Geloven in inspiratie is iets
Hard je best doen als die niet komt is iets anders.
Met weinig moeite als van zelf de woorden laten vloeien of moeizaam een stuk samen zwoegen.
Zal jij het verschil merken?

De Muze op bezoek hebben, daar verlangt elke schrijver naar.
Toch moet je altijd moeite en inzet opbrengen, muze of niet.

Ze was pril, mooi en fris maar zeker geen pop.
Toch is ze mijn muze niet maar mijn vrouw.
Ik had het bij voorkeur anders verlangt.
Bij een muze ken je geen gebreken. Komen die toch bloot, dan is ze muze af.
Op kunstvlak klikt het niet en ze wil niet poseren.
'Daar heb ik geen tijd voor' zegt ze steeds maar.
Ze is mijn goudklompje, mijn engelbewaarder en mijn minister fan finaciën.
Ze is de ideale vrouw maar als muze heeft ze geen troeven.
Ze staat veel te veel op orde en een kunstenaar regelmatig terecht wijzen kan geen muzeband scheppen.

Toen ontmoette ik mijn muze in de bibliotheek.
Fris mooi en gevat maar ze groeide van mij weg.
De muze is een vrouw zonder fouten.
Of tenminste heb je niet de gelegenheid om die te leren kennen.
Mannen en vrouwen zonder fouten?  Ken jij er?
Van mijn schat heb ik wel een muze foto

maar van mijn ex muze heb ik niets.
Zij zweeft op het lot, dat haar onverwacht laat komen en ook weer gaan.
Een muze neemt beslag van een persoon die gewoonlijk van niets weet maar het weten mag.
Ik zag mijn muze om de drie weken, tenzij ze niet van dienst was.
De bibliotheek verhuisde naar een nieuw gebouw en de uitleenautomaten namen over.
Gelukkig kon ik maar laat een beetje overweg met die uitleen gevallen.
Zo moest ze me telkens komen helpen.
Die ver gedreven onhandigheid met die automaten is nooit gespeeld maar aangeboren.

Ik werd ziek en schilderde een hele tijd niet meer.
Ik kapte geen beelden meer en boetseren viel ook uit de boot.
Nu probeer ik nog elk jaar een groot paneel te creëren maar de rest lukt niet meer.
In het begin tekende ik nog wel maar de inspiratie verdween met de mooie muze.
Als ik in de zomer aan de vijver zit komt ze in de gedaante van een waterjuffer.
Ze zweeft dan boven het water of laat zich drinkend neer tot rakelings boven een nat blad van de waterlelie.
Zo denk ik nog wel eens aan Natasja.

Het is meer dan een jaar geleden dat ik nog naar de bibliotheek ben geweest.
Er liggen hier thuis teveel ongelezen boeken.
Ondertussen gaat tekenen moeizaam en soms pijnlijk.
Handen worden mee oud en raken versleten of reumatisch.
Dan zijn mijn vingers stijf en krakend.

Heb ik veel gewerkt in mijn leven?
Ja, ik denk het wel, al kan je dat moeilijk inschatten.
Alles is ook zo relatief en in perioden.
Nu ben ik in de winter veel ziek. Ziek zijn heeft weinig invloed op de muze.

Het is nu alsof ik een onbekende muze op bezoek heb.
Een woorden- muze met een aangename stem praat als het ware alles rechtstreeks in mijn oor.
Ik durf haar niet te noemen of benoemen.
'Als je dit leest o ongenoemde woorden- muze mag je er gerust naar vragen.'
Onze gesprekken liggen soms heel ver uit mekaar, meestal gehuld in toevalligheid.
Ik zal het niet forceren want dan breekt de ban.
Een muze, dat is de vrijheid zelve.
Als jij het zou willen forceren dan blijft ze weg. Dan ben je muze af.