Telkens als men op de radio winderig voorspelt krijg ik reeds de stuipen op het lijf. Niet zozeer de tuin lijdt eronder maar vooral mijn eigen knoken kraken langs alle kanten. Daarom heb ik een oud gedicht boven gehaald dat ik vroeger eens schreef tijdens een storm. Toen kraakte ook het huis langs alle kanten maar er was geen schade.
wind steekt opxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
raast alweer en snokt
houdt het langer vol
laat telkens printen na
pijn nijpt opnieuw mijn spieren in de knoop
verlangen smeekt
om rijm en winterzon
deur blijft dicht
handen vallen stil
relaxzetel telt overuren
kachel kruipt een graadje te hoog
ongedurig zwaait de plak
tijd kruipt tergend langzaam.
dala
|