Dit is een herwerkt gedicht omdat ik tot nieuwe inzichten ben gekomen. Het toont aan dat ik langzaam, zeer langzaam, afstand neem van het verleden.
een gebeurd verhaal
meer dan zestig jaar terugxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
door sneeuw en ijs
ten vonte gedragen
plots riep een werker in de straat
naar die toen niet abnormale stoet
'nog één om in de weg te lopen'
prompt antwoordde de meter kwaad
't zal pardjie in de jouwe niet meer zijn
zo werd hij gedragen
door haar
die hem later zou vervloeken en verwensen
dat heeft ingrijpend zo zijn effect gehad
sinds onlangs slechts rekent hij het haar niet meer aan
nu pas kan hij echt erover praten
hij is zijn eigen bewogen weg gegaan
en zit nog verveeld met de gevolgen
van zijn verleden
dat altijd weer op komt dagen
rijkdom voor hem
vooral nu maar ook voor morgen
heden is vlug herinnering
als je dan maar weet
dat zijn verhaal van twaalf stielen
en geen enkel ongeluk
echt waar mag zijn
in opgeborgen curriculum
weet je dat wat hier geschreven staat
gebeurde in vele zorgen
maar meer nog
in onpeilbare vreugd
het is zo fijn
voor jou een vriend te zijn.
dala
Natuurlijk is het mijn verhaal maar ik heb er afscheid van genomen door het op een onbepaalde persoon te plaatsen.
|