het laatste kruispunt Klik op het bovenste item van de inhoudstafel en de inhoud van de blog keert zich.
20-06-2016
een verjaardag vieren in Plankendaal
Mathijsje heeft zijn 5de verjaardag gevierd in Plankendaal. Let en ik zijn met de trechtstreekse trein van Brugge naar Mechelen gereisd. Aan de achterkant van het station werden we opgewacht door Leen en Maarten en de kinderen. Er werd ook nog de verjaardag gevierd van de tweeling en van het oudste nichtje. We waren met een bende van zo'n 20 personen en persoontjes.
Een waar schimmenspel op één van de loopbruggen hoog boven de grond en ook de allerkleinsten zijn van de partij.
Oma Colette op de loopbrug.
Het is concentreren geblazen, daar zo hoog boven de begane grond. De kinderen komen hier graag en dan vooral omwille van het avontuur. Ook,en vooral omwille van de twee speelpleinen me allerhande toestellen. Het is leuk voor een kreupele opa om dat jong volkske zich te zien uileven.
De wandeling bij de vijver van Virelles duurde zo'n anderhalf uur. Ongelooflijk maar waar, het werd na 10 minuten volle zon tot het einde.
Dit waren dan enkele kunstwerken die te zien zijn op de wandeling aan de prachtige vijver.
Alles, maar dan ook alles ging de ecologische toer op.
In virelles staat ook de vlinderschuur met prachtige exotische exemplaren. Omdat we dit vorig jaar bezochten, reden we voorbij. Het was ook reeds na 12 u.
Dit is de bijnaam die ik in Congo kreeg van mijn leerlingen, toen ik nog les gaf. Les geven vergde van mij grote inspanningen. Er moest heel veel voorbereid worden waardoor ik geen tijd had voor uitstapjes of fietstochtjes. Ik was altijd op mijn eentje. Van daar kwam die naam 'de man alleen'.
Een ongeluk maakte na tien jaar een eind aan mijn leraren loopbaan. Ik kwam terug naar België en liep jaren lang verloren in het ene beroep na het andere. Mijn droom was uiteen gespat. Later kon ik die gedeeltekijk terug opnemen door aan asielzoekers Nederlands en Frans te leren. Raar maar waar maar dit deed ik ook gedurende 10 jaar.
Drie keer was ik op restaurant aan tafel met de familie van Colette en drie keer werd ik onwel. Ik heb er geen verklaring voor. Ja is er wel een verklaring voor? Het besluit is wel genomen:'Jij gaat niet meer mee naar maaltijden met mijn familie'. Colette heeft gesproken en ik wordt in volle werkelijkheid 'l'homme seul', wat ik reeds altijd ben geweest. De kloof van 18 jaar leeftijdsverschil eist nu zijn tol. Colette zorgt zeer goed voor mij maar we spreken zelden dezelfde taal. Voor haar stel ik te veel vragen waarop bijna nooit een klaar antwoord krijg.
Dochters trekken naar de papa uitgenomen mijn twee dochters die altijd maar op mijn kap zitten. Dit is geen inbeelding maar werkelijkheid. Ook daar heb ik geen verklaring voor.
En toch is het slechts nu pas dat ik me een beetje alleen begin te voelen zonder echt eenzaam te zijn.
Thuis voel ik me goed en in mijn tuin kan ik me nog nu en dan uitleven. Ik wordt stilaan oud en voel me af en toe versleten.
De aubergine of eierplant plant was in de serre omgevallen. Hoe kon dat nu want hevige wind is er daar nooit zoals buiten. Ik plaatste de plant recht en ondersteunde met een rietstok.
Dit was de oorzaak, een kanjer van een vrucht had door zijn gewicht de plant tegen de grond getrokken. De plant was half uit het zicht geraakt door een komkommerplant met zijn overvloed aan bladvorming.
Het is de eerste keer dat ik een paar auberginneplanten in de serre heb geplaatst. Jaren na mekaar werden ook een tweetal planten in de tuin gekweekt maar met ondermaatse vruchten en een opbrengt ver beneden de verwachting.
Moeder Colette houdt van fijne boontjes. Vorig jaar zaaide ik voor het eerst de soort 'velour' van Vilmorin, een slank paars boontje.
Het klonk meer als een bevel dan als een verzoek:'Volgend jaar moet je opnieuw die soort zaaien'. Dat heb ik dan maar braafjes uitgevoerd en het nieuwe resultaat is er vandaag 15 juli 2016.
Twintig minuten plukken en ongeveer de zelfde tijdsduur om ze te 'verlezen'. Ondertussen is Colette gaan bijpraten met een vriendin, zeg maar koffieklets. Morgen zal ze dan wellicht wonderen verrichten met die boontjes naar haar goesting.
Gisteren zondag, stonden Let en ik op punt om een fietstoerke te maken toen we onerwacht bezoek kregen. Een oud medewerkster van de musea kwam hier binnen gestoken met haar vriend. Ze waren een grote fietstocht aan het rijden en zijn behoorlijk lang gebleven. Zo is er van ons 'toerke' niets in huis gekomen.
Toen ik deze morgen om 4 u op stond voelde ik me ver van uitgerust. Ik was in de zetel in slaap gevallen bij een 'bond film'. Dat zegt reeds veel hé! Ik weet zelfs niet meer wanneer ik naar boven ben gegaan maar deze morgen werdt ik wakker kwart voor 4. Ik was klaar wakker met een zwaar hoofd. Een douchebeurt kikkerde mij wat op maar de goesting om aan de slaag te gaan in de serre is er niet.
De late venkel en de paksoi moet dringend verspeend worden. De pekel om de potjes te stampen is gemaakt en ligt te wachten. Er zijn reeds een deel potjes geperst (gestampt).
Reizen met Bert en sonja is altijd interessante afwisseling. De reis is voor een deel mede voorbereid door Marc Geens en zijn vrouw Greta. We logeerden in het Novotel in het centrum van Metz. Over de reis breng ik later wel enkele bijdragen.
Toen we op zondag avond terug thuis waren stelde in vast dat er heel wat moest worden geoogst.
komkommers en courgettes en ook tomaten in een emmer.
Oogst van drie dagen want de eerste dag had onze dochter geoogst.
De hombeek staakbonen zijn maar laat geplant geweest en is de eerste oogst op 1 augustus dan ook vrij laat.
En verrassende vaststelling is dat er een kruising is gebeurd met de 'Verlour' struikboon.
De dag na de reis bleef het mooie weer dat we in Frankrijk hadden nog één dag doorzetten. Zo was het heerlijk weer om zoveel te oogsten. Nu zitten we reeds 2 dagen met rotweer. Naar het weekend toe zou het zonniger en dus zachter worden.
Onze eerste stop was na 148 km in Wepion 'Jardin des petit fruits' en een eindje verder een lekker 'croisant ontbijt'. Er viel zo nu en dan een beetje motregen gedurende het bezoek van de tuin.
215km verder, reeds een eindje in Frankrijk bezochten we het 'Centre Pompidou' in Metz. Daar moesten we ongeveer een uur wachten vooraleer ons middagmaal werd opgediend. Daardoor kwam het bezoek aan het museum in het gedrang. Met Marc Deketelaere als begeleider leerde ik heel veel bij over de constructie van het gebouw maar ook over de kunst.
Vanaf dan werden de verplaatsingen eerder kort. 9 km was het rijden tot aan het huis van Robert Schuman. Hij wordt beschouwd als de vader van Europa. Het huis ligt op een hoogte en voor mij was dat van het goede te veel.320m klimmen met +/- 10% klimhelling. Let heeft mij geholpen maar ik was zo moe dat ik enkel de film over Schuman zag, in de kelderruimte. Ik ben dan nog even in de mooie tuin geweest en mijn kaars was opgebrand. Terwijl Let met onze groep het huis van Schuman bezocht met een gids heeft Sonia, de vrouw van Bert mij langzaam naar beneden gebracht naar de bus.
Na 9km rijden kwamen we in het centrum van Metz aan bij het Novotel waar we drie keer overnachten. Ontbijt en avondmaal konden door de beugel zonder hoogvliegers te zijn. De ommelet was o.a. gemaakt met eierpoeder. Het avondmaal bevatte zeer weinig groenten.
Deze eerste dag kenmerkte zich door het niet nemen van foto's. In wepion was het te nat. In centre Pompidou mocht je niet fotograferen. In het domein Schuman was ik zo uitgeput dat ik er niet eens aan dacht beelden te schieten.
Kort na het avondmaal viel ik als een blok in mijn om de volgende morgen fris wakker te worden.
De zomer zit raar in mekaar. Meer kwakkeldagen dan zonnige is ons lot. Het is 15 augustus en eerder mooi weer. Staalblauwe hemels kregen we enkel in de morgen en soms de avond. Een hele dag staalblauwe hemels zijn dit jaar niet aan ons besteed.
Ik belande ongeveer een week geleden op de spoedafdeling van AZ St Jan in Brugge. Mijn linker been had een oppervlakkige wonde waar de huid was afgerukt zo'n 5 x 5 cm. Ik verloor heel wat bloed maar de ziekenwagen was er na ongeveer 5 minuten en 15 minuten later lag ik op een rolbed in St Jan. Het duurde goed 2u vooraleer mijn been werd gehecht. De genezing gaat traag en veel op de PC veroeven zit er niet in. Mijn been moet omhoog liggen en om de andere dag wordt het verband vervangen. Bij weer als vandaag kan dat buiten, in de zon of in de schaduw.
Het was een bijzondere dag die begon met het bezoek aan een biowijgaard met de restanten van een Romeins aquaduct. De foto's spreken grotendeels voor zichzelf.
Bert en de wijnboer, de twee hoofdfiguren bij dit bezoek.
De aquaduct. De groep op weg naar de proeverij.
Zicht op een deel van de instalatie.
De meesten van ons kochten enkele flessen wijn die heerlijk smaakt.
Na de wijngaard en de proeverij kwamen er nog enkel interesessante tuinen of bezoeken.Ik had het niet gemakkelijk maar kon toch van enkele zaken genieten. Ik vergat al eens mijn fototoestel en dan kan je daar enkel over schrijven. Toch verkies ik boven al de taal van het beeld.
'Garten der sinne in Mertzig', dat was echt de moeite en had ik mijn aparaat bij.
Deze tuin bekoorde mij het meest 'Garten der sinne in Mertzig.
Het was een heerlijke reis en het hotel midden in de stad. Het gaf ons de gelegenheid om de bruisende stad Metz elke dag van uit een ander oogpunt te bekijken. Het eten kon er mee door onder een hoogvlieger te zijn zoals die keer in Duitsland in dat Congres hotel. Onze dank gaat vooral uit naar Bert en Sonja en naar Marc en Greta die de reis hadden voorbereid. Op de terugreis hadden we een tamelijk oponthoud door een controle van Paul, onze chaufeur om te zien of hij in orde was met zijn toegstane rij - uren.
Het kan gebeuren dat even alles stilligt en wat rust nodig is De laatste maand ben ik zo goed als niet op mijn blog geweest. Het is een poos geleden dat ik een nieuwe bijdrage bracht. Ik keek elke dag naar een film en probeerde veel te lezen maar dat lukte niet elke dag. De dagen dat ik las was dat dan ook een paar uren en soms meer. Alles mag maar niet moet in feite nog. Alleen de tuin kan soms dwingend zijn. Nu de kwetsuur op mijn been na 7 weken weer dicht is maar nog wel broos kom ik weer duidelijk in beweging. De pompoenen zijn geoogst en de laatste courgette gesneden. Enkel de komkommers geven nog regelmatig om de twee dagen elk een vrucht. De tijd van de aanleg van een jaarlijkse aanleg van een kompost is aangebroken. Dan hebben we mest vandoen en die moet gehaald worden in de paardenstallen op een 500m van hier. Als mijn broer komt helpen halen we er 5 en ik probeer de andere dagen toch 1 kruiwagen te halen. Als er mest is, is er ook groenafval nodig en dan moet ik de bovenvijver kaal knippen zodat het net, om vallende bladeren op te vangen, kan over het water gespannen worden. Het is een periode van intens werken. Dan juist moet ik voorzichtig zijn om mijn onstuimigheid binnen de perken te houden.
Vanaf nu wordt mijn blog puur dagboek met weinig of geen foto's meer.
Mijn rug speelt mij parten. In mijn elan om terug op conditie te komen ben ik waarschijnlijk een beetje te diep gegaan. Nu heb ik mezelfd enkele dagen rust op gelegd. Meer dan eventjes wandelen in de tuin zit er voorlopig niet in. Acht weken moest ik rusten omwille van een diepe been blesure. Nu struikelde ik en kwetste ik een deel van mijn linker arm. Het verband is nog niet van mijn been en er ligt nu een verband op mijn arm. Mijn linkerkant is gehavend en mijn rechterkant kwam er van af met enkele blauwe plekken. Dat ik nu niet kan buren bij kunstenaars moet ik er spijtig genoeg bij nemen.
Reeds lang had ik de gewoonte om op te staan om vier uur. Nu is die gewoonte aan het afbrokkelen. De grootste oorzaak is de toenemende reuma. Mijn vingers beginnen te misvormen en de wijsvingers zijn de eerste.De middenvinger van elke hand kan ik soms niet meer strekken. Ze staan dan gekromd en er op duwen heeft geen zin. Ik heb in feite nooit moeite gehad om vroeg op te staan. Vroeger was dat een vlotte gewoonte maar nu heb ik een motivatie nodig. Volgende woensdag wordt ik 79 jaar en ik mag niet klagen hoor. Het al geen gewone dag worden. Je voelt dat het niet meer is zoals jaren terug. De meeste werken kan je nog aan maar ritme moet je zo wie zo minderen.
Vandaag, zaterdag 22 oktober vieren we feest. Oma is reeds een paar dagen in de weer om alles aan te kopen wat nodig is. Gisteren heeft ze het feestmaal reeds klaar gemaakt zodat ze ook vandaag kan meegenieten aan tafel. Voor de kinderen en kleinkinderen is het feest omdat opa jarig wordt. Het feest heeft enkele dagen eerder plaats om praktische redenen. Opa wordt 79 jaar en is meestal nog goed te been. Ja hoor...meestal. Voor opa is het feest omdat de kinderen en kleinkinderen hier allemaal samen zullen zijn. Als je 79 wordt moet je meer opletten dan vieren. En ik als 79 jarige opa voel ik me dankbaar dat ik er nog ben en nog de tuin kan beredderen. Ik kan nog tamelijk uit de voeten en dat voelt aan als een luxe. Zo nu en dan loop ik een kwetsuur op maar dat moet ik er bij nemen. De hele dag stil zitten is niet aan mij besteed. Maar ook zo nu en dan kan ik genieten als het jonge volkje op bezoek komt.
Tegen de middag waren we voltallig plus een ongeborene die verwacht wordt tegen april. De jongste dochter is in verwachting van een tweede kind. Hun oudste wordt twee jaar in januari en kwam vermoeid toe. Hij at weinig en werd naar bed gebracht.Toen ik naar boven ging om eveneens te rusten lag kleine nog te tieren. Ik ben er naar toe gegaan en zei dat opa ook een beetje wou slapen. Ik legde me op het grote bed in dezelfde kamer en heb de kleine niet meer gehoord. Om half drie is de kleine dan wakker geworden omdat oma een beetje te geestdriftig mijn petekind en haar familie verwelkomde. Zelf was ik een kwartiertje vroeger stilletjes opgestaan en de peuter lag nog in een diepe slaap. De door oma zelfgebakken taarten zonder eieren vielen echt in de smaak. De jongste van onze oudste dochter is alergisch aan eieren. Dan was er om zes uur nog een kaaspla met plaatselijke kazen. De ene soort kreeg zoals gewoonlijk de voorkeur boven andere soorten. Pas woensdag wordt ik 79 jaar.
Het gaat allemaal in perioden. Als het kouder wordt vergeet ik vlugger iets. Dan voel ik mij ongemakkelijk. Ik ben een buitenmens en dat, liever in de zon dan in de regen of de kou. Vorig jaar vergat ik een cadaubon te verzilveren. Dit jaar kreeg ik er opnieuw één. Deze middag wilde ik met Colette mee naar Brugge toen ze vertrok naar de naailes. Ik moest het afgelasten omwille van buikloop. In de loop van de namiddag beterde het en ik nam de bus van vijf voor drie naar Brugge en ik kon om 5u terugkomen met Colette. Ik koos in de Fnack voor 'Tekenen voor dummies'. Terwijl ik in Brugge was stak in door naar de Ezelstraat om nog een pot rode verf te kopen bij Françoise. Ik wil graag een laatste keer mee doen aan de kunstroute van Roderick in Oudenburg. Sedertmijn ziekte jaar 2013ben ik helemaal stil gevallen op gebied van kunst. Het is voortdurend iets geweest. Ik ben er zodanig uitgraakt dat ik mij een paar boeken wilde aanschaffen over tekenen en schilderen. Maar door voortdurende vermoeidheid is het er nog niet van gekomen om te herstarten. Enkele pogingen liepen op niets uit. Toen ik thuis kwam stelde ik vast dat ik hetzelde boek mee had als vorig jaar. Toen twijfelde ik tussen tekenen en schilderen met olieverf. Dus moest ik terug naar Brugge om te wisselen. Zo heb ik ze nu allebei. Nu nog tijd vrij maken om ze te bestuderen en toe te passen. Mijn besluit staat vast: Voor panielen schilder ik met acrylverf maar voor de doeken ga ik terug naar olieverf.
Gisteren werd ik 79 jaar vol en ben ik vandaag gegonnen aan mijn 80ste levensjaar. Een sterk gevoel van ongeloof vervulde mij. Ben ik werkelijk reeds 79 jaar? De laatste 3 jaar zijn een gesukkel van jewelste geweest. In de tuin ben ik nog wel zeer actief maar mijn broer Gerard doet er het zwaarste werk. Elke woensdag is hij paraat. Op het vlak van kunst lig ik helemaal stil. Ik wil herbeginnen maar het wil maar niet lukken. Het is mijn vurige wens nog eenmaal deel te nemen aan de Roderick kunstroute in Oudenburg. Omdat ik gisteren terug ben gegaan naar Brugge ben ik vandaag zo vermoeid dat ik nog bijna niets deed. Ook zit ik tot morgen nog alleen omdat Let Naar Mechelen is om even op de kinderen te passen.
