|
Dit poëem draag ik op aan mijn nichtje Lut die zo'n speciale band heeft bewaard met metje. Een band aangehaald nu tussen ons, twee creatieve zielen over de grens van de leeftijd heen.
de doodxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
moeder
jouw sterven
doet mij drijven
op een meer van verdriet
gevuld met tranen
van gemengde emotie
treurnis en vreugde
hoop en verlangen
zekerheid
de drenkeling gered
door vriendschap en sympathie
elke handdruk
elke zoen in omhelzing
elke knuffel
is een eiland van leven
van geloof en hoop
een bron voor zekerheid
dat de andere kant
ook leven is
mysterieus niet te vatten
nu toch niet
moeder leeft
achter het mysteriegordijn
van de dood
moeder leeft warm
op zijn minst
in onze herinnering.
dala
|
