Een gedicht uit de verleden tijd, reeds lang geleden geschreven opgedragen aan de nieuwe vrienden die in feite moeilijk te bereiken zijn. Ondertussen bouw ik aan andere soms vreemde vriendschapsrelaties zonder direct visueel contact, die toch ook veel deugd doen aan mijn soms eenzame geest.
torens van gedachtegangxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
harken in verleden tijd
verwijten onder dwang
mijn toen zo sterke onzekerheid
mijn vriend is gegaan
komt nooit terug
een andere vriend en ook een vriendin
zoals je het maar noemen wilt
komen er aan
hij is er bijna nooit
zij is bereikbaar maar heel druk bezet
toch is er steeds
een beetje tijd
een luisterend oor
een zacht gesproken woord
en jullie lach leeft en beweegt
duidelijk in mijn geest
hoe ver weg jullie ook mogen gaan ik weet
dat ik steeds
bij elke roep
gehoord zal zijn is het niet door de een dan toch door de andere.
Dala
|