Een impressie van een leuke optocht op zondagmiddag 6 maart 2011, tijdens mijn filmen kwam ineens Victor Reinier uit de serie Flikken Maastricht voor mijn camera, dit buitenkansje liet ik mij niet ontgaan, er werden om mij heen opnames gemaakt voor 2012, misschien wel de "Carnavalsmoord"? wie zal het zeggen, ik zei nog tegen hem, we voelen ons nu echt veilig, hij moest erom lachen.
Toen ik nog werkte in de Gevangenis van Maastricht moest ik iets zoeken in de Archiefruimte, daar lagen veel oude boeken en registers, ook werden daar goederen bewaard uit het verleden. Ik vond een miserabel boekje, met getypte tekst en heel eenvoudig samengebonden. Ik begon te lezen en kwam terecht in een gedichtenbundeltje geschreven door Jaap Sickenga, een verzetsstrijder, gevangen gezet op 31 augustus 1941, eerst in Scheveningen later in het Minderbroedersklooster te Maastricht. In beide heb ik gewerkt, dat is al frappant. Deze jongeman is op 23 jarige leeftijd gefusilleerd op 11 mei 1942.
Ik werd heel diep getroffen door een aantal weergaloze gedichten, begonnen op 1 mei 1942 t/m 7 mei 1942 schrijft Jaap Sickenga zijn gedichten, wat een prachtige gave had deze jonge man. Met deze wil ik Jaap Sickenga in de herinnering brengen en samen met hem al die andere helden, die hun leven hebben gegeven. Ik zal iedere week een aantal gedichten hier plaatsen.
Iets over de foto:
Het herdenkingsmonument bij "Jaglust" te Bilthoven is opgericht ter nagedachtenis aan alle burgers en militairen die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen in oorlogsituaties en bij vredesmissies. In het bijzonder worden elf plaatsgenoten herdacht die in het verzet tegen de bezetter zijn omgekomen, te weten: H.J. van Aalderen, M. Balk, P.J. ter Beek, A.P.M. Fauchney, A.J. van Ginkel, M.J. Groen, J.G.A. van Medenbach de Rooy, J. SICKENGA, H.J.H. van Tarel, J.W. Vermaak, S. de Wolf.
Het monument is onthuld op 13 december 1958 door Ir. Maas Geesteranus, nadat een grote inzameling onder de bevolking was gehouden, kon het gedenkteken gerealiseerd worden.
1-5-1942
Laat het goed geweest zijn, onze daden - of misschien ook verkeerd - Voor hooger doel ons te offren hebben wij tenminste geleerd.
Is dit niet de zin van het leven - en misschien ook van de dood - te leren onszelf te geven in aller nood?
2-5-1942
Het Noodlot
Sinds lang heb ik het geweten, Het noodlot klopt aan mijn deur, Vaak trachtte ik het te vergeten, Maar het noodlot bleef voor mijn deur.
Het wachtte er zo geduldig, tot eindelijk het ogenblik kwam, dat ik, ja heel voorzichtig, de klink van de deur vernam.
Zo anders kwam het me tegen, dan ik het ooit had verwacht, 's-nachts heb ik in doodangst gelegen, maar het kwam, oh zo zacht.
Bescheiden, haast ongemerkt, trad het mijn leven in, toch heeft het heftig gewerkt, en ik weet precies het begin.
Nu heeft het de leiding genomen, en ik loop als een kind aan de hand, We zijn haast aan het einde gekomen daar wacht mij een ander land.
Gedurfd te leven
Wij hebben gedurfd te leven, Goddank Laten we nu durven sterven en zeggen kunnen "God, Dank"!
Als schimmen uit verre streken - door d'aether een stuk van een lied - komt herinnering uit vroeger verleden Saam, met een zacht, gelukzalig verdriet.
Wij weten, het is voorbij nu wat ook gebeurt - maar de herinnering blijft, nù des te schoner gekleurd.
Maar tocht, zij wordt ons zo vreemd ook, als was het nooit werkelijkheid - want hier tussen muur en geweerloop heft de ziel zich in eeuwigheid.
Weet, je moogt niets meer verwachten van's levens verderen loop, Al gloort in de donkerste nachten altijd nog een sprankje hoop.
Weet, dat het uur kan komen, nu- morgen- of vannacht, dat je plotseling mee wordt genomen dan is het spoedig volbracht.
In de Kloostergang
Wel spelen wij maskerade beneden, daar in de gang Een enkel woord van waarde tussen veel nutteloos gezwam
Het zijn juist de enkele woorden zo schijnbaar terloops gezegd, die diep in je ziel zich boorden zich daar hebben vastgehecht
Het is juist in dat enkel gezegde in 'n zee van onbelangrijkheid dat de ander zijn wezen legde je steunt, in je eenzaamheid
Wat blijft
Steeds losser worden de banden en wat aan het leven mij bindt de blik reeds gericht op de landen die ik aan d'overzij vind
Toch zijn er banden, die blijven die houden de binding stand tussen hen, die achterblijven en die reist naar dat ander land
Het zijn niet de gesproken woorden niet de blik van oog in oog, Het is het voelen, het weten van wat onze harten bewoog.
3-5-1942
Lente
Zon op de plassen Strakblauwe lucht bloeiende bomen vogelgerucht
De Lente gaat komen al zie ik het niet, thuis bloeien de bomen en groent het verschiet
Maar ook is gekomen de Lente in mijn ziel, toen na donkre dromen Gods Licht binnenviel
4-5-1942
Mijn God
Mijn God, ik kan het niet geloven dat dit het einde moet zijn Het leven ging zoveel beloven was alles slechts zilv'ren schijn?
Waarom moest ik haar dan ontmoeten die voor mij de toekomst ontsloot? Waarom moet zij hiervoor boeten wijl toch reeds beschikt was mijn dood?
Och, Heer, wil mij vergeven mijn twijfelend gemoed 'k weet, U zijn dood en leven, Wat Gij doet, dat is goed.
het Noodlot
het Noodlot heeft ons geslagen en onze levenskracht Maar juist in deze dagen heeft het ons samengebracht
Het heeft in ons diepste wezen een nieuwe band gelegd die het schrijnende kan genezen van ons verwonde hert
5-5-1942
Ons bedreigt Een andere dood dan het lood. Onverschilligheid die daaraan lijdt sterft vóór zijn tijd
Oppermachtig
Het is heel eenvoudig oppermachtig te zijn Het Heelal te besturen God's gelijke te zijn
Het enige wat je moet willen is willen wat Hij wil, dan zal al ander willen gaan wijken voor Uw wil.
Ach, het is zo eenvoudig Oppermachtig te zijn ge moet steeds Uzelve vergeten, Vergeten om "ik" te zijn.
Niet vangen
Zij kunnen mij niet vangen al is mijn lichaam hier mijn geest volgt zijn verlangen, mijn lichaam is slechts hier.
En zelfs als ze dàt nemen wat nood is er dan nog? Mijn geest zweeft vrij erhenen En vindt zijn woning toch
Het is die heilige vriendschap die opbloeit in dezen nood als een goddelijke boodschap die duurt tot in de dood.
Herinnering
Laat herinnering schoner steeds blinken Laat verlangen feller mij slaan, Laat in mijn ziel de strijdroep weerklinken van het hart, dat niet onder wil gaan.
Want niet wil het in grauwjheid verzinken in doffe berustinh, van wat schijn beschikt neen, tot het laatst zal de strijdkreet weerklinken al wat ik weet ik heel goed, dat de mens enkel wikt.
Daarom, oh God, laat mij branden in het vuur van herinnering en wil met gloeiende banden mij binden aan het leven dat ging. Want dan alleen zal ik weten dat in mij dit leven nog bloeit.
6-5-1942
Mijn last dragen
Ik heb mijn last te dragen En doe het met vrolijk gezicht maar ach, niet alle dagen woog zij even licht.
Ik weet van dagen van kommer van grondeloos verdriet, als de ziel, steeds stommer smacht naar wat haar verliet.
Maar als de nood het hoogst is dan is de redding nabij en wat mijn grootste troost is: ja, dat opnieuw in mij een lied is opgeklonken dat maakt de ziele vrij
Ouderenbescherming Nederland is samen met een aantal familieleden en slachtoffers 'Stil Verdriet' bij de debatten aanwezig! Tweede Kamer der Staten-Generaal, Wttwaal van Stoetwegenzaal, Cie Volksgezondheid, Welzijn en Sport, woensdag 26 januari 2011: 16.00-17.00 uur Monteverdi Zoetermeer 17.00-18.00 uur. De bezoekerstribune was meer dan vol, er hebben nog een aantal mensen moeten staan. Renske Leijten van de SP maakte op mij de meeste indruk en betrokkenheid met de families die ruim aanwezig waren. Ik vond het onthustend om te zien hoe de PvdA en D66 hiermee omgingen, totaal geen betrokkenheid. Fleur Agema toonde een foto van een slachtoffer die vreselijke wonden had, maar inhoudelijk vond ik haar zwak. Wat ik eigenlijk schokkend vond dat er Politiek werd bedreven over de ruggen van de meest kwetsbare groep in onze samenleving, die nauwelijks voor zichzelf kunnen opkomen, onze Ouderen.
Willie Dillen van de PVV gaf een mooi voorbeeld waar het in de Ouderenzorg om draait:
Als nicht ging zij op bezoek bij haar 92-jarige tante, ze kwam daar niet als Kamerlid. Haar tante zat aan de tafel, er kwam een niet zo gemotiveerde verpleegster aan die naar haar tante ging. Ze hoorde haar zeggen: "zit u nu weer te zeuren over u eten, dan eten we maar niet en ze haalde het bord met eten weg. Toen kwam nichtje Willie Dillen binnenlopen en die reageerde hierop naar de verpleegster dat haar tante niet in staat is om zelf te kunnen eten, die moet hierbij geholpen worden. Toen schrok de verpleegster en zei oh natuurlijk. Ja zei Willie Dillen je moet toch respectvol omgaan met zulke Oudere mensen, dit laat zich niet vastleggen in protocollen en regeltjes.
De Staatssecretaris mevr. M. Veldhuijzen van Zanten maakte op mij een goede indruk, ze heeft plannen voor de komende vier jaar om veranderingsprocessen in gang te brengen en vroeg daar ook de tijd voor om dit te verzelijken, ze zou willen dat alle Verpleeghuizen in Nederland gewoon goede kwaliteit leveren.
Ouderenbescherming Nederland in de persoon van Frans Brekelmans forceerde na afloop van het Debat door wat burgerlijke ongehoorzaamheid en de beveiliging te negeren in contact te komen met de Staatssecretaris, die heel sportief reageerde en ons de hand toestak, ze had tijdens het debat de betrokkenheid van de families waargenomen en dit had haar geraakt zei ze. Ze gaf aan dat ze met alle betrokkene bereid is tot een gesprek te komen, Ouderenbescherming Nederland gaat een afspraak hiervoor vastleggen.
Na afloop werd er op de "beroemde Haagse wandelgangen" nog even nagepraat door Frans Brekelmans en Renske Leijten van de SP. Bovenstaand een foto van "Tariloe", die zoals altijd het nieuws voor u op de voet volgt.
Dit is het intrieste verhaal van een dochter die zielsveel om haar demente moeder geeft, haar iedere dag bezocht om haar te helpen bij het eten. Ook ging ze samen met de andere bewoners liedjes met hun zingen. Zo bracht ze de mensen die nauwelijks iets te doen hebben weer wat plezier en vreugde. Doordat deze dochter daar zo vaak kwam ontdekte ze dat er eten werd gegeven wat ver over de houdbaarheidsdatum was, en dus een gevaar voor haar moeder en medebewoners. Ze heeft dit diverse keren aangekaart bij de manager en de directeur. Nu hebben ze haar een bezoekregeling van een jaar aangezegd, wat inhoudt dat ze haar moeder 1 uurtje per week mag bezoeken, dit onder toezicht. Onmenselijk voor moeder en dochter, zo wordt er in Nederland anno 2011 omgegaan met betrokken familieleden die aan de bel trekken.Zie ook: http://www.ouderenbescherming.nl/nieuws/970-redactie.html
Dit verhaal gaat over een vrouw die Tira altijd hielp bij de aanschaf van make-up bij een Parfumeriezaak in Maastricht, zij heet Uschi. Toen ik aan Tira vroeg wie ik van de winkeltjes een kaart zou brengen na haar overlijden vond ze dat ik maar naar 1 winkel moest gaan, en wel naar de Parfumeriezaak om Uschi een rouwkaart te brengen.
Eind september ging ik daar een rouwkaart brengen, helaas was Uschi niet aanwezig, het personeel zou de kaart bezorgen aan Uschi.
En nu de tekst van Uschi op de kerstkaart:
Duizend maal excuses dat ik u niet eerder op de hoogte heb gebracht van Tiras laatste woorden. Uschi, doe mijn man de groeten van me.
Ik snapte er niets van en zei nog tegen Tira, u zult hem eerder zien dan ik, maar ze was al weg.
De laatste keer dat ik u in de winkel zag en u over Tiras ziektebed sprak zei ik dat ik haar nog pas gezien had in de winkel. U zei toen dat dit onmogelijk was en ik merkte de teleurstelling en ik was dat ook in mijzelf. Ik snapte er niets meer van, ik had toch echt Tira gezien!?! De twijfel sloeg toe, zou ik zwangerschapsdementie hebben?
(Uschi was n.l. in verwachting).
Tijdens mijn zwangerschap was ik veranderd van een positief, spiritueel persoon in een onzeker, zeer aards, nuchter type. Ik stond niet meer open voor spiritualiteit, en was het vertrouwen in de kosmos verloren, samen met een heleboel dierbaren. Mijn vriendin, zielsverwantje, mijn nicht, die liet 3 kleine kinderen achter, en mijn oom die als een vader voor me aanvoelde en dat allemaal in de periode van mijn zwangerschap.
Toch had ik in deze voor mij donkere dagen een machtig mooi geschenk gekregen en dan heb ik het niet alleen over mijn zoontje die in maart 2008 is geboren, maar ook over uw bijzondere mooie vrouw Tira!
Alles viel veel later op zijn plaats. Maar ik ben Tira al die tijd blijven zien en met haar blijven praten, totdat ik haar overlijdenskaart vond tussen de papieren op het kantoor met haar foto op de kaart. Toen wist ik het zeker!
Even daarna nam Tira afscheid op afstand, ze straalde alsof ze licht gaf, machtig mooi om te zien.
Er vielen veel dingen op zijn plaats, ik dacht al dat Tira wat overspannen was, ze zei wat vreemd dat je mij kan zien?
Ik zei: ook al koopt u niets ik zie u echt wel staan hoor! Want ze was al bijna elke dag in de zaak geweest. En ze vroeg hoe het met me ging en hoe het ging met mijn studie natuurgeneeswijzen.
Ik vertelde haar dat ik teleurgesteld was in de leraar en dat mijn studie vriendin was opgegeven aan borstkanker en ik daardoor geen interesse in het spirituele meer had op het moment.
Het was druk op het werk en mijn collega vroeg of ik even wilde komen helpen, maar ik vroeg of ik deze zeer dierbare mevrouw de foto van zoontje Mauro kon laten zien.
Waar is die mevrouw dan? vroeg ze. Oh, ze zal wel in het hoekje zijn bij de ronding, achter in de winkel. Ik heb Tira toen de foto van Mauro laten zien. Ze zei dat ze ook pas weer Oma was geworden, vol trots.
Ik zei dan geniet er nog maar van, en ik zag het verdriet in haar ogen. En dat kon ik wel begrijpen, omdat ze me al een tijd terug had gezegd dat ze er ernstig aan toe was.
Maar dat moest toch wel meevallen, aangezien ze me steeds bleef opzoeken?!
Ze had me wel gezegd dat ze het door meditatie kon. (Ik dacht kracht herwinnen in jezelf en het positieve eruit halen oké), maar dat ik astraal werd bezocht had ik nooit verwacht.
Totaal géén verschil met een sterveling.
Ze had me al eens gevraagd: heb je altijd al overleden mensen kunnen zien. Ik vertelde haar dat ik dat inderdaad wel vaker had meegemaakt, niet wetend dat ik op dat moment met zo iemand sprak.
Ik dacht nog meer dat ze een soortgenootje was.
Nog nooit zo tastbaar iemand meegemaakt en nog nooit een dierbare en ik heb er al heel veel verloren.
Tira is schijnbaar zo sterk geweest dat ze op haar ziektebed al Astraal deed reizen. En is dit een geruime tijd blijven doen, want ik heb haar overlijdensbericht pas 3 maanden later gevonden.
Sorry, ik kan het niet bevatten maar ik wil het toch echt met U en Uw dierbaren delen.
Uw vrouw is een Engeltje.
Hoop dat u gaat genieten van de Kerst en Oud en Nieuw, wetend dat ze echt altijd bij u is!
Koude rillingen, warm gevoel in uw hart! Dichter bij dan men kan verklaren.
Uschi heeft pas in december van 2009 dit verhaal kunnen schrijven omdat ze tijd nodig had om alles te laten bezinken.
Naar aanleiding van dit prachtige verhaal heb ik een afspraak gemaakt bij deze lieve familie om hen mijn dank uit te spreken en er nog verder op door te gaan. Hier hoorde ik dat Tira tijdens haar ziekbed altijd volledig in het zwart was gekleed in de winkel, Tira kon vanafaugustus 2007 tot aan haar overgaan op 17 september 2008 niet meer lopen en liggen, ze heeft alleen zittend doorgebracht, vanwege de botkanker in haar hele ruggenwervel. Zelf heb ik vanaf die begindatum de boodschappen gedaan voor Tira ook voor make-up.
Zodoende vond ik het al heel vreemd dat Uschi Tira in de winkel had gezien, ik dacht zelf dat ze haar misschien met iemand had verwisseld.
Toen Uschi de foto van haar zoontje liet zien, die was toen 9 maanden, vertelde Tira dat ze ook weer Oma was geworden (toen was Tira al enkele maanden over), ze keek heel bedroefd bij het uitspreken. Uschi wilde een arm om haar heen doen, en bemerkte dat ze door haar lichaam ging. En nog geen besef van wat daar gebeurde, ze had zelfs nog wat monstertjes voor Tira op de toonbank gezet. Ze vond het maar vreemd dat Tira die liet staan. Het was voor mij bijzonder om deze lieve spirituele familie te mogen ontmoeten, bij deze dank aan haar man Mark, zoontje Mauro een schatje en Uschi, we hadden een prachtige spirituele herkenning en dat is prachtig.
Weeskinderen van de Kerusahan Di Ambon zingen een prachtig lied:
"Tuhan Ganti Papa Deng Mama", deze CD is te koop bij HATAPO in Nieuwegein, de opbrengst is voor de weeskinderen, die nu in Jakarta wonen.
Ik kreeg van mijn neef Kaimoeha Huwaë de vertaling van dit prachtige lied:
O, wat vervelend O, wat vervelend Mama, papa , waar zijn jullie? Ik ben aan het zoeken, ik roep je, mama en papa, maar krijg geen reactie terug.
Broertje, zusje, broers , waar zijn hun? Loop in het bos, loop uit het bos. In de hoop mijn familie weer te zien, wat vervelend. Als ik er aan terug denk, dan ga ik kapot aan de gevoelens die in mij opkomen. Als onze tranen vloeien, voelen we helemaal niks meer. Als wij elkaar nooit meer gaan zien, kunnen wij alleen maar bidden, tot God. Zodat God over ons waakt, en Hij als plaatsvervanger van papa en mama.
Mama, mama waar ben je. Mama denk aan mij. Mama laat mij alstublieft niet doen?
Mama en papa waar zijn jullie nou. Loop in het bos, loop uit het bos. In de hoop mijn familie weer te zien, wat vervelend. Oh mama, als ik er aan terug denk, dan ga ik kapot aan de gevoelens die in mij opkomen. Als onze tranen vloeien, voelen we helemaal niks meer. Als wij elkaar nooit meer gaan zien, kunnen wij alleen maar bidden, tot God. Zodat God over ons waakt, en Hij als plaatsvervanger van papa en mama. O, wat vervelend O, wat vervelend
Dit is het prachtige liedje van Harrie Bordon, geb.in Venlo op 14-9-1921 overleden op 3-11-1980. Mijn moeder van 91 jaar had in de nacht een droom, het was zo heftig dat ze er wakker door werd, ze begon ineens een Limburgs liedje te zingen in het dialect. Ze kon het niet en vroeg mij of ik er achter kon komen. Moeder woont in een Verpleeghuis in Leiden. Doordat ik een geluidsopname op Youtube heb gezet, kreeg ik een reactie van 2 lieve mensen uit Sittard Joke en Arjen, die werden geraakt door dit oude liedje, ze hebben mij de complete tekst toegestuurd waar ik deze mensen heel dankbaar voor ben. Leuk om op deze wijze elkaar te helpen, hier de tekst van dit mooie lied, een aubade aan een "Moeder".
Songtekst:
Ich zeen dich in gedachte weer wies doe ein leedje zóngs. Es dich gelökkig lachend veur t auwt fornuuske stóngs. Of wies doe langs dae zandwaeg leeps, dae noa t kapelke geit. Wo t bénkske, wos doe mich höbs liere baeje, noe nog steit. De wind zink langs n kaoreveld, n baekske, dat zink mit. dek is t jus es of ich weer in t auwt kapelke zit.
Refrein:
Wao mien mooder mich gelierd haet óm te laeve. Wie t laeve dat altied van mich verlank. Auch al kin ze mich heur leefde neet mier gaeve. Toch zek ik dék nog stil: mien mam doe bis bedank
En es de zoomer aovendzón heur létste straol lut gaon. Door rame van t kapelke, wo get boter-bleumkes staon. Vertélt t Limburgs léndje stil n jeugverhaol aan mich: Dan zeen ich in die létste straol mien mooder heur gezich. T is of det ze zégge wil: vergaet t plékske neet. Woo ich dich op n bénkske wie ste kind waas kniele leet.
Refrein
Strak zal ich mit mien kinjer auch nao t klein kapelke gaon. Woo ich mit zwart gevouwe hénj mit mooder hub gestaon. Dan zal ich auch mien kinjer liere baeje op die bank Die bank die dao al jaore steit, misschien al ieuwe lank. Och doezend van die plékskes zien dr in ôs Limburgs land. Wo ederein nao toe geit mit ein véldbloom in de hand.
Prachtige nummer van de CD Spirit of the Plains met een aantal citaten uit het boek "De verdwijning van het Universum.
Bijgaand gedicht van Tira is zo mooi bij dit prachtige nummer:
Over onze planeet valt een sneeuwdeken, is dat niet een kosmisch teken? Er gaan golven door mij heen Een gevoel als nooit voorheen
Het is een toestand van je zijn Weg opeens alle zielenpijn Gevoel van vree, van ga mee naat het nieuwe Het ongelooflijk vernieuwde De tijd is gekomen waarvan we in ons hart droomden Het is nu even wachten Dan komen krachten en machten Om ons te verhogen met kleuren van regenbogen
De chakra's van aarde en mens ontvangen dan ongekende oorden Waar we vroeger eens bij hoorden Te mooi om waar te zijn, dan weg is alle pijn Neen, het is geen droom, geen fantoom Het is echt en nu in deze tijd Met alle haat en nijd
Dus ga mee met die stroom, het komt echt uit die droom!
Dochter mag maar 1 uur per week naar Demente moeder
Het verhaal van Monique van Loon, dit gaat over haar moeder die als dement in een verpleeghuis zit in Tilburg. Deze Monique en haar moeder zijn de dupe vanwege de klachten over eten wat ver over de datum was en oud brood. Monique deed activiteiten voor de demente mensen, zoals liedjes zingen en spelen. Nu is haar door het huis een bezoekregeling aangezegd van 1 uur per week. Dit is een lijdensweg voor beiden.
Mijn moeder verblijft in een verpleeghuis in Leiden, ze is 91 jaar, ze werd wakker naar een prachtige droom, waarin ze contact had met haar moeder. Het was zo heftig dat ze er wakker van werd. Ze begon het liedje te zingen die in de droom voorbij kwam. Ze kon het liedje helemaal niet, en is nu op zoek of er mensen zijn die dit liedje misschien kennen. Van een attente kijker uit Sittard kreeg ik de zanger van het liedje door, ze waren er door geroerd van de droom van moeder, hier het filmpje:
Dit gaat over mistoestanden in een verpleeghuis. Hier hoor je hoe de bejegening gaat van een zich noemende VERPLEEGSTER tegenover een demente vrouw van 93 jaar. De dochter met dit bewijs in handen moet jaren procederen via de instanties om hier wat voor elkaar te krijgen. Het is gewoon MISDADIG DAT DE POLITIEK HIER NAUWELIJKS AANDACHT VOOR HEEFT. Ze gaan liever bekvechten over elkaars verleden, zodat men de macht weer krijgt. Liefde voor deze mensen is er nauwelijks, beschamend in 2010. Hulde voor deze dochter, die voor haar moeder in de bres sprong. Een andere dochter in Tilburg heeft door te klagen nu een bezoekregeling aan haar broek gekregen, zie hier:
Hier het tweede gedeelte van de Deutsche Messe van Franz Schubert, door de zangkoren van Geleen en Sittard van de Nieuw Apostolische Kerk, kijk en geniet van deze prachtige presentatie. Het koor staat o.l.v. Rolf Dautzenberg, aan het orgel Esther Wildeboer.
De zangkoren van Geleen en Sittard van de Nieuw Apostolische Kerk gaven zondagmiddag een muziekuitvoering van de Deutsche Messe van Franz Schubert, hier een inpressie van deze prachtige uitvoering. Het koor staat o.l.v. Rolf Dautzenberg met aan het orgel Esther Wildeboer.
Dit artikel stond vandaag 20-10-2010 in het weekkrantje "De Trompetter", enkele weken geleden stond er een fotograaf te filmen, terwijl ik de dieren aan het voeren was in het mooie stadspark van Maastricht, daarna kwam de man een praatje maken, hier het resultaat.
Het zal de vaste bezoekers niet ontgaan zijn dat ik me zorgen maken over het lot van de 88-jarige Paragnost Wolf Manus. Vlak voor zijn arrestatie in Overveen, namen vrienden van Wolf Manus op 3 september j.l. in Zwitserland deze boodschap van hem op. Iedereen kan zien dat Wolf zeker niet gek en dement is zoals door zijn mentor en Cordaan wordt beweerd. Achter de schermen wordt nu hard gewerkt aan een media-campagne om Wolf vrij te krijgen. Ik wil iedereen vragen die begaan is met het lot van Wolf Manus deze film op zijn of haar blog te zetten. Overigens is de positie van Wolf zeker geen uitzondering. Daarover binnenkort meer. Zie ook: http://www.ouderenbescherming.nl/nieuws/856-wolf-manus--ik-ben-niet-dement-en-werd-gek-gemaakt-bij-cordaanq.html
In deze uitzending van het actualiteitenprogramma "EenVandaag" was een onderdeel dat ging over De Zorg in Nederland in de vakantie". Samen met mijn 91-jarige moeder zijn er opnames gemaakt in Cafe Einstein aan de Nieuwe Rijn waar mijn moeder een kijkje gaf van de situatie in het Verpleeghuis Overrhyn in Leiden.
