nr 15 Ja ja, het moet, dat is uw plicht. Jaja, informatieplicht en leerplicht, kiesplicht, onderhoudsplicht en zwijgplicht, plichtgevoel, plichtmatig, plichtpleging, plichtsgetrouw.
Plicht zonder liefde maakt verbeten. Verantwoordelijkheid zonder liefde maakt medogenloos. Rechtvaardigheid zonder liefde maakt hard. Waarheid zonder liefde maakt kritis. Slimheid zonder liefde maakt geslepen. Vriendelijkheid zonder liefde maakt huichelachtig. Orde zonder liefde maakt bekrompen. Eer zonder liefde maakt hoogmoedig. Bezit zonder liefde maakt gierig. Geloof zonder liefde maakt fanatiek.
nr13 Aan een wijsheer werd gevraagd hoe hij ondanks zijn bezigheden, rustig en geconcentreerd kon leven. Zijn antwoord was: "Als ik zit, dan zit ik, als ik sta, dan sta ik, als ik loop, dan loop ik, als ik eet, dan eet ik, als ik spreek, dan spreek ik." Zijn ondervragers antwoorden:"Maar wij doen toch precies hetzelfde." Toen zei hij:"Neen, als je zit dan sta je al, als je staat dan loop je al, als je loopt, dan wil je er al zijn, Als je eet, heb je al genoeg, als je spreekt, dan luister je meestal niet meer naar het antwoord."
nr 12 Wanneer openbaart zich de muze van de nieuwe eeuw, zoals onze achterkleinkinderen of mischien een nog later geslacht hen zullen kennen. Hoe ziet ze er uit, wat zingt zij? Welke snaren van de ziel zal zij doen trillen? Tot welke hoogte zal zij haar eeuw verheffen? Zoveel vragen in onze drukke tijd, waarin de poëzie sommige mensen in de weg loopt. Poëzie over al die gevoelens, de gedachte of de toekomst. Het lijkt wel praten over ontdekkingsreizen op Uranus. De tijd is te kort voor fantasie. Wat steld de poëzie voor in een verstandig gesprek. Al die klinkende uitbarstingen van gevoelens en gedachten, zijn louter zenuwtrillingen. Ieder van ons is een snaarinstrument, maar wie bespeeld die snaren. Wie doet ze beven en trillen. De geest, de onzichtbare, die door de snaren zichzelf doet klinken. In samenspel met andere instrumenten onstaan zuivere accoorden, maar ook desonanten. Zo was het en zo blijft het. Onder alle vooruitgang die de mensheid maakt.
nr 10 In de tuin van het paradijs, onder de boom der kennis, stond een rozenhaag. Hier, in de eerste roos werd een vogel geboren. Zijn vlucht was als die van het licht, heerlijk was zijn kleur, heerlijk zijn zang. Maar Eva nam de vrucht van de boom der kennis. Adam en zij werden uit het paradijs gejaagd. Van het vlammend zwaard van de straffende engel, spatte een vonk die in het nest van de vogel viel. Het ging in vlammen op en de vogel stierf. Uit het rode ei vloog een nieuwe vogel. De enig overgebleven vogel Fenix. Men zegt dat hij in Arabië woont en elke 100 jaar zichzelf in zijn nest verbrand. Dan vliegt er een nieuwe Fenix, de enige ter wereld, weg uit het rode ei. De vogel fladderd om ons heen, snel als het licht, verukkelijk van kleur en zingt een heerlijk lied. Wanneer een moeder bij de wieg van haar kind zit, is hij aan het hoofdeind. Met zijn vleugels slaat hij een aureool boven het hoofd van het kind. Hij ontmoet armoede en brengt zonneglans in huis. Maar de vogel Fenix, blijft niet in Arabië. Hij fladderd in het noorderlicht, over Lapse ijsvelden. En springt rond tussen de gele bloemen van Groenlands korte zomer. Onder de koperrotsen van Faloen. En in de mijnen van Engeland vliegt hij, als een gepoederde mot, over de gezangboeken der vrome arbeiders. Hij vaart op het lotusblad, in de heilige wateren van de Ganges. De ogen van de Hindoe meisjes stralen als ze hem zien. De vogel Fenix. Ken je hem niet? De vogel van het paradijs, de heilige zwane van het lied. Hij zat op de kar van Tespis, als een lasterende raaf en sloeg met zijn zwarte vleugels, die met droesem besmeurt waren. Over de harp van de Yslandse zangers, gleed de rode snavel van de zingende zwaan. Op Shakespear's schouder zat hij als Odin's raaf, en fluisterde hem in het zijn oor, "Onsterfelijkheid." Hij vloog bij het zangersfeest, door de ridderzaal van de Wardburg. De vogel Fenix zong de marselleise. Je kuste de veer die uit zijn vleugels viel. Hij kwam in de gloed van het paradijs en jij wende je mischien af naar de spreeuw, die daar zat met bladgoud op de vleugels. Vogel van het paradijs, iedere eeuw vernieuwd. In vlammen geboren, in vlammen gestorven. Je beeld in goud gevat, hangt in de zalen van de rijken. Zelf liep je dikwijls eenzaam en verdwaald, een sage. De vogel Fenix uit Arabië. In de tuin van het paradijs werd jij geboren. Onder de boom der kennis, in de eerste roos. God kuste jouw en gaf je je echte naam: "POËZIË."
nr 9 Ik weet het niet, ik vind geen naam. Ik krijg het met geen woorden saam, wat er nu omgaat in mijn ziele. Is het soms blijdschap is het verdriet? Of allebei en ook weer niet. Ik kan slechts zwijgend knielen.
nr8 Met mijn kleinzoontje Andreas, door het park ven Mechelen. Bijna winter 2004. Wij wandelen door het rozenperk. Zijn warm handje ik mijn grote klauw. "Waar zijn de rozen?" "De rozen zijn dood, ze zijn dood nu." "Neen, neen opa, ik denk dat ze alleen een beetje pijnverdriet hebben." Pijn-verdriet, zegt zo'n kind van 3.
Ik ben voor soberheid,
