Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
28-08-2013
onze zus
Marie-José
Bij het afscheid zei je lig er niet van wakker hé!
Maar jij wist wel beter.
Na de eerste tuk was ze daar, midden in de nacht.
Jouw vraag!
Wil je nu al iets schrijven?
Jij kunt dat best.
Maar dat is natuurlijk niet zo zeker.
Ik begreep het op mijn manier:
Schrijf iets dat bruikbaar is voor op mijn prentje.
Ja Marie-José; wie ben jij eigenlijk voor mij, voor ons?
En daar gaan we dan:
Je bent onze derde zus.
Heel direct en heel apart.
Je drukt je gewoon uit
maar ook in rijmende verzen.
Eerlijk en oprecht.
Rechtaan rechtuit.
Geen tierlantijntjes.
Daar heb jij een hekel aan.
Bij jou een lach en een traan.
Eerlijk en oprecht.
De toekomst door jou gezien:
Zo wil ik niet leven.
Laat mij sterven, een natuurlijke dood.
Jouw leven was bezig zijn.
Meestal was het ten dienste van anderen.
Na de zware val, kwam de ommezwaai.
Er blijft maar weinig keuze: Rolstoel, zetel of bed.
Handen en voeten buiten gebruik.
Zo kan ik niet leven, laat mij maar gaan.
Over godsdienst en kerk wil jij niet meer spreken.
Wij begrijpen dat wel.
Een leugen teveel en hypocrisie verteren niet zomaar.
de jaren tellen een zijspoor zo nu en dan emoties sparen hoef je niet geef ze de vrije loop iemand schaden zullen ze niet tranen van verdriet of van blijheid het wordt een lied een ode aan sterkende woorden bij diepe pijn zo kan het leven zijn.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
