bevoorrading op het erf voor een schuur in de Vossenholstraat en die kwam op 23,50 km van de start.  Als je op een kaart bij benadering de gevolgde route bekijkt, dan bleven we ondanks die 23,50 km de ganse tijd op luttele afstand van het dorpscentrum van Huijbergen!  11.25 u.  Ik genoot nog steeds het gezelschap van Joachim en er doken nog andere bekenden op.  VanBiLL en Crapton stonden vertrekkenklaar en bij deze heb ik dan eindelijk ook de beruchte Crapton eens gezien!  Eigenlijk had ik eerder een woest bulldozertype verwacht dat iedereen platwalst!  Zag er nog redelijk braaf uit!  Het ziet er naar uit dat hij enkel van Tsjibiti brandhout maakt!  Ik kreeg ook twee Weetabix-Watjes te zien, waaronder Weetabix zelf.  Ook Jari dook plots op.  Deze laatste reed met de bike van zijn vader wegens stukken aan het eigen vehikel.  Tijdens zijn vorige tocht tussen twee bomen blijven haken, overkop en voorvering geforceerd.  Zijn fiets was al langer aan een groot nazicht toe, maar elke gepassioneerde biker ziet er tegen op van zijn fiets meerdere weken te moeten missen.  Niet iedereen kan er twee of meer bikes op na houden.  Mijn tweede vehikel is ook in herstelling na zware schade, ik vrees voor enige tijd, dus als ik nu stukken heb kan ik het ook schudden!  Een mens zou al drie bikes willen hebben om zeker te zijn van te kunnen rijden!

De bevoorrading was al grotendeels verslonden door de voorgangers, het laatste plakje cake verdween voor mijn neus, dus werd het een halve banaan en sportdrank.  Er was ook bouillon om te drinken.  Er hing een briefje bij, want op sommige Nederlandse tochten wordt ook thee geschonken en je ziet niet het verschil!  Het smaakt niet als je een stuk cake doorspoelt met een slok bouillon die je voor thee houdt!  Aan de stop circuleerde al snel het gerucht “dat er seffens wat komen zou”!  Opnieuw een portie modderdabben zoals bij de aanvang?  Of hadden de parcoursbouwers iets anders voor ons in petto?  Om 11.40 u weer op weg in het zog van Jari en Joachim.  Die laatste heeft me dan tijdelijk noodgedwongen verlaten wegens dringend toiletbezoek en hij werd daarvoor naar de start verwezen die niet veraf was!  Hij rechtsaf richting Huijbergen, wij rechtdoor de bossen in.  De verrassing bleek te bestaan uit een fikse beklimming van de Nootjesberg die deel uitmaakt van het parcours van het Nederlandse Kampioenschap veldrijden en in 2015 ook zal opgenomen worden in het Europees Kampioenschap veldrijden!  Er reden daar enkele mannen rond met oranje fluovestjes, ik vermoed mensen van de organisatie of kerels die op eigen houtje toerden.  De eerste helling raakte ik op, maar de tweede meer zanderige helling maar tot halverwege!  Ik zal dus weinig op een kampioenschap kunnen komen doen!  Buiten er naar kijken dan!  De Nootjesberg af rijden lukte wel, ook al is enige voorzichtigheid geboden.  Gelukkig is het bizarre dropke halverwege door erosie verdwenen.

Tot 25 km konden we zo rijden over de hoge bulten van de Nootjesberg.  Vervolgens zochten we verder de bossen op en reden er onder meer in de omgeving van het trimparcours op de Kooiheide.  Daar kregen we plezante paadjes voor onze wielen.  We reden de bosrijke onverharde Walsestraat in en langs het eenzame huis aan de bosrand waar enkele jaren geleden helaas vele bomen werden gekapt.  Aldus bereikten we omstreeks 27 km de vliegbasis Woensdrecht waar de gevolgde singletrack soms tot vlak naast de omheining liep.  We bereikten de open heide naast de basis waar de lichten die de landingsbanen markeren zelfs tot buiten de omheining in de heide opgesteld staan.  Na 28,75 km kregen we daar een splitsing tussen de 25 km en de 45 km.  12.00 u.

Vanaf deze plek volgden we de singletrack die een hele tijd naast de omheining van de basis loopt, op sommige plaatsen er dan weer een eindje vandaan.  Ik vroeg me af of “het” er in zou zitten en “het” zat er in!  Meer bepaald op 29,75 km de zeer vettige strook op één van die tracks vlak naast de omheining.  Daar liggen op korte afstand een aantal zeer diepe putten op het pad.  Het is daar bij droog weer al vaak nog vochtig, nu was het er een echte modderzooi!  Met een beetje geluk kan ik bij droog weer alle putten al rijdend door geraken, nu was daar geen denken aan.  Een poging gewaagd om toch door een slijkput te rijden met als gevolg dat ik bijna met mijn bakkes in de modder ging.  Er liggen daar immers ook wortels onder het slijk verstopt.  “Deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire” denken wij dan in het Antwerps “en oep onze smoel vallen oek nie”, dus toch maar liever te voet dabben.  Bovendien kreeg ik er nog te maken met twee tegenliggers die ik later op de rit nog eens te zien kreeg!  Verderop werd het weer deftig rijden en op 30 km passeerde ik één van de achteringangen van de basis.  Daar staat altijd één van de bevoorradingen, ik vermoed van de toertocht van Wouw.  Het schijnt dat de dames in Wouw teleurgesteld waren dat ik er dit jaar niet kwam opdagen.  Vorig jaar evenmin, maar toen was het zeer slecht weer en was ik ziek.  Bovendien valt de datum van deze tocht voor mij moeilijk omwille van werkdrukte.  Volgend jaar beter!  Nooit gedacht van nog succes te hebben bij de vrouwen!

Direct weer het bos in.  Tot 34,50 km volgde een gesmaakte mengeling van knappe bospaden, singletracks en zandwegen op de Woensdrechtse Heide.  Het was echt genieten op de vele paadjes die dit vrij toegankelijke militaire oefengebied rijk is.  Ik kwam weer uit de bossen tevoorschijn op de plek waar de Zuidgeest uitkomt op de Moerkantsebaan/Huijbergsebaan en daar reden me nog een viertal late bikers voorbij.  Opzoeken van deze plek op een kaart leert me dat deze baan Huijbergen verbindt met Bergen-op-Zoom en niet ver ligt van de Stayokay van waaruit de Mellowbikers hun nachtrit laten starten!  12.35 u.  We dienden even het fietspad met dubbele rijrichting te volgen dat op een bepaalde plek de baan kruist om even verder aan de overkant het bos in te duiken.  Na een vettige intro met redelijk wat slijkputten kregen we nadien iets droger bospaden.  Voor eventjes toch!  Bikers zag ik niet meer rijden, wel twee wandelaars.  Er vielen enkele leuke bultjes te overwinnen.  Vanaf 35 km bereikte ik meer woest uitziende bossen waarbij ik omstreeks 37 km nogmaals een ferme modderstrook onder de wielen kreeg.  Mijn vermoeden dat ik op de grens met de bossen van Wouwse Plantage reed werd bevestigd door een plakkaat.  Er stond daar ook een wegwijzer naar De Nieuwe Kloof, dat is een feestzalencomplex midden in de bossen van Bergen-op-Zoom op 2,50 km hiervandaan.

Er stak me toch nog een biker voorbij en even later hoorde ik een bekende stem.  Een ontlaste Joachim had me weer ingehaald.  Ik had me al afgevraagd of hij nog de moeite zou doen om de tocht weer op te pikken.  Hij had eerder de pijp al aan maarten willen geven vermits bij een valpartij een ongelukkig gemonteerd spatbord de opspanning van zijn achterrem had stuk getrokken en hij eerder nog al eens in de modder was gevallen.  Net op het ogenblik dat hij arriveerde kwamen we toe aan een singletrack over een soort heuvelkam waar een bordje voor gladheid waarschuwde.  Een technisch stukje met nogal wat putten en wortels op een extra smalle track!  De omgeving was er woest en knap.  Na 38 km plus de 20 km van de heenrit begon de vermoeidheid toe te slaan.  Na nog een ploeterstukje waarbij Joachim nog eens wegschoof en in de modder ging liggen bereikten we na 40 km een grote baan.  Daar waren de pijlen al opgeruimd, maar ik herinnerde me van vroeger dat we hier naar de baan toe moesten rijden.  Ik gok volgens een kaart op de Moerkantsebaan.  Links in de verte zag ik aan een bestelwagen mannen met fluovestjes staan.  Wij daar naartoe en dat bleken mensen van de organisatie.  We dienden een zeer zompig grasveld in te rijden, een uitloper van een landingsbaan van de vliegbasis, te zien aan de lichten die er opgesteld stonden.  Weer even ploeteren tot aan een zeer lang grasspoor dat ons door het open veld tot in de Walsestraat bracht.

Ik passeerde plaatsen die ik herkende uit andere tochten, onder anderen aan een eenzaam gelegen huis met weide waar ook ergens een heuvel in de bossen moet liggen.  Daar ging het nog eventjes een strook bos in en ik vreesde dat men ons nog over één of andere heuvel zou sturen!  We reden langs een bosrand en ik kon graafmachines zien staan aan de linkerkant.  We arriveerden aan een straat naast Grondwerken Van Gastel, dat moet de Weg naar Wouw geweest zijn.  Aan de overkant liggen volgens mij nog een aantal uit de kluiten gewassen pukkels in de bossen.  Ik meen zelfs die ooit in het zog van Francis, de maat van Joachim, bereden te hebben tijdens een vroegere tocht toen die alleen voor de langste toer had gekozen.  Maar ze bleven ons bespaard vermits een medewerker ons naar de aankomst rechtsaf verwees.  Ik vermoed dat de pijlen daar al opgeruimd waren.  We kwamen voorbij de molen Johanna, Joachim reed onmiddellijk naar zijn wagen en ik kreeg nog het gezelschap van een biker die zei mij al een aantal keren op tochten te hebben zien rijden.  Hij had het laatste stuk nog gevolgd, op basis van de sporen die zich er gevormd hadden.  Om 13.30 u was ik weer bij af.  Jammer van het laatste stuk, maar ik zal rapper moeten leren fietsen als ik het onderste uit de kan wil hebben!

Binnen nog een kommetje dikke snert en een bruin broodje kaas gegeten en alles doorgespoeld met een frisdrank.  Ik zag geen bekenden meer in de zaal zitten.  Ik werd bij het buitengaan nog teruggeroepen door een lichtjes boven zijn theewater verkerende man die aan de toog zat en absoluut wilde weten waar hij zo'n ding kon kopen zoals op m'n helm stond!  Ik laat dat altijd staan om de Nederlanders te plagen!  Zij nemen die helmlamp altijd voor een camera!  Vanaf 14.00 u wachtte mij nog een fikse rit huiswaarts en gedurende die 20 km had ik de ganse tijd de wind op kop.  Ik was blij dat ik thuis was!  Ondanks de modderige intro kregen we toch nog knappe bossen voor de wielen.  De streek lag er natter bij dan ik gehoopt had maar het is er natuurlijk het seizoen naar!  Het feest kan nog even doorgaan, want ook de volgende drie weken kunnen we nog tochten rijden in deze regio.  Hopelijk wordt het wat droger!  Want deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

06-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Oudejaarsveldtoertocht (30-50 km) van Cyclo ‘78 Wezep te Hattemerbroek op dinsdag 31-12-2013.

De 25^ste editie van de Telutci-Oudejaarsveldtoertocht van Cyclo’78 uit Wezep vanuit het Sportpark van de Noord-Veluwe-Boys te Hattemerbroek op de laatste dag van het jaar 2013 was het derde luik van onze tweedaagse in Nederland.  Op zondagavond waren we namelijk vanuit België toegekomen in onze door mijn fietsmakker gereserveerde verblijfsplaats De Wilgenwaerd in Nijverdal.  Op maandag reden we de Marveldtocht in Groenlo en de nachtrit in Nijverdal, terwijl we op de terugweg huiswaarts op dinsdag de toertocht in Hattemerbroek hadden uitgekozen.  Aangezien wij geen van beiden houden van veel feestgedruis was kennis maken met een ons onbekende streek de beste manier om het jaar af te sluiten.

In principe was onze verblijfplaats De Wilgenwaerd op oudejaar gesloten, maar omdat de zaakvoerder er zeer flexibel is, konden wij er toch blijven overnachten.  Ik heb die nacht wel niet al te best geslapen en om zes uur ’s ochtends was een onverlaat al bezig met het afknallen van vuurwerk!  Wij moesten ’s ochtends wel onze plan trekken.  Een medewerkster had de avond voordien voor ons een ontbijtpakket gemaakt met boterhammen, een appel, mandarijntjes, een reep Mars, een flesje water en een flesje AA-drink.  We werden er goed in de watten gelegd!  Niets dan lof over de ontvangst, de maaltijden en de goede zorgen van de sympathieke medewerkers!  Omstreeks 8.45 u verlieten we Nijverdal richting Hattemerbroek.  We kregen een parkeerplek toegewezen in een lange bosrijke dreef waarin buitenhuizen stonden op enkele honderden meters van de startplaats.  Rond en in de kantine van de voetbalclub heerste een enorme drukte!  Wij gokten dat hier zeker 2000 deelnemers zouden zijn.  Het waren er uiteindelijk “slechts” 1278.  Dat heeft waarschijnlijk te maken met de gelimiteerde starttijd.  In België ligt doorgaans veel meer tijd tussen het openen en het sluiten van de inschrijvingen, zodat de bikers meer gespreid vertrekken.  Ik had nochtans geluk bij het inschrijven, want lang diende ik niet aan te schuiven!  Hier kon ik ook nog eens genieten van de korting met mijn NTFU-lidkaart.  Als sympathiserend lid van de Mellowbikers uit Bergen-op-Zoom ben ik ook aangesloten bij de Nederlandse bond.  Ik woon in het Antwerpse op luttele 10 km van de grens!  Mijn fietsmaat Offshore woont nabij Brussel.  Om 9.45 u zaten we weer op onze fiets en vertrokken we in het gezelschap van vele anderen die naar Hattemerbroek waren gekomen om het jaar op de gepaste wijze af te sluiten.  Dat deden de lokale bewoners ook, want gedurende de ganse rit hoorden we overal vuurwerk knallen!  Nederlanders en vuurwerk!  Ik zag de vorige dagen zelfs kinderen daarmee bezig!  “Waarom heeft uw zoontje geen vingertjes meer, meneer?”  We passeerden op de weg huiswaarts trouwens Enschede en iedereen weet welke ramp zich daar in 2000 afgespeeld heeft!

Eigenlijk kunnen we deze knappe toertocht samenvatten in drie woorden: bos, bos en nog eens bos!  Want vanaf het voetbalveld doken we het bos in en we zouden er eigenlijk gedurende de ganse tocht niet meer uit komen!  Het enige asfalt dat we te zien kregen was bij het oversteken van enkele wegen die door de bossen lopen!  De routes waren immers geheel uitgezet met behulp van zwarte pijlen op een oranje achtergrond en liepen door “Het Waterwingebied” , het Zwolse bos, het Landgoed Petra en het Landgoed Molecaten.  Na enkele bospaden troffen we de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km op 3,50 km van het vertrek.  We reden in het gebied van de Veluwe, dit is een overwegend beboste landstreek in de Nederlandse provincie Gelderland en een voormalig kwartier van het hertogdom Gelre. De Veluwe meet ongeveer 1000 km².  Meteen kenden we de reden van het grote succes van deze toertocht.  We kregen een gesmaakte afwisseling van paden doorheen imposante bossen en doortochten van open stukken heide waarvan de planten er nu wel dor en bruin bij stonden.  Zanderige paden wisselden af met singletracks die er in dit seizoen wel wat natter bij liggen, maar desondanks goed te berijden waren.  Enkele keren doken we ook diepgroene donkere dennenbossen in!  Offshore en ik reden een tijdje in het zog van een vader en zijn zoontje tot ik even halt wilde houden om even uit te blazen!  De drie ritten van de vorige twee dagen zaten nog goed in de benen!  Vanaf onze rustplaats konden we de treintjes bikers zien voorbij rijden.  Offshore maakte van de gelegenheid gebruik om enkele foto’s te maken.

Na ongeveer 28 km genieten van deze prachtige natuur en leuke wegeltjes kwam er een tweede splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Handig was ook dat er bordjes stonden op de plaatsen van waaraf de beide afstanden weer samen liepen.  Ik had tegen Offshore gezegd dat ik moe was toen we daarstraks even halt hielden, maar we hebben toch geopteerd voor de langste toer omdat we anders dadelijk weer bij af zouden zijn!  Op plaatsen waar je niet alle dagen komt moet je voor het onderste uit de kan gaan!  Omstreeks 30 km was het met volle teugen plezier maken op de mooie paden doorheen het Zwolse Bos waar we enkele uit de kluiten gewassen bulten voor de wielen kregen die wat klimwerk vereisten, zonder er door afgepeigerd te worden.  Midden in dit Zwolse Bos troffen we aan de rand van een bospad op een meer open plek de pauzeplaats.  Daar kon je sportdrank en bouillon drinken en eten van krenten- en oliebollen.  Beiden eens getest, want Offshore had me vanochtend gezegd dat de Nederlanders traditioneel het nieuwe jaar inzetten met het eten van oliebollen.  Heel veel zou ik er toch niet op krijgen, want ze lijken me betrekkelijk zwaar!  Aan de bevoorrading stond ook een vrouw en de wijze waarop zij op haar fiets zat deed vermoeden dat het een profrenster betrof!

Ook na de stop konden we nog rijden over leuke paadjes en ferme heuveltjes in het Zwolse Bos.  Onmiddellijk na de stop kwam er een derde splitsing tussen de beide routes en nog eentje na 35 km.  Niks dan bossen in het Landgoed Petra werden ons deel.  Omstreeks 40 km passeerden we de Julianatoren.  Het was eerder een Julianaput, want wat we op die plek te zien kregen was een immens diepe zavelput.  Er speelden kinderen en de toertocht reed bij wijze van spreken over de tenen van hun ouders die op een bank aan de rand van de put zaten.  Koningin Juliana Toren is een klein pretpark, gelegen ten westen van de stad Apeldoorn (provincie Gelderland).  Het was vroeger samen met het Prins Bernharddal (ook een pretparkje) dé attractie van de omgeving.  Toen dit laatste in 1963 plaats moest maken voor de aanleg van het waterwingebied van Apeldoorn werden de beide parken samengevoegd.  Koningin Juliana Toren dankt zijn naam aan de uit 1910 stammende toren die bij het pretpark staat, de Koningin Juliana Toren, genoemd naar Koningin Juliana.  [Noot: Julianatoren zou buiten de route gelegen hebben en de bewuste zavelput zou de Leemcule bij Hattem zijn.  Nochtans stond er een bordje met de vermelding Julianatoren!]

Naar het einde toe reden we nog over paden doorheen het Vuursteenbos, althans volgens een bordje dat ik zag staan nadat we de snelweg een tweede keer gekruist hadden.  Toen we vanochtend naar de start reden hadden we de pijltjes van de toertocht hier langs de kant van de weg zien staan.  Er volgde als slot nog een mooie kers op de taart met de overtocht van een soort crossparcours over leuke bultjes en heuveltjes en met vele kombochten.  Een voordeel voor de organisatie, want zo’n knap slot blijft bij de deelnemers altijd in het geheugen hangen.  Ik moest moeite doen om mijn maat bij te kunnen houden, want ik was intussen goed moe geworden.  Moe maar voldaan bereikten we de aankomst om op de kop 13.00 u.  Op het polsbandje dat je bij de inschrijving gekregen had stond een nummer voor deelname aan een tombola maar we hadden helaas geen geluk en dus geen prijs!  Nog een drankje genoten in de kantine en nadat de fietsen weer opgeladen waren en de spullen in de auto getast konden we omstreeks 13.45 u de dikke 200 km naar onze woonplaatsen in Belgistan weer aanvatten.  Dit extra lange weekend met tochten in het Belgische Westmalle en in Groenlo, Nijverdal en Hattemerbroek heeft ons weer heel wat herinneringen en een grote hoop vuile was rijker gemaakt.  Ik was nog netjes op tijd voor oudejaarsavond en de vuile bike schoonmaken was mijn eerste taak van het nieuwe jaar!  Met dank aan Offshore, want het was zijn idee om het jaar op deze wijze af te sluiten.

StrammerMax

Verslag op de clubwebsite:

Jubileum editie Telutci-Oudejaars Veldtoertocht Cyclo78 succes.  Wezep 31 december 2013

Onder geweldige omstandigheden (gelukkig is zit het weer soms mee) heeft deze jubileum editie, ofwel, de 25e “Telutci-Oudejaars Veldtoertocht” van Cyclo78 Wezep, vanuit Hattemerbroek op deze laatste dag van het jaar weer plaats kunnen vinden. Voor de club een heerlijke afsluiting van een goed jaar. Zeker gezien het feit dat eerdere edities nogal eens afgelast moesten worden vanwege te risicovolle winterse omstandigheden.

De dagen voor de tocht lieten uitzicht op een relatief droog parcours zodat men zou kunnen spreken van een goed berijdbare route. Soms zit het mee in een wielerleven nietwaar. Het pakte, ondanks minder gunstige voorspellingen vooraf, allemaal behoorlijk gunstig uit. De beide routes waren goed berijdbaar en hebben veel fietsliefhebbers het nodige plezier en genot opgeleverd. Mogelijk was dat ook af te lezen aan het aantal deelnemers. Er kozen maar liefst 1278 fanatieke fietsers voor deze uitdaging op de laatste dag van 2013. Wellicht was het, door de sponsor Telutci interessant omklede evenement, eveneens een belangrijke drijfveer voor een groot aantal deelnemers. Wie het weet mag het zeggen. Over het aantal deelnemers kan de club en met name de commissie veldtoertochten zeer tevreden zijn. Wat is er immers leuker dan heel veel werk steken in de organisatie van een dergelijke tocht en dat bekroond zien met zo veel tevreden deelnemers.  Ook dit jaar kwamen de deelnemers naast de directe omgeving ook weer van heinde en ver; Noord- en Zuidholland, Utrecht, Friesland, zelfs uit België.

De eerste deelnemers vertrokken ruim op tijd. Toch was er wel degelijk een piek bij het inschrijven van deelnemers. In de route was er geen sprake van een echte drukte die invloed had op de fietskunsten van de deelnemers. De routes zijn van dien aard dat de drukte goed opgevangen kon worden. Bij de meer technische delen van het parcours werd enige stuurmanskunst wel degelijk verlangd, maar gelukkig is het allemaal goed verlopen en zijn er ons geen ongelukkige situaties bekend. Ook dit jaar konden we wat dat betreft weer vertrouwen op de aanwezige EHBO-ers. Hiervoor is de dank ook wederom groot. Ook de materiaalposten hebben nauwelijks technisch malheur gewaar kunnen worden. Dit had zeker met de omstandigheden te maken.

De deelnemers genoten van de, met rode pijlen, uitgezette routes. Er was keuze uit een 30 of 50 km. route. De routes zijn zo uitgezet dat er voor ieder type rijder wel iets in zit. Uiteraard speelt hierin ook de mogelijkheden, geboden door de boseigenaren van de natuurgebieden tussen Wezep, Wapenveld en Heerde een grote rol. De organisatie is hen hiervoor dan ook zeer erkentelijk. Zij maken het toch maar weer mogelijk dat op deze manier de deelnemers een route kunnen rijden langs de mooiste plekjes in de omgeving. In beide routes was één centrale controlepost opgenomen. Hier kon men kiezen uit; een sportdrank warme bouillon en een krentenbol of een oliebol. De deelnemers maakten er dankbaar gebruik van, en de waardering hiervoor werd vaak gehoord. Na afloop waren er dan ook vele positieve reacties.

De organiserende commissie kijkt dan ook terug op een mooie fietsdag, die mede dankzij de vele vrijwilligers van de vereniging die zich belangeloos inzetten, heeft kunnen plaatsvinden. De club en zeker de commissie is deze vrijwilligers dan ook zeer erkentelijk.

Namens de commissie “Oudejaarsveldtoertocht”

Lammie Bultman
John de Jong

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

04-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Wilgenwaerd Nightride Experience (30 km) op de Sallandse Heuvelrug te Nijverdal door FTC CC '75 op maandag 30-12-2013.

Offshore en ik brachten de laatste dagen van het jaar 2013 door in Nederland om er te komen deelnemen aan drie toertochten.  Nadat we die ochtend de Marveldtocht te Groenlo (55 km) gereden hadden waren we teruggekeerd naar onze verblijfplaats, meer bepaald het sporthotel De Wilgenwaerd in Nijverdal (Hellendoorn, provincie Overijssel).  Daar vertrok de avond van dezelfde dag de derde editie van de Wilgenwaerd Nightbike Experience (30 km) door FTC CC ’75.  Nadat we onze fiets weer rijklaar hadden gemaakt en onze verlichting en spullen in ons kamertje hadden klaargelegd, konden we om vijf uur eerst nog aanschuiven voor een maaltijd, bereid door de kok des huizes.  Ook een zevental Nederlanders die er met hetzelfde oogmerk logeerden en vanochtend ook in Groenlo rondtoerden, zaten in het zaaltje rond de grote tafel.  De maaltijd was lekker, maar wel zwaar , want wij vonden na de soep op ons bord niet alleen stronkjes witloof met ham een kaas, doch ook twee uit de kluiten gewassen porties ribbetjes, groenten en een puntzakje patat op tafel!  Aangevuld met sla en sausjes.  Afgesloten met een lekker dessert.  Er werd echt goed voor ons gezorgd in de Wilgenwaerd, ook al was er pas op het allerlaatste ogenblik gereserveerd!  Het was te lekker om het eten te laten liggen, maar de volle maag heb ik bij aanvang van de rit toch wel moeten bekopen.  In het schuurtje waar onze fietsen gestald stonden lagen de verlichtingssetjes al netjes klaar op een tafel voor de bikers die zo’n setje gehuurd hadden.  Wij hadden ons eigen licht bij!  Ook een mountainbike kon je er desgevallend huren.  Zelfs indien we in Groenlo stukken zouden gehad hebben aan ons vehikel hadden we de rit in Nijverdal kunnen rijden!  Herman Pronk, de man bij wie Offshore in extremis ons verblijf nog had gereserveerd, bleek de drijvende kracht achter de nightride te zijn.  Terwijl wij zaten te eten liep hij al effectief te pronken in zijn wit en lichtgroen gekleurde fietspak en te eten in het gezelschap van een clubmaat in dezelfde uitrusting.

Naar zes uur toe begon ik wat zenuwachtig te worden omdat ik er geen flauw benul van had wat deze nachtrit op de Sallandse Heuvelrug voor ons in zijn petto ging hebben!  Ik was me al in de zaal in de kelderverdieping gaan inschrijven terwijl Offshore zijn lampen aan het installeren was en terwijl ik met dat werk bezig was, ging Offshore zich inschrijven.  Dat was er de oorzaak van dat wij elkaar kwijtspeelden.  We hadden wel op voorhand besproken dat we niet noodzakelijk samen hoefden te blijven tijdens de rit, zodat ieder aan z’n eigen tempo kon rijden.  Ik vond Offshore noch aan de auto, noch aan de inschrijving!  Vermoedend dat hij al weg was, wat achteraf niet zo bleek te zijn, ben ik dan alleen vertrokken.  Bij het inschrijven had één van de dames me er attent op gemaakt dat ik de op een scherm geprojecteerde uitleg goed diende te lezen.  De belangrijkste zaken stonden ook op het kaartje met noodnummer.  De weg was uitgestippeld met behulp van reflectoren.  Dat het ronde reflectoren waren, stond er niet bij, en dat had voor Offshore nuttig geweest zou nadien blijken!  Een oranje reflector betekende “rechtdoor, u bent op het goede spoor”, een rode reflector betekende “rechtsaf” en een witte “linksaf”.  Een wit flikkerlampje betekende “u rijdt op het juiste spoor” en een rood stond voor “gevaar”.  Een beetje ingewikkeld toch bij aanvang, duidelijker na een tijdje rijden.

Ik was te hevig tijdens het vertrek omstreeks 18.45 u en werd terstond bij de lurf gevat door een jong meisje dat als opdracht had bij de start nog eens uit te leggen in welke richting we dienden te rijden!  Over de parking en dan rechtsaf!  Ik reed al van bij aanvang verkeerd omdat ik de rode reflector voor oranje had aanzien, terwijl de oranje reflectoren voor mij eerder geel van kleur waren!  Een kleurenblinde had niet kunnen deelnemen!  Zo bereikte ik het centrum van Nijverdal, maar omdat ik geen aanwijzingen meer vond ben ik lichtjes geïrriteerd op m’n stappen teruggekeerd.  Voor rechtsaf gekozen en even verderop hing er effectief zo’n wit lampje lustig te flikkeren aan een paal.  Zoals Offshore nadien ook kwam te vertellen was de keuze van dit systeem met reflectoren op zich wel goed in het bos of op plekken buiten de bebouwde zones, maar in een dorpscentrum bulkt het overal van de reflectoren!  Het was bij aanvang inderdaad even zoeken en wennen aan het systeem.

Tijdens het eerste deel van de rit voelde ik me niet zo op m’n gemak omwille van diverse redenen: het feit dat ik zonder m’n maat op pad was, de volle maag na het rijkelijke avondmaal, de ietwat lastige start en het feit dat ik moest wennen aan het systeem met de reflectoren!  We bereikten vrij snel de bossen, maar het begin van de tocht kwam me ietwat saai over omwille van een aantal lange bosdreven met eenzelfde zanderige ondergrond en het feit dat het er echt pikdonker was zodat je eigenlijk niets van het omliggende landschap te zien kreeg.  Vanaf 2,50 km werd het parcours wel pittig en werden we diverse keren fiks de hoogte in gestuurd.  Waaruit ik kan concluderen dat de Sallandse Heuvelrug een plaatselijke in de bossen verscholen verhevenheid is waar we in lussen diverse keren over werden gejaagd.  Dat naar boven kruipen viel niet altijd even goed mee met die ribbetjes die in mijn buikje lagen te klotsen!  Bovendien waren de 55 km van Groenlo niet in mijn kleren gekropen!  Naarmate ik het systeem met de reflectoren onder de knie kreeg kon ik meer genieten van de toer.  In een donkere bosdreef met langs weerszijden dikke boomstammen stelde ik me wel vragen over de betekenis van de kleine vierkante witte reflecterende strookjes die op de stammen waren gekleefd.  Ik heb ze aanzien als vervanging voor de witte flikkerlampjes en ben er niet linksaf gegaan!  Dat bleek een goede keuze, want Offshore werd er wel door in verwarring gebracht en dat heeft hem ettelijke kilometers gekost, gezien hij telkens weer aan de start arriveerde!  Toen we dit achteraf met Herman aankaartten, bleken dit resten te zijn van een activiteit van militairen die hun zaken dus niet overal hadden opgeruimd.  Gezien de reflectoren van de toertocht overdag waren uitgezet was dit feit aan de aandacht van Herman ontsnapt.

Naarmate ik de 15 km naderde ruimden de ietwat eentonige lange zandwegen uit het eerste deel van de tocht plaats voor een meer afwisselend parcours met sporadisch een singletrack of een wegeltje door zeer donkere dennenbossen.  Helaas was er het verbod om bij nacht gebruik te mogen maken van de singletracks, zelfs dezen die deel uitmaken van de lokale vaste routes!  Spijtig, want ik was er per vergissing zo eentje in gereden toen ik niet goed op de kleur van de reflector had gelet en dat was beslist een leuk paadje!  Kort voor de plaats van de pauze werden ons een aantal bijzonder leuke paden voor de wielen geworpen die ons over enkele uit de kluiten gewassen bulten en heuveltjes voerden.  Exact halverwege stond onder een tent de bevoorrading opgesteld.  We werden er voorzien van hete chocolademelk, winegums en een soort krakelingenkoekjes.  Een iets ruimer assortiment had gezien de inschrijvingsprijs wel gemogen, ook al had ik er na de copieuze maaltijd van daarstraks zelf geen behoefte aan en kwamen de meeste bikers allicht pas van tafel!  Er kwamen nog groepjes bikers toe, vaak jonge kerels die een taaltje spraken waar ik geen woord van begreep.  Ik vermoed zelfs dat er Duitsers aanwezig waren.  Er was in ieder geval buiten wij, Belgen, ook een Deen present.  Niet te lang blijven hangen teneinde op een redelijk tijdstip weer te arriveren, gezien de rit die morgen nog wachtte!

Na de stop kregen we enkele vrij zware beklimmingen voorgeschoteld, bij aanvang in een knap dennenbos met imposante bomen, maar waarvan de laatste tergend lang en vermoeiend was!  Ik was zeer content dat ik er al rijdend tot boven geraakte.  Wegen en paden in donkere bossen werden ons deel.  Op 20 km reed ik door een meer bewoonde wereld, waarbij een wijk met naar Nederlandse normen grote en fraaie villa’s.  De kerstverlichting in en om de huizen gaf aan het geheel nog een extra cachet.  Het loonde ook de moeite van af en toe eens stil te houden en opzij of achterom te kijken.  Dan zag je de felle witte lichtjes van de treintjes bikers door het landschap trekken!  Meer naar het einde van de tocht toe kwam ik op een gegeven ogenblik uit het bos weer tevoorschijn op een grote baan, de Nieuwe Twentseweg, tegenover een domein dat Schulenburg heet.  Dat was fel verlicht, er spoot een fontein, er stonden kraampjes en er brandde een groot kampvuur.  Joost mag weten wat er daar te beleven viel.

Het laatste gedeelte van de tocht weer richting Nijverdal verliep in een meer open landschap doorheen velden, over graspaadjes, asfaltbaantjes of verharde fietswegen.  Hier was de ondergrond uiteraard ideaal berijdbaar, maar dat genot werd fel getemperd door een forse tegenwind!  Tijdens het laatste stuk richting De Wilgenwaerd reden we naast de waterloop De Regge en daar hadden de mensen van de organiserende club aan de bomen gekleurde ballons opgehangen waarin kleine lampjes waren gestopt!  Na twee uur en een kwartier bereikte ik om 21.00 u na exact 30,30 km weer de plek van de start.  De GPS van Offshore had toch zo’n 292 hoogtemeters geregistreerd!  Er daagden 360 gegadigden op voor deze nachtrit.

Omdat er aan de bikewash met twee slangen nogal wat bikers stonden te wachten heb ik m’n fiets in de bergplaats gezet en ben eerst naar boven gegaan om de rest van m’n materiaal weer proper te maken en onder de douche te kruipen.  Nadat ik beneden in het zaaltje iets fris gedronken had, ben ik omstreeks 22.00 u buiten gaan kijken of Offshore intussen al was gearriveerd!  Hij was er!  Maar hij had wel 53 km gereden!  Omwille van de verwarring met het overaanbod aan reflectoren in het bewoonde centrum bij de start, de achtergebleven witte vierkante reflecterende strookjes aan de bomen in het donkere bos en het feit dat hij diverse keren anderen had gevolgd die ook niet goed wisten waar naartoe en verkeerd reden!  Wij hebben het daarover na afloop nog gehad met Herman en verteld hoe men op andere plaatsen te werk gaat met het uitzetten van een nachttocht.  Wij mogen stellen dat we op het vlak van nachtritten niet aan ons proefstuk toe zijn!  Het is trouwens na een nachtrit dat ik Offshore leerde kennen.  Terwijl hij onder de douche stond heb ik m’n fiets weer toonbaar gemaakt.  Het is de eerste keer dat ik m’n fiets met douchegel heb schoongemaakt.  Bij gebrek aan een alternatief!

Er heerste nog een gezellige drukte in het zaaltje en wij hebben nog menig glas donker Bokbier achter de kiezen gegoten.  Toen de laatste deelnemers huiswaarts trokken, hebben wij ook ons bed opgezocht.   Toen was het al ruim over middernacht!  Ik heb in de loop van de avond ook enkele ventiellampjes gekocht die er te koop werden aangeboden.  Dat wordt leuk show verkopen tijdens de volgende nachtritten!  Overmand door de vele indrukken die ik vandaag had opgedaan kon ik moeilijk de slaap vatten terwijl Offshore al na een kwartier lekker lag te ronken!  En zo zijn we weer een ervaring en een goede herinnering rijker.  Met dank aan de puike organisatie van de vriendelijke medewerkers van De Wilgenwaerd.  Het loont beslist eens de moeite om naar hier te komen en te genieten van de gastvrije Wilgenwaerd en de paadjes en tracks op de Sallandse Heuvelrug.

Voor een filmpje: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

Nightride te Nijverdal op 30-12-2013 door ruiten3bikers

03-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Marveldtocht (35-55 km) van RTC Groenlo te Groenlo op maandag 30-12-2013.

Offshore, een bikemaat, was blijkbaar op de zalige gedachte gekomen om het jaareinde af te sluiten met een fietsdriedaagse.  Na de toertocht in het Belgische Westmalle reden we daarom in de vooravond naar het 233 km verder gelegen Nijverdal (Hellendoorn, provincie Overijssel) waar hij voor ons een onderkomen had gevonden in De Wilgenwaerd.  Dat is een soort sporthotel in een grote houten hut, waar men terecht kan voor uitdagende uitjes, feesten, zakelijke arrangementen en sport- en trainingskampen op een unieke locatie!  De hut ligt op de oever van de rivier de Regge.  Ondanks het feit dat er slechts op het laatste nippertje gereserveerd was, werden we er omstreeks halfzeven zonder problemen ontvangen.  De enige werkneemster die er op dat ogenblik in de weer was heeft zelfs de frietketel nog aangezet om er voor ons frieten en een frikandel te bakken.  Misschien niet direct voer voor een sportman, als we dat al zouden zijn, maar het heeft ons wel gesmaakt.  Spullen in de kamer gezet en fiets in de schuur.  Het toeval wou dat de eerste damesploeg van de Belgische voetbalclub Lierse daar logeerde op stage!  Verder hadden we nog het gezelschap van een groep van een zevental Nederlandse bikers die omzeggens hetzelfde programma in gedachten hadden als wij: op maandagochtend de Marveldtoertocht in Groenlo, op maandagavond de Wilgenwaerd Nightbike Experience en wij voegden daar op dinsdag 31 december nog de oudejaarsveldfietstocht vanuit Hattemerbroek aan toe.  Omdat het vat Bok leeg was, dronken we als slaapmutsje nog een Grimbergen.  Zo ver gereden om dan Belgisch bier onder de neus gezet te krijgen!  Enfin, dit merk is op één of andere wijze eigendom van Heineken en wordt voor de Belgische markt niet in Grimbergen, doch door Alken-Maes in Alken gebrouwd.  De dames van Lierse hadden onze deurklink gebruikt als ophangpunt voor hun wasdraad en in het kamertje naast het onze sliepen twee van de zeven Nederlanders.  De kamertjes waren wat krap voor onze twee logge lijven, maar waren netjes in orde.  Wij vroegen ons wel af of de foto aan de muur een was van de Sallandse Heuvelrug waarvan Nijverdal deel uitmaakt!  Als dat zo was, dan zouden wij morgenavond afzien!

Op maandagochtend had een andere medewerkerster van De Wilgenwaerd voor het ontbijt gezorgd en dat was weer allemaal netjes in orde met voldoende brood, beleg, koffie en thee.  Even over 8.30 u konden we vertrekken naar het 66 km verder en een uur rijden gelegen Groenlo in de regio Achterhoek (provincie Gelderland).  De inschrijving was aan de ingang van het Recreatiedomein Marveld en in tegenstelling tot de toertochten in de Belgisch-Nederlandse grensstreek kon ik hier wel gebruik maken van de scan-and-go.  Op 10 km van de Nederlandse grens wonend ben ik namelijk sympathiserend lid van de Mellowbikers uit Bergen-op-Zoom en aldus houder van een lidkaart van de NTFU!  Mijn fietsmakker moest verder lopen en langer aanschuiven!  Ondanks het feit dat de inschrijvingen om 10.00 u sloten, kwamen daar nog heel wat starters toe!  Om 10.00 u zaten wij op de fiets en konden we van start gaan voor een toertocht in een ons volstrekt onbekende regio!

Het ging het dorp uit en op 2,50 km bereikten we een grasspoor dat zich naast een waterloop doorheen het landschap slingerde.  Het moet hier trouwens een waterrijk gebied zijn, want we troffen zowel binnen als buiten het dorp diverse waterpartijen, vijvers, beken en waterloopjes aan.  We kregen ook enkele zompige stroken voor de wielen waar het eventjes baggeren was.  Offshore had op de kaart gezien dat het grondplan van Groenlo een stervorm heeft.  Dit moet dus een vestingstadje geweest zijn.  Kanonnen die hier en daar als versiering waren neergepoot in parken en plantsoenen waren daar de getuigen van.  Tot 5,50 km voerde de Marveldtocht ons naast een waterloop, vermoedelijk de Groenlosche Slinge.  Er waren nog heel wat groepen bikers onderweg.  Op 8 km voerde een singletrack ons over een lus doorheen een lokaal bos en na 10 km troffen we de splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km.  Gekozen voor de langste afstand.  We doken er opnieuw het bos in en kregen een aantal mooie singletracks die ons onder anderen voorbij een omheind crossparcours en een witte uitzichttoren leidden.  Rond 13 km kregen we een extra knap stukje bos voor de wielen en konden we genieten van een paadje met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  In een bos ter hoogte van een tunneltje voor landbouwverkeer had een pijl meer niet misstaan, want was het even onduidelijk hoe het nu verder moest.  Goed dat we de moeite gedaan hadden om eerst even goed rond te kijken, anders hadden we een knap stukje van de route gemist!  We genoten er nog even het gezelschap van een andere biker die in zijn eentje onderweg was en ook even reed te zoeken.  Uiteindelijk arriveerden we opnieuw aan het tunneltje wat we in dienden te rijden, gevolgd door nog een tweede.  13,50 km omstreeks 10.50 u.

Tot 16 km konden we genieten van mooie singletracks die ons doorheen de bossen voerden.  Van dan tot ongeveer 20 km ruimden de tracks plaats voor veldwegen.  Bij momenten reden we zelfs gewoon over het erf van de boerderijen.  Op 20 km van de start kruisten we een grote baan om onze tocht verder te zetten over veldwegen in een landelijke omgeving met zo goed als geen verkeer en met weinig bewoning.  Een vrij lange veldweg met een beenharde ondergrond leidde ons tot aan een grote weg.  25 km om 11.30 u.  Aan de overkant van de weg doken we een bos in en bracht het wegeltje ons tot aan de rand van het Zwillbrocker Venn.  Het Zwillbrocker Venn is een natuurgebied in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, vlak over de Nederlandse grens bij Eibergen en Groenlo.  Het ligt in het Münsterland, nabij de buurtschap Zwillbrock in de gemeente Vreden, ten noorden van Meddo en grenst aan de Nederlandse gemeenten Berkelland en Winterswijk.  Het natuurgebied beslaat ongeveer 157 ha in oppervlakte.  Het natuurgebied omvat zowel bos als moerasgebied.  In het natuurgebied broeden meer dan honderd verschillende vogelsoorten.  Het Zwillbrocker Venn herbergt de grootste kokmeeuwenkolonie van Duitsland, met circa 16.000 getelde dieren.  Het is tevens de wereldwijd meest noordelijk gelegen broedplaats voor een kolonie van ongeveer veertig flamingo's.  Waar de kokmeeuwen het gehele jaar in het gebied aanwezig blijven, trekken de flamingo's in de winter naar de wateren in het zuidwesten van Nederland.  Vanwege deze unieke broedvogels staat het gebied onder vogelbescherming.  Klik hier voor een mooi filmpje van het Zwillbrocker Venn door Ton Kraayenvanger (anno 2009).

Zwillbrock (Nederlands: Zwilbroek) is een buurtschap in de Duitse gemeente Vreden in het Münsterland, gelegen in het Kreis Borken in de deelstaat Noordrijn-Westfalen.  Zwillbrock ligt enkele kilometers ten oosten van Groenlo, aan de Nederlands-Duitse grens. Een gedeelte van de buurtschap ligt op Nederlands grondgebied in de gemeente Berkelland.  Zwillbrock is bekend vanwege het Zwillbrocker Venn en de barokke parochiekerk Sankt Franziskus.  We reden korte tijd langsheen de rand van het natuurgebied en bereikten de pauzeplaats in Kneipe Ludwig Reijrink in Zwillbrock op 27,50 km van het vertrek en exact op het middaguur.  Om het schuurtje naast het café te bereiken dienden we eerst met de fiets dwars door het gelagzaaltje heen te rijden!  We kregen zelfs applaus van de stamgasten.  In de schuur was er voor de deelnemers soep en andere versterkende middelen.  Alhoewel wij daar omwille van de late start niets meer van gezien hebben, buiten een bekertje drinken.  In het schuurtje zorgden twee muzikanten voor wat Duitse hoempapa!  Toen ik mijn drankje stond uit te lurken kreeg ik het gezelschap van een bizar man, een inboorling die vermoedelijk al enigszins boven zijn theewater was!  Ik verstond geen woord van wat hij zei!  Allicht sprak hij de streektaal, een soort verbasterd Duits.  Het kwam er op neer dat hij me kost wat kost wilde overtuigen om het plaatselijke godendrankje eens uit te proberen.  Dat bleek Ossenkamper te zijn, een bitterzoete kruidenlikeur, vergelijkbaar met Jägermeister, maar dan beter volgens de man!  Om van de opdringerige man verlost te raken ben ik dan via het achterhuis maar even mee naar de toog gestapt en heb daar twee borreltjes van die Ossenkamper gekocht, zodat mijn maat en ik konden proeven.  Het werd helemaal te gek toen de man mij naar de plaatselijke winkel mee wilde nemen voor de aankoop van een fles!  Zelfs mijn argument dat ik zo’n fles moeilijk kon meevoeren werd van de tafel geveegd!  Hij inspecteerde zelfs mijn rugzakje om te zien of de fles er niet in zou passen!  Enfin, je hoeft duidelijk geen marketingstudies voleindigd te hebben om te streekproducten aan de man proberen te brengen!  Gelukkig heb ik de opdringerige Duitse Nederlander of Nederlandse Duitser van me af kunnen schudden!  Intussen was de moeder met kinderen die we kort voor het bereiken van Zwillbrock hadden ingehaald weer vertrokken en waren we de allerlaatste deelnemers.  De dranghekkens aan het café werden door enkele medewerkers van de organisatie al opgeruimd.

We verlieten Zwillbrock via de Kloppendiek, een weggetje met aan weerszijden eeuwenoude eiken.  Vermoedelijk de oude processieweg van de katholieken die vanuit Groenlo en Eibergen liepen naar de Sankt Franziskus, aangezien het weggetje tot aan de Nederlandse grens loopt.  Kort na de pauze kwam er weer een splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km.  Heel wat veldwegen en grassporen werden van hier ons deel.  Omstreeks 35 km kregen we af te rekenen met een zeer modderige passage.  Van daar af reden we op het jaagpad langsheen de waterloop de Berkel over een graspaadje tot aan een stuw op 36,50 km.  Daar dienden we de Berkel te kruisen op de plaats waar eertijds de burcht Borg Mervelt  moet hebben gestaan.  12.40 u.  Volgde de doortocht van de gemeenten Rekken en Eibergen om via een grasspoor na 39 km weer uit te komen op het jaagpad naast de Berkel ter hoogte van de stuw.  Vanaf deze plek kregen we een afwisselende mengeling van grassporen naast waterlopen, veldwegen en verharde paden.  In de open vlakten moesten we vaak optornen tegen hevige wind in.

Op 45 km werden we staande gehouden door een biker van de organiserende vereniging.  Op die plek begon een lus doorheen een lokaal bos, maar collega’s van de man waren daar al begonnen met het opruimen van de pijlen.  We zouden er niet zo veel aan missen, beweerde de man, want de ondergrond lag er daar zeer slecht, lees nat en modderig, bij.  We dienden gewoon rechtdoor te rijden door de dreven en zouden vanzelf weer op het parcours terechtkomen.  Dat gebeurde ook, alhoewel het iets verder was dan de door de biker vooropgestelde 600 meter.  Eens deze dreef achter de rug ging het linksaf de Voshaardijk in!  Niet te schatten hoe we daar tegen de wind in moesten beuken.  Ik begon het moeilijk te krijgen en Offshore won terrein.  Gelukkig had hij gezien dat ik achter bleef en nadat hij dit zware stuk achter de wielen had reed hij trager tot ik weer kon aanpikken.  Omstreeks 49 km kregen we nog een mooie en meer technische singletrack voor de wielen geworpen.  Het draaien en keren over een moeilijker te berijden ondergrond vroeg wat behendigheid.

Asfaltbaantjes, servitudepaadjes en een aantal verharde wegeltjes voerden ons vanaf 50 km weer in de richting van de bewoonde wereld.  Na op de kop 55 km bereikten we opnieuw het recreatiedomein Marveld.  De ijsbaan buiten was nu in gebruik genomen door vele kinderen.  Het was 14.00 u en de medewerkers van de club waren intussen vertrokken.  Van iemand die nog daar achtergebleven was kregen we te horen dat er 830 deelnemers aan de start waren verschenen.  De parking die bij onze start nog vol stond was thans leeg en verlaten.  We zijn dan onmiddellijk naar Nijverdal teruggekeerd, vermits we dezelfde avond nog zouden deelnemen aan de nightride vanuit de Wilgenwaerd.  Na onze fiets een weinig proper gemaakt te hebben met de tuinslang die daarvoor in de Wilgenwaerd ter beschikking ligt en onze spullen klaargelegd te hebben voor de nachtrit, konden we nog genieten van een copieuze maaltijd ter plaatse.  Met een goed gevuld buikje konden we de nachrit over de Sallandse Heuvelrug tegemoet zien.  Daarover kan je elders meer lezen!

Van de Marveldtocht kunnen we onthouden dat hij over omzeggens vlak terrein liep in een landelijke streek en door afwisselende landschappen.  In een aantal stroken bos kon genoten worden van enkele knappe singletracks.  De afpijling was duidelijk, op dat ene plekje na, en de organisatie was degelijk en in orde.  Ook het weer was ideaal met wat zon maar wel veel wind.  Het was een mooie kennismaking met deze streek nabij de grens tussen Nederland en Duitsland.

Het verslag van deze rit is al te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

" target="_blank">Sfeerimpressie van het Zwillbrocker Venn door Ton Kraayenvanger (anno 2009)

02-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40 km) van de KWB Fietsclub te Westmalle op zondag 29-12-2013.

Toen ik die zondag te Westmalle toekwam en hoopte mijn wagen daar op de kleine parking tegenover de kerk te stallen zoals ik al wel eens meer doe wanneer ik hier kom rijden op tochten die vanuit de sporthal vertrekken, bleken daar alle plaatsen in de omtrek al ingenomen te zijn!  Zelfs de dreef naar het kasteel toe stond al vol geparkeerde wagens!  Zelden meegemaakt!  Dit kon enkel betekenen dat hier heel veel mensen naartoe waren gekomen!  Uiteindelijk vond ik een parkeerplek in een zijstraatje, de Holstraat, en bleek bij nader toezien niet ver van de start te staan.  Het einde van de tocht passeerde zelfs door deze straat.  Aan de sporthal stonden de bikers tot een heel eind buiten aan te schuiven om zich in te schrijven, zelden gezien, maar gelukkig duurde het wachten niet lang.  Om 9.30 u was ik met vele anderen op weg voor de toertocht van de KWB Fietsclub Westmalle.

We verlieten het centrum van het dorp en reeds na 1 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de routes van 25-35-40 km.  We reden over een onverhard servitudepaadje achter de school Mariagaarde naast een beek, voorbij het kerkhof en over het fietspad langs een rustige baan de school Mariagaarde weer voorbij.  Een seingever hielp ons oversteken naar de dreef die het kasteel passeerde en eens dat voorbij ging het de velden in ter hoogte van de Leemstraat.  3 km.  Na een strookje asfalt kregen we omstreeks 5 km een zeer vettige veldweg voor de wielen die de straten Gemeentebos en Guut met elkaar verbindt.  Het viel al bij al nog mee, want bij de vorige editie stond hier alles omwille van de ingetreden dooi volledig onder water.  Ik herinner me nog dat in een weide de schapen op een bepaalde plaats met hun poten in het water stonden en ik zelf tot aan mijn enkels!  De oververzadigde veldweg bracht ons naar een zandgroeve van waaraf we omstreeks 7 km iets droger assenwegen voor de wielen kregen.

Veldwegen brachten me na 8,50 km tot aan Groot Veerle, de baan die Westmalle met Sint-Lenaarts (Brecht) verbindt.  Daar zorgde een politieman en een seingever voor een veilige oversteek.  Er stond een blauw zwaailicht op de grond om de aandacht van de passanten te trekken.  Ik was hier trouwens voorbij gereden met de auto op weg naar de start.  Aan de overkant ging het de Legeheideweg in, een betonnen veldweg.  10.10 u.  Aan het einde van deze weg trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-40 km op een kruispunt van drie verharde wegen en een onverhard pad.  Vorig jaar stond ik hier stil met een lekke band en heb ik nog hulp gekregen van iemand van de club die het parcours controleerde op eventueel verdwenen pijlen!  We kregen daarbij nog een bui van ijsregen over ons heen!  De veldweg die we dienden te nemen lag er nu even vettig bij als vorig jaar!  Ik kreeg er Koppigaard te zien, maar door mijn gesukkel in de modderige ondergrond kon ik hem niet bijbenen.  De veldweg ging over in een bosweg, zijnde de Paepestraat in Brecht en voerde me tot aan de boorden van het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel.  12 km.

Het ging er linksaf om even de boorden van het kanaal te blijven volgen over een grasspoor om verderop weer linksaf te gaan naar een pad dat eerst recht op recht door een strook bos liep om over te gaan in een harde veldweg tot de landelijke baantjes Kooldriespark en de Westmallebaan.  14 km om 10.30 u.  Op 15 km troffen we nogmaals een nat en vettig stuk door bos en velden.  Een natte veldweg met grote plassen bracht me tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat.  Dit betekende dat we dicht bij Drieboomkensberg waren, doch we kregen eerst nog een extra rondje voor de wielen.  16,50 km.  We reden de Heikantstraat in, voorbij de bivakplaats Sint-Jansburg om verderop rechtsaf de Geuzenstraat in te rijden.  Links in de verte zag ik de toren van de abdij van de Trappistinnen boven de bomen uitsteken.  Aan het einde van de Geuzenstraat ging het rechtsaf om er op 19 km van de start het Molenbos te bereiken.  Tot 21 km konden we dan rijden over de singletracks in de bossen rond de bidplaats Drieboomkensberg.  In het begin lagen ze er zeer vettig bij, wat wel te verwachten was na de regen van de afgelopen tijd, tijdens het tweede gedeelte lagen ze iets droger.  Bij droog weer is het hier leuk rijden, maar nu bij zo’n nat weer is er weinig lol aan.  De paadjes zijn eigenlijk gedeeltelijk stuk gereden door het veelvuldig gebruik vermits elke lokale toertocht deze plek graag aandoet.  Ik reed er in het zog van een nog vrij jonge knul met geel jasje en op een bepaald ogenblik hoorden wij achter ons wat geroep van een mountainbiker die omver kwam te vallen!  Bultjes en putten werden afgewisseld met bochtjes.

De bevoorrading stond na 22 km opgesteld in de schuur van een manege op de hoek van de Sint-Jobbaan, een zandweg aan de rand van het Molenbos, en de Abdijlaan, de grote baan die Brecht met Schilde verbindt.  11.15 u.  Het aanbod was al grotendeels verslonden.  Er waren nog soep, sportdrank, een wafel en centwafeltjes te eten.  Een maat die later vertrokken was en met wie ik van hieruit voor een bikeweekendje richting Nederland zou vertrekken, zou me achteraf vertellen dat hij de laatste suikerwafel had gekregen.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, maar ik ben er niet al te lang blijven hangen.  11.30 u.  Op het kruispunt met de Abdijlaan splitste de 40 km zich af van de routes van 15-25-35 km.  Voor de langste tocht ging het rechtsaf en eventjes over het fietspad van de Abdijlaan om verderop een seingever met blauw zwaailicht te treffen die zorgde voor een veilige oversteek naar de Grote Vraagstraat.

De tocht voerde me door deze lange brede zandweg tussen de bomen en net voor de bocht naar links ging het rechtsaf een vrij vettig bospad in dat me tot aan de Sint-Jobbaan, maar nu deze op het grondgebied van Brecht, bracht.  Het is een zandweg doorheen de velden en de bossen.  Het was er druk, want ondanks de nattigheid van de vorige dagen liepen hier wandelaars met loslopende honden rond, evenals mensen te paard.  Op 26,50 km ging het rechtsaf de Polderdreef in tot aan de Poppelaerstraat, allen onverharde boswegen met sporadische bewoning, om daar een stukje mee te pikken van de mooie singletrack evenwijdig met de weg die door vele toertochten “vergeten” wordt!  Dan ging het eventjes over de Kleine Vraagstraat om zo de Caterskapeldreef te bereiken, een straatje op het grondgebied van Schilde dat achter de private bossen van het schooldomein van Kristus Koning in Sint-Job-in-‘t-Goor gelegen is.  28 km om 11.55 u.  Op deze plek konden we tot maar liefst 30 km ons hartje ophalen op een reeks mooie singletracks die in een dennenbos in de buurt van een kleine bosvijver gelegen zijn.  Daar hadden de parcoursbouwers voor ons een knappe lus uitgetekend om zo veel mogelijk paadjes van dit bos te kunnen benutten.

We verlieten de singletracks en kwamen uit in, ik vermoed, de Kleine Vraagstraat, een bospad met veel plassen, waar zich in de loop der jaren links en rechts tussen het struikgewas tracks hebben ontwikkeld om deze plassen te kunnen ontwijken.  Een plasrijke singletrack voerde me dan tot aan de Kotseheide.  Ik kreeg nog steeds andere rijders te zien, maar het was nu veel rustiger dan bij aanvang.  32 km om 12.15 u.  We reden eventjes over een asfaltbaantje en staken een baan over om weer het Molenbos te bereiken.  Op 33 km konden we plezier maken op enkele singletracks in het domein De Welvaart (Sint-Antonius-Zoersel).  Op een bepaalde plek dienden we daar over de rand van een soort heuvelkam te rijden die rond een diepte in het bos loopt.  34 km.  Terwijl ik ernaartoe reed hoorde ik een Reetzweter fulmineren omdat hij bijna onderuit ging.  Zijn maat stond beneden te duvelen op zijn fiets omdat de versnellingen het niet goed deden en hij kost wat kost al rijdend op de kam wilde geraken.  Uiteindelijk zijn we allemaal te voet gegaan, want de ondergrond was kleiachtig en omwille van de vochtigheid zeer glad met hier en daar dan nog glibberige wortels.  Ook de bikers die nog arriveerden betrouwden het niet van er te rijden.  Niemand had zin om dit jaar zijn nek nog te breken!  Ik ben er nog al geweest tijdens toertochten maar toen lag het spoor er beter berijdbaar bij.

We reden een tijdje door imposante bossen en over een tapijt van herfstbladeren in de richting van de Abdij van Westmalle, gevolgd door een vettig paadje omstreeks 36 km.  Een idem dito slijkerig pad bracht me tot in de Jagersdreef om daarna op 37,50 km de zijkant van de abdij, waar de toegangspoort is, te passeren.  Linksaf en voorbij de voorzijde waar een bordje stond met de mededeling “Hier brouwt men lekkere Trappist, voor u nog 3 km”!  Dan ging het over een asfaltbaantje doorheen het bos om nog enkele singeltracks mee te pikken niet ver van de abdij.  Via een asfaltbaantje verlieten we de bossen om de meer bewoonde wereld van Westmalle te bereiken via Het Wild Rijt (rijdt!?).  Ter hoogte van de Scherpenbergmolen reden we de Tichelmanstraat en Ticheltij in, een wijk met nette villaatjes.  Even aangebeld bij een collega die daar woont, maar hij was zelf niet thuis!  Ik zou met mijn slijkpoten toch niet welkom geweest zijn!  Na de oversteek van de baan richting Sint-Lenaarts en enkele woonstraten bereikte ik na 42 km opnieuw de sporthal omstreeks 13.00 u.  Omdat ik m’n wagen passeerde meteen m’n sporttas meegenomen.

Fietske proper laten spuiten aan de bikewash.  Heel eventjes de kantine binnengegaan om te zien of er geen bekenden binnen zaten, maar dat was niet het geval.  Tegen mijn gewoonte in deze keer niet blijven zitten om nog wat te drinken, maar meteen de douches opgezocht.  Ik wou zo snel mogelijk weer naar huis want daar zou Offshore, die hier nog onderweg was, mij komen oppikken voor een onverwacht weekendje in Nederland.  Ik had namelijk graag mijn fiets thuis nog wat proper gemaakt om mijn weekend niet verpest te zien worden door een slecht rijdende fiets!  Offshore arriveerde toen ik huiswaarts vertrok.  Even over 16.00 u zijn wij dan van bij mij thuis vertrokken richting Nijverdal in Nederland, provincie Overijssel, zo’n 233 km van Antwerpen.  Op maandag reden we daar de toertocht van Groenlo (55 km) en de nachtrit van Nijverdal (30 km), op dinsdag de knappe toertocht van Hattemerbroek (50 km).  Wie interesse heeft om te weten hoe het er daar aan toe ging, kan klikken op de plaatsnamen om de verslagen te lezen.  Ze staan op de Nederlandse versie van deze site!

De toertocht in Westmalle was zoals we hem konden verwachten: nat, gezien de weersomstandigheden, wat het op sommige plaatsen zoals Drieboomkensberg wat lastig maakte, maar degelijk georganiseerd en duidelijk uitgezet.  Het was de inzet voor een knap verlengd weekend om het jaar 2013 mee af te sluiten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) van WTC De Heggestoempers te Poederlee op donderdag 26-12-2013.

Op tweede kerstdag naar Poederlee afgezakt voor de toertocht van De Heggestoempers.  Het was zeer lang geleden dat ik een toertocht gereden had die vertrekt vanuit de plaatselijke voetbalkantine!  De eerste jaren nadat ik met mountainbiken was begonnen kwam ik hier al wel eens vaker rijden, maar sinds ik het ook verder van huis ga zoeken en korter bij huis, maar dan over de grens, liet ik Poederlee eerder links liggen!  Omdat ik via mails aan de weet was gekomen dat er ook een aantal clubmakkers zouden komen rijden, had ik voor deze zondag mijn keuze van Poppel naar Poederlee verplaatst.  Helaas daagden de clubmakkers door omstandigheden, voor sommigen lees een overdadig kerstfeest met ook te veel vocht, niet op!  Een parkeerplek toegewezen gekregen op een grasveld naast de voetbalvelden waarvan ik me de omgeving nog kon voorstellen na al die jaren.  Ingeschreven in de kantine en om 9.10 u was ik op pad.

De tocht vertrok met een ritje omheen het voetbalveld om daarna een mooie singletrack met wortels door en langsheen het bos voor de wielen te krijgen.  Een bospad voerde me na 1,50 km voorbij de Heggekapel uit 1442, het oudste nog bestaande bouwwerk van Poederlee.  De kapel is het decor voor de jaarlijkse Heggefeesten en dito processie elke tweede zondag na Pinksteren.  Singletracks door enkele stroken bos en veldwegen voerden me tot aan een straat die Schrieken heet en waar we op 4 km weer eventjes een stuk bos in doken.  Verharde landelijke wegen voerden me na 5 km tot Heikant.  In een lokaal bos kregen we tot dik 6,75 km goed berijdbare singletracks, terwijl dezen kort na aanvang er natter bijlagen.  We kwamen het bos weer uit op een veldweg met putten en bulten waar plassen in de putten waren blijven staan.  Toen ik over één van de bulten reed hoorde ik een abnormaal geluid en voelde een ongemeen hevige schok!  Na inspectie van m’n fiets eerst niks abnormaals vastgesteld, ook geen lekke achterband!  Weer opgestapt en toch klopte er iets niet!  Aan de oversteek van een straat nog eens afgestapt om daar vast te stellen dat het scharnierend gedeelte dat de verbinding maakt tussen de pomp van de achtervering en het kader gewoon doorgebroken was!  Metaalmoeheid?  Zwaarlijvigheid?  Of een combinatie van beiden?  Ik zag zo na 7,50 km een einde komen aan deze toertocht op tweede kerstdag!  Als het weer dan eens een beetje mee wil, alhoewel somber, dan geeft het materiaal het op!

Even overwogen welke beslissing ik zou nemen!  Te voet terug of het noodnummer bellen om me te laten depanneren?  Om dan mijn dag naar de vaantjes te zien gaan!  Het werd geen van beiden en ik besloot van te proberen de kleine toer te rijden, hopend dat het stukje waarmee één en ander nog aan elkaar hing, het zou uithouden tot bij aankomst!  Ik moest wel voorzichtig rijden, want bij te veel schokken raakte het kader de klauw van de achtertrein.  Uiteraard zette dit voorval een zware domper op m’n plezier, mede met de wetenschap dat ik deze fiets nu wel een tijd zou moeten missen voor herstel, want een Turner is geen courant merk in ons land!  Wetend dat een vorig onderdeeltje lang op zich had laten wachten, zou het met deze ernstige schade wel eens lang kunnen duren eer de fiets weer rijklaar is!  Gelukkig is mijn andere bike pas volledig nagekeken.

Goed berijdbare en relatief droge veldwegen brachten me om 10.00 u tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 45 km aan een kruispunt van landelijke baantjes op 10,75 km van de start!  De kortste afstand 30 km!  Hopelijk ging mijn bike het zo lang uithouden!  Voor mij ging het rechtsaf de Vispluk in Vorselaar in.  Hier moet ergens een intussen gepensioneerde collega wonen!  Ik reed de Zwaluwhoeve voorbij, dook de straat Plein in en kreeg daar even het gezelschap van een oudere man op een gewone fiets.  Hij vroeg me of ik moe was!  “Neen, ik rijd zo traag omdat ik stukken aan m’n fiets heb!  Niet dat ik er anders zo snel rijd”, antwoordde ik de man.  Even verderop scheidden onze wegen toen de tocht rechtsaf een bospad op ging.  Tot 12 km reden we over verharde landelijke wegen om daarna een bospad en veldweg te treffen.  Tot 13 km nogmaals verharde wegen tot aan de oversteek van de snelweg E34 op de grens met Wechelderzande (Lille).  Omstreeks 10.15 u dook ik daar de bossen in op relatief brede paden.

Bospaden en veldwegen leidden me tot in een villawijk van Wechelderzande waar we in de Borgstraat opnieuw een bos in reden.  Op 16 km konden we daar genieten van een plezante singletrack met vele bochtjes.  Ter hoogte van een straat die Zand heet, kruisten we de grote baan die van Wechelderzande naar Lille voert, en reden we een kerkhof voorbij.  16,50 km om 10.30 u.  Op 17 km bereed ik servitudepaadjes tussen weiden en tussen tuinen in meer bewoond landelijk gebied, gevolgd door een pad langsheen de bosrand op 18 km.  Het ging het bos in, gevolgd door een aantal andere bikers, en op 19 km arriveerde ik aan de bevoorrading op de klassieke plek, zijnde de boshut naast de vijver aan de Visbeekbaan in de bossen van Wechel.  10.45 u.  Er was nog veel beweging aan de stop.  Vooral een lawaaivrouwtje viel op door haar luid praten en uitbundig lachen, wat bij één van de bevoorraders de opmerking deed ontvallen dat ze toch niet te veel meer van dat drinken zou krijgen!  Ze kan er maar deugd van gehad hebben van zich op tweede kerstdag zo content gevoeld te hebben!  Dat terwijl ik er zelf maar beteuterd bij stond met de gedachten aan mijn doorgebroken achtervering!  Ik hoorde ook Nederlanders praten, zelfs van over de grens was men naar Poederlee afgezakt.  De bevoorrading was ruim met partjes appelsienen, bananen, suikerwafels, wafels met chocolade, sportdrank, water en lekkere tomatengroentesoep.  Tien minuutjes pauze genomen en van alles eens geproefd.

Voor de route van 45 km was het linksaf (met de rug naar de vijver) en ik veronderstel dat de grootste toer toch wel een aantal tracks van de vaste parcours van de Lilse Bergen zal hebben aangedaan.  Zelf rechtsaf de 30 km aangehouden over een lange brede zandweg doorheen de Visbeekvallei.  Spijtig genoeg bleven op diverse plaatsen kleine tracks onaangeroerd.  Ik passeerde een plek waar links een hele strook bomen gerooid was om de heide weer kansen te geven!  Aan de andere kant van de weg waren twee mannen en een vrouw bezig met het omzagen van nog bomen!  Hopelijk vallen niet te veel plekken in deze bossen ten prooi aan een kaalslag door nota bene Natuurpunt!  Op 20 km dienden we via een kalme brug de E34 te kruisen ter hoogte van borden die de afrit Lille aankondigden en ging het een verhard wegeltje op, eerst door het bos, daarna tussen het bos en de snelweg.  Op 22 km volgde een korte, maar zeer vettige strook met veel modder.

Een lange zandweg met een harde ondergrond bracht me na 24,50 km tot in Gierle (Lille).  11.25 u.  Ik moest eens terugdenken aan Louis Neefs, de Vlaamse zanger die in het lied “Mijn dorp in de Kempen” zijn Gierle bezingt.  Hij verongelukte samen met zijn vrouw Liliane op kerstdag 1980.  Ik vergeet nooit het moment dat dit in het nieuws op tv vermeld werd, terwijl wij rond de tafel zaten bij wijlen mijn grootouders in Wezembeek-Oppem.  Herinneringen uit een ver verleden!  We kruisten de Gierlebaan en reden de Messemakersstraat in.  Er stond daar een wegwijzer naar de Kerststal Hemeldonk en daar ben ik na de toertocht nog eens langs gereden.  Een bewegwijzerde kerststal moet immers iets bijzonders zijn!  Na de doortocht van de straat kregen we van 26 km tot 27 km nog een knappe singletrack vol wortels voorgeschoteld in een strook bos, gevolgd door een stukje bredere bosweg en een korte track recht op recht door de bossen tot aan een betonbaantje.  Via verharde landelijke wegen en een veldweg met vaste ondergrond bereikte ik op 29 km opnieuw het grondgebied van Poederlee.  Langs enkele straten en servitudes ging het weer naar af waar ik omstreeks 12.00 u na 41,50 km en een noodgedwongen extra traag ritje, de voetbalvelden in Poeyel weer bereikte!  De doorgebroken scharnier van de achtervering had het gelukkig uitgehouden, maar het stuk dat nog aan elkaar vast hing begon ook al tekenen van een scheur te vertonen!  Aan de bikewash stond een lange rij wachtenden.

Aan het aantal bikes in de “bewaakte” fietsparking en het geroezemoes dat uit de kantine kwam te horen, had deze tocht op voldoende belangstelling kunnen rekenen!  Nog een klein uurtje in de kantine blijven zitten voor een drankje.  Dat er ook boterhammen te verkrijgen waren had ik te laat gezien!  De clubmakkers daagden echter niet op.  Ik vermoedde al dat ze niet gekomen waren, omdat ik geen flyers van BikeAholic op de tafels zag liggen.  Het grootste vuil nog van mijn fiets gespoten aan de bikewash en dan huiswaarts.  Zoals gezegd eerst nog even tot aan de kersstal in Hemeldonk gereden.  Dat is een grote kersstal met levende dieren, zoals een ezel, kalveren en schapen.  Je kon er ook terecht voor een hapje en een drankje.  Er passeren wandelingen vanuit Vorselaar die tot vier kerststallen aandoen, maar op het wereldwijde web kan ik daarover niets terugvinden.

Er zat naar mijn  zin wat te veel verhard in deze toertocht, en veel brede wegen in de bossen, alhoewel dat met de gebroken achtervering misschien een zegen was!  Ik heb ook 15 km moeten missen en daardoor allicht een aantal mooie stukken.  De teleurstelling omwille van de pech die me overkwam overschaduwde ook het plezier dat ik aan de toer had kunnen beleven.  De organisatie was verder in orde, de afpijling duidelijk en de bevoorrading ruim voldoende.  Over de bewaakte fietsparking moet, zoals sommigen opmerkten, wel eens nagedacht worden.  Uw fiets zelf mogen wegzetten is niet het goede systeem.  Je had gemakkelijk met de nummertjes kunnen foefelen zonder dat iemand aan de ingang dat opgemerkt zou hebben!  Ik heb mijn fiets dan ook op slot gelegd, voor zover iemand in een kapotte bike geïnteresseerd zou kunnen geweest zijn!  Toch blij dat mijn dag niet helemaal naar de bliksem was en dat ik Poeyel nog eens te zien heb gekregen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-12-2013 om 20:13 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 22-12-2013.

Na enkele drukke werkweken met weinig slaap, een personeelsfeest ter gelegenheid van het eindejaar en de opruim daarvan daags nadien, was ik ook op zaterdag laat thuis.  Omdat hij veertien dagen ongebruikt had stilgestaan en ik voordien al de indruk had te maken te hebben met een trage leegloper, bij thuiskomst mijn fiets nog eens geïnspecteerd.  Inderdaad, de achterband stond zo plat als een vijg!  Meteen maar een nieuwe binnenband gestoken.  De oorzaak van het lek bleek een metalen doorn te zijn die de buitenband had doorboord.  Voor de zoveelste keer op rij lag ik weer pas laat in mijn bed!  Na hooguit vier uren slaap op zondag m’n bed uit om deel te nemen aan de toertocht van WTC Woensdrecht in het vlak over de Belgisch-Nederlandse grens gelegen Ossendrecht.  Wakker worden duurde lang en om 8.30 u thuis met de bike vertrokken, deze keer via de fietspaden langsheen de grote baan door het gehucht Putte langs beide kanten van de landsgrens.  Het kraam met de gebraden kippen was al present!  Daar staken drie bikers van V’lox me voorbij en op het fietspad langsheen de Putseweg kreeg ik nog groepjes en enkelingen te zien die onderweg waren naar de start.  Ook auto’s met bikes reden in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen alwaar de tocht startte vanuit het Restaurant De Blauwe Pauw.  Toen ik daar toekwam vertrok een groepje mij bekende bikers, waaronder Berten, Dennis en Jan.  Aan de start was het nog steeds bijzonder druk, maar de inschrijving verliep vlot.  De hemel zag grijs, het weer was somber en we konden enkel maar hopen op een droge rit.

Om 9.25 u op weg.  De tocht dook achter De Blauwe Pauw meteen de bossen in en eigenlijk zouden we er nauwelijks nog uit komen!  We kregen al direct een resem singletracks voor de wielen die ons naast het Mollercollege voerden en door de plaatselijke bossen.  Er ontstond op enkele plaatsen file omwille van de drukte en het feit dat er ook enkele groepjes onderweg waren die kinderen bij hadden en ook een jonge vader met zijn nog kleine zoon.  De kinderen raakten soms niet over de bultjes.  Dat was wat vervelend, maar daar kan je je niet boos over maken!  Al goed dat de kinderen het niet aan hun hart lieten komen, want een kind dat te veel opgejaagd wordt tijdens de eerste tochtjes houdt het daarna misschien voor bekeken!  We passeerden ook de bekende “put” naast een prikkeldraad, een plaats waar het pad doorsneden wordt door een beekje.  Ik had ’s ochtends al wat pijn in de hiel van m’n rechtervoet en bij het uitklikken voor de file aan de put voelde ik een pijnscheut en binnenin het gevoel als van een elastiek die doorknapt!  Ik veronderstel wel dat er geen pees of spier gescheurd is, want dat ik dan niet meer had kunnen gaan, staan of rijden!  Het zal eerder een spierverrekking zijn.  Het deed in geen geval deugd!

Bospaadjes voerden me na 4 km tot aan de omheining van De Luchtballon, een voormalig legerterrein in Calfven dat omgebouwd is tot vakantieverblijf voor kinderen met astma.  Een kilometer verder reden we over de natte bospaden in de buurt van de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege.  Ter hoogte van enkele wortels ligt daar een waar modderbad!  Toen ik me er even aan de kant zette, passeerden daar drie Weetabix-Watjes waarmee ik enkele weken geleden een memorabele après beleefde na de toertocht in Kapellen!  Na de modderige passage van deze strook bos reden we over door de regen gebluste zandpaden in een heidelandschap.  Om daarna weer singletracks te treffen in de bossen.  De hemel werd nog grijzer en het was donker in de bossen.  Intussen was het op de paadjes gelukkig minder druk geworden en reden de bikers verder uit elkaar zodat ieder zijn geliefkoosde tempo aan kon houden.  6,50 km om 10.00 u.  Omstreeks 7,50 km hoorde ik in de verte honden blaffen, kwam de omgeving me bekend voor en reed ik inderdaad voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Er was daar iemand in de weer met een kruiwagen!  In de buurt is ook ergens een hondenschool, wat het blaffen verklaart.  We raakten de bewoonde wereld van Calfven, want tussen de bomen door zag ik de zandwegen liggen langs dewelke asfalt fietspaden zijn aangelegd, afgeboord met witte paaltjes.  9 km omstreeks 10.15 u.  We vervolgden de rit over de bospaden van De Vluchtheuvel, passeerden weer het aan het bos grenzende terrein van De Luchtballon en kregen een korte maar nijdige klim voorgeschoteld.  Omwille van de pijn in mijn enkel leek het me verstandiger van even te voet naar boven te lopen om te vermijden van mij nog meer te forceren!  Even verder stond een trio langs de kant, waarvan eentje met een gebroken ketting die de klim niet had overleefd!

Na 10,50 km kwamen we even terug uit de bossen tevoorschijn en reden we gedurende een kilometer over het asfalt fietspad naast een zandweg van Calfven naar Ossendrecht.  Tot 12,75 km gebruikten we dan de off-road-ring rond Ossendrecht, een grasspoor dat aan de rand van de open velden omheen het dorp loopt!  Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden bereden: droog, nat en doorheen pakken opgehoopte sneeuw!  Halverwege werd ik aangesproken door een man die zich afvroeg of hij geen splitsing had gemist, want hij had gemerkt dat hij terug in Ossendrecht was.  Hij vreesde waarschijnlijk een stuk van de toer te zullen missen!  Maar er was nog geen splitsing geweest!  Ik vermoed dat dezelfde man me ruim na de bevoorrading nog eens ingehaald heeft.  Het ging daarna nog eventjes de velden in waar we af te rekenen kregen met veel tegenwind.  Toen we de achterzijde van enkele huizen passeerden werd ik toegeroepen door een passerend biker.  Ik vermoed dat hij VanBiLL.com was.  Na een lang, winderig, bij momenten relatief slijkerig stuk doorheen de open velden bereikten we omstreeks 15 km het bosgebied Stoppelbergen wat we in reden naast de ingang van de camping Athena.  10.45 u.  Paden en singletracks werden ons deel in het door bikers geliefde Stoppelbergen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet en Berendrecht.  Op 17 km van de start trof ik daar midden in het bos om 11.00 u dan toch de splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km.

Gekozen voor de langste toer.  Vanaf daar trof ik een aantal bekende paadjes die ook deel uitmaken van een eigen plaatselijk rondje dat ik hier enkele jaren geleden vanaf het kasteel Ravenhof in Stabroek leerde rijden.  Op mijn weg trof ik een koppel wandelaars met een worst op pootjes die ik met enige behendigheid diende te ontwijken, want deze hot-dog zonder mosterd liet zich niet intimideren door passerende bikers!  Omstreeks 21 km passeerde ik de Antwerpse sportvelden aan de camping De Watertoren in Berendrecht en ging het de singletrack in het donkere dennenbos op.  Deze eindigt met een stevige klim waar dan nog enkele dikke wortels over het pad liggen.  Er volgden nog enkele mij bekende paadjes in de bossen die aansluiten achter het Moretusbos waarin het kasteel Ravenhof op de landsgrens gelegen is.  Op 24 km volgde de mooie singletrack waarop enkele kleine klimmetjes liggen.  Vroeger was deze plek nog veel knapper, maar de eigenaar heeft hier een jaar of twee geleden een aantal bomen opzettelijk geveld en laten liggen!  Joost mag weten waarom!  Tegen motorcrossers?  Tegen mountainbikers?  In ieder geval was de knappe omgeving hierdoor naar de bliksem!  Er staan nergens borden dat dit gebied privaat eigendom is!  Kort na het vellen van de bomen ontstonden trouwens al nieuwe paadjes, dus de mountainbikers lieten er zich niet door tegenhouden.  Op dit ogenblik heeft er zich al een zeer duidelijke nieuwe singletrack ontwikkeld!  Allicht door de vele voorgangers tijdens deze toertocht, maar ook door lokale bikers die op eigen houtje door deze bossen rijden.  Na het stuk met de omgehakte bomen kwamen twee knappe bulten om te beklimmen en lekker weer naar beneden te bollen!  Inclusief enkele uit de kluiten gewassen wortels!  24 km om 11.30 u.

Mijn plaatselijk rondje gaat na de bulten linksaf, maar nu dienden we rechtsaf te slaan en na nog een stukje singletrack bereikte ik het bospad dat doorheen een brede open strook naast een diepe gracht loopt.  Op 25 km passeerde ik weer de plek aan de houten slagboom waar we het op Belgisch grondgebied gelegen deel van Stoppelbergen waren in gereden.  De in het opvallend gele regenjasje gestoken biker die me begroette en die de lus Stoppelbergen nog diende aan te vatten bleek Jari te zijn!  Dat opende perspectieven, want dat betekende dat ik zo’n 8 km voorsprong had en wij elkaar dan misschien bij aankomst zouden te zien krijgen!  Er waren wel een paar clubmakkers op pad, maar die waren vroeger vertrokken en de kans dat ik hen nog zou zien was daardoor klein.  Even verder werd ik in een zanderig pad aangesproken door een jonge knul in Fidea-uitrusting met de vraag of ik geen inbussleutel bij had.  Het zadel van zijn fiets stond los.  Het stond inderdaad wel heel erg los!  Zo kwam mijn multitool weer van pas om anderen verder te helpen.  Het heeft al meer gediend om anderen uit de nood te helpen dan dat ik het zelf gebruikt heb!

Via de zandweg bereikte ik weer een paadje dat deel uitmaakt van mijn eigen rondje en dat uitkomt op een zanderige open vlakte.  Zelfs nu lag er nog los zand in het klimmetje naar de zitbank die er niet meer bleek te staan.  Er volgden zanderige singletracks en paden en na een lusje kwamen we aan een klimmetje weer uit in de buurt van de verdwenen zitbank.  Daar ging het linksaf tot ik arriveerde aan het pad dat achter de omheining van de politieschool loopt.  Linksaf op dit pad dat er vrij nat bij lag met enkele ferme plassen, vooral naar het einde toe.  Maar het viel nog mee, want ik heb het op die plaats al veel erger geweten.  We dienden het geruime tijd te volgen en arriveerden aan de bevoorrading die opgesteld stond voor de hoofdingang van de politieacademie op 28 km van de start.  12.00 u.  Er was sportdrank en bouillon om te drinken, wafels en krentenbollen om te eten.  Ik had honger en heb maar liefst drie van die krentenbollen naar binnen gewerkt en doorgespoeld met zoete sportdrank!  Tien minuten later was ik weer op weg.

Aan de school ging het linksaf een straat in en even verder rechtsaf een rechte singletrack door het bos op.  Even verder hielpen seingevers ons de Putseweg over en trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 29,50 km van het vertrek.  We reden nu in de bossen van de Groote Meer over mij onbekende paden met kort na de aanvang een vrij vettige strook.  Mijn conditie was nul en ik werd zelfs ingehaald door een vader met zijn zoontje die ik aan de stop had zien toekomen.  Omstreeks 32 km reed de tocht over een knappe heidevlakte en volgde de doortocht van imposante dennenbossen over bredere paden en tracks.  We reden er voorbij de zanderige militaire oefenterreinen op de vrij toegankelijke Ossendrechtse Heide.  Een breed pad voerde me langsheen de heide tot ik ter hoogte van een meertje omstreeks 36 km een open landschap in dook.  Dit gebied werd enkele jaren geleden kaalgekapt.  We kregen de mooie singletrack die zich door hoog en thans dor geworden gras voort slingert en evenwijdig loopt met een zandweg over de heide.  Na een lastig pad met veel mul zand bereikte ik opnieuw de bossen waar we bredere wegen voor de wielen kregen.  39 km om 13.00 u.

Op één van de bospaden werd ik ingehaald door Jari.  Terwijl we enkele woorden wisselden zag ik dat we gevolgd werden door nog een biker met een geel jasje.  Ik had het moeilijk om te blijven volgen, de biker stak voorbij en bleef in het wiel van Jari hangen.  Beiden hingen in de verte achter een biker in een wit jasje.  Op 41 km kwam het bospad uit op de Putseweg tegenover het Puts Molentje op het kruispunt richting Ossendrecht.  Jari en de twee andere bikers stonden er te wachten.  We dienden de grote weg even te volgen en zoals ik verwacht had even verder over te steken om tussen twee betonblokken die daar sinds enige tijd liggen het bos in te duiken.  Daar kregen we een bekende singletrack die door vele tochten in de andere richting wordt bereden.  Ik hoorde voor me het piepen van remmen in het bos en de reden kwam snel.  Nu konden we immers lekker naar beneden rijden op de plek waar anders ferm dient geklommen te worden.  Ik ben er nog nooit al rijdend tot helemaal boven geraakt.  Ooit had zich op deze plek tijdens een toertocht een fotograaf opgesteld en dat was mede de oorzaak van een file zoals ik ze nog zelden op toertochten heb meegemaakt!  Ik denk dat ik toen zeker een kwartier heb staan aanschuiven!

We bereikten de singletrack die zich op een hoogte door het bos slingert en van waaraf men een knap uitzicht heeft in de diepte over de voormalige zandgroeve van Ossendrecht.  Er stonden kerels met quads op het uitkijkpunt.  Na een afdaling door losse zavel konden we genieten van de mooie singletrack die zich door struikgewas slingert en er evenwijdig loopt met een zandweg door de bossen omheen de groeve.  Eens weer in het open veld werden we naar de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geleid, maar alvorens die te kunnen kruisen dienden we nog door een beek te rijden.  Daar was een betonnen waadplaats geconstrueerd.  Ik heb het geriskeerd van er door te rijden, er was weinig alternatief, en mijn vrees dat het water dieper zou zijn dan wenselijk is, bleek gegrond.  Met natte schoenen en sokken tot gevolg.  Want tegen zo veel water zijn zelfs waterdichte sokken niet bestand.  Zoals te verwachten doken we aan de overkant van de straat naast een eenzaam huis in renovatie opnieuw de bossen in en werden we over de enkele stevige bulten die daar liggen gejaagd.  Via een bospaadje bereikte ik omstreeks 13.30 u De Blauwe Pauw.

De biker die ik daarstraks in het wiel van Jari had zien rijden bleek diens maat en werkmakker te zijn.  Na onze fietsen vastgelegd te hebben binnen nog een frisdrank gedronken.  Berten en Jan zaten er nog in het gezelschap van Rubber-12, Ward en enkele andere bikers.  Dennis stond aan de toog voor een bestelling en was zo tevreden van mij te zien dat hij na het handjes schudden door een onhandige beweging de fles en de twee glazen die al op het dienblad stonden weer op de tap keilde!  Met glasgerinkel, een kapot glas en ter ziele gegaan gerstenat tot gevolg!  Nog even bij Jari en diens maat gezeten aan een tafel waar ook enkele Reetzweters zaten!  Uit de Antwerpse gemeente Reet!  Ook de moeder en vriendin van Jari hadden een kleinere rit gereden, maar waren intussen al huiswaarts vertrokken.   Toen Jari en Rubber-12 huiswaarts vertrokken begon het te regenen.  Nog even terug naar binnen om wat te bekomen van de vermoeiende rit, te wijten aan mijn lamentabele conditie, en te schuilen voor de regen!  De Reetzweters hadden het op een bepaald ogenblik over de après na de tocht in Kapellen!  Ik heb hen daar toen inderdaad ook gezien!  Ik heb zelden zo hard gelachen als toen!  Wanneer toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het tijd om de stekker uit te trekken!  Toen ik vertrok werd ik buiten aangesproken door een medewerker van WTC Woensdrecht die me vertelde dat er daarnet een slotvaste bike gestolen was!  Het stelen van fietsen bij toertochten wordt een echte plaag in deze streek!  Ze worden zelfs gestolen met fietsdrager en aanhangwagen incluis!

Opnieuw de 15 km huiswaarts aangevat.  Vertrokken via de waadplaats, met opnieuw natte voeten, en het stuk van de rit door de zandgroeve in de andere richting gereden tot ik op de Putseweg arriveerde.  Ik was zodanig moe dat ik op de terugweg zelfs verzaakt heb aan de halve gebraden kip van het kraam op de grens in Putte die ik gewend ben van daar ter plekke op te peuzelen.  Zonder regen thuis geraakt, maar tijdens het schoonmaken van de fiets werd ik geplaagd door stortbuien en door de wind bijna uit mijn schuilplaats geblazen.  Ondanks het sombere weer en het afzien toch genoten van deze knappe rit.  Op het verbindingsstuk van Calfven tot Ossendrecht na bijna uitsluitend doorheen de lokale bossen en heidevlakten, in een speeltuin die geliefd is door bikers langs beide zijden van de grens.  Het was ook plezant van verschillende bekenden te zien, ook al was het dan maar even!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Ossendrecht op 22-12-2013 door Frank Dirks

23-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Les humains sont vraiment incroyables door Théophile Duplouy 05-12-2013

10-12-2013 om 23:12 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-46 km) van de Wielerclub Beerse te Beerse op zondag 08-12-2013.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag.  Lang mijn zinnen gezet op de toertocht in het Nederlandse Wouw, maar mij tenslotte toch laten overhalen om nog eens in Beerse te komen rijden.  Het was intussen lang geleden dat ik nog eens in die streek rondgetoerd had!  Een parkeerplekje gevonden buiten de drukte en toch niet ver van de start.  Om 9.00 u was ik ingeschreven en op weg.  Het ging het dorp uit via een ommetje en we werden de drukke Antwerpseweg over geholpen door een seingever en een politieagent.  Ter hoogte van de Lorkenlaan doken we na 2 km de eerste bossen in op het grondgebied van Vosselaar.  Tot 3,50 km konden we daar genieten van enkele lussen die er voor ons waren uitgestippeld.  Een asfaltbaantje en een zandpad voerden ons door een bos waarin woningen gebouwd stonden en na 4 km splitste de kidstoer zich er af van de routes van 25 km en 45 km.  Een kilometer verder reed ik voorbij een omheining van de Lilse Bergen, een in de bossen gelegen vakantiepark.  Ik hoorde het geraas van de snelweg E34 die daar in de omgeving passeert.  Na een kleine 6 km splitsten daar ook de 25 km en de 45 km.  Gekozen voor de lange toer.  9.30 u.

We kregen een hard bospad voor de wielen en van 6 tot 7 km een mooie singletrack in de buurt van de vaste blauwe route.  Van daar een asfaltbaantje op om de snelweg te kruisen.  Aan de overkant doken we weer de bossen in naar een pad dat de bikers langsheen de Zwartgoorheide in Vosselaar leidde.  Ook hier konden we tot 10 km genieten van mooie singletracks met plezante bultjes op en af.  Soms voerde de rit ons rakelings langsheen een afsluiting, vermoedelijk ook van de Lilse Bergen.  Op 10 km kruisten we een asfaltbaantje om direct weer de bossen op te zoeken over diverse paden tot aan de bekende fietsrotonde ter hoogte van het op- en afrittencomplex Beerse van de E34 via hetwelk ook de Lilse Bergen bereikbaar zijn.  Toen we weer het bos in doken zat daar een fotograaf verscholen om de bikers te vereeuwigen.  We kregen er een knap stukje dat deel uitmaakt van de blauwe vaste route te rijden over mooie singletracks in de buurt van de Lilse Bergen.  Op 15 km passeerden we daarvan de hoofdingang om even verderop van het talud van een brug opnieuw de bossen in te rijden.  Sommigen reden er in al hun enthousiasme gewoon voorbij!

Een singletrack door het bos voerde ons tot rakelings langs de snelweg om een splitsing te treffen tussen de kidstoer en de route van 45 km ter hoogte van de Lilse Golf and Country Club.  Toen ik er even halt hield werd ik aangesproken door een Nederlander die vroeg waar de toertocht ergens gestart was.  Eentje van een duo gelegenheidsrijders die tot de ontdekking kwamen dat hier een toertocht aan de gang was en zin kregen om mee te doen!  Ik heb trouwens ettelijke keren gemerkt dat er wel meer Nederlanders naar Beerse waren afgezakt.  Ter hoogte van de Lilse Golfclub begint dé singletrack, het pareltje van de rode vaste route!  Maar ik kreeg hem niet voorgeschoteld zoals ik verwacht had.  De mannen van Beerse hadden door middel van linten een heel ander traject uitgezet dan zonder meer de gekende track in hun tocht op te nemen!  Ze hadden er enkele zanderige en meer technische klimmetjes uitgezocht om ons over te jagen!  Met enige creativiteit kan je van een bekend stukje op deze wijze iets gans anders maken!  Ik herkende er haast niks van terug!  Enkele de lussen en de bochten naar het einde toe!

Na deze feestelijke singletrack bereikte ik de bevoorrading, zoals te verwachten opgesteld aan het hutje naast de bosvijver aan de Visbeekbaan.  10.30 u.  Daar was ook een splitsing tussen de tochten van 25 km en van 45 km.  Maar eerst de inwendige mens versterkt met al het lekkers dat er uitgestald lag!  Warme soep, sportdrank, bananen, verschillende soorten koeken, met en zonder chocolade en peperkoek!  Veel keuze dus en van alles nog meer dan genoeg voorhanden!  Een tiental minuutjes halt gehouden.  Vooral die koeken met chocolade konden mij bekoren!  Na de pauze ging het naast de vijver en nog een tijdje doorheen het bos.  Ik passeerde een zandwegeltje met de bizarre naam “Achter Puttekensberg” (Lille).  Geen berg en geen putteken te zien.  Alhoewel we op een bepaalde plaats in deze bossen toch een aantal uit de kluiten gewassen en met dennen begroeide heuvels passeerden waar helaas geen paadjes over liepen.  Van daar vermoedelijk de naam Lilse Bergen.  Even verder dook ik op 22 km een stukje de bewoonde wereld van Wechelderzande in.  Om tot 25 km weer de bossen op te zoeken, weliswaar over paden waarlangs chalets en buitenhuizen zijn gebouwd die al meer weg hebben van kleine villa’s, maar dan in hout.  Hier passeert ook de rode vaste route en tot 27 km konden we genieten van enkele knappe singletracks die er deel van uit maken of in de omgeving ervan liggen.

Eens de bossen uit volgden zandwegen door een meer open omgeving en passeerden we een eenzaam gelegen weide van Het Nest, een plaatselijk dierenopvangcentrum.  Eens weer de bossen in volgde omstreeks 29 km een vrij lastige singletrack vol kleine bulten en putten, alsof men over een wasbord rijdt!  Ik vermoed dat het één van de “nieuwe” tracks is die deel uitmaken van de rode route sinds die op enkele plaatsen omgelegd is.  Ook al is hij intussen goed aangereden, ik houd er niet zo van.  Al die opeenvolgende putten en dat schokken doet geen deugd aan mijn oude rug en knoken!  Na de passage van een iets vettiger strook ging het rechtsaf een veldweg in over meer open terrein.  Ondanks het al gevorderde uur reden er nog steeds redelijk wat bikers rond.  Tijdens het eerste deel na de pauze reed ik nagenoeg alleen, maar gaandeweg trof ik weer meer mensen die nog op pad waren.

Op 31 km doken we weer de bossen in over een plankje dat er over een gracht was gelegd.  Best afstappen, want het was maar een smalle plank!  Er volgden eerst een paar singletracks met in mijn kielzog een jonge bebaarde langharige biker zonder helm.  In dit bos hadden de mannen van Beerse een ander plezant stukje van de vaste blauwe route in hun parcours opgenomen!  Er liggen daar namelijk op een drietal tracks een aantal achtereenvolgende hoge bulten en het is plezierig om daar over te rijden.  Een bospad voerde me naar de drukke Antwerpseweg, de weg die van Antwerpen naar Turnhout voert, en die beveiligd was door een seingever en twee agenten.  32,50 km om 11.30 u.  We reden er even in de richting van Vlimmeren en Oostmalle om een kilometer verder rechtsaf de Klampovenstraat (Beerse) in te rijden.  Dit is een assenweg waarlangs een betonnen fietspad is aangelegd.  Halverwege was er een splitsing tussen de kidstoer en de 25 km enerzijds en de 45 km anderzijds op 34 km van de start.  Enkele vaders reden er met hun kinderen toch de richting van de 45 km uit.  Zij zullen geweten hebben welke speeltuin er op dit stuk nog op hen lag te wachten!

Ter hoogte van enkele knappe vennen aan de linkerzijde doken we er de Eksterheide in, het gemeentelijke bos van Beerse.  Ook hier konden de bikers zich gedurende een tweetal kilometers vermaken op enkele knappe singletracks.  Naar het einde toe liep het bospad langsheen een aantal dwarsstraten die dood liepen op het bos en de namen van dieren hadden.  Het feest eindigde met de doortocht van deze standingvolle villawijk in het groen voor rijke mensen.  In de straat Rouwleegd overschreed ik na 37 km de grens met Rijkevorsel en nog steeds in het gezelschap van anderen, omstreeks het middaguur.  Het ging een stukje over de Vlimmersebaan om aan de straat Gemeentebos ter hoogte van een kapelletje weer naar de bossen toe te rijden.  Links van mij zag ik tussen de bomen door een grote vijver liggen.  Daar konden we tot 40,50 km nog genieten van enkele singeltracks in een bos aan de rand van de bewoonde wereld.  Toen ging er opnieuw een speeltuin voor bikers open, want zoals ik al begon te vermoeden bij het oprijden van de Vlimmersebaan, werden we naar het crossparcours van Rijkevorsel geleid.  Gedurende een dikke kilometer konden we daar ons hart ophalen over de wegeltjes die zich over bulten en door putten slingeren.  Een beter slot aan een toertocht kan er moeilijk zijn!  Er kwam een einde aan dit leuke stukje op het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van de metalen  fietsbrug in Sint-Jozef-Rijkevorsel die we zowel figuurlijk als letterlijk links lieten liggen.

Van hier af ging het tot 45 km langsheen het kanaal over diverse onverharde paden en sporen, voorbij de zwaaikom waar ooit een grote spiegeltent stond, en voorbij een aantal industriële vestigingen langsheen het kanaal gelegen.  We arriveerden aan het brugje over het kanaal in de wijk Den Hout.  Na nog eventjes verder het kanaal gevolgd te hebben, bogen we rechtsaf een veldweg in om de bewoonde kern van Beerse te bereiken.  Na nog enkele straten van het dorp doorkruist te hebben arriveerde ik omstreeks 12.30 u weer aan de voetbalkantine van KFC Lentezon.  Er was nog veel beweging in de kantine, vermoedelijk ook omwille van het voetbal, maar geen bekenden gespot, ook al wist ik dat zij zouden komen.  Ook de collega die ik bij de start te zien had gekregen had het opgegeven van op mij te wachten.  Na nog iets fris gedronken te hebben, de auto weer opgezocht en via de lokale wegen ben ik rustig weer naar huis gereden.

Wat we van deze toertocht onthouden zijn de vele stroken bos die langs onverharde wegen met elkaar verbonden werden en het gebruik van de mooiste stukken van de vaste routes aan de Lilse Bergen zonder deze paden klakkeloos te volgen, getuige het “ombouwen” van de singletrack aan de golf.  Een ruime bevoorrading, seingevers aan enkele gevaarlijke kruisingen en algemeen een knappe organisatie.  Van de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Het enige minpunt was het eerder sombere weer op deze zondag.  Het was fijn van nog eens te rijden in een streek waar ik vroeger op eigen houtje al wel eens ging toeren.  Het was een hele tijd geleden dat ik bepaalde plaatsen nog eens te zien had gekregen en inmiddels ook al enkele jaren geleden dat ik aan deze toertocht had deelgenomen.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

09-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Achtste Rondom Brecht (17-27-45-60 km) van WTC De Stoempers te Brecht op zondag 01-12-2013.

Ook al was ik vroeg op, ik kwam van elders en diende thuis nog eerst m’n fiets op te halen, zodat ik pas om even voor 10.00 u aan de inschrijving was bij WTC De Stoempers in de Garage Felix te Sint-Lenaarts (Brecht) na een parkeerplekje gevonden te hebben in de Koningstoel.  Zo snel mogelijk op pad, al was ik zeker niet de laatste om van start te gaan.  Voor de kleine toer kon men tot 11.00 u vertrekken.  Het ging in de richting van het rondpunt en rechtsaf door een smalle straat om het dorp te verlaten en uit te komen op het asfalt jaagpad naast de vaart Schoten-Dessel.  Na een stukje langsheen de vaart richting Sint-Job ging het twee bruggen verder, ter hoogte van Café Roots, de vaart over en trof ik de eerste splitsing tussen de kidstoer van 17 km en de routes van 27-45-60 km op 2,50 km van het vertrek.  De kids reden verder langsheen het kanaal, de groten gingen linksaf, weg van de vaart, een zompig pad in dat me langsheen het natuurgebied Hoofsweer voerde.  Het natte bospad ging over in een zompig aanzuigend graspaadje.  Eens dit lange grasspoor achter de wielen, bereikte ik een landelijk asfaltbaantje op 4,50 km.

De Westmallebaan voerde me effectief over de grens met Westmalle waar we rechtsaf een zanderige veldweg in sloegen.  Opnieuw rechtsaf een asfaltbaantje in.  Toen ik het in de bossen verscholen jeugdverblijf Sint-Jansburg passeerde kon ik me oriënteren.  Want dra bereikte ik het kruispunt van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan.  Dit betekende dat ik me op een boogscheut van Drieboomkensberg en het Molenbos bevond, de bossen die nabij de Trappistenabdij liggen en bezocht worden door elke zichzelf respecterende toertocht in deze regio!  Drieboomkensberg is namelijk synoniem van een netwerk van singletracks en paadjes die hier op een beperkte oppervlakte de bossen doorkruisen.  We reden op 8 km het bos in over minder courant door tochten gebruikte paadjes om van daaruit toch de bekende speeltuin te bereiken.  Ondanks de voorbije natte periode lagen de wegeltjes er behoorlijk bij.  Tijdens de winter blijven er namelijk gemakkelijk plassen staan in de putten tussen de opeenvolgende bultjes.  Het draaien en keren in soms korte bochtjes, het ontwijken van wortels en natte blubber vroegen toch enige behendigheid.  Tot ruim 10,5 km konden we genieten van wat de bossen de biker hier te bieden hebben!

We reden nog enige tijd doorheen de imposante dreven van het Molenbos waar de bomen zo stilaan kaal zijn en de grond bezaaid ligt met bontgekleurde bruine bladeren.  Omstreeks 12 km trof ik een mooie singletrack, gevolgd door een dreef waar we aan de zijkanten over een zompig spoor naast de bomen en over hun wortels konden rijden.  Het centrale gedeelte van de dreef lag namelijk nat en modderig.  Ik genoot nog steeds het gezelschap van andere deelnemers, waaronder een trio in hetzelfde tenue.  10.50 u na 13 km.  We verlieten het Molenbos op de plek waar de Waterstraat in Schilde overgaat in de Abdijlaan in Brecht.  Ik had daarstraks de toren van het klooster van de Trappistinnen al boven de bomen uit zien steken.  We vervolgden de tocht over het asfalt fietspad, reden voorbij de Kleine Vraagstraat om op 16,50 km de Abdijlaan te kruisen en de zanderige Grote Vraagstraat in te slaan ter hoogte van de verkeerslichten.  Ik werd er aangesproken door een traag rijdende jongedame die me vroeg of er al een splitsing geweest was!  Nee, de enige die ik gezien had was de afsplitsing van de kidstoer.  Zij had de route van 17 km willen volgen!  Ja, dan had ze inderdaad vanaf die plek de blauwe pijlen moeten volgen!  Het was duidelijk dat dit haar eerste tochtje was!

De Grote Vraagstraat lag er vrij droog bij, op een vettige intro en enkele grote te omzeilen plassen na.  In de zomer ligt het hier poederdroog, in de winter kan het hier een echte zooi zijn!  Op 19 km reed ik voorbij een eenzaam gelegen witte villa achter hagen, waaruit ik kon besluiten het grondgebied van Sint-Job te hebben bereikt in de buurt van het golfterrein.  We reden er enkele rondjes in de bossen achter de school Kristus Koning om uit te komen in de Caterskapeldreef waar een achterpoortje van de school te vinden is.  Soms staat het bij toertochten open wanneer de organiserende club toestemming vraag en krijgt van het schoolbestuur om de bossen op het schooldomein te mogen doorkruisen.  De Broeders van Liefde zijn mountainbikers gunstig gezind, want in Sint-Job, Maria-Aalter en Lummen rijden toertochten vaak over hun domeinen.  Deze keer was het poortje dicht toen ik er na 20,50 km omstreeks 11.30 u langs reed op de grens tussen ’s Gravenwezel (Schilde) en Sint-Job (Brecht).  Omstreeks 22 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de Polderdreef, één van de grote onverharde lanen die deze bossen doorkruisen.  Het aanbod was al grotendeels verslonden door de voorgangers, want buiten soep, sportdrank en prinskoeken viel er niks meer te rapen.  De bevoorrading was ondergebracht in een kleine vrachtwagen.  Handig om alles in één rit ter plaatse te krijgen!  Er kwamen nog bikers toe, maar de grote meute was hier al lang gepasseerd.  11.30 u.

Na de stop ging het via de onverharde Kleine Vraagstraat, de Poppelaerstraat en de Baan op Sas 2 richting het kanaal Schoten-Dessel dat we ter hoogte van de woonboten bereikten.  Eens voorbij de bunker kruisten we het kanaal ter hoogte van het sas om aan de overzijde na een eindje langsheen het kanaal gereden te hebben, de bossen van De Merel in te duiken.  De rit voerde ons doorheen deze bossen tussen de Schotensteenweg, de weg die Brecht met Sint-Job verbindt, en het kanaal, over een brede dreef, paadjes en singletracks, waaronder ook een redelijk nat en slijkerig exemplaar!  Ik slaagde er zelfs in van een trage biker in te halen die ik voor de stop nog al eens was voorbij gereden.  Hij reed zeer voorzichtig, vooral in het bos!  Vanaf 27 km kreeg ik een vrij lange zanddreef voor de wielen tot aan de splitsing tussen de kidstoer en de routes van 45-60 km op 28 km van het vertrek.  De route van 27 km stond niet aangegeven!  Daar kreeg ik nog een biker te zien en van dan af zou ik lang alleen rijden!  Ik arriveerde op een kasseibaantje op een kampeerterrein waar ik al bij andere tochten ben gepasseerd.  Ik had me al vaak afgevraagd waar dat ergens was en vandaag kreeg ik het antwoord.  Omdat ik even later een gebouw passeerde van waaruit ook toertochten vertrekken!  Het betreft het terrein van De Groene Linden aan de Schotensteenweg.  In de verte zag ik de biker van daarnet tussen de bomen verdwijnen.

Een veldweg, gevolgd door mooie singletracks, voerde me doorheen een bos over ongekend terrein en van dit mij niet bekende gebied kon ik tot bijna 32 km genieten.  Uiteindelijk kwam ik weer uit de ongerepte natuur tevoorschijn op de Schotensteenweg om deze te kruisen en in de Pierrelaan via een brug de snelweg E19 over te steken.  In de Andrélaan onttrok een geparkeerde bus het zicht op een pijltje dat me naar het bos verwees.  34 km om 12.30 u.  Mooie paden en singletracks leidden me doorheen dit bos dat raakt aan de E19 en ik kon me niet herinneren hier al ooit gereden te hebben.  Tot 37 km kon ik genieten van deze strook bos, het geluid van de snelweg en het zicht op de betonnen muur waarachter de TGV rijdt, moest ik er soms bij nemen!  Uiteindelijk bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld in de mij onbekende Achteromstraat in Brecht.  12.45 u.

Spoedig kon ik me toch weer oriënteren toen ik Rommersheide passeerde.  Ter hoogte van een chalet ging het een straatje rechts in dat dood liep op de voet van de snelweg en het snelspoor.  Maar ik kon linksaf een graspaadje op dat over een smalle grasvlakte in de hoogte tussen de snelweg en een bos liep.  Op 39 km kwam het paadje uit in de Mieksebaan, een landelijke weg die van Brasschaat naar Brecht-Overbroek en verder door nog richting Hoogstraten evenwijdig met de snelweg loopt.  Aan de eerstvolgende brug over de E19 moest ik net voor de brug linksaf tussen de bomen om zo de straat te bereiken.  Daar was de splitsing tussen de tochten van 45 km en 60 km.  Omdat ik laat vertrokken was, het intussen al 13.00 u was geworden en ik sinds de vorige splitsing geen andere rijders meer te zien had gekregen, gekozen voor de 45 km.  Ik vermoed dat de tocht van 60 km nog een stuk van Brasschaat meegepikt heeft en daar zal ik komende winter nog wel eens rijden.

Ik diende de snelweg en de straat weer te kruisen om aan de overkant een bos in te slaan.  Een singletrack voerde me daar over een aantal uit de kluiten gewassen bulten in een bos vol herfstbladeren.  Eens het bos weer uit arriveerde ik op een kleine open driehoekige grasvlakte en reed ik vlak naast de snelweg.  Zo kreeg ik deze plek eens vanuit een ander perspectief te zien.  Ik rijd er vaak genoeg langs, maar dan op de snelweg!  Een behoorlijk lastige vettige track leidde me weer tot de Schotensteenweg.  Ik diende deze te kruisen om zo de onverharde Lochtsebaan te bereiken.  Die naam kwam me bekend voor en even later werd duidelijk waarom.  Ze eindigde namelijk op de kruising met de Tilburgbaan ter hoogte van het Kapelleke van de Locht, de Sint-Theobalduskapel.  Tegenover de kapel staat de knappe historische Hoeve De Broeigans en in de omgeving nog de Hoeve De Locht.  41 km.  De kapel fungeert soms als stopplaats voor toertochten.  Op 30 juni stond ik hier nog tijdens de tocht van De Pedaalridders en kwam er Dacuba van de Greenbikers tegen, zonder te weten dat hij dat was.  Toen moest de zomer nog pas goed beginnen en nu is het alweer winter!  Voor het eerst sinds de splitsing kwam ik weer twee bikers tegen na 13 km alleen onderweg te zijn geweest.  Bovendien reed er ook een groepje bikers in de Tilburgbaan, dus op deze plek vervoegde de rit van 45 km de kleinere afstanden.

Het ging verder noordwaarts over de Tilburgbaan tot aan een kruispunt met de weg die vanuit het centrum van Brecht naar de Abdijlaan voert richting Schilde en nu onderbroken is door werken aan het bruggetje ter hoogte van het Café Trapke Op.  We reden door de bewoonde wereld van de Paepestraat en het Duivelstraatje waar een duivel ons ter hoogte van een kruispunt waarschuwde met een bordje “Opgpast (sic), levensgevaar”!  Landelijke betonbaantjes voerden me weer tot in Sint-Lenaarts waar omstreeks 14.00 u een einde kwam aan de tocht in een streek waar ik het afgelopen jaar toch ettelijke keren heb rondgetoerd, maar toch weer onbekende stukjes tegenkwam!  De carwash van de garage fungeerde deze keer als bikewash!

Er stonden toch nog redelijk wat bikes in de bewaakte parking en binnen trof ik Ward die daar met twee vrienden die hij onlangs ontmoet had nog zat na te genieten met een kuip donkere Westmalle.  Die twee waren beginnelingen, hadden de kleine toer gereden, waren al behoorlijk over hun theewater en dat zal niet van thee geweest zijn!  Nog een hele tijd bij die kerels blijven zitten.  De gedachte van eens een zondag wat eerder thuis te zijn kon opgeborgen worden!  De Stoempers hebben bijna letterlijk de stoelen van onder ons uit moeten trekken!  Toen ik mijn wagen weer opzocht kleurde de lucht metaalgrijs, alsof het zou gaan sneeuwen!  Onderweg nog gestopt in Brecht om een gebraden kip te gaan kopen aan een door Ward aangeprezen kraam.  Toch maar een bizar winkeltje!  Er viel toch geen nat en ik heb thuis mijn fiets nog kunnen proper maken.  Eer ik goed en wel binnen was begon het alweer donker te worden!  De dag nadien zou ik weer dezelfde kant uit rijden, maar helaas om te gaan werken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

>

Toertocht te Brecht op zondag 01-12-2013 door Remco1985

07-12-2013 om 18:49 geschreven door StrammerMax

Danny MacAskill's Imaginate by RedBull

30-11-2013 om 11:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 14-11-2013.

Het gebeurt maar enkele keren per jaar dat ik tijdens het weekend verplicht moet gaan werken, tenzij ik vrijwillig met m’n werk bezig ben in drukke periodes als het echt nodig is, maar het weekend van de toertocht van ATB Team Sirocco te Woensdrecht (25-45 km) valt jaarlijks samen met zo’n verplicht nummertje.  Vorig jaar moest ik daardoor na de tocht nog aan het werk, dit jaar had ik op zaterdagavond het spek aan mijn been.  Omdat ik daarna nog de laatste hand diende te leggen aan een werkje dat geen uitstel meer duldde, was het na thuiskomst al 3.30 u eer ik mijn nest lag!  Drie uren later was ik alweer op want de toertocht voor doven en slechthorenden (sic) vanuit het Café Non Plus Ultra in Woensdrecht wou ik niet missen!  In slaapdronken toestand enkele sandwiches achter de kiezen gestoken en omstreeks 8.00 u thuis met de fiets vertrokken, goed voor een rit van 20 km en met de Belgisch-Nederlandse grens exact in het midden!  Een uurtje later was ik in Hoogerheide en van daar ging het direct Woensdrecht binnen.  Door de koude buitenlucht op deze sombere zondagochtend was ik al snel klaarwakker.  Pas in Hoevenen kwam ik een groepje mannen tegen die anderen stonden op te wachten voor een ochtendlijke rit.  Eens de grens over werd ik op het fietspad langsheen de Putseweg wel ingehaald door twee grote groepen bikers die ook richting Woensdrecht reden.  Er passeerden ook redelijk wat auto’s met bikes op de fietsdrager.  Ter hoogte van het café troepten vele bikers samen.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u kon ik van start gaan.

Vanaf Non Plus Ultra, zoals de naam het zegt gelegen aan de rand van de bewoonde wereld, ging het de kale Noordpolder in via een asfalt landbouwwegeltje.  In de buurt stond een grote windmolen en je had er een goed zicht op de koeltorens van de kerncentrale van Doel aan de horizon op Belgische bodem.  Ik kreeg er tegenliggers en later zou duidelijk worden waarom!  De toer eindigde namelijk over hetzelfde pad als waar hij begon.  Die gasten moeten dan toch hard gereden hebben van nu al terug te zijn!  Aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf en kregen we enkele goed vettige stroken voor de wielen.  Op 3 km diende zich een eerste strook bos aan met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Omdat er veel mensen onderweg waren was ik opgeslokt door één lange trein bikers en was er geen tijd om aan mijn gebruikelijke slakkengangetje te rijden.  Daardoor moest ik al snel op mijn adem trappen!  Dat met zovelen rijden had wel eens zijn charme en het was een troost van te zien dat er nog grotere knoeiers dan ik tussen reden!

Het bos was van korte duur en op het volgende spoor doorheen de velden diende zich “de” wortel aan die bij elke editie weer aanleiding geeft tot oponthoud.  Deze wortel zorgt voor een vrij aanzienlijk hoogteverschil in een korte afdaling en velen verkiezen afstappen boven het risico op over de kop gaan bij een verkeerd manoeuvre.  Een ongeduldige stak de rij voorbij en wipte gezwind naar beneden zonder ook maar iemand anders te hinderen!  Mooi gedaan, hij was zeker van zijn stuk.  Na de wortel diende een drassige grasvlakte gekruist te worden, waarna een modderig pad ons tot een smal spoor tussen hoog struikgewas en een prikkeldraad voerde.  Daar was het even treintje rijden tot we op 4 km het asfalt van de licht klimmende Heistraat bereikten.  Even binnensmonds gefoeterd op de man die net voor mijn wiel in het laatste strookje los zand bleef vast steken!  Samen met vele tientallen anderen bereikte ik klimmend over deze strook asfalt het eerste echte stuk bos.

Daar diende zich een eerste knappe singletrack aan in een dennenbos.  De bodem lag nog wak na de regen van de afgelopen tijd, maar de ondergrond lag alweer stukken beter dan tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht veertien dagen eerder na een dag en nacht met veel regen.  De lange trein was bij het ingaan van het bos meteen in stukken gebroken zodat ik het smalle paadje in alle rust kon berijden zonder de hete adem van snellere rijders in de nek te voelen!  Het was er leuk rijden over enkele bulten op en af.  Na een bochtje was er plots een grote opstopping op een paadje op de rand tussen bos en veld.  Het overkomt me zelden dat ik in het bos moet aanschuiven!  Eentje die geen zin had om aan te schuiven ploegde zich door het wakke zand van het naastliggende pas omgeploegde veld.  Aan de omgeving te zien vermoedde ik al wat de oorzaak was en inderdaad, verderop moesten we het beekje door dat er vanuit het bos de velden in gaat.  Voorbij de beek diende zich aan het einde van het pad de eerste splitsing aan tussen de routes van 25 km en van 45 km op 7 km van de start.  Ik had de indruk dat er wel erg veel bikers voor de korte toer kozen!  Waarom kiezen nu al die gozers maar voor een klein ritje?  Het zou achteraf duidelijk worden!  Op dezelfde plek eindigde ook de extra lus van de 45 km zodat al wie die lus achter zich had ook de richting van de 25 km uit reed!  Daarom ook was het op deze plaats zo druk.

Voor de rit van 45 km was het rechtsaf over een smal paadje naast een gracht waar we verderop geconfronteerd werden met het stuk rioolbuis dat een beekje vanuit het bos in de gracht uit doet monden.  Het ging weer de bossen in waar we een hele tijd konden van genieten.  Hier en daar kregen we af te rekenen met wel erg natte plekken.  Op 12 km doorkruisten we eventjes een heidelandschap om nadien een vrij vettig bospad over gestuurd te worden.  Ik vermoed dat we toen in de buurt van het Mollercollege reden.  Deze school ligt een eindje van de Putseweg af en midden in de bossen.  Later reden we effectief de kleurrijke gevel van de nieuwbouw voorbij.  Ook hier was het duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want er reden weer lange treintjes door de bossen waardoor ik werd opgeslokt of die ik eventjes liet passeren.  Laten passeren was eigenlijk geen optie, want dan moest ik soms lang wachten om een gaatje te vinden om weer van start te kunnen gaan.  Na 13 km bereikte ik omstreeks 10.15 u opnieuw de plek van de eerste splitsing.  Na een extra lus van 7 km vervoegde ik er de basislus van 25 km.

Tot 15 km konden we rijden over enkele plezante uit de kluiten gewassen bulten en aan de omgeving te zien vermoedde ik dat we in de bossen reden in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.  Op de hoogste bult met een vrij zanderige ondergrond naar de top toe, raakte ik net niet rijdend tot boven.  Boven even staan wachten en het waren uitzonderingen die rijdend tot op de top geraakten.  Eentje daarvan viel dan boven toch nog om en ging in het zand liggen!  Het was grappig van al het gewemel op deze zandhoop even te blijven gadeslaan!  Toen ik me uiterst links hield omdat er een aantal rechts aan het inhalen waren, schrok ik omdat er toch nog iemand links probeerde voorbij te kruipen net op het ogenblik dat ik nog meer naar links probeerde uit te wijken.  Eventjes luid gefoeterd!  Ik weet niet of die mens dat gehoord had, maar hij durfde niet meer inhalen!  Even verderop, waar het kon, heb ik me dan heel smal gemaakt zodat hij kon passeren.  Het bleek nog een vrij jonge kerel te zijn en hij zei “dank u” bij het inhalen.  Ik kreeg al direct wroeging van mijn uitvalletje, te wijten aan het feit dat ik me rot schrok.  Ja, het was druk op de smalle paadjes!  We verlieten het bos ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in Ossendrecht, werden over geholpen door een seingever en naar het rondpunt op de Putseweg geleid.  Daar stonden weer seingevers om de bikers tegen te houden alvorens de Abdijlaan richting Huijbergen in te slaan ter hoogte van Restaurant Jagersrust.  Aan de overzijde van de straat reden enorm veel tegenliggers over het fietspad!  Dat betekende dat ik daar straks ook zou passeren!

Halverwege sloegen we de singletrack in ter hoogte van een toegang tot het natuurgebied Kortenhoeff, aldus één van de nieuwe bruine bordjes.  Die singletrack loopt evenwijdig met de weg richting Huijbergen.  Toen ik er even aan de kant ging reed daar net de bevallige bikester in het zwart-paarse pak voorbij die twee weken geleden uitvoerig op de gevoelige plaat werd vastgelegd door fotograaf Guy!  Er volgde nog een stukje asfalt en we maakten rechtsomkeer aan het rondpunt om zo de toegang tot de Camping Staartse Duinen te bereiken.  Op die plek was er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km op 18 km van het vertrek.  De korte rit ging linksaf de bossen in, de langste rit rechtdoor op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en Kalmthout in België.  10.40 u.  Tot 23,50 km troffen we zeer leuke paadjes in de bossen rond de Staartse Heide, hier en daar met een gebluste zanderige ondergrond.  Vooral van 19 tot 22 km konden we genieten van een aantal bijzonder knappe tracks op en af door de bossen.  Daar sloten bredere zandwegen in een meer open landschap op aan.  Er zijn wel meer toertochten, ook vanuit België, die deze zone bezoeken.  Op 23,50 km kruisten we een in het bos gelegen baantje.  11.00 u.  Boswegen brachten me naar een kwistig met bladeren bestrooide natte bosweg en dat was het teken dat we het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia in Huijbergen naderden.

Dat groene poortje is telkens het sein dat het feest gaat beginnen, want in het Vijverstraatje tegenover ligt de toegang tot de bossen rond de Pilberg en de Tiestenberg.  De afslag naar de Pilberg lieten we letterlijk links liggen om te genieten van veel ander moois dat hier in de bossen verscholen ligt en door vele andere tochten vaak niet wordt aangedaan.  Bovendien liggen hier zodanig veel paadjes dat geen twee tochten die hier passeren er hetzelfde uit zien!  Van 24 tot 27 km kregen we vele van de knappe heuvelachtige paadjes in de omgeving van de Tiestenberg voor de wielen.  Daar zitten enkele ferme zanderige hellingen tussen en met enige moeite raakte ik toch al rijdend helemaal tot boven.  Alleen al voor deze enkele kilometers is deze toertocht de moeite waard en van dit stukje heb ik dan ook het meest genoten.

Eens het bos weer uit reden we eventjes over het asfalt waarbij je aan je linkerkant de bossen en de zanderige helling van de lokale berg kon zien liggen.  Seingevers hielpen ons naar de andere kant van de Weg naar Wouw alwaar in de Overbergsestraat de bevoorrading stond opgesteld op het erf van de Overbergse Hoeve op 27,50 km van de start.  11.20 u.  Deze plaats situeert zich op de grens tussen Huijbergen in Nederland en Essen in België.  Voor de schuur waren mensen in de weer met het klaarzetten van sportdrank, hete thee, bananen en granenkoeken.  Eindelijk, na zovele jaren diens postjes op het Nederlandse forum gelezen te hebben, kreeg ik daar VanBiLL.com voor het eerst eens te zien!  Hij had me al meermaals op lokale toertochten gezien, maar als een racert een slak voorbij zoeft, dan is een ontmoeting wel extra kort van duur!  Hij en zijn fietsmaat Crapton zijn trouwens geen “gewone” bikers!  Die kerels malen op een jaar tijd vele kilometers af, kennen elk paadje in de wijde omgeving van Bergen-op-Zoom en nemen deel aan gerenommeerde buitenlandse wedstrijden.  Ze foeteren op de groene jongens, soms op de trage bikers of degenen die geen vin sneller trappen wanneer ze een heuveltje naderen en dan stil vallen, maar steeds met een kwinkslag voor wie tussen de regels kan lezen!  Mensen die niet verlegen zijn om hun mening te zeggen, maar tegelijk alles ook weer met een knipoog relativeren.  Daarom liggen ze al lang in mijn bovenste schuif, ook al ken ik hen verder niet en kom ik als kluns nog niet tot aan hun enkels.  Ondanks hun palmares en hun uitmuntende kennis van de lokale aardrijkskunde, nemen ze toch nog steeds deel aan de plaatselijke toertochten.  Het zal zijn uit sympathie voor de lokale organisatoren en zich laten meedrijven met het bont allegaartje deelnemers geeft aan een rit toch nog altijd een extra dimensie die je niet vindt tijdens een ritje solo.  Ik kwam er nog een bekende tegen, JP uit Grimbergen en fervent nachtrijder!  Zelfs vanuit Brussel was men naar Woensdrecht afgezakt!  En eerder had ik tijdens de rit zelfs twee clubmakkers van mijn eigenste Papegaai Bike Team gezien, waaronder de voorzitter himself!  Op de stopplaats was ook een fietsenmaker present voor wie materiaalpech had!  Een kwartiertje blijven hangen en dan weer op pad.

Linksaf het straatje in en dadelijk weer de bossen in om er een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen op 28 km van de start.  Op 29 km leidde de knappe zanderige track met enkele bekende bulten met wortels ons tot op de open heide tot vlak bij de omheining van de vliegbasis Woensdrecht.  Het gebeurt me maar zelden, maar hier ervoer ik, net zoals nog een aantal keren vandaag, de teleurstelling wanneer je aan een heuvel alle registers open trekt, het gevoel krijgt van “het gaat me hier lukken” en dan van de fiets gedwongen wordt omdat de rijder voor je stil valt in het klimmetje.  Het ging eventjes langs de omheining en het bos weer in over leuke singletracks.  31 km om 11.55 u.  Tot 34 km konden we plezier maken op de bospaden en de tracks op de Kooiheide nabij de vliegbasis.  Het werd rustiger omdat de meeste snelle jongens intussen al voor me op het parcours reden.  We naderden weer de bewoonde kern van Huijbergen en via een paadje dat Eiland heet bereikten we opnieuw de Abdijlaan.  Ik meen dat we bij eerdere edities dan de Huijbergseweg in reden en daar weer de bossen in doken in de omgeving van de vliegbasis.  Dat was nu niet zo.  VanBiLL.com had me al verteld dat de toer niet helemaal dezelfde was als in de vorige edities omwille van het verbod om bepaalde zones te betreden.

Van 35 km tot 37 km reden we van het rondpunt in Huijbergen tot aan het rondpunt op de Putseweg, het traject waar ik daarstraks de massa tegenliggers had zien rijden.  Nu had ik als enige gezelschap een niet al te jonge vrouw die langzaam maar zeker haar rit reed.  De seingevers aan het rondpunt hadden intussen hun biezen gepakt.  Het ging opnieuw de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in waar we op 37,50 km de ingang tot de Volksabdij passeerden en op 38 km rechtsaf een vochtig bospaadje in sloegen.  Daardoor zat er iets meer asfalt in deze tocht dan we gewend zijn.  De ondergrond was er nog wak en het vroeg wat duwwerk om er te rijden.  Op 39 km reed ik voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Aan een brede zandweg verderop waren twee jonge knullen hun motoren van een aanhangwagentje aan het halen!  Als ze maar geen boswachter tegenkomen!  Rond 40 km kreeg ik nogmaals een zwaar te berijden singletrack met wakke ondergrond voor de wielen die me tot in de bossen van de Vluchtheuvel nabij Calfven bracht.  Daar passeerde twee weken geleden ook de tocht vanuit Ossendrecht, maar komende uit de andere richting.

Ik reed achter de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantieverblijf voor kinderen met astma op een voormalig militair terrein.  Hier vertrok vroeger ook een toertocht, maar na twee opeenvolgende afgelastingen omwille van zwaar winterweer, hielden de mensen het hier voor bekeken.  De tocht werd wel vervangen door een tocht vanuit Hoogerheide, georganiseerd door De Grensrijders Ossendrecht, dit jaar helaas letterlijk in het water gevallen omwille van de zondvloed op 13 oktober.  En niet zozeer die zondvloed, maar een onregelmatig terugkerende lek in keuken en badkamer, zelfs na het vernieuwen van de roofing, hield me toen thuis en deed me van ellende weer in mijn bed kruipen!  Intussen lieten de buren toevallig de sinds drie jaar beloofde bekleding op de muur aanbrengen.  Dus maar hopen dat de ellende voorbij is.  Via de Bergstraat bereikte ik de meer bewoonde wereld van Calfven waar de seingever nog op post was.  Calfven weer uit en de Noordpolder Woensdrecht in waar we vanaf de Peerenbergscheweg op de brede zandwegen in de open velden van de Noordpolder te maken kregen met letterlijk veel tegenwind.  Ook de vroegere uitgaven eindigden over een weg in de open vlakte met telkens veel tegenwind!  Via de Brilseweg waarlangs we vanochtend de Noordpolder waren in gereden bij de start, bereikte ik na dik 45 km opnieuw het Café Non Plus Ultra.  Buiten Patrick Enigma nog gezien die proper gewassen weer huiswaarts trok!  Ik was moe, ook al had ik gerust nog een tijdje door kunnen gaan in deze mooie streek als een volleerd Duracell-konijn.

Het moet zijn dat men in de Non Plus Ultra van mening is dat vele mensen uit de streek van de Brabantse Wal potdoof zijn, want de muziek galmt er altijd loeihard uit de boxen!  Vaak dan nog de echte Nederlandse hoempapamuziek of bij gebrek daaraan een dosis smartlappen a là André Hazes.  Ik heb er dan ook noodgedwongen luidkeels mijn drankje besteld.  Ik werd er nog begroet door Dennis, Jan en Berten die er twee weken geleden in Ossendrecht ook bij waren en zelden een lokale tocht ongereden laten!  Zij hadden ook al de douches gezien en vertrokken proper weer naar huis.  Een stiller plekje meer achteraan in de zaal opgezocht.  Daar kreeg ik Lies te zien die in gesprek was met een fietsgenoot.  Een aantal mannen in lichtblauwe pakken met de tekst “Scheldestroom” op hun dijen geobserveerd die al duidelijk boven hun theewater waren en de nodige decibels toevoegden aan de hoempapa!  Waarom wordt dat eigenlijk theewater genoemd?  Dat is toch het laatste waarvan men dronken zou worden!  De schrik sloeg me om het hart wanneer één van die potige kerels mij in de gaten kreeg en de anderen in mijn richting deed kijken, net toen ik op het punt stond te vertrekken!  Zouden zij mijn kritisch bedenkelijke blik gespot hebben?  Oef, neen, het bleken Grensrijders te zijn en ze meenden den Strammer herkend te hebben, de onverlaat die omwille van de zondvloed de tweede editie van hun toertocht onlangs links had laten liggen.  Hierboven kunnen ze lezen waarom en ze schenen het ook niet aan hun hart te laten komen!

Om halftwee huiswaarts waarbij me nog een slopend ritje van 20 km wachtte.  Ik was zodanig moe dat ik zelfs het kippenkraam op de grens in Putte niet met een bezoek vereerd heb om er ter plekke op straat zoals gewoonlijk een halve vogel af te kluiven!  De fiets proper gemaakt en onder de douche gekropen.  Na het eten de afwas nog moeten doen was een beproeving met ogen die bijna toevielen van de slaap en tijdens het feuilleton op zondagavond, het enige waarvoor ik buiten het nieuws de tv voor opzet, ben ik herhaaldelijk ingedommeld!  En zeggen dat men zondag een rustdag noemt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

26-11-2013 om 17:29 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40 km) van de Wijnegem Bicycle Club te Wijnegem op zondag 17-11-2013.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag.  Er viel moois te beleven in Kalmthout, in Vorselaar en verder van huis in Leernes, Roosdaal en Rotselaar.  Over de grens ook tochten in Budel en Galder.  Maar omdat ik er via het forum indertijd enkele bikers van leerde kennen, viel mijn keuze voor het derde opeenvolgende jaar op de toertocht van de Wijnegem Bicycle Club vanuit hun thuisbasis Wijnegem.  Het is niet voor de hand liggend om vanuit een gemeente, gelegen aan de rand van een grootstad, een toertocht te organiseren.  De uitwijkmogelijkheden zijn beperkt!  Thuis met de bike vertrokken om 8.00 u en een uur later en 17 km verder was ik aan de start in de lagere school nabij het Albertkanaal.  Ondanks het feit dat de tochten in Kalmthout en Vorselaar elk jaar veel deelnemers aantrekken, bleek in Wijnegem toch ook een groot aantal bikers present.  Na afloop hoorde ik spreken van een 900 deelnemers.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging Wijnegem uit via enkele straten en door twee seingevers werden we de drukke Turnhoutsebaan over geholpen om er het gemeentelijke park in te duiken.  Natte boswegen voerden me doorheen het park.  Ook hier had een knoest van een boom de eerste najaarsstorm van enkele weken geleden niet overleefd.  Ik passeerde het vervallen Wijnegemhof.  De Jan Vlemincktoren in het park van Wijnegem vormt een overblijfsel van het 16de-eeuws kasteel Wijnegemhof, dat gebouwd werd door de familie Vleminck.  Blijkbaar is er geen interesse om het gebouw te restaureren.  Of geen geld!  Het staat jammerlijk te verkommeren.  Bij het verlaten van het park over een dolomieten wegeltje werden we de baan over geholpen door een seingever, om even verderop de baan nogmaals te moeten kruisen bij een volgende seingever.  Een natte veldweg bracht me tot aan een volgend baantje waar ook een seingever op wacht stond in een bocht van de weg.  Met dank aan deze mensen om daar voor ons op deze grijze zondagochtend post te vatten!  Even verder passeerde ik een groot oud verlaten herenhuis en dook ik de landelijke Sumbekestraat in op het grondgebied van Wommelgem.  De straat ging verderop over in een zandweg ter hoogte van een eenzaam huis.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg E313-E34.  3,20 km.

Aan de Keerbaan in Wommelgem kruisten we via een kalme brug de snelweg ter hoogte van de parking die gelegen is tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar van de E313 en E34 te Ranst.  Na 4 km doken we een zanderig pad vol plassen in dat ons over het terrein van een boomkwekerij voerde.  Voorzichtig langs de zijkanten doorheen de wegbrede plassen gelaveerd omdat ik geen zin had om al van bij aanvang met natte voeten te zitten!  Kwam daar dan toch een kwast voorbijgevlogen die het water naar alle kanten deed spatten!  Het zandpad werd gevolgd door een stukje asfalt om ter hoogte van de Taverne Klein Schawijck een smalle track in te duiken die me langsheen struikgewas naar het wandelbos Zevenbergen leidde.  6 km.  Ter hoogte van een kerkhof doken we het Zevenbergenbos in.  Een mooie lange singletrack, recht op recht, en een bospad leidden me naar het einde toe tot vlak naast de snelweg waar ik de grote borden richting Luik-Aachen en Turnhout-Eindhoven tussen de herfstbladeren door kon ontwaren.  Eens het bos uit dienden we nogmaals de snelweg te kruisen ter hoogte van de verkeerswisselaar in Ranst op 7,50 km van de start.

In de Vaartstraat troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer (15 km) en de ritten van 30-40 km op 8 km van het vertrek.  9.50 u.  Voor ons ging het rechtsaf in een autoluw pad en daar stond iemand van de organiserende club zich te verkneukelen op wat voor ons komen ging!  “Smeer de beentjes maar al in”!  Op 8,50 km doken we een koker onder de E34 in om uit te komen in de zone die ingesloten wordt door het op- en afrittencomplex van de verkeerswisselaar Ranst.  Daarin liggen enkele paadjes die wel de moeite zijn, maar het offer om er te geraken is toch van bedenkelijk allooi!  Omdat het pad er naartoe één grote blubber en zooi is waar geen mens al fietsend doorheen komt!  Eén biker van een duo jonge kerels dat even voor mij op pad was, heeft dat aan den lijve moeten ondervinden.  Het kan te maken gehad hebben met de in Nederland over Zwarte Piet gevoerde polemiek, maar die kerel was toch iets te vroeg en had geen schmink nodig gehad!  Ik heb het niet zien gebeuren, maar de onfortuinlijke kerel is vermoedelijk over de kop gegaan, met zijn tronie regelrecht de wakke blubber in!  Zijn gezicht zag echt compleet zwart!  Er werd nochtans niet mee gelachen.  Ik vermoed dat iedereen die er strompelde of reed met de gedachte speelde dat het net zo goed hem of haar had kunnen overkomen!  De meerwaarde van deze vettige strook, buiten het kunnen bereiken van de zogenaamde Leffeberg, ontgaat me volledig.  Wat een smurrie daar tussen de bomen met dan nog een diepe put waarin een stuk rioolbuis lastig ligt te wezen en een afsluiter met een onmogelijk vettige klim tot het natte graspaadje waarover iedereen naar de Leffeberg slierde.  Daar was het even aanschuiven en omdat het spoor over de Leffeberg door de mannen van Wijnegem onder handen was genomen, lees gesaboteerd was geweest met de plaatsing van houten balkjes, raakte niemand er boven.  Zeker niet in deze natte omstandigheden.  Veel bonnetjes voor een gratis Leffe zullen er dus niet uitgedeeld geworden geweest zijn!

We reden nog een rondje in dit niemandsland van waaruit je de verkeerswisselaar eens uit een heel andere hoek te zien krijgt en passeerden weer de top van de Leffeberg om er naar beneden te rijden.  Daarna de brug van de verkeerswisselaar weer onderdoor en dan over een stuk vangrail kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje.  10 km om 10.10 u!  Dat is kunnen!  We reden richting de bewoonde wereld en over de brug over het Albertkanaal te Oelegem waar de weg open ligt voor wegenwerken.  Daar is namelijk onlangs een nieuwe brug over het kanaal geschoven, pal naast de oude, en men is bezig met het maken van de aansluitingen op de bestaande weg!  Van 11 tot 12 km volgde de doortocht van de bewoonde kern van Oelegem tot aan de gelijknamige op- en afrit van de E34.  Aan de overkant van de straat doken we een stuk bos in over een smal paadje dat er naast een nog ongerept stuk van de antitankgracht ligt.  Op de plek waar wij weer uit het bos kwamen liepen veel tegenliggende wandelaars van een georganiseerde tocht en arriveerden we op 14 km in de landelijke Knodbaan (Oelegem).

Linksaf een vettig bospad in met vele plassen.  Dat moet in de omgeving van het Fort van Oelegem geweest zijn.  Op 14,50 km trof ik er omstreeks 10.30 u de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op een kruispunt van bospaden.  Ondanks het ongezellige, mistige, donkere en groezelige weer toch maar gekozen voor de langste toer.  Rechtsaf een paadje in over enkele hoogteverschillen.  Er volgden natte bospaadjes en bredere wegen in de met herfstbladeren getooide bossen die er met dit sombere weer alles behalve gezellig bij lagen.  Op 16,50 km bereikte ik een bekende plek waar de tocht de Liefkenshoek kruist en waar wel meerdere tochten in deze regio passeren om er de bossen van Halle-Zoersel in te duiken.  Tot 17,75 km bereed ik paden in de nu troosteloze bossen om uit te komen aan Halmolen in Halle-Zoersel.  Na de doortocht van een bosrijke villawijk volgde op 19 km een zeer plezant slingerpaadje, nog steeds in de Halse Bossen aan Liefkenshoek, de straat die we nogmaals kruisten.  Ik kreeg er nog eens een Zwarte Piet te zien, maar deze keer een echte!  Donkerkleurige types kom je niet zo vaak tegen op toertochten.  En dit was dan nog een vriendelijke jongen, want één van de weinigen die me begroette tijdens het passeren!

In diens zog reed ik door de bosrijke wijken van Halle en voorbij de Lievekenshoeve om het er tegenover gelegen servitudepaadje in te slaan.  Dat leidde me voorbij het Domein Martinus, een in de bossen gelegen complex met hotel en conferentie- en feestzalen.  Via een vrij goed te berijden pad door de Halse Bossen bereikte ik op 22,50 km het Renier Schniederspad aan de antitankgracht in Schilde.  11.00 u.  We kregen er onverharde bospaden onder de wielen waarlangs jammer genoeg achter het groen verborgen villa’s van rijke mensen gebouwd werden.  Vele stukken bos zijn hier dan ook privé en bijgevolg verboden terrein.  Op 23 km troffen we er toch enkele leuke speelbultjes in een lokaal speelbos waar ook kleine scoutsjongens zich aan het amuseren waren.  Als laatste wagon van een treintje reed ik er op en af over de heuveltjes!  We kwamen weer uit op het pad naast de antitankgracht en bereikten zo het Fort van Schilde met opnieuw enkele springbultjes in de buurt van de chalet van Vissersclub De Zonnebaars.  Daar stond zoals tijdens de vorige edities de bevoorrading opgesteld op 25 km van het vertrek.  11.15 u.  Zoals voorheen werd de soep er luidkeels aangeprezen door een Wijnegemnaar.  Ook de andere clubleden hadden veel te vertellen tegen elkaar en stonden op wacht bij de vuilbakken opdat het afval netjes gescheiden zou blijven!  Elke nonchalante biker kon dusdanig onmiddellijk bij zijn lurf gevat worden!  Op het menu stonden naast de soep ook bananen, suikerwafels en sportdrank.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop.

De tocht vervolgde op de andere oever van de antitankgracht waarbij we kort daarna de drukke Turnhoutsebaan dienden te kruisen naar de Prins Boudewijnlaan toe, nog steeds in Schilde.  Verder langsheen de zich door de bossen slingerende gracht tot aan de oversteek van een kruispunt van wegen ter hoogte van de Brasserie Mano en Café Den Inslag om er op 27 km de Loze Visser in te duiken.  Dat is een paadje dat langsheen de antitankgracht loopt en waarlangs aan beide zijden buitenverblijven, het ene al krottiger dan het andere, gebouwd staan.  Ze werden bewaakt door ganzen die zich vijandig en blazend opstelden naar de passanten toe.  Het ging nog een eindje naast de antitankgracht tot aan de splitsing tussen de 30 en de 40 km aan een bunker ter hoogte van de Ketelstraat die doodloopt op de gracht in ’s Gravenwezel op 29 km van het vertrek.  11.45 u.

Een kleine kilometer verder, na de oversteek van een baantje, draaide het parcours weg van de antitankgracht.  We reden een dolomieten paadje op dat zich doorheen een strook bos en langsheen twee kleine vijvertjes slingerde.  Vanaf een brede dreef met imposante beuken draaiden we het Kwikaardstraatje in, een lange smalle assenweg tussen enkele grote domeinen om uit te komen in de Zevenbunderstraat in ’s Gravenwezel.  Na de oversteek van een betonbaantje reed ik over een smal grasspoor het kerkhof voorbij.  Er reden nog steeds andere bikers in mijn nabijheid.  32 km.  Na een eindje door een soort van parkdomein, de kruising tussen een park en een bos, dienden we de drukke baan nabij het centrum van ’s Gravenwezel te kruisen.  Rechts van mij zag ik in de verte de kerk staan.  Weer de bossen in om op 33,50 km voorbij het Kasteel van ’s Gravenwezel te rijden, verstopt achter hoge hagen.  12.00 u.

Ik kreeg nog steeds andere deelnemers te zien en vanaf 35 km kreeg ik zelfs het gezelschap van Jari wiens pad de laatste tijd het mijne wel eens meer kruist.  Om bij te blijven moest ik mijn tempo wel de hoogte in jagen.  Maar vanaf hier reden we voornamelijk over asfalt in een meer bewoonde wereld.  Na een bosdreef waarlangs villa’s gebouwd staan in de omgeving van het Schildewandelpad staken we de drukke Gillès de Pélichylei over en reden we de Boterlaarbaan in.  Op 22 september reed ik nog in deze omgeving naar het einde van de toertocht vanuit Schoten toe.  We bereden nog bosrijke straten met grote villa’s van rijke mensen.  Omstreeks 39 km kwamen we uit op de drukke Houtlaan om er via de grote brug het Albertkanaal over te steken.  Een bordje kondigde de laatste twee kilometers aan en luttele tijd later reden we naast het Albertkanaal en omstreeks 12.30 u waren we na 41,50 km weer bij af.

Het voordeel van het feit dat ik Jari pas tegen het einde van de rit ontmoette was dat er nu wat tijd was voor nog een babbel bij een glaasje.  Over de gereden tocht, over onze fiets en over zaken waarmee we momenteel bezig zijn in ons leven naast de fiets.  Ik rijd meestal en eigenlijk nog het liefst alleen, aan mijn eigen tempo, maar het is altijd plezant van na de rit nog bekenden te zien voor een babbeltje als afsluiter.  Daarom dat een deelname aan een toertocht toch nog altijd een meerwaarde biedt dan een ritje op eigen houtje.  Zelfs al kom je geen bekenden tegen, je ziet dan nog altijd gelijkgezinden om je heen of leert nieuwe mensen kennen.  Na het vertrek van Jari nog een redelijke lange babbel gehad met Cheeseman!  Hij leek van de aardbodem verdwenen, maar blijkt levend en wel.  De mannen uit Wijnegem zijn eigenlijk een wielertoeristenclub met slechts enkele mountainbikers en Cheeseman had zich op de koersfiets gestort als voorbereiding voor een intussen gereden rit naar Assisië!  Zoals zijn naam doet vermoeden waren de lekkere kaasblokjes op de tafels afkomstig uit zijn zaak.  Bent u in de buurt, breng dan eens een bezoekje aan www.kaashandelfransen.be in de Schildedreef 21 te Schilde of aan zijn kraam op één van de lokale markten.  Of zet eens een kaasplank op tafel voor uw bikemakkers of de vergadering van uw club!  Ik weet nu ook wie Bikesmurf is!  Een schuilnaam krijgt daardoor een gezicht!

Op de bevoorrading hoorde ik één van de helpers zeggen “dat het raar ging zijn van hier volgend jaar niet meer te staan”.  En toen ik me klaarmaakte om weer huiswaarts te trekken ving ik nogmaals met een half oor op dat dit voorlopig de laatste editie was van de tocht vanuit Wijnegem.  Waarschijnlijk een beetje het bekende verhaal: te weinig helpers, mensen die in shiften of weekends moeten werken of gewoon geen zin hebben en waardoor de organisatie te veel gedragen moet worden door een kleine groep.  Als deelnemer valt dat niet op, want alles leek me hier zeer goed geregeld en met voldoende helpers, maar je ziet natuurlijk niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan.  Wie weet krijgen ze er later toch weer terug zin in om een tocht op poten te zetten.  Misschien is het onvermijdelijke toch te vermijden!  Dat hoopte ik ook voor een private aangelegenheid, maar tijdens de rit naar Wijnegem merkte ik dat mijn hoop vruchteloos is gebleken.  Dat bezwaarde wel mijn gemoed tijdens de tocht en het sombere weer op deze grijze zondag deed daar nog een schepje bovenop!  De tocht in Schoten op 22 september en deze in Wijnegem op 17 november zullen altijd verbonden blijven met deze nare herinnering!  Ach ja, elk einde is ook weer een nieuw begin en na de grijze dagen schijnt ooit weer de zon…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot 3 km reden we over het fietspad langsheen de grote baan langs dewelke ik Eksaarde had bereikt en waar ik groepen bikers als tegenliggers had gekregen en overschreden we de grens met Moerbeke.  Links van mij zag ik achter een rij bomen ook bikers de andere richting uit rijden en het zou een hele poos duren eer ik daar ook passeerde!  We dienden de baan te kruisen naar een betonbaantje toe dat ons naar een eerste off-road-graspad tussen bomenrijen leidde, gevolgd door een veldweg en nog een graspaadje over private grond.  Ondanks de regen van de afgelopen tijd was dit eerste stukje, op een paar modderige plekken na, goed te berijden.  In ieder geval stukken beter dan het geploeter daags voordien in het Nederlandse Ossendrecht!  De pijlen vielen wel niet goed op en de wijze van bevestiging had ik nog nooit eerder gezien!  Ze zaten namelijk met rond een boom of paal gedraaide plastiekfolie vast!  Dat moet een heel werk geweest zijn om op die wijze de hele tocht uit te pijlen!  In bochten was ook gebruik gemaakt van kalklijnen om de juiste richting aan te geven.

Omstreeks 5,75 km reed ik een stukje langsheen de Moervaart die we via een brug dienden te kruisen om er een eerste splitsing te treffen tussen de routes van 28 km (links), 47 km (rechtdoor) en 55 km (rechtsaf) ter hoogte van de Heirweg in Moerbeke.  Gekozen voor de langste toer.  Het ging eerst een tijd over het fietspad langsheen een vrij drukke weg om dan over de jaagpaden langsheen twee waterlopen, ik gok op de Moervaart en het Kanaal van Stekene, geleid te worden.  De tweede waterloop betrof een smal kanaaltje waar de bruggen tot vlak boven het wateroppervlak kwamen en dus onbruikbaar voor scheepvaart!  Op 9 km bereikte ik een eenzaam huis waar voor een lage brug een bootje in het kanaal aangemeerd lag.  Na het verlaten van het jaagpad kregen we dan toch een strook bos, helaas kort van duur.  Een landelijk baantje bracht me naar Klein-Sinaai (Stekene).  Intussen had ik op het traject van de langste route al zo’n 16 bikers geteld.  We dienden een grote baan te kruisen richting een straat die Polken heet.

Even verder ging het een zandweg in en ook al passeerde ik er een in het bos gelegen grote villa en enkele buitenhuizen, toen ik aan het einde van het pad even omkeek zag ik een groot bord met “Verboden woongebied” staan!  Illegale bouwsels misschien?  Ik reed er een vijver voorbij en dook omstreeks 12 km een stuk bos in waar we konden genieten van enkele singletracks.  Na een brede zandweg, de Pannenhuisstraat, onder de wielen gekregen te hebben sloot de extra lus weer aan op het gemeenschappelijke parcours, want daar kwamen ook bikers vanuit een andere richting toe.  Na een kasseibaantje en een bredere assenweg bereikte ik op 15 km het Wullebos.  In het zog van twee jonge snaken reed ik er over een zompige singletrack die helaas bijna recht op recht door het bos liep en na het passeren van een plas uitgaf op een asfaltbaantje naast de Expressweg E34 in Klein-Sinaai (Stekene).  Met 15,70 km op het tellertje was de doortocht van het Wullebos dus kort van duur.  Het ging linksaf op het asfaltbaantje evenwijdig met de Expressweg.  Toen ik voorbij een volgend bospad, dat op het baantje uitgaf, voorbij reed, zag ik een biker sukkelen om langsheen struikgewas een grote plas, die de hele breedte van het pad in beslag nam, voorbij te geraken.  Deze man was duidelijk van het parcours afgeweken!

Het ging nog een tijd over het asfaltbaantje naast de Expressweg en samen met bikers van allerlei slag, jonge gasten en ouderen, dames en heren, dook ik een volgende strook Wullebos in.  Daar kregen we van 18 tot 19 km een plezante singletrack met bochtjes en bultjes, overal droog en goed te berijden.  Een betonbaantje en een assenweg voerden me daarna tot aan een volgend bos waar een mooi pad me langsheen enkele buitenhuizen voerde.  Een strook beton, een grindpad en een zandpad dat langsheen een bos liep brachten me tot aan de velden.  Hier dienden we wel een aantal plassen te ontwijken.  Tot 22 km was het vervolgens stompen geblazen om een graspaadje te bedwingen en zo omstreeks 11.00 u de bewoonde wereld van Moerbeke te bereiken.

Op 24 km kruiste ik de Moervaart om een lang recht veldspoor op te gaan dat evenwijdig liep met de grote baan langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt en waarlangs de toertocht de eerste 3 km vertrok.  Toen al zag ik daar bikers rijden tegen mijn richting in.  Een enigszins saai stukje, omdat het toch een hele tijd recht op recht rijden was, zo’n dikke 2 km lang,  Het vroeg anders wel degelijk een inspanning om er vooruit te komen, want de ondergrond was er redelijk zompig met bij momenten enkele vettige stroken.  Landelijke met steenslag verhard baantjes brachten me tot in de Olentgracht te Eksaarde.  Op 28 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de poort van een hangar.  Er stonden soep, fruit, wafels, water en sportdrank op het menu.  Er dankbaar gebruik van gemaakt, want ik had honger.  Net zoals gisteren kruiste mijn pad dat van Jari en de zware modderige tocht in Ossendrecht met hagelbuien inclusief, was direct onderwerp van gesprek.  We hadden elkaar gisteren maar heel even en kort na de start gezien en omwille van het zware parcours en een langere afstand was ik een heel eind later binnen, ook al had ik één lus van de langste toer links laten liggen.

Samen met Jari vertrokken, waarbij een verharde weg ons weer tot aan de Moervaart bracht.  Op 31 km troffen we daar een zompig en glibberig pad evenwijdig met de vaart.  Omdat de biker voor me zich vast reed in het slijk en ene die me voorbijstak van links naar rechts slierde door de modder, viel ik helaas zelf ook stil.  Omdat ik al wie ik zag passeren van hot naar her zag glijden en stilvallen, leek het me raadzamer van even te voet te wandelen om zo mijn krachten wat te sparen in plaats van me te pletter te trappen.  Daardoor speelde ik mijn metgezel kwijt net voor de splitsing tussen de 28 km en de 47-55 km ter hoogte van de Daknambrug in Daknam (Lokeren).  Op die plek vloeien de Zuidlede en de Moervaart samen tot de Durme.  De Gentdam gaat er over in de Pontweg aan een oud huis met nieuwe achterbouw.  Verderop links in de Pontweg staat een mooi gerestaureerd huis, naast het Durmehof.  Deze Art-Nouveau-villa kreeg als naam “Mijn Droom” en wordt ook het Boerenkasteeltje genoemd.  Ik herinnerde me deze plek van uit de toertocht van WTC De Bijle Spurters tijdens de Bijlkenskermis op 24 augustus vanuit Puttenen-Lokeren.

Het ging rechtsaf de Pontweg in om daarna weer landelijke paden te bereiken die me omstreeks 34 km langsheen een vijver voerden waar vissers hun hobby uitoefenden.  Voor mij begon daar een korte zompige singletrack langsheen de Durme in Lokeren.  Omstreeks 35 km reed ik naast de Durme onder de Heirbaanbrug, een plek die ik me nog herinnerde van in augustus.  Toen kwam ik daar uit de andere richting en ging het vanaf daar een eindje langsheen de Durme.  Een kilometer verder reed ik over de nieuwe fietsbrug nabij het station van Lokeren om er het park Ter Beuken in te rijden.  In dat park was voor ons tot maar liefst 38,50 km een leuk parcours uitgezet over een aantal tracks, paden en enkele lokale heuvels.  Dit amusante stukje eindigde naast de Kunstacademie Ter Beuken waar we nog eventjes doorheen een bos reden om zo het centrum van Lokeren te doorkruisen in de omgeving van het station.  Ik maak zelden toertochten mee die zo’n verstedelijkt centrum aandoen.  Nabij Diest is er ook een tocht die eventjes het stadscentrum aandoet en de paden achter de resten van de stadsomwalling.

Op 39 km reed ik weer even langsheen de vaart en de velden in ter hoogte van het natuurgebied aan de De Buylaers, een bos dat doorsneden wordt door een grachtenstelsel.  Alle beken stonden er goed vol water!  Vanuit dit bos bereikte ik het stadspark Verloren Bos in Lokeren.  We verlieten dit bos met kasteel via Aardeken om zo tot in de Uebergdreef te rijden.  Daar hadden de mannen van de Gezôarse Feesten van 41 km tot 42,50 km een technisch parcours uitgezet op het talud van een brug met vele korte bochtjes op hellingen.  Het was daar draaien en keren tussen de bomen en klimmen tegelijk!  Na dik 40 km was dit aan mij helaas niet meer besteed!  De kerel die een eindje achter me reed ging het in ieder geval beter af!  Op sommige plekken lag er jammer genoeg ook veel sluikstort van nestbevuilers!  De liefhebbers van technische stukjes konden hier hun hart ophalen.  12.50 u.

Servitudes tussen afsluitingen en tussen een afsluiting en een beek brachten me tot in de omgeving van de Kluisstraat.  De tocht voerde me daar doorheen een bosrijke woonzone waar statige villa’s en stokoude, soms piepkleine huizen elkaar afwisselden.  Een enigszins bizarre omgeving!  Aan het einde van de Daknammolenstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 47 km en van 55 km op 44 km van het vertrek.  De toer van 55 km blijven volgen.  In de Kriktestraat herkende ik de nieuwbouwvilla die daar onafgewerkt staat te verkommeren.  De gevel groen door mosvorming van water dat van een onafgewerkt dak zonder goten langs de muren naar beneden stroomt!  Wat een verspilling!  Het ging de drukkere Sinaaistraat in om even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die me tot aan de spoorweg voerde.  Op die plek stond de bevoorrading van WTC De Bijle Spurters.  Rechts staat verderop een opvallende watertoren.  46 km.  Na een stukje over het betonnen pad naast het spoor ging het weer linksaf een assenweg in, de Doornijkstraat op het grondgebied van Waasmunster.  48,75 km om 13.15 u.  Na de oversteek van de Hulstbaan die naar Daknam voert, reed ik een hele tijd over het fietspad naast een gracht in de lange Leestraat.  Aan die kant staan de huizen achter de gracht en zijn door betonnen bruggen met de straat verbonden.  Ik herkende de plaatsen nog van in augustus.

Ter hoogte van de Heirstraat ging het rechtsaf waarna een veldpad me tot in Zwaanaarde voerde waar ik het Restaurant Keysershof passeerde.  Dat ligt naast de Moervaart en pal op de grens tussen Sinaai (Sint-Niklaas) en Eksaarde (Lokeren).  Op 51,50 km van de start reed ik daar voorbij een kruisbeeldje met foto dat herinnert aan de dood van een zekere Tom Waterschoot die daar op 24-jarige leeftijd verongelukte (05-10-2008).  Rechtdoor over het fietspad van de Nieuwe Baan in Eksaarde om verderop de baan te kruisen en een knappe dreef in te rijden.  Een veldweg en een assenweg brachten me tot in het natuurreservaat De Linie waar een leuk paadje zich doorheen een strook bos slingert.  Er stak me daar toch nog een andere biker voorbij en ik deelde er het pad met enkele wandelaars.  53 km.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten en even verderop bereikte ik inderdaad de Kruiskapel of Verre Kapel van Eksaarde, gelegen op een schilderachtige plek onder de bomen.  De Liniewegel, een mooi pad door de velden en doorheen enkele stroken bos en dat deel uitmaakt van een vaste route, bracht me tot op een smal kiezelpaadje dat er door de open velden slingert.

Een singletrack in de omgeving van een vijvertje bracht me tot aan voetbalvelden via dewelke ik weer het Uilennestje bereikte.  Na 57,50 km om 14.00 u.  Ik werd er onmiddellijk aangesproken door een mij onbekende man die er aan het braadworsten- en hamburgerkraampje stond aan te schuiven!  Hij had in het verhaaltje over de Halloween-nightride in Zele gelezen dat ik zinnens was van naar hier te komen.  Ja, sommige mensen onthouden blijkbaar goed wat er over hun streek geschreven wordt!  Een biker van de Trotinetten had me na het schrijfseltje over de tocht van de Bijle Spurters aangeraden om hier eens te komen rijden om vast te stellen dat Oost-Vlaanderen meer te bieden heeft dan dat ik vermoed!  Ik rijd graag door bossen en ik zal daarom nooit een fan worden van de Oost-Vlaamse tochten!  De bike heeft wel als voordeel dat het een ideale manier is om kennis te maken met andere streken.  Het viel me zo op dat er rond Lokeren nog veel open ruimte is, zonder sporen van bebouwing.  Daar heb je geen besef van als je met de wagen rijdt.  Dan kom je enkel op de grote verkeerswegen.

De bewaakte bikeparking om de hoek ontdekt en omdat ik honger had heb ik me meteen zelfs twee broodjes hamburger aangeschaft en binnen in het zaaltje doorgespoeld met twee drankjes.  Als dessert dan nog de pannenkoek!  Er was nog veel drukte en ambiance binnen, waaronder een grote luidruchtige delegatie van Mobibikes Lokeren.  Nog eens teruggedacht aan de knapste stukjes van het parcours zoals het Wullebos, bizar genoeg het stadspark De Beuken en het technische parcours midden het stadscentrum, de mooie omgeving van de Kruiskapel en de landelijke paden in het land van de Moervaart en de Durme.  De organisatie was verder netjes in orde en ik vermoed dat deze tocht op heel wat belangstelling kon rekenen.  Omstreeks 15.00 u huiswaarts gereden en de schoonmaak van fiets en kleren zette een punt achter dit verlengd weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

16-11-2013 om 12:14 geschreven door StrammerMax

De tocht voerde ons het dorp uit en voorbij een gloednieuwe eenzame hoeve richting Calfven.  Kort nadat we daar na een kleine 2 km de bossen in doken werden we al digitaal vastgelegd door de fotograaf Guy van MTB-You!  Daar zo’n half uurtje blijven staan buurten en wat uitleg gekregen over de fotocompositie met een achtergrond van door een waterzonnetje beschenen herfstbladeren aan de bomen van de bosrand.  Want een foto die voor ons goed genoeg is hoeft dat niet te zijn voor een fotograaf met een professionele achtergrond.  Ik begin nu ook meer te begrijpen waarom Guy in de bossen postvat voor zulke fotoreportages.  Want een pittig jong vrouwke, in een mooi zwart en paars-roze pak, kreeg extra aandacht en nadien ook alle vijf de foto’s online!  Guy maakt namelijk altijd meerdere opnames per biker en plaatst dan nadien de besten op de site!  Omstreeks 10.00 u afscheid genomen, want intussen waren er al hele horden bikers gepasseerd en zou ik met quasi zekerheid al weer bij de laatsten zijn om straks te arriveren!  Gelukkig werden we al bij aanvang gefotografeerd, want de singletrack die we voor de wielen kregen lag er bijzonder slijkerig bij zodat man en bike niet lang proper bleven!  Het was bij momenten echt dabben door de smurrie en terwijl ik me even aan de kant had gezet om snelleren te laten passeren, kwam ook Jari daar voorbij gereden.  Kort daarna trof ik een eerste splitsing tussen de 20 km en de 45-55 km nabij Calfven op een kleine 3 km van het vertrek.

We vervolgden de tocht doorheen de bossen en over het paadje op de rand tussen bos en velden met omstreeks 4,75 km de twee gevaarlijke doorsteken van een beek doorheen putten, waarvan eentje met een stuk betonnen buis.  Er volgde nog een paadje op de rand tussen bos en veld, naast een afsluiting en op 6 km en 7 km vettige singletracks.  Deze streek staat er om bekend van vrij droog te blijven omwille van de zanderige ondergrond, maar de bodem had nu duidelijk geen weerwoord kunnen bieden aan de overvloedige regen van de afgelopen nachten.  Net voor het bereiken van een bos kreeg ik achter mij een knappe regenboog te zien, maar spoedig daarna ook de fikse hagelbui die voor deze regenboog verantwoordelijk was geweest!  Het was altijd goed uitkijken naar waar je reed en om de meest modderige plekken te kunnen omzeilen, zodat ik de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege, gelegen midden in de bossen naast de Putseweg, slechts vanuit mijn ooghoeken te zien kreeg!  We bereikten een stukje heide waar de paden van door de regen geblust zand er iets beter bij lagen.  Alzo bereikten we de bossen van de Vluchtheuvel waar ik vermoed dat de verschillende afstanden zich weer bij elkaar voegden, vermits er ook bikers van rechts kwamen.  10.30 u.

Omstreeks 9 km konden we genieten van naar de omstandigheden gemeten redelijk goed berijdbare singletracks, gevolgd door een bospad met grote plassen tot 10,75 km.  Verderop verried geblaf van honden de nabijheid van de terreinen van een hondenschool en ter hoogte van de visvijver van ’t Spanjooltje liepen ook joggers rond en stond er een jonge kerel lichaamsoefeningen te doen.  Ook hier waren de paden oververzadigd met water en lagen er dus zwaar bij!  Op 12,5 km werd ik door seingevers naar de andere kant van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geholpen en aan de gevarenbordjes achter een draadomheining te zien reed ik er in de nabijheid van de oude zandgroeve van Ossendrecht.  Enkele leuke paadjes brachten me tijdens een tweede fikse regenbui door het bos naast de vijver met achter me een dame die ik nog enkele keren te zien zou krijgen.  Samen met haar bereikte ik op 14 km de brede asfaltbaan in de voormalige groeve.  Een Nederlandse biker in een blauw pak zei me in het voorbijrijden hetzelfde wat ik aan het denken was: “waar zijn we mee bezig” van hier in de regen te rijden op een zondagochtend!  Asfalt ging ter hoogte van het bos weer over in aanzuigend zand en we bereikten het zacht klimmende paadje tussen de nu natte rododendronstruiken.

Het plotse klimmetje dat hier in de omgeving ligt en voor oponthoud zorgt tijdens sommige tochten deden we niet aan.  Ik heb hier ooit een hele tijd in de file gestaan omdat net daar ook een fotograaf had postgevat!  Velen raken er niet tot boven!  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op de Putseweg, niet ver van het Puts Molentje, en op het fietspad kreeg ik omstreeks 15 km heel even het gezelschap van enkele Weetabix-Watjes.  “Hoor dat allemaal maar kraken van het zand”, zei één van de Watjes.  Ja, ook mijn fiets maakte geen al te mooie geluiden en dat zou ik na afloop geweten hebben.  Na het poetsen zag ik dat zelfs heel wat tandjes van een derailleurwieltje gewoon afgebroken waren!  Zulk weer is nefast voor de fiets!  Ter hoogte van het eetcafé Puts Molentje, aan de afslag richting Ossendrecht-city, zorgden seingevers voor een veilige oversteek van de Putseweg en doken we aan de overkant de bossen van de Groote Meer in.  Ook hier meer water en slijk dan me lief was, waardoor het zwaar trappen werd!  Aan de rand van de heidevlakte stond minder water op de zandwegen, maar de ondergrond had een danig aanzuigend effect zodat ook daar stevig diende getrapt te worden!  17,5 km.

Een mengeling van zandwegen en beter berijdbare bospaden in de Groote Meer werden ons deel.  Omstreeks 21 km reed ik doorheen een knap dennenbos en konden we genieten van de singletrack die zich naast een zandweg doorheen een open heidelandschap slingert om na 23,50 km de vrij toegankelijke militaire oefenterreinen van Woensdrecht te bereiken.  Op deze plaats zijn er weinig sporen van legeractiviteiten, maar ik heb hier ook al op plaatsen gereden waar duidelijk met tanks was geoefend!  Omstreeks de middag was het nog altijd zwaar stompen geblazen!  Omstreeks 26 km kregen we nog een aantal knappe singletracks voor de wielen, nog steeds midden in de bossen.  Een kilometer verder reden we dan langs de bosrand naast een meer open veld.  Op een bepaald ogenblik merkte ik dat mijn kilometertellertje steeds dezelfde afstand bleef aangeven.  Door het geploeter in de modder was de verklikker op de spaak van plaats verschoven!  Een aantal kilometer werden dus niet geregistreerd!  Het was zwaar trappen en ik reed een hele tijd in het gezelschap van twee vrouwen waarvan eentje ook duidelijk last had om vooruit te komen.

Na 30 km bereikte ik de plaats van de bevoorrading op het erf van een hoeve in Ossendrecht.  Daar moet ik weer bij de laatsten geweest zijn, want er was nog slechts weinig beweging.  Buiten zachte wafels en drank was alles door de voorgangers verslonden geworden geweest!  Ik had honger en heb er drie wafels naar binnen gespeeld.  Ik vermoed dat de twee dames het niet goed meer zagen zitten, want ze vroegen of de tocht dadelijk nog door de bossen zou gaan en hoe ze eventueel langs verharde wegen weer naar de start konden geraken!  Zelf toch maar de moed opgebracht om de tocht verder te rijden zoals hij uitgestippeld was, ook al stonden de mannen van MTB Ossendrecht al paraat om met het wegnemen van de pijlen te beginnen!

We werden via een straat in de richting van de politieschool gevoerd.  Ik vroeg me af of de mannen van Ossendrecht ons via het onmogelijke pad achter de academie zouden sturen!  Ze deden het!  Dat pad ligt er eigenaardig genoeg in gewone omstandigheden altijd al nat bij, nu was het er een echte zooi met door de vorige deelnemers doorploegd slijk en plassen die de gehele breedte van het pad in beslag namen!  Wat een geploeter daar!  Via een zandweg naast een draadafsluiting bereikte ik de bossen van Stoppelbergen op de grens tussen Ossendrecht (Nederland) en Zandvliet (België).  Hier konden we rijden over de ontelbare paden die dit bos doorkruisen.  Op een kruispunt van zandwegen trof ik een splitsing tussen de routes van 20-45 km en 55 km.  Omdat ik deze omgeving in Stoppelbergen enigszins ken, er onlangs nog gereden had tijdens de tocht vanuit Kapellen (België), ik geen zin had om me af te beulen om de pijlenwegnemers voor te blijven en ik mijn buik vol had van het geploeter, heb ik deze extra lus wijselijk links laten liggen en de richting van de 45 km gevolgd.  De splitsing kwam er op 34 km van de start en het was intussen ook al 13.00 u!  Ik werd een pad naast een diep uitgesneden beek op gestuurd en zag dat de lus van de 55 km zich even verderop weer bij het gemeenschappelijke parcours voegde.  Er liepen enkele wandelaars rond.  Op 36,50 km trof ik opnieuw een splitsing tussen de routes van 20 km en 45-55 km.

Ik herkende de omgeving en wist daardoor dat we in de bossen reden die aansluiten achter het Moretusbos, het park rond het kasteel Ravenhof in Stabroek dat deels in België en deels in Nederland is gelegen!  Ik reed er tegen de richting van “mijn” eigen lokaal toertje in!  Hier in de omgeving hingen ook pijltjes van een georganiseerde wandeltocht en in een bocht, die er ook bij droog weer altijd slijkerig bij ligt, wandelde effectief een ouder echtpaar.  Hier in de omgeving liggen ook weer vele leuke paadjes met een aantal bultjes op en af.  Op 37 km bereikte ik “dé bult”, maar nu vanuit een richting tegengesteld aan deze die gebruikelijk door tochten wordt gekozen.  Aldus geraakt ik er gemakkelijker op!  Hij ligt in de buurt van de Antwerpse sportvelden en de kampeerplaats De Watertoren in Berendrecht (België).  Aan de mensen die er samentroepten te zien was de camping het vertrekpunt van de wandelingen.  Ik dook er omstreeks 38 km om 13.30 u weer de bossen in over zompige paden en passeerde een grenspaal op de landsgrens tussen Ossendrecht en Berendrecht.  Hier kreeg ik enkele mij bekende bospaadjes voor de wielen.  Even staan vloeken in een bocht waar rechtdoor ook een optie was en er geen pijl was opgehangen!  Ik hoopte dat de pijlen intussen niet weggenomen waren.  Het had geen ramp geweest, vermits ik een idee had van waar ik me ergens bevond!

Er kwam nog een treintje van drie toe en die gingen resoluut linksaf en dat bleek de juiste keuze te zijn.  Verderop hingen weer pijlen.  Ik ben dan een tijdje in het zog van deze drie mannen kunnen blijven rijden.  De bekende “put” lieten de mannen van Ossendrecht helaas links liggen.  We reden nog over verschillende bospaden doorheen het gebied Stoppelbergen om na 42 km het asfalt fietspad naast de zandwegen Scheidreef en Grote Stoppelbergen te bereiken.  Dat fietspad valt samen met de grens tussen België en Nederland.  Ter hoogte van de boshut doken we weer het bos in.  Achter de afsluiting van de nudistencamping Athena was het bospad onberijdbaar geworden tengevolge van boswerken die er blijkbaar recent gestart zijn.  Er werden daar een aantal bomen geveld.  Het brede pad was compleet in de vernieling gereden!  En zeggen dat men hier bikers niet altijd graag ziet komen!  Ze rijden zogezegd de bospaden stuk!  44,50 km.  Na nog een rondje over de vele paden in deze omgeving reden we nogmaals naast Athena om er het bos te verlaten.  Vanaf 46 km volgde een stukje asfalt, een verademing na het vele duwen, om anderhalve kilometer nog eens gemarteld te worden door een met water oververzadigde veldweg richting Ossendrecht.  Die bracht me tot aan het grasspoor dat langs het dorp loopt om dan omstreeks 14.00 u de startplaats weer te bereiken met bijna 49 km op het tellertje.

Daar was buiten geen leven meer te bespeuren, de bikewash was al opgeruimd.  Omdat er nog twee bikers toekwamen die hun fiets stalden en naar binnen gingen, ook maar besloten om binnen nog een kijkje te gaan nemen en eventueel wat te drinken.  Dat bleek een goede beslissing, want zo kreeg ik Ward en diens schoonbroer Frans nog even te zien!  Bovendien zaten Dennis, Guy (rubber-12), Jan en Berten (Mtbiker from Berendrecht) nog bijeen aan een tafeltje.  Daarnaast nog een handvol bikers van eenzelfde club die ik nog al te zien kreeg op tochten in de Antwerpse Kempen.  De vier kompanen zullen direct aan mijn gezicht gezien hebben dat ik het vandaag zwaar te verduren had gekregen!  Ik heb meteen gezegd dat “degene die zou beweren dat het parcours goed berijdbaar was, niet zijn beste dag zou beleven”!  Met dat viertal is er altijd wel ambiance zodat we nog een lekkere beet hebben kunnen weglachen alvorens ze huiswaarts trokken.  Het deed de zware dobber die achter me lag al snel weer vergeten!  Nadat ook het laatste duo in het zaaltje was opgestapt ben ik ook huiswaarts vertrokken.  Ik had wat medelijden met de opruimende dames die achterbleven met de vuile stoelen!  Mij wachtte nog de 15 km weer naar huis zodat ik de dag met zo’n 80 km in totaal kon afsluiten.  Ter hoogte van het kasteel Ravenhof eventjes tot aan de grote baan in het centrum gereden waar op de grens tussen het Belgische Putte-Stabroek en het Nederlandse Putte-Woensdrecht op zondag altijd een kraam met gebraden kippen, ribbetjes, gebakken aardappeltjes en dies meer staat.  Als ik daar op straat ter plekke een halve kip sta af te kluiven op een zondag, dan betekent dit dat de winter in aantocht of bezig is en ik teruggekeerd ben van een toertocht in de eigen streek.  Om dan thuis bij het schoonmaken vast te stellen dat deze moddertocht een ware aanslag had gepleegd op alle bewegende onderdelen van m’n dierbaar vehikel!  Dat deze streek er zelfs bij nat weer droog bij ligt is een bewering die naar het land der fabels kan verwezen worden!  Nat is nat, ook in Ossendrecht!  Nog een geluk dat de regen tijdens de tocht beperkt bleef tot enkele buien.  Het is maar te hopen dat de bikers die voor een eerste keer deze streek verkenden het nadien niet voor bekeken houden, want er valt hier nog moois te beleven en het ligt er beslist niet altijd zo modderig bij!  Het zal op veel plaatsen wel zo geweest zijn!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Om 9.00 u was ik op pad, vrij vroeg volgens mijn maatstaven.  Omdat men voor de langste toer diende in te schrijven tussen 8.30 u en 9.00 u.  Het ging via nette straten de woonwijk waarin de sportzaal gelegen was uit.  Tot 3,50 km volgden een aantal vrij zompige tot zeer natte veldwegen met een ferm aanzuigende ondergrond.  Ik hoopte dat het niet de hele rit van dat zou zijn.  Ik had namelijk getwijfeld tussen de tochten in Terheijden en Hilvarenbeek en het feit dat ik op een kaart had gezien dat er nogal wat bossen rond Hilvarenbeek liggen, had dit mijn keuze bepaald.  Ik hoopte dus snel in de bossen te kunnen rijden!  Er stond bovendien een fikse tegenwind en de vele bikers vlogen me langs alle kanten voorbij!  Toen er eentje voorbijstak en daarmee door een plas reed, vloog er een kwak slijk recht in mijn oog!  Net nadat ik al een hele week last had gehad van een irritante zandkorrel die maar niet wilde weggaan!  En nu dat die eindelijk weg was kreeg ik weer de volle laag!  Door een paljas zonder geduld!

Mijn wens werd vervuld en we doken het bos in waarin zich een uitgestippelde trimbaan bevond, een loopparcours met sportieve opdrachten.  In Vlaanderen spreken we van een fit-o-meter.  We kregen er leuke singletracks, maar de natte bodem zoog toch ferm aan!  Kort na de start werd ik al op de gevoelige plaat vastgelegd door een fotograaf!    Op dik 5 km diende zich een eerste splitsing aan waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-75 km.  9.20 u.  Tot 7,75 km konden we ons uitleven op bospaden en singletracks over afwisselend droge en natte ondergrond en de passage van enkele vettige modderige plekken.  Aan de rand van een bos reed ik voorbij het Beeks Boshuis, vermoedelijk één of ander buitenhuis.  Verderop ging het rechtsaf over het erf van een boerenhof om er door een aantal seingevers, zeker vier of vijf, naar de overkant van een drukker baantje geholpen te worden!

In het knappe bos aan de andere kant van de straat konden de bikers hun hartje ophalen op leuke singletracks met bulten op en af.  De ondergrond lag er vrij droog met hier en daar enkele plassen.  Omstreeks 10,80 km kreeg ik aan mijn rechterkant een draadafsluiting te zien waarachter reeën rondliepen.  Mijn eerste gedacht was dat dit de achterzijde van de Spartelvijver was, een plek die ik daags voordien was voorbijgereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Weelde.  Dat had best gekund, want beide tochten passeerden elkaar bij nader toezien op een boogscheut van elkaar!  Maar het feit dat ik het Beeks Boshuis was gepasseerd en op de snelweg een wegwijzer richting Beekse Bergen had zien staan en hier dieren zag rondlopen, deed mijn eurocent vallen.  Ik ben er enkele jaren geleden ooit eens geweest in het gezelschap van vrienden met kleine kinderen.  9.50 u.  Korte tijd later arriveerde ik op 12 km weer aan dezelfde oversteekplaats en kwam er een einde aan de lus.  Ik heb aan één van de seingevers dan gevraagd of ik zonet de Beekse Bergen was gepasseerd!  Inderdaad!

Na zompige zanddreven waarover het stevig doorduwen was bereikte ik ter hoogte van een slagboom omstreeks 14 km de grote bossen van het domein Gorp en Roovert.  Landgoed Gorp en Roovert is een uitgestrekt landgoed (1200 ha) met oude loof-, naald- en gemengde bossen, cultuurgronden, heide, vennen en over een lengte van vijf kilometer een nog volop meanderende Rovertse Leij met enkele afgesneden oude zijarmen. Het landgoed is in het bezit van de familie Van Puijenbroek en toegankelijk gemaakt voor het publiek.  Het landgoed Gorp en Roovert bevindt zich in het grensgebied tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel en vormt in meer dan één opzicht een merkwaardige streek. Een grenspaal uit 1843 voor de brug is getooid met de Nederlandse Leeuw aan de ene, en de Belgische Leeuw aan de andere kant. Het bruggetje loopt over de van België komende Leij, een beek die hier nog in natuurlijke staat verkeert.  Het gebied bestaat uit oude loof-, naald- en gemengde bossen, heide en enkele vennen, waarvan Haneven, Biesbosch, Papschot en Bankven de belangrijkste zijn. Het Papschot wordt omringd door een vochtig heidegebied.  De bossen langs de Rovertse Leij zijn het meest interessant.  Naast bos en natuurgebied bezit het landgoed ook landbouwgronden.  De naam van het gebied kwam me bekend voor en ik vermoed dat ik er ooit al gereden heb tijdens een toertocht vanuit het Belgische Poppel.

Eerst reed ik er door een knap bos met imposante dennenbomen die een scherpe dennengeur verspreidden.  Op 15 km bereikte ik een zandweg op de rand tussen bos en velden en grenzend aan een stukje bewoonde wereld.  Ik deelde er het pad met wandelaars.  Na het passeren van een smal houten brugje reed ik een gebied met heide en bos in.  Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 45 km en 75 km.  Het was toen 10.15 u, dus ik was al een dik uur onderweg!  Een klein rekensommetje leerde me dat ik voor de langste tocht nog ettelijke uren onderweg zou zijn!  Vermits de periode om voor de lange rit te starten beperkt was tot een half uur, vermoedde ik dat de organiserende club wel eens vrij snel zou overgaan tot het opruimen van de pijlen!  Omdat ik bovendien niet wist waaraan ik me nog kon verwachten, achtte ik het raadzamer van niet het onderste uit de kan te halen.  Ik kon beter genieten van een kortere rit dan me af te peigeren voor de 75 km teneinde tijdig weer binnen te lopen!  Dus gekozen voor de 45 km.  Achteraf heb ik het me niet beklaagd van deze beslissing genomen te hebben, ook al heb ik daardoor misschien een aantal mooie stukken gemist!

De omgeving was beslist zeer mooi en ik werd in de richting gestuurd van een grote bosvijver waarin enkele met bomen begroeide eilandjes lagen.  Even halt gehouden aan deze mooie plek waarboven de lucht blauw kleurde en de zon doorbrak.  Een moeder en kind speelden er met hun hond die zich vermaakte met het terughalen van een in de vijver geworpen tak!  16 km.  De tocht voerde me uit het bos en over een klinkerbaantje om een volgende strook bos in te duiken.  Ook daar passeerde ik omstreeks 18,50 km een mooie bosvijver en reed er op de rand tussen bos en velden.  Er volgden zompige bospaden met plassen.  Bordjes gewaagden van een privaat domein met de melding dat het voor iedereen vrij toegankelijk was.  We werden over een zeer mooi pad geleid.  Hier werd de rit even wat meer technisch omwille van het alomtegenwoordige slijk en de vele wortels.  We reden er ook eventjes langsheen een beek, vermoedelijk de Rovertse Leij of één van haar zijtakken.  Hier konden we genieten van een prachtig stukje op deze toertocht.

Op 21 km passeerde ik een in het bos gelegen huis met schuur.  10.45 u.  In een knap beukenbos kreeg ik weer een kleine vijver met eiland te zien.  Het zag er allemaal vrij woest uit.  Een mooi paadje leidde me weer langsheen de Rovertse Leij die zich er met vele bochtjes door het bos van Gorp en Roovert slingerde.  Aan een brugje kruiste ik de beek om er op de andere oever op mijn stappen terug te keren.  De omgeving was er bijzonder knap.  Omstreeks 24 km had ik de indruk dat de route van 75 km zich weer bij de basislus voegde.  Ik reed er weer door een beukenbos met grote bomen en over een bruin tapijt van afgevallen bladeren.  Daar had een fotograaf van www.bekijkenbestel.nl postgevat om de passanten te vereeuwigen.  11.05 u.  Korte tijd later bereikte ik de pauzeplaats in een oude schuur op 26,50 km van de start aan de rand van het domeinbos Gorp en Roovert.  Om 11.15 u was ik dan ruim twee uren aan het rijden, dus ik vorderde al bij al maar traag en ik was blij dat ik niet voor de langste toer had gekozen.  Het kommetje snert, een dikke erwtensoep met schijfjes rookworst, smaakte me en je kon er ook peperkoek eten en bekertjes sportdrank en thee drinken.  Misschien moeten de mensen van RTC Hilvarenbeek overwegen om eens een Tupperware-party te organiseren en zich een schenkkan aanschaffen.  Dat is iets handiger en hygiënischer dan het ene bekertje met het andere te vullen met telkens de vingers in de emmer drank!  Er kwamen een aantal Vlaamse dames toe die op zoek gingen naar hun kwijtgespeelde metgezellen.  Een tiental minuten gerust en om 11.25 u weer op pad.

Na een paadje op de rand tussen bos en veld en met veel tegenwind, bereikte ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 45-75 km.  Na een stukje bos en een lang paadje, recht op recht, tussen bos en veld, bereikte ik kort na de stop een stukje open heide en de splitsing tussen de 45 km en de 75 km.  De route van 75 km deed de stop en deze plek twee keren aan.  Bij een eerste passage diende men rechtdoor te rijden, bij de tweede passage mee de richting van de 45 km te volgen.  Het bordje rechtdoor was ofwel omgevallen, ofwel uitgetrokken en neergelegd omdat de lange toer misschien niet meer toegankelijk was.  Dat doet men nog op plaatsen in Nederland.  Vanaf een bepaald ogenblik wordt de langste toer gesloten.  Er volgde de doortocht van lichtere bossen op bredere zandwegen over een aanzuigende ondergrond.  Ik reed er geregeld in het zog van een bikend koppel dat me inhaalde of door mij weer ingehaald werd.  Ik zou omzeggens samen met hen arriveren.  De mannelijke helft liep soms te voet omdat hij duizelig was tengevolge van pijn in zijn nek.

Op 31 km reed ik over een bospad voorbij een aantal nette weekendhuizen met mooi aangelegde tuintjes om een kilometer verder het domein De Utrecht te bereiken.  Ik bevond me toen exact op de grens tussen Nederland en België aan een straat die Tulderheyde heet in het Belgische Poppel.  Landgoed de Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden.  Het landgoed sluit in het noorden aan op de Rovertsche Heide, in het oosten op de Neterselse Heide en de Wellenseindse Heide, en in het zuiden op de Turnhoutse Heide. Aan de westzijde bevindt zich de Belgisch-Nederlandse grens, met aan de Belgische zijde eveneens een uitgestrekt ontginningsgebied met naaldbossen en landbouwgrond.  Ik doorkruiste er knappe en lekker geurende bossen, soms reed ik over paden op de grens tussen bos en velden.  Een bosvijver waarin de wortels van een omgevallen boom nog boven water uit staken trok mijn aandacht op 34 km.  In de omgeving hoorde ik schietgeluiden van vermoedelijk jagers.

Ik trof mooie paden en singletracks met omstreeks 35 km wel een iets lastiger stuk met putten en slijk.  Ik reed er in het zog van een man en een vrouw.  Deze laatste kliefde overal zonder verpinken door, terwijl haar man op een slijkerige plek onderuit ging en ik zelf ook ternauwernood aan een valpartij ontsnapte!  En deze dame was toch niet meer van de jongste!  Knappe singletracks leidden me tot op een kruispunt van boswegen waar twee mannen van de organiserende club postgevat hadden aan een megagrote waterplas!  Ze gaven richtlijnen voor een veilige passage.  Ik zag er iemand bijna te water gaan zodat het me veiliger leek van even een ommetje te maken!  Mijn voorbeeld werd al snel opgevolgd door degenen die nog toekwamen.  Ik grapte naar de twee mannen of ze er misschien op wacht stonden in de hoop ons in het water te zien vallen!  12.20 u.  De twee Vlaamse vrouwen die ik daarstraks aan de pauze had zien toekomen arriveerden ook op deze plek.

Op bijna 39 km kwam er een einde aan de mooie lus over de Rovertsche Heide in de omgeving van Esbeek, bekend van de jaarlijkse lichtjestocht waarvan de tickets vorige editie op tijd van een half uur uitverkocht waren!  Ik heb toen via een bevriend biker uit Roosendaal een niet gebruikt ticket kunnen overkopen om voor de eerste keer te kunnen zien wat deze populaire lichtjestocht te bieden heeft!

Vanaf een breed pad aan de zijkant van een bos volgden nog enkele lussen die telkens weer op dit pad eindigden.  Op 43 km konden we nog een laatste keer alle registers open trekken en genieten van een prachtig stuk woest bos op de Rovertsche Heide.  Twee kilometer verder bereed ik een knap bospad over bulten op en af!  Pas op 45,50 km voelde ik voor het eerst sinds lang weer asfalt onder de wielen ter hoogte van een baantje dat Groot Lo heet.  Dat was het sein dat het einde in zicht kwam.  Via enkele asfaltbaantjes bereikte ik om 13.15 u opnieuw het sportcentrum aan de J. F. Kennedylaan in Hilvarenbeek.  Dit alles na een tocht waarvan men zonder liegen kan beweren dat hij voor 95% door de prachtige bossen trekt en voor 99% over onverharde paden gaat!  Ik had me geen seconde beklaagd over m’n keuze om naar hier te komen rijden.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen bleef het de ganse tocht droog met zelfs een mooie herfstzon en wel veel wind!  Nog samen met enkele anderen gebruik kunnen maken van de afspuitinstallatie, terwijl de mannen al in de aanslag stonden om deze op te ruimen.  Me in de cafetaria van het sportcomplex nog getrakteerd op een koffie en een cola in het gezelschap van de laatste groepjes bikers die daar nog bij elkaar zaten.  Een tijd later zag ik de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toekomen.  Alvorens huiswaarts te vertrekken nog even een rondje gereden in het centrum van Hilvarenbeek.  Een mooi en net dorp met een kerk met beiaard aan een groen, met bomen omzoomd groot dorpsplein en een gezellig centrum.  De hemel betrok grijs, we hadden het beste van de dag gehad.  De snelwegen in Nederland en België brachten me vlot weer thuis.  Tijdens het schoonmaken van m’n fiets kreeg ik het behoorlijk koud, maar na een hete douche kon ik de rest van de avond nog nagenieten van deze supermooie dag!  Een aanrader met een mooi parcours, zonder technische hoogstandjes, maar toch pittig!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

07-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax