Ik ben Trick O' Colin
Ik ben een man en woon in een geweldig land (Belgie) en mijn beroep is papa, bompa en echtgenoot.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral 'mens' zijn.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
BURN OUT
Dagboek over de persoonlijke strijd tegen Burn out en het gevecht met mezelf
18-11-2014
Telkens weer opnieuw
Telkens weer opnieuw als je denkt dat het goed zal komen telkens als je vindt om te stoppen met dat zelfbeklag telkens als je meent dat je gevoelens wat overdreven zijn gebeurt er weer iets naars Je hebt er geen controle over het gebeurt en het doet pijn je kan er niets aan doen maar je vreesde al dat het ooit gebeuren kon je had ervoor gewaarschuwd en dan gebeurt het toch
maar luisteren doet men niet Als mensen waarvan je houdt diegenen waarvoor je door het vuur zou gaan
waarvan je verwacht dat het wederkerig is niet begrijpen wat er met je aan de hand is en je dus ongewild steeds weer kwetsen
't ja dan ... Och Heer, vergeef het hen ze beseffen niet wat burn out is.
dat thuis iedereen ‘stil’ en ‘ziek’ wordt door mij…
Waar is dan toch
mijn enthousiasme?...
mijn ambities?...
mijn gedrevenheid?...
mijn perfectionisme?...
mijn temperament?...
dat sociaal bewogene van mij?...
die impulsiviteit waar iedereen het over heeft?...
mijn gevoel voor humor dat mij altijd recht hield?...
Of ben ik dan gewoon een controlefreak, die ongeduldig van uit een minderwaardigheidscomplex nogal autoritair en koppig op z’n bek is gegaan?...
Nochtans… wordt ik ’s morgens wakker met veel goesting om te bewijzen dat ik bergen wil verzetten… met het goede voornemen om beter te luisteren en te begrijpen... om iedereen in de watten te leggen… enfin ‘houden van’ dus!
Soms zou ik een hoekje willen kruipen helemaal alleen in foetushouding m'n ogen dichtgknepen en m'n vingers in m'n oren Weg van alles en iedereen verstand op nul gevoelens uit onvatbaar voor problemen volledig in het duister In 't verste hoekje van de kamer waar het stil is en toch warm m'n ogen vol van tranen waar niemand het kan zien
Als ik mijn eigen psycholoog zou zijn, stelde ik de volgende diagnose…
…WILD RIVER SYNDROME…
Blijkbaar ben ik ooit met mijn levenskano in een voor mij veel te wilde rivier gestapt… vol goesting om alles aan te gaan… overtuigd om alles aan te kunnen…
Peddelend in het wilde water….uitdagende stroomversnellingen doorstaan… draaikolken omzeild… rotsen vermeden en bochten genomen…
Hoe dikwijls ben ik dan toch met mijn hoofd tegen die rotsen gestoten?
Hoe vaak ben ik wel niet kopje onder gegaan?
Maar elke keer opnieuw boven water gekomen, adem gehapt en verder gepeddeld… en nog eens… en nog eens… en nog eens…
Blind voor de medepassagiers die mee kopje onder gingen…
Doof voor de waarschuwingen langs de kant…
Koppig…verstand op nul…blik op oneindig… spieren gespannen, de peddel stevig in de hand… de eigen pijn verbijten… de vermoeidheid negeren…
Uiteindelijk opnieuw kopje onder… worstelen, maar niet boven komen… verdrinken in mijn eigen wilde rivier.
