Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
15-03-2010
lang geleden
Dit is een herwerkt gedicht omdat ik tot nieuwe inzichten ben gekomen. Het toont aan dat ik langzaam, zeer langzaam, afstand neem van het verleden.
een gebeurd verhaal
meer dan zestig jaar terug
door sneeuw en ijs
ten vonte gedragen
plots riep een werker in de straat
naar die toen niet abnormale stoet
'nog één om in de weg te lopen'
prompt antwoordde de meter kwaad
't zal pardjie in de jouwe niet meer zijn
zo werd hij gedragen
door haar
die hem later zou vervloeken en verwensen
dat heeft ingrijpend zo zijn effect gehad
sinds onlangs slechts rekent hij het haar niet meer aan
nu pas kan hij echt erover praten
hij is zijn eigen bewogen weg gegaan
en zit nog verveeld met de gevolgen
van zijn verleden
dat altijd weer op komt dagen
rijkdom voor hem
vooral nu maar ook voor morgen
heden is vlug herinnering
als je dan maar weet
dat zijn verhaal van twaalf stielen
en geen enkel ongeluk
echt waar mag zijn
in opgeborgen curriculum
weet je dat wat hier geschreven staat
gebeurde in vele zorgen
maar meer nog
in onpeilbare vreugd
het is zo fijn
voor jou een vriend te zijn.
dala
Natuurlijk is het mijn verhaal maar ik heb er afscheid van genomen door het op een onbepaalde persoon te plaatsen.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
