|
Marie-Joséxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Bij het afscheid zei je
lig er niet van wakker hé!
Maar jij wist wel beter.
Na de eerste tuk was ze daar, midden in de nacht.
Jouw vraag!
Wil je nu al iets schrijven?
Jij kunt dat best.
Maar dat is natuurlijk niet zo zeker.
Ik begreep het op mijn manier:
Schrijf iets dat bruikbaar is voor op mijn prentje.
Ja Marie-José; wie ben jij eigenlijk voor mij, voor ons?
En daar gaan we dan:
Je bent onze derde zus.
Heel direct en heel apart.
Je drukt je gewoon uit
maar ook in rijmende verzen.
Eerlijk en oprecht.
Rechtaan rechtuit.
Geen tierlantijntjes.
Daar heb jij een hekel aan.
Bij jou een lach en een traan.
Eerlijk en oprecht.
De toekomst door jou gezien:
Zo wil ik niet leven.
Laat mij sterven, een natuurlijke dood.
Jouw leven was bezig zijn.
Meestal was het ten dienste van anderen.
Na de zware val, kwam de ommezwaai.
Er blijft maar weinig keuze: Rolstoel, zetel of bed.
Handen en voeten buiten gebruik.
Zo kan ik niet leven, laat mij maar gaan.
Over godsdienst en kerk wil jij niet meer spreken.
Wij begrijpen dat wel.
Een leugen teveel en hypocrisie verteren niet zomaar.
Maar wij geloven in de kracht van gebed.
Wij vragen aan de Vader, in naam van de Zoon,
dat de H. Geest in jou moge leven.
Ook, dat na jou heengaan,
de ellende van dit bestaan,
aan de andere kant van de dood,
zou overgaan in heerlijkheid.
Jij was hier steeds zo eerlijk en oprecht.
Dat jouw lach daar moge open bloeien
en jouw tranen opdrogen voor altijd.
Vader, niet onze maar uw wil geschiede.
Marie-José, wij zullen je niet vergeten.
Jij bent toch zo apart, toch zo direct.
In woord en daad zo echt.
Zo eerlijk en zo oprecht. dala
|
