Er komt leven in de natuur. Er komt vooral stilaan kleur in de tuin..
Ik moet mezelf verplichten om op stap te gaan.
Eens in open veld is er nog weinig nieuw leven te bespeuren in de open natuur.
Hier zijn wind en natte natuurelementen de baas.
Als je hier wandelt, zet je einde februari je kraag recht.
Hier kan de koude Noorden wind, dwars door je heen blazen, dan toch figuurlijk gesproken.

Een stukje weg dat beter de naam dreef zou dragen.


Een geklasseerde poldervlakte die de naam 'De Schobiak' kreeg.

Een roestend museumstuk (hooischudder) op een stukje weide achter een wildedoornhaag.

Woensdag heb ik een half uur in de serre gewerkt. Mijn broer Gerard had salade meegebracht. Hij heeft ze zelf geplant.
Het klaar leggen van de grond vergt aandacht want tegen dat ik het heb uitgelegd ben ik ermee klaar.
Dat was buiten mijn gebrek aan conditie gerekend. Plots speelde mijn rug op en dat was het teken om op te houden. De dag erop deed ik het noodgedwongen zeer kalm aan.
Je moet je pijngrens verleggen, akkoord, maar je mag niet overdrijven.
Vandaag zal een korte wandeling voldoende zijn.
Op de terugweg heb ik drie keer moeten neer zitten.
Eén keer zat ik eventjesop een lage vensterbank, één keer op een laag muurtje en de laatste keer op een rustbank.
Ik heb voelbaar mijn pijngrens verlegd.

26-02-2016 om 00:00 geschreven door zien d